KOMUNIKACJA INTEPERSONALNA

Z łaciny komunikare oznacza współuczestniczyć, współtworzyć.

Komunikacja interpersonalna – wymiana między osobami.

Komunikacja interpersonalna obejmuje przekaz informacji, samej osoby „ja” może być wielopłaszczyznowe, wielowymiarowe: psychologicznym (proces, przekaz werbalny (język) niewerbalny (mowa ciałem)), społeczny, religijnym, filozoficzno-pedagogicznym.

Komunikacja składa się z nadawcy i odbiorcy co tworzy kanał przepływowy informacji (czyli czy werbalna czy niewerbalna).

Dekodować, czyli musi odbierać, adekwatny, zgodny z intencją nadawcy.

Przekazywać może to osoba lub dialog wewnętrzny albo grupa społeczna formalna lub nieformalna.

Nośnikami i przekaźnikami mogą być słowa, gesty, mimika, organizacja kontaktu (np. poczęstuje herbatką).

Sygnały niewerbalne zależą od danego kręgu kulturowego (potakiwanie głową jest w innym kręgu znaczy co innego). Sygnałem niewerbalnym trudniej manipulować.

Przekaz werbalny to aspekt sprawozdawczy definiujący pewne stany.

Funkcje komunikacji:

1. koordynacja działań wszystkich uczestników tego procesu (nadawcy + odbiorcy)

2. skuteczność zależy od umiejętności modulacji, gestów, by nie zaprzeczały informacjom werbalnym

3. określić jasno adresata informacji

Zaburzenia komunikacji występują gdy:

• występuje niejednoznaczność języka

• nie powinno być zakłóceń (np. w formie plakatów)

K. inter. w ujęciu pedagogicznym będzie odnosić się do relacji między wychowankiem a wychowawcą w relacji głównie aspektu klasowego.

Wychowanek występuje jako indywidualność i członek życia społecznego. Dokonuje się w dwóch kierunkach wertykalny (pionowym) i horyzontalnym.

Kierunek wertykalny – stępujący tj. od nauczyciela do ucznia i wstępująca czyli od ucznia do nauczyciela. Relacje też wśród uczniów – horyzontalny układ, czyli między rówieśnikami.

Komuniakcja ta to rezultat procesu wychowawczego i narzędzie wychowania.

K. inter. w aspekcie społecznym dotyczy procesów globalnych. Postrzegana jest jako system wzajemnych oddziaływań również fizycznych charakterystycznych dla społeczeństw masowych. Obejmuje różne warstwy społeczne.

Przyczyny cywilizacyjne – wymieszanie, relatywizacja i pluralyzacja systemu wartości, mobilność społeczeństw.

Przepływ informacji między owymi grupami … decyduje o zapobieganiu konfliktom, gdzie są potrzebne 4 składniki:

1. uwzględnienie makrostrukturalnych zjawisk

2. problematyka tożsamości kulturowej

3. przepływ ludności, mobilność grup formalnych i nieformalnych

4. uwzględnienie dylematów społecznych i kulturowych w życiu jednostki

K. inter. w aspekcie religijnym dialog między człowiekiem albo grupą a Bogiem odbywa się bezpośrednio, nie jest potrzebny pośrednik. Dialog przebiega od początku rozwoju człowieka. Objawia się przez głos i wizje tj. objawienia. Także na płaszczyźnie wzroku. Bóg widzi co stworzył, a człowiek zwraca oczy ku Bogu (głosy Boga gromy, grzmoty), (głosy człowieka: adoracja, błagania, skargi, radość i płacz). Objawienie w postaci praw danych człowiekowi. Człowiek może poznać w takim zakresie jak … Bóg. Komunikowanie duchowe może dotyczyć płaszczyzn międzyreligijnych (między różnymi religiami), ekumenicznych (dialog Kościoła katolickiego a religiami chrześcijańskimi powołane przez Lutra).

Komunikacja ta może przebiegać za pomocą:

1. słowa

• katechezy

• homilii

• misji (przekazywanie przez depozytariuszy wiary, szczególnie dotyczy osoby papierza)

1. obrazu:

• sztuka stanowiła wykładnie doktryny scen biblijnych, dziejów chrześcijaństwa

1. muzyki – chóry

Charakter poznawczy – poznanie co różnicuje jakie punkty są wspólne.

Charakter wartościujący – obiektywizm, tolerancja.

Stosunki interpersonalne – ważną rolą są emocje, które są wytycznymi i za ich pomocą wpływają na drugiego człowieka, czyli zainfekowywuje go własnymi emocjami. Człowiek ogranicza więzi przez które oddziałuje. Rodzaje współdziałania:

1. współpraca – czyli działanie, które sprzyja przedsięwzięciu

2. rywalizacja – czyli działania, które przeszkadzają przy rywalizacji, zapomina się o normach etycznych.

Klasyfikacja ze względu na aspekt ilościowy:

1. między grupami

2. między jednostką a grupą

3. między dwiema jednostkami

Modele współdziałania psychologów.

Każde stosunki interpersonalne są współdziałaniem, będzie kontynuowane, gdy korzyści i wygody mają uczestnicy, oceniają z punktu widzenia wyniku (jakie korzyści, jakie środki, jaki czas), gdy będą korzyści przewyższać straty; korzyści komplikują, bo mają one wpływ jednostki na drugą jednostkę.

Współudział formułuje osobowość człowieka, opinie innych osób i będą mogli mieć zdanie w owym zgromadzeniu.

Sama jednostka się formułuje.

Sądy, stereotypy idą za człowiekiem jako opinia.

3 modele wspólnej działalności:

1. wspólnotowo-indywidulany – każdy opracowuje swoją część sprawy

2. wspólnotowo-kolejny – zadanie wykonane, włączanie

3. wspólnotowo-powiązany – każdy uczestnik z pozostałymi

Na koncepcje motywów zachowań społecznych człowieka decydują potrzeby:

1. kontroli

2. otwartości

3. pojednania

4. subsocjalności (człowiek nie dopuszcza by był ignorowany ponad socjalność, człowiek szuka towarzystwa)

Socjalność – zdolność do przebywania w kontakcie z innymi ludźmi (dobrze czuje się sam i w grupie).

Elementy rozbudzające kontakty:

1. chęć utwierdzenia owego ja w oczach innych

2. uświadomienie miejsca w związku

3. przełamywanie bariery nieśmiałości samego siebie

4. podtrzymywanie pozytywnej oceny poprzez ciekawe interakcje

5. chęć wywarcia wpływu na innych, pozyskania ich dla własnych sądów

Destruktywne formy współzawodnictwa:

1. rodzą się konflikty

2. altruizm

3. ofiary z wyboru

4. milczenie w kontaktach

5. agresja – może być wynikiem frustracji

Czynniki agresywne:

• obyczaje i kultura mają za zadanie tłumić agresję, bo okazywanie nie …

Energia agresywna jest wynikiem zdarzenia, niepowodzenia

Związek między agresją, a karą.

Kara musi być proporcjonalna do zachowań agresywnych, np. niesprawiedliwość najgorszą karą. Kara powinna uwzględniać osobowość jednostki.

Frustracja nie zawsze i nie natychmiast przybiera formę agresji.