Komunikacja interpersonalna, w. 2

Zajęcia organizacyjne: przedstawienie tematyki przedmiotu, kryteriów

oceny, warunków zaliczenia

Wprowadzenie do komunikacji interpersonalnej: „alfabet” socjologii i

psychologii: samoświadomość i świadomość obecności innych:

wartości, normy, kultura.

„Alfabet” socjologii i psychologii: istota komunikacji jako interakcja,

komunikacja w perspektywie transakcyjnej, komunikacja synergiczna.

Komunikacja werbalna.

Aktywne słuchanie.

Komunikacje niewerbalna, cz. 1.

Komunikacja niewerbalna, cz. 2.

Męskie i kobiece style ekspresji.

Komunikacja w grupach – związki społeczne.

10.

Konflikt i komunikacje defensywna. Asertywność.

11.

Komunikowanie się między kulturami.

12.

Jak mówić, by Cię słuchano – wskazówki praktyczne.

13.

Jak mówić, by Cię słuchano – wskazówki praktyczne.

14.

Zaliczenie

15.

Oceny

Treść wykładu

Komunikacja to

wymiana informacji

między jej uczestnikami.

Nośniki danych:



słowa (komunikacja werbalna),



gesty,



teksty,



obrazy,



dźwięki



inne znaki

Istota komunikacji

Ważne jest, aby były one zrozumiałe dla nadawcy i odbiorcy.

to psychologiczny proces, dzięki któremu człowiek przekazuje i
otrzymuje informacje w bezpośrednim kontakcie z inną osobą.

Jest to proces, który zachodzi nieustannie, bowiem przez cały
czas swoją postawą ciała, mimiką, gestykulacją, słowami
przekazujemy określone informacje.

KOMUNIKACJA INTERPERSONALNA

skuteczność komunikacji

treść wypowiedzi jest zrozumiana

zgodnie z intencjami nadawcy

przekazu

Model komunikacji dwustronnej

KODOWANIE

następuje w momencie

przekształcenia treści na

system gestów i symboli

DEKODOWANIE

następuje w momencie

przekształcenia komunikatu

przez słuchacza. Odbywa się

w 2. etapach: 1) odbiorca

otrzymuje komunikat, 2)

zaczyna go przetwarzać.

1. Treść:

ekspresja werbalna: słowa + gramatyka  semantyczne

frazy, budowanie wypowiedzi i jej interpretacja

2. Kontekst wypowiedzi:

ekspresja niewerbalna: ton głosu, kontakt

wzrokowy, mowa ciała, czyli ekspresja niewerbalna.

Na ogólną ocenę wypowiedzi wpływ mają:

 słowa w 7%,

 przekaz zawarty w tonie głosu w 38%,

 przekaz zawarty w mimice twarzy w 55%.

Determinanty procesu dekodowania/komunikacji

pomyślane

wykorzystywane

zapamiętane

powiedziane

usłyszane

zrozumiane

zagubione

100%

80%

60%

40%

20%

„

realność” komunikacji

to odwrócenie komunikacji, jest to wyrażona

REAKCJA NA KOMUNIKAT

2 typy sprzężeń zwrotnych:

 bezpośrednie

bezpośrednie

wyrażenie np.: potakiwanie głową,

 pośrednie

pośrednie

, np. wykonanie zadania, zmiana postawy, wzrost efektywności

pracy.

Sprzężenie zwrotne

Sprawność komunikacyjna wg Grabiasa

Sprawność językowa

Sprawność sytuacyjna

Sprawność społeczna

Sprawność pragmatyczna

Warunki aktu komunikacyjnego:

 informacja zostanie przekazana w języku zrozumiałym dla obu stron,

 zaistnieje skuteczny nośnik tej informacji,

 przekaz pozostanie czysty od zniekształceń przez czynniki zewnętrzne (brak
tzw. szumu),

 przekaz spotka się z odbiorem,

 informacja w założeniu będzie przeznaczona dla danego odbiorcy.

 utrudnienia percepcyjne,

 wybiórczość uwagi,

 brak umiejętności decentracji (przyjęcie
perspektywy rozmówcy),

 różnice kulturowe,

 stereotypy (chętniej słuchamy osób o wysokim
statusie społecznym),

 samopoczucie,

 komunikacja równoległa - rozmówcy prowadzą
równocześnie dwa wątki rozmowy, nie słuchając
siebie nawzajem.

Bariery komunikacyjne

Czynniki utrudniające zrozumienie przekazu zawartego w wypowiedzi:

Model komunikowania jako transmisji sygnału

 brak interakcji podmiotów procesu

 pasywny, zaprogramowany, odbiór informacji

 mechaniczne podłączenie odbiorcy do przyswajanej informacji

 brak zmiennych: semantycznych, psychologicznych, społecznych

 dokładność techniczna

[Shannon 1948], przepływ informacji w formie triady:

twórca-wytwór-odbiorca

Teoria komunikacji Paula Watzlawicka

(Szkoła Palo Alto) oparta na teorii systemowej

Model komunikacyjny:

całościowy,  zamknięty,  kołowy,  interakcyjny,  dynamiczny,  stabilny,
samoregulujący  się  system,  działający  na  zasadzie  sprzężenia
zwrotnego,  w  którym  relacje  odbywają  się  w  obrębie  całości  jaką
tworzą;  oddziałuje  na  środowisko  zewnętrzne,  w  jakim  funkcjonuje
(pozostaje  z  nim  w  interakcji),  działający  w  kontekście  sytuacyjnym
istniejącym poza systemem.

Pojęcia modelu Watzlawicka

CAŁOŚĆ:

wzajemne, zwrotne oddziaływania elementów, interakcja

EFEKT NADSUMOWANIA:

indywidualne cechy są elementami systemu.

HOMEOSTAZA:

stabilność, zachowanie wewnętrznego stanu równowagi;

każda kolejna wymiana przekazów zmniejsza liczbę następnych potencjalnych
przekazów.

REDUNDANCJA

: nadmiarowość, zbyteczne, powtarzające się elementy;

podczas zakłócenia komunikacji stanowią one podstawę dekodowania.

RÓWNOŚĆ KOŃCOWA:

różne stany początkowe mogą prowadzić do tego

samego  stanu  końcowego  (komunikacja  w  kolistym  układzie  zamkniętym);
zmiany  stanu  bardziej  determinuje  natura  procesu,  niż  stany  początkowe.  I
odwrotnie:  te  same  warunki  wyjściowe  mogą  doprowadzić  do  całkowicie
różnych stanów końcowych.

DOSTROJENIE

: nastawienie na konkretną, zadaną wartość, standardy

zachowania i norm.

SPRZĘŻENIE ZWROTNE

: wpływ następstw na dalszy przebieg procesu,

samoregulujący się, zamknięty system sił i urządzeń używanych w celu
otrzymania konkretnej, mierzalnej, zadanej wielkości, czyli parametru
wiodącego, narażonej na zmiany, czyli zakłócenia i szumy.

Pojęcia modelu Watzlawicka

dynamiczna, ciągła sekwencja nawzajem zwróconych ku sobie

działań społecznych

powtarzalna

regularna

regulowana

ODDZIAŁYWANIE SPOŁECZNE, WPŁYW

Komunikacja = INTERAKCJA

RODZAJE INTERAKCJI

BEZPOŚREDNIE – POŚREDNIE

„

face-to-face”



rozmowa twarzą w twarz



kłótnia



bójka



sytuacja ćwiczeń



wykład



przemówienie



wymiana

listów, maili, sms-ów



videokonferencja



rozmowa przez telefon,



komunikatory



reklama

Document Outline