Funkcje wychowania fizycznego:
Funkcja stymulacyjna(pobudzająca)-nawiazanie do podstawowego faktu biospołecznego jakim jest rozwój osobniczy. Należy ustosunkować się dla podniesienia dynamiki. Stymulujemy lub kompensujemy ograniczenia ruchowe. Środowisko naturalne nie dysponuje pewnymi bodźcami rozwojowymi. Należy je wiec sztucznie wytworzyć. Bodźce sztucznie wytworzone to np.: ćw. Gim. Wyróżniamy czynniki, stymulatory:-Biologiczne(ruch,słońce,woda,teren)Społeczne-świadomość pedagogiczna rodziców(nauczanie higieny,odżywianie),standard życia(możliwości związane z odżywianiem)tradycje,zwyczaje. Funkcja adaptacyjna(przystosowawcza)-osobnik przystosowuje się do środowiska biograficznego, społecznego do wysiłków,zadań,obowiązków itp.Przystosowaniu podlega budowa ciała.Czynnie uodporniony na cechy zarówno fizyczne jak i psychiczne(hartowanie).Fizyczne to np. na niskie tempo psychiczne(wytrwalosc,silę woli,odwagę,wiare we własne siły). Funkcja kompensacyjna-zorganizowany system bodźcow dopełniających oraz antybodźców mających, równoważyć zbyt daleko posunięta adaptację. W szkole kompensujemy dzieci głownie na niedobór ruchu, dzieci i młodzieży charakterystyczne np.: w dużym stopniu siedzący tryb życia Ćw,Kompensacyjne np.: -zorganizowane Ćw. Śródlekcyjne-w każdej lekcji nauczyciel powinien prowadzić 3min ćw. Cw. Miedzy lekcyjne-zorganizowane przerwy z przeznaczenia na ruch i na korytarzach. Zajecia poza lekcyjne-w ramach UKS,SKS, kompensujące ćw. Mamy na uwadze dzieci z małą koordynacja ruchową(basen,silownia,gry i zabawy). Funkcje korekcyjne- korektywne to interwencja we wszystkich przypadkach oddychań rozwojowych dotyczy postawy ciala, wad postaw ciała, korekty mowy,wzroku,słuchu,w szkole powinny być realizowane zajęcia z gr. w/w.Szkola powinna prowadzić zajęcia z gim. Korekcyjnej dla uczniów z wadami postawy ciala. Co roczne badania potwierdzają że ok 66% ma wady postawy lub zespól wad w młodszym wieku szkolnym gdy nastawiają się konczyny do okresu dojrzewania można osiągnąć sukcesy w skorygowaniu wad postaw ciała, później jest to trudne lub niemożliwe.
Zasady lekcji
Zasada doboru treści i organizacji kształcenia i wychowania stanowią uszczegółowienie zadań szkoły w zakresie realizacji programu ukierunkowując dobór treści nauczania oraz organizacje procesu kształcenia i wychowania. Zasady te wskazują nam najbardziej skuteczne formy, metody kształcenia i wychowania, jak również wybór odpowiednich treści programowych. Są to, zatem podstawowe zasady programowo-metodyczne, które określają organizację procesu dydaktyczno-wychowawczego.
Możemy wyróżnić zasady:
1.Zasad podmiotowego traktowania ucznia – zasada ta eksponuje diametralną pozycję ucznia w pracy, życiu szkoły – wymaga by uczeń nie był, a przynajmniej nie był wyłącznie przedmiotem zabiegów edukacyjnych, lecz miał zapewnione warunki programowe i organizacyjne do świadomego, aktywnego współuczestnictwa w procesie edukacji szkolnej. Formy powinny być ukierunkowane na rozwój ich zainteresowań i zdolności, talentów, pobudzanie inteligencji. Treści programowe: poznanie przez ucznia nie tylko przedmiotowej rzeczywistości zewnętrznej, lecz również samopoznanie w kontekście bogatej wiedzy o człowieku. Wszelka praca ucznia powinna być dla niego osobistym zadaniem, któremu towarzyszy świadomość sensu wykonywanej pracy. Jej użyteczność powinna budzić ciekawość, aktywność, pomysłowość, stwarza perspektywy sukcesu za działania, które zostaną sprawdzone i solidnie ocenione.
2.Zasada integracji kształcenia i wychowania – zasada ta postuluje ścisłe powiązanie procesu dydaktycznego z procesem wychowania. Wynika stąd konieczność oddziaływań na wszystkie sfery osobowości ucznia. W każdym przedmiocie oprócz opanowywania wiedzy, umiejętności zobowiązują się do kształcenia w ciągu całej edukacji szkolnej pożądanych postaw dzieci i młodzieży.
3.Zasada łączenia teorii z praktyką – polega na wykorzystywaniu wiedzy, umiejętności, uzdolnień w różnorodnych sytuacjach praktycznych. Zasada ta powinna być realizowana z zastosowaniem niezbędnych środków w toku zajęć lekcyjnych, pozalekcyjnych.
4.Zasada różnicowania treści i form kształcenia – w myśl tej zasady w programie nauczania przewiduje się różnorodne zajęcia pozalekcyjne, które stanowią przedłużenie w innej postaci lekcyjnego procesu dydaktycznego-wychowawczego. Umożliwi to w niezbędnym stopniu realizację kształcenia zarówno pod względem treści, jak i form stwarzające tym samym rozwój indywidualnych uzdolnień, zainteresowań, jak również możliwości zadośćuczynienia aspiracji uczniów zdolnych.
METODY PROAKTYWNE (usamodzielniające)
• Metoda zabawowo-naśladowcza – polega na naśladowaniu przez dzieci mechanizmów, zwierząt, ludzi, zjawisk przyrodniczych (burza, deszcz, grzmot). Dzieci do aktywności pobudza nauczyciel podsuwając tematy zawierające duży ładunek emocjonalny.
• Metoda zabawowa klasyczna – dzieci stawiane są w sytuacji zadaniowej za pomocą fabuły (w zabawach lub przepisów w grach)
• Metoda bezpośredniej celowości ruchu – stanowi przejście pomiędzy metodą zabawowo-naśladowczą (ćwiczenia stosowane w formie naśladownictwa) do ćwiczeń wykonywanych ściśle według pewnych prawideł (ma na celu ułatwienie szybkiego opanowania ruchów gimnastycznych)
• Metoda programowanego usprawniania się – przykładem są ścieżki zdrowia, które polegają na samodzielnym usprawnianiu się.