Wskaż i rozwiń w syntetycznych zdaniach etapy „drogi duchowej Hioba”

Hiob był osobą bogobojną, mimo to doświadczył utraty wszystkiego, co miał … z wyjątkiem wiary, pomimo że odwrócili się od niego najbliżsi przyjaciele, cała społeczność. G. Ravasi uważa, że aby nakreślić duchowa drogę Hioba, należy podzielić tekst na dwa ujęcia: diachroniczny (składający się z faz rozwojowych następujących kolejno po sobie) i synchroniczny (zachodzący w tym samym czasie, jednoczesny).

Autor zauważa, że już na przełomie siedmiu dni pozycja Hioba w społeczeństwie zmienia się diametralnie, przechodzi od radości dzielenia wspólnego stołu z całą rodziną, a przez te siedem dni traci dzieci, trzodę i w końcu sam staje się chory na trąd, co dla przyjaciół jest równoznaczne z popełnieniem grzechu przeciw Bogu.

Zostaje on osadzony przez swoich oddanych przyjaciół jak podczas rozprawy sądowej, w końcu sam zarzuca Bogu, że sąd nad nim jest niesprawiedliwy, sam mówi, że „woli umrzeć”, niż to przeżywać. (Rozdziały 6-7). Następnie trzej przyjaciele wypowiadają swoje racje. Opierają swoje zarzuty o słabość stworzeń i ich śmiertelność (Elifaz), ludzką słabość płynącą z grzechu, choćby nieświadomego (Bildad), czy grzeszna, ale świadoma słabość (Sofar).

Hiob po mowach swoich oskarżycieli – przyjaciół, ponownie zakłada, że jest niewinny wobec Boga, że nic złego nie zrobił, apelując do Niego, przeciw Niemu samemu. Zmienia się też patrzenie na los „grzesznika” przez przyjaciół. Chodzi o jego los, potem spojrzenie na jego rzeczywistość i na końcu doświadczenie samego Hioba.

Hiob walczy z polemiką swoich oskarżycieli i występuje przeciwko ich tezom, następnie, jak się okazuje, zarzuca Bogu swoją nieobecność i milczenie w tej trudnej dla niego sprawie. Przyjaciele zarzucają nieprawość jedynie Hiobowi.

Następuje manewr dodany w późniejszych wiekach, polegający na dodaniu Hymnu o mądrości, mający na celu pokazanie wyniosłości Bojaźni Bożej. Hiob kieruje swoje słowa, do Wielkiego Nieobecnego – do Boga. Hiob kieruje do Boga swoją przysięgę, którą chce zaświadczyć o swojej niewinności.

Elihu zauważa coś nowego dla tradycyjnej teologii: cierpienie to oczyszczająca pedagogia wynosząca samego człowieka.

W końcu następuje odpowiedź JHWH. Cierpienie można wyjaśnić jedynie za pomocą najwyższego, kosmicznego porządku. Hiob albo musi przyznać, że Bóg jest sprawiedliwy, albo odrzucić Go całkowicie, co oznaczałoby, że Hiob sam siebie by potępił i osądził. Druga odpowiedź Boga następuje w bardziej symboliczny sposób. Panowaniu Boga podlegają nawet anty – stworzenia. Hiob wybiera drogę prawdy i uwielbienia Boga. Następuje radosny, ale ironiczny koniec, napisany wcześniej niż centralna cześć księgi. Tylko w konfrontacji z radością, cierpienie może odkryć cały swój blask.