1. Wstęp teoretyczny

Celem ćwiczenia było zbadanie doświadczenia Younga. Dla czterech różnych podwójnych szczelin, na papierze milimetrowym ustawionym w odległości 1.8 m (±0.01 m) zaznaczyliśmy maksima i minima interferencji i zmierzyliśmy ich odległość od środka ekranu.

Wiązka światła z lasera długości fali 632 nm przechodząc przez dwie jednakowe szczeliny uległa ugięciu, dając po przejściu dwie fale spójne interferujące ze sobą. W wyniku interferencji otrzymuje się na ekranie umieszczonym w pewnej odległości za szczelinami jasne i ciemne prążki interferencyjne. Szerokość szczeliny jest znacznie większa od długości fali λ, więc pojawia się również zjawisko dyfrakcji. Obraz widoczny na ekranie powstał z nałożenia na siebie obu tych zjawisk.

2. Wyniki pomiarów

L - Odległość ekranu do slajdu: 180 cm, błąd pomiaru wynosi 0,1 cm.

- Długość fali lasera wynosi 632 nm

Dla podwójnej szczeliny nr. 1 (0,2/0,25 szerokość[mm]/ odstęp[mm])

Współczynnik kierunkowy A (wyznaczony metodą najmniejszych kwadratów) jest równy 0,9 cm, a

- długość fali, L – odległość slajdu od ekranu, a – odległość między szczelinami.

Zatem

Dla podwójnej szczeliny nr. 2 (0,1/0,25 szerokość[mm]/ odstęp[mm])

Współczynnik A jest równy 0,745 cm, a

- długość fali, L – odległość slajdu od ekranu, a – odległość między szczelinami.

Zatem

Dla podwójnej szczeliny nr. 3 (0,1/0,5 szerokość[mm]/ odstęp[mm])

Współczynnik A jest równy 0,37 cm, a

- długość fali, L – odległość slajdu od ekranu, a – odległość między szczelinami.

Zatem

Dla podwójnej szczeliny nr. 4 (0,1 / 1 szerokość[mm]/ odstęp[mm])

Współczynnik A jest równy 1,691429 cm, a

- długość fali, L – odległość slajdu od ekranu, a – odległość między szczelinami.

Zatem

3. Wnioski

Wyników pomiarów pokazują, że im większa odległość między szczelinami tym większe są odległości między maksimami interferencyjnymi.