1.Omówienie ksiązki, 5 tytułów.
-Teresa Hejnicka Bezwińska „Pedagogika ogólna”
-Mieczysław Łobocki „Teoria wychowania w zarysie”
-Zbigniew Kwieciński, Bogusław Śliwerski „Pedagogika: podręcznik akademicki”
-Bogusław Śliwerski „Pedagogika: podstawy nauk o wychowaniu”
-Stefan Kunowski „Podstawy współczesnej pedagogiki”
Bogusław Śliwerski we wprowadzeniu do ksiązki: „Pedagogika: podstawy nauk o wychowaniu” zwraca uwagę na to jak bardzo studiowanie pedagogiki w Polsce staje się popularne. Uważa, że jest to zasługa tego, iż ta dziedzina nauki łączy w sobie cenione w społeczeństwie elementy psychologii, filozofii, socjologii, wiedzę antropologiczną i polityczną. Twierdzi, że współczesna pedagogika jest nauką integrującą oraz, że stwarza nam okazję powrotu do dzieciństwa i wchodzenia w dorosłość, by lepiej poznać i zrozumieć to w czym się uczestniczyło, co wpisało się w psychikę. B. Śliwerski pragnie swoim podręcznikiem dać nam odpowiedzi na pytania czym jest pedagogika. Treść tego podręcznika wprowadza nas w świat współczesnych nauk o wychowaniu, przełamując dotychczasowe stereotypy i zachęca do podejmowania eksperymentów. Podręcznik wzbogacony jest o nowe teorie, konteksty kulturowe. Zachęca do pogłębiania wiedzy, do twórczego myślenia, refleksji oraz analizy i badań pedagogicznych. B. Śliwerski zachęca czytelników do odkrywania z każdym tekstem nowych perspektyw nauk o wychowaniu, do nasycenia pedagogiką codziennego świata, naszego życia. W podręczniku możemy również zobaczyć noty o autorach tomu wraz ze zdjęciami, m.in. B. Śliwerskiego. S. Sztobryna czy U. Ostrowską. Wszystkie teksty są osadzone w spójnej strukturze i opracowane w taki sposób, by można je było jak najlepiej wykorzystać na zajęciach. Czytelnika w treść publikacji wprowadza słowo wstępne od redaktora naukowego Pedagogiki, profesora Bogusława Śliwerskiego. Każdy rozdział poza notami o Autorach i tekstem właściwym zawiera: moduły „Zapamiętaj”, które służą lepszemu zapoznaniu się z najważniejszymi zagadnieniami i ułatwiają szybszą naukę. Podręcznik jest dynamiczny.
2.Czasopisma:
1.Edukacja i Dialog- Warszawa, Czytelnikami są nauczyciele, pedagodzy, dyrektorzy szkół, ludzie działający na styku edukacji i biznesu. Edukacja i Dialog kreuje najbardziej ambitne książki, materiały edukacyjne, spektakle i wydarzenia kulturalne. Wyznacza nowe trendy w szkolnej dydaktyce. Nauczyciel w postindustrialnej szkole posiada zupełnie nowy profil kompetencyjny. To przede wszystkim ekspert w dziedzinie strategii uczenia. Stąd w Edukacji i Dialogu znajdują się działy związane z psychologią i edukacją interaktywną. Artykuły mają pomóc nauczycielom stać się wybitnymi specjalistami w zakresie wykorzystania najnowszych osiągnięć pedagogiki, medycyny i nowoczesnych technologii.
2.Wychowanie na co dzień-Toruń, W "Wychowaniu na co dzień" zamieszczane są publikacje o charakterze naukowym oraz popularno-naukowym i metodycznym. Priorytetowo traktowane są teksty podejmujące aktualną problematykę szeroko pojętej edukacji z jej wielorakimi powiązaniami w obszarach życia społecznego, kulturalnego, ekonomicznego. Na strukturę pisma składa się szereg stałych działów i rubryk, m.in.:
- AKTUALNE PROBLEMY PEDAGOGICZNE
- METODY NAUCZANIA I WYCHOWANIA
- TEORETYCZNE PROBLEMY WYCHOWANIA
- PROBLEMY FUNKCJONOWANIA SZKOŁY
- EDUKACJA KULTURALNA I REGIONALNA
- PROBLEMY PEDAGOGIKI SPECJALNEJ
- WYCHOWANIE PRZEDSZKOLNE
- WOKÓŁ MYŚLI O WYCHOWANIU
- TEORIA I PRAKTYKA PRACY SOCJALNEJ
- EDUKACJA ZDROWOTNA I EKOLOGICZNA
- Z DOŚWIADCZEŃ PEDAGOGICZNYCH
- PORADNICTWO
- LEKTURY STARE I NOWE
W "Wkładce metodycznej" zamieszczane są m.in. przykładowe konspekty lekcji przedmiotowych dla szkół podstawowych (zwłaszcza w obszarze edukacji wczesnoszkolnej), gimnazjów i szkół średnich, scenariusze zajęć z zakresu profilaktyki i terapii pedagogicznej oraz inne materiały przydatne i pomocne w praktyce pedagogicznej.
4.Problemy opiekuńczo-wychowawcze- Warszawa, Kompleksowo przedstawia aktualne problemy opieki, wychowania i wsparcia społecznego, z uwzględnieniem ich aspektów teoretycznych, rezultatów badań i diagnoz, propozycji metodycznych, a szczególnie szeroko zweryfikowanych doświadczeń. Prezentuje nowe – rodzime i zagraniczne – idee, koncepcje oraz rozwiązania opiekuńcze i wychowawcze dotyczące funkcjonowania dzieci i młodzieży we wszystkich środowiskach ich życia. W ostatnich latach szczególnie wiele miejsca zajmują w czasopiśmie zagadnienia związane z reformą systemu pomocy dziecku i rodzinie, doradztwem psychologiczno-pedagogicznym oraz wzmacnianiem opiekuńczo-wychowawczej funkcji szkoły i innych instytucji edukacyjnych.
5.Życie szkoły-wydawane w Warszawie, miesięcznik poświęcony edukacji wczesnoszkolnej, adresowany do nauczycieli klas I-III, studentów kierunków pedagogicznych oraz rodziców. Zadaniem pisma jest podnoszenie oraz doskonalenie umiejętności zawodowych nauczycieli, jak również poszerzanie wiedzy studentów w zakresie kształcenia zintegrowanego, informowanie o najnowszych koncepcjach pedagogicznych, publikowanie artykułów z zakresu psychologii, nauczania i wychowania.
3) Proszę omówić cechy i składniki warsztatu zawodowego i naukowego studenta pedagogiki
3.Warsztat zawodowy i naukowy: warsztat pracy studenta powinien mieć charakter dynamiczny, czyli ulegać zmianom, przeobrażeniom odpowiednio do zwiększania się zasobu wiedzy, doświadczenia, zasobów archiwalnych oraz biblioteki studenta, jego potrzeb, zdolności i aktualnego stanu wiedzy pedagogicznej. Warsztat pracy naukowej studenta jako określona struktura organizacyjna wymaga więc z jego strony konkretnych zabiegów w zakresie doboru, porządkowania, urządzania, zakładania a także integrowania, koordynowania różnych jego składników i włączania ich w całokształt studiowania. W tym ujęciu należy warsztat postrzegać równocześnie całościowo a także strukturalnie i funkcjonalnie, w odniesieniu do poszczególnych jego składników czyli systemowo. Ponadto w systemowym ujęciu tworzą go we wzajemnie sprzężonych relacjach wertykalno- horyzontalnych 3 aspekty: osobowy, samokształcenia i materialny.
Można też dodać, że warsztat eseisty zawierać będzie także literaturę piękna, ulubione reprodukcje – pamiątki z podróży, pamiątki i zdjęcia od przyjaciół, zdjęcia, rysunki itp.. Ponieważ esej łączy to, co osobiste z tym, co literackie i naukowe. Warsztat każdego studenta eseisty będzie niepowtarzalny i ustawicznie zmienny.
4) Proszę scharakteryzować termin pedagogiczny EDUKACJA
4.Edukacja- definiowana jest w różny sposób. Def. O wąskim zakresie treści mówią o edukacji jako procesie zmian cel ościowych, obejmujących kształcenie lub też kształcenie i wychowanie.
Teresa Hejnicka-Bezwińska ukazuje dwie inne definicje, które korespondują ze zmianami jakie dokonały się we współczesnej epistemologii:
„ogół oddziaływań między generacyjnych służących formowaniu całokształtu wolności życiowych człowieka, czyniących z niego istotę dojrzałą i świadomie realizująca się w danej kulturze, zdolną do konstruktywnej krytyki i refleksyjnej afirmacji.
Ogół działań, procesów i warunków sprzyjających rozwojowi człowieka, a rozwój jest określany poprzez lepsze rozumienie siebie i relacji ze światem, skuteczniejszą kontrolę własnych zachowań i większe sprawstwo wobec procesów wewnętrznych.
5) Proszę omówić termin SOCJALIZACJA
5.Socjalizacja – wszechstronne i zwarte wprowadzenie jednostki w obiektywny świat społeczeństwa. To złożony, wielostronny proces uczenia się, dzięki któremu człowiek, istota biologiczna, staje się istotą społeczną, członkiem określonego społeczeństwa i reprezentantem określonej kultury. Jest to proces stawania się takim, jakim chce nas mieć nasze otoczenie społeczne. Socjalizacja jest rezultatem zarówno wpływów zamierzonych, określanych często mianem „wychowania", jak i niezamierzonych. Na człowieka wpływają agendy i instytucje, które wychowanie stawiają sobie za jeden ze swych celów - rodzina, szkoła, Kościół - oraz wszystkie inne, z którymi człowiek ma do czynienia w ciągu swojego życia, a także wszystko to, z czym się styka w swoim otoczeniu. Wpływ socjalizacyjny na człowieka ma grupa rówieśnicza, grono przyjaciół, organizacje, do których należy, miejsca, w których pracuje, to, co czyta i co ogląda na ekranie telewizora oraz na reklamowych bilboardach zapełniających współczesne miasta. W toku socjalizacji człowiek poznaje i przyswaja sobie:
•Umiejętności, które leżą u podstaw wszelkich interakcji społecznych, takie jak znajomość społecznie konstruowanych systemów znaczeń, zdolność rozumienie znaków, w tym języka oraz symboli; także umiejętność posługiwania się nimi oraz poznanie procedur interpretacyjnych zachowań innych ludzi. Normy i wzory zachowań; zarówno społecznie akceptowane i kulturowo określone wzory zaspokajania biologicznych potrzeb i popędów. (głodu, popędu seksualnego etc), jak i wzory reakcji emocjonalnych. Uczy się, jak zachowywać się w określonych sytuacjach i jak te sytuacje rozpoznawać.
•Wartości.
•Umiejętność posługiwania się rozmaitymi przedmiotami, która jest konieczna do sprawnego funkcjonowania w danej cywilizacji, a nawet wręcz do przeżycia. Ponadto w toku socjalizacji człowiek kształtuje swoją osobowość i określa własną tożsamość.
Socjalizacja dzieli się na PIERWOTNĄ- pierwsza socjalizacja, której jednostka przechodzi w dzieciństwie i staje się częścią społeczeństwa. Dzieje się ona z ogromnym ładunkiem emocjonalnym, Powoduje przyjęcie tożsamości tego społeczeństwa, brak możliwości wyboru. Język stanowi jej najważniejszą treść i narzędzie socjalizacji. Nigdy nie jest pełna i całkowita.
WTÓRNA- jest każdy następny proces, który wprowadza jednostkę mającą już za sobą socjalizację pierwotną w nowy sektor obiektywnego świata, jego społeczeństwa. Pojawia się problem spójności między początkową internalizacją i nowymi internalizacjami. W celu utrzymania spójności socjalizacja wtórna zakłada procedury pojęciowe. Cechy: możliwość wybory. Problemy: nieprzystosowanie.
6. Proszę omówić termin pedagogiczny (a nawet kategorię): UCZENIE SIĘ
Uczenie się – modyfikacja zachowania się jednostki w wyniku jej dotychczasowych doświadczeń. W zależności od udziału świadomości i myślenia, nastawienia na określony cel, warunków i form wyróżnia się następujące typy uczenia się: zamierzone i mimowolne, mechaniczne ( pamięciowe, metoda wielokrotnego powtarzania) i ze zrozumieniem, przez rozwiązywanie problemów i przez naśladownictwo. Uczenie się to nazwa zbioru czynności, w wyniku których powstają nowe lub przekształcają się wcześniej nabyte formy myśli i działania. O uczeniu się mówimy wówczas, gdy w jego efekcie zachodzą określone zmiany w podmiocie uczącym się. O efektywnym uczeniu się można mówić wtedy, gdy zmiany będą miały stosunkowo trwały charakter.
CECHY procesu uczenia się:
-planowość
-Ciągłość
-aktywność osoby uczącej się
-ukierunkowanie
-wewnętrzna spoistość poszczególnych czynności
Na EFEKTY uczenia się wpływają:
-cechy gatunkowe
-cechy rozwojowe
-cechy indywidualne.
7. Proszę wskazać genezę i cechy społeczeństwa „opartego na wiedzy”
Społeczeństwo oparte na wiedzy- Geneza: rozwój technologii w XXI wieku sprawił, że mamy obecnie do czynienia z cywilizacją nadmiaru danych, informacji i wiedzy, którą przeciętny człowiek może odbierać jako chaos informacyjny. Takie „zagubienie” współczesnego człowieka potwierdza budowę społeczeństwa opartego na wiedzy.
Jest to takie społeczeństwo, w którym ludzie mają dość wiedzy, aby z uzyskanej informacji umieć zrobić odpowiedni użytek. Dzisiaj nikt nie umie zdobyć dość wiedzy, by starczyła mu na całe życie. Wiedza przyrasta w takim tempie, świat staje się coraz bardziej skomplikowany i zróżnicowany, że trzeba się uczyć przez całe życie w dużej proporcji czasu jaki ludzie mają do dyspozycji, jeżeli ktoś nie nadąży za rozwojem społeczeństwa znajdzie się na jego marginesie-wśród wykluczonych.
8. Czym jest „luka ludzka” i kto, gdzie i dlaczego wskazywał na konieczność „zwarcia luki ludzkiej”?
to dystans między rosnącą złożonością świata a naszą zdolnością do sprostania jej. Ma charakter rozłamu powstającego dlatego, że za wzrostem komplikacji tworzonych przez ludzi nie nadąża postęp naszych umiejętności. Głównym przejawem tej złożności są problemy globalne. Luka ta jest już dzisiaj bardzo rozległa i pełna niebezpieczeństw. Sposobem na zmniejszenie luki ludzkiej jest m.in. partycypowanie (uczestnictwo) i antycypowanie. Wykorzystywanie narzędzi technologii informacyjnych należy do tych, które najbardziej przyczyniają się do powstania i powiększania „luki ludzkiej”.
9. Proszę scharakteryzować pojęcie pedagogiki i omówić jej subdyscypliny
Pedagogika-z gr. Paidagogos – prowadzący chłopca – w starożytnej Grecji nazywano tak niewolnika, który odprowadzał dziecko swojego pana do szkoły.
Pedagogika jako nauka powstała w XIXwieku za sprawą J.F. Herbarta, jako pierwszy zdobył on stopień naukowy profesora z zakresu tej dziedziny. Herbart oderwał pedagogikę od filozofii, ustanawiając ją autonomiczną dziedziną, którą oparł na dwóch naukach: etyce filozoficznej i psychologii.
Etyka wyznaczać miała cele wychowania natomiast psychologia środki do realizacji tych celów. Pedagogika jest nauką zarówno praktyczną (wywodzi się z praktyki) jak i teoretyczną (teoria pomaga rozwiązywać konkretne problemy praktyczne). Posiada przedmiot badań. Zajmuje się człowiekiem na różnych etapach jego życia i rozwoju (od urodzenia do śmierci); zajmuje się procesami edukacyjnymi (nauczaniem i wychowaniem). Bada człowieka w aspekcie społecznym, tj. bada jak człowiek zmienia się pod wpływem drugiego człowieka. Do metod badań pedagogiki należą: obserwacja, eksperyment, analiza dokumentów.
SUBDYSCYPILNY:
1. PEDAGOGIKA OGÓLNA – zajmuje się charakterystyką pedagogiki jako nauki, analizuje podstawowe pojęcia pedagog., historyczne uwarunkowania rozwoju tej dyscypliny, bada czynniki wychowania (role i znaczenie środowiska w wychowaniu, znaczenie dziedziczności w tym procesie, odnosi się także do celów i zadań stawianych przed wychowaniem) zajmuje się również problematyką edukacji permanentnej inaczej kształceniem ustawicznym.
2. DYDAKTYKA – teoria kształcenia, zajmuje się istotą i przebiegiem procesów nauczania, analizuje także cele, treści, formy organizacyjne, zasady i metody nauczania; dzieli się na dydaktykę ogólną i dydaktyki szczegółowe, inaczej szczegółowe teorie nauczania – odnoszą się one tak do przedmiotów ogólnokształcących jak i zawodowych na poszczególnych etapach kształcenia.
3. TEORIA WYCHOWANIA – wyjaśnia zadania, treści, formy organizacyjne, zasady i metody wychowania moralnego. Wiele miejsca poświęca tą teorią wychowaniu w rodzinie w obszarze zajęć pozalekcyjnych i pozaszkolnych oraz pracy wychowawczej w dziecięcych i młodzieżowych organizacjach, np. metodyka w ZHP (analizuje pracę i metody ZHP – organizacji pozaszkolnej)
4. HISTORIA WYCHOWANIA – to nauka o metodach i formach, organizacji procesu wychowania, o ustrojach i systemach oświatowych w kontekście historycznym. Jest nauką o systemach oświatowych, o genezie i historii myśli pedagogicznej.
10. Na czym polega koncepcja „dziesięciościanu edukacji”, stworzona przez Zbigniewa Kwiecińskiego?
10.Dziesięciościan edukacji-
Globalizacja - świat
Etatyzacja - państwo
Nacjonalizacja - naród
Kolektywizacja – klasa społeczna
Polityzacja, biurokratyzacja, profesjonalizacja – wymiar instytucjonalny
Socjalizacja – grupa pierwotna, znaczący inny
Inkulturacja i personalizacja – kultura społeczna i symboliczna
Wychowanie i jurdyfikacja – wychowanie w znaczeniu wąskim (- definiowanie: teleologiczne i prakseologiczne), strona prawna funkcjonowania człowieka
Kształcenie i humanizacja – strefa poznawcza
Hominizacja – „uczłowieczenie”(określony poziom tożsamości osobniczej); hominizacja – kumulacja wszystkich procesów edukacyjnych
Procesy edukacyjne :
Procesy wrastania inkulturacja i socjalizacja
Procesy celowościowe specjalnie powoływane : kształcenie i humanizacja, wychowanie i jurydyfikacja,
Procesy uspołecznienia globalizacja, etatyzacja, nacjonalizacja, kolektywizacja, polityzacja, biurokratyzacja, profesjonalizacja
Hominizacja nie mieści się w w/w procesach , w nim się kumulują
Gdy nadmiar – de... np. deetatyzacja
Gdy niedobór – re... np. reetatyzacja
11. Czym są wartości i jakie jest ich znaczenie w procesie edukacji?
Wartości według M. Łobockiego to wszystko, co uchodzi za ważne i cenne dla jednostki i społeczeństwa. Nierzadko wartość uchodzi za miernik- kryterium oceny interesujących nas osób, rzeczy, zjawisk lub norm. W takim przypadku wartość stanowi podstawę do uznania czegoś za dobre lub złe.
Wartości preferowane w wychowaniu: altruizm, tolerancja, odpowiedzialność, wolność, sprawiedliwość.
Znaczenie w edukacji: wychowanie w którym nie wprowadza się dzieci i młodzieży w świat wartości wg. Łobockiego jest z reguły wychowaniem mało skutecznym, bezmyślnym i szkodliwym. Nie przygotowuje do podejmowania decyzji życiowych zgodnych z zasadami moralności.
12. Proszę omówić pokrótce pedagogikę jako naukę teoretycznie i praktycznie zorientowaną
12.Pedagogika jako nauka:
-teoretycznie zorientowana:
*opis i wyjaśnienie badań
*rozumienie i interpretacja badań
*teoria pedagogiczna
*poznanie naukowe
*badanie zjawisk w odniesieniu historycznym i przestrzennym
-praktycznie zorientowana:
*praktyka i doświadczanie dyscyplin pokrewnych (psychologia, socjologia i filozofia)
*projektowanie i realizowanie działań użytecznych dla praktyki pedagogicznej.
Jeżeli przyjmiemy jako kryterium intencję badawczą osób uprawiających pedagogikę, można wyróżnić pedagogikę teoretycznie zorientowaną i pedagogikę praktycznie zorientowaną. Intencje badawcze pierwszej z nich są ukierunkowane na poznanie naukowe, na budowanie systemu teoretycznej wiedzy pedagogicznej i teorii. Ta pierwsza, czyli wiedza pedagogiczna, dotyczy właściwości uzyskiwanych wyników badań, ich cech, odkrywanych prawidłowości, ich sytemu ogólności i możliwości generalizacji. Ta druga zaś, czyli teoria pedagogiczna, jest zbiorem praw odnoszących się do dziedziny pedagogiki i pełniących funkcję wyjaśniającą.
Intencja badaczy z nurtu praktycznie zorientowanej jest służenie praktyce pedagogicznej, czynienie starań zmierzających do jej przekształcania. Realizują to, uogólniając wyniki badań praktyki pedagogicznej, czynienie starań zmierzających do jej przekształcenia. Szczególną rolę w tym nurcie odgrywają próby eksperymentalne i badania innowacyjne. W tym nurcie mieszczą się badania empiryczne, badania związane z tzw. Technologią pedagogiczną, służące określaniu treści, metod, form, środków skutecznej realizacji określonych celów dydaktycznych i wychowawczych oraz określaniu uwarunkowań tej skuteczności. Do tego nurtu można zaliczyć także orientację naukową, którą zwykło się nazywać pedagogiką krytyczną. Wiedza zdobywana w tej pedagogice ma charakter innowacyjny, oświeceniowy i emancypacyjny, a więc ściśle praktyczny, zaś badania mają u podstaw pewną akceptowaną przez badacza aksjologię.
13. Proszę przedstawić, kim był i jest w pedagogice profesor Heliodor Muszyński
Muszyński Heliodor Antoni – ur 6 VI 1931, Rogowo. Pedagog, psycholog społeczny; dr. Nauk humanistycznych Uniw. A. Mickiewicza w Poznaniu 1961, habilitacja w uniw. Warszawskim 1966. Od 1973 profesor UAM w Poznaniu, 1969-88 dyrektor Inst. Pedagogiki UAM w Poznaniu, 1974-93 przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN, 1988-93 redaktor naczelny” Studiów Pedagogicznych”. W l. 1987-89 członek Komitetu Ekspertów do Spraw Edukacji Narodowej. Zainteresowania naukowe M obejmują problemy psychologiczne wychowania moralnego, teorię wychowania moralnego i społecznego, system i program wychowania w warunkach ustroju socjalistycznego, psychologię społeczna oraz podstawy metodologii pedagogicznej. System wychowania opracowany przez M. i doświadczalnie sprawdzony zyskał popularność w kraju i za granicą. Ważniejsze prace: Kłamstwo dzieci, Wychowanie moralne w zespole, Rozwój moralny, Oświata polska w okresie transformacji ustrojowej, Zarys teorii wychowania.
14. Proszę omówić pokrótce życie i działalność profesora Wincentego Okonia
Ur. 22.I.1914. Był polskim pedagogiem. Większość pracy badawczej wiązał z uniwersytetem warszawskim i instytutem badań pedagogicznych. Zajmował się procesem dydaktycznym oraz jego uwarunkowaniami, kształceniem wielostronnym, historią myśli pedagogicznej, zagadnieniami związanymi z problematyką organizacji badań pedagogicznych. Współpracował z UNESCO, członek polskiej akademii nauk. W 2006 otrzymał tytuł doktora Uniwersytetu śląskiego. Jest autorem teorii kształcenia wielostronnego – w myśl którego w nauczeniu należy uwzględniać strone teoretyczną i praktyczną i emocjonalna nauczania. Jego prace pedagogiczne to min. „proces nauczania „ „ zarys dydaktyki ogólnej” „wizerunek słynnych pedagogów”
15. Proszę scharakteryzować aktualny dorobek i obszary zainteresowań profesora Bogusława Śliwerskiego.
Prof. Zwyczajny, polski pedagog i współautor wielu książek, kilkuset artykułów, opracowań, tłumacz literatury naukowej . Obecnie prof. Dolnośląskiej szkoły wyższej we Wrocławiu. Główne zainteresowanie prof. Skupiają się w Okół pedagogiki alternatywnej, teorii i metodyki wychowania, oraz szeroko rozumianej pedagogiki dziecka. Dzieła : „ped alternatywna” „pedagogika” Tom I.II.III „myśleć jak pedagog”
16. Proszę scharakteryzować działalność Kazimierza Sośnickiego
Polski pedagog, dydaktyk, filozof, profesor Uni Gd. W 1923 opublikował „zarys logiki” w 1923 „ zarys dydaktyki” Wykładał na uni Lwowskim. Wprowadził pojęcie „etosu” i wyróżnił 3 jego etapy : moralny, grupowy, państwowy. Przygotował kilka artykułów do Encyklopedii wychowania. Domagała się by szkoła wychowywała moralnie w oparciu o religię. Zbudował teorię wychowania wg której pedagogika jest nauką filozoficzną. Osiągnał autorytet naukowy.
17. Proszę scharakteryzować działalność B. Nawroczyńskiego
Pedagog, historyk pedagogiki, współtwórca polskiej pedagogiki naukowej. Odbył studia prawnicze i filozoficzne. Prof. Na Uni P-ń gdzie praca naukowa kształtowała się w dużej mierze na dalszych studiach nad tym „ nowych wychowaniem” W czasie okupacji niemieckiej był jednym z organizacji tajnego nauczania uniwersyteckiego. Mianowano go dyrektorem Biura w towarzystwie Naukowym warszawskim.
18. Co nazywamy w pedagogice „pulsującymi kategoriami”?
Pulsujące kategorie – to zestaw pojęć potencjalnie teoriotwórzych, których znaczenia są ruchome, gdyż podlegają zmianom zależnie od kontekstu w jakim występują, a zarazem odzwierciedlają zarysowo aktualny stan myślenia o edukacji. Kategorie pulsujące są podstawą budowania mapy, która ma wyznaczyć punkty orientacyjne dla pedagoga- wędrowca
19. Proszę scharakteryzować pedagoga jednej drogi poznawczej
Pedagog jednej drogi poznawczej- oddaje się pod opiekę jednego autorytetu, pozwala się prowadzić i jest przekonany, że to jedyna słuszna droga. Pedagogika jednej drogi wiąże się z etyczną sferą uchylania się od odpowiedzialności przez pedagoga.
20. Proszę scharakteryzować pedagoga dwóch dróg poznawczych
20.Pedagog dwóch dróg- potrzebuje bardziej drogowskazu niż mapy, musi podjąć decyzję, wybrać jedną drogę z odrzuceniem innej. Dzieje się to w drodze namysłu podmiotu, w zależności od okoliczności lub spontanicznie.
21. Pedagog wędrowiec- wybiera wiele dróg, potrzebuje mapy, ponieważ widzi wiele dróg i możliwości. Organizowanie przestrzeni poznawczej na mapie edukacyjnej może ułatwić taką edukację.
22. Proszę omówić funkcje w procesie uczenia się hipokampu i ciała migdałowatego mózgu człowieka
22.Hipokamp – anatomiczny element mózgu sterujący relacjami człowieka z otoczeniem na poziomie racjonalnym czyli przy użyciu procesów rozumowania. Odgrywa dużą rolę w procesach uczenia się, ponieważ to w nim następuje przenoszenie wspomnień z pamięci krótkotrwałej do długotrwałej.
Ciało migdałowe – element mózgu, który steruje emocjonalnymi relacjami człowieka z otoczeniem (strach, lęk).