Diagnostyka bezpośrednia kleszczy (Ixodida, Argasidae)

Charakter/podłoże molekularne zmian skórnych

Ixodes ricinus oznaczany jest na podstawie następujących cech:
Otwór płciowy zarysowany w kształcie łuku. Brak wyraźnej bruzdyprzy tylnej krawędzi ciała. Biodra drugiej pary nóg węższe niż trzeciej i czwartej, nie zwężają się ku tyłowi. Hipostom zaokrąglony na końcu zaopatrzony w przytępione ząbki. Tylna krawędź gnathosomy prosta. Biodra pierwszej pary nóg na tylnej krawędzi mają błoniaste rąbki. Trzy boczne zęby hipostomu zwiększają się ku tyłowi.

Charakter/podłoże molekularne zmian skórnych:
Ślina kleszczy Ixodes hamuje odpowiedź zapalną neutrofili, które odrgywają kluczową rolę w reakcjach zapalnych. Ponadto aktywność anti-IL8 zapobiega interakcji IL8z receptorami neutrofili.Dla I. ricinus charakterystyczna jest ponadto properdyna, pozytywny regulator kowertazy C3.Ta aktywność hamuje produkcje C5 – ważnego mediatora zapalnego.Białka śliny (moubatin, TSGP2, TSGP3, TSGP4 and AM-33) są ponadto zdolne do usuwania pochodnych kwasu arachidonowego: tromboxanu A2 (moubatin and TSGP3), LTB4 (moubatin, TSGP2 i TSGP3) czy leukotrienów C4, D4 i E4 (TSGP4 i AM-33)

Kleszcze jako potencjał rezerwuarowy i wykazujący przekaz patogena drogą transmisyjną

Używając analizy Western blot, 15 frakcji z rozpuszczalnych antygenów uzyskano z narządów ślinowych i larw kleczy i 14 frakcji zostało rozpoznanych z wyciągów larwalnych. Te badania ilustrują rozpoznanie głównych antygenów o wadze molekularnej: 170, 117, 100, 70, 37, 33 i 30 kDa odpornych na surowicę bydlęcą.

Kleszcze jako potencjał rezerwuarowy i wykazujący przekaz choroby o etiologii riketsjowej.

Molekularna analiza bazująca na PCR ukierunkowana w stronę dwóch genów riteksjowych (gltA I ompA) w DNA kleszczy pokazała, że 70.6% dorosłych kleszczy zawiera riteksjowe DNA. Ponieważ kleszcze są zdolne do ugryzienia człowieka, odgrywają potencjalną rolę w chorobach o etiologii riketsjowej.

Szczepionka:

Multi-antygenowa mieszanka antygenów wyłania się jako droga do ulepszenia skuteczności szczepionki przeciwko kleszczom. Szczepionka została skomponowana z różnych białek z dwóch gatunków kleszczy. Białkami tymi są:

vitellin-degrading cysteine endopeptidase (VTDCE) and boophilus yolk pro-cathepsin (BYC) z R. microplus i glutathione S-transferase (GST-H1) z Haemaphysalis longicornis. Po immunizacji zauważono zwiększony poziom przeciwciał przeciwko tym białkom, z bezpośrednią odpowiedzią humoralną skierowaną do każdego z białek. W porównaniu do pojedynczo antygenowych szczepionek mieszanka tych antygenów dostarcza wyższy poziom ochrony przeciwko atakom kleszczy.

Cytowane piśmiennictwo:

Jérôme Beaufays, Benoît Adam, Catherine Menten-Dedoyart, Laurence Fievez, Amélie Grosjean, Yves Decrem, Pierre-Paul Prévôt, Sébastien Santini, Robert Brasseur, Michel Brossard, Michel Vanhaeverbeek, Fabrice Bureau, Ernst Heinen, Laurence Lins, Luc Vanhamme, Edmond Godfroid; “Ir-LBP, an Ixodes ricinus Tick Salivary LTB4-Binding Lipocalin, Interferes with Host Neutrophil Function”, PLoS ONE. 2008

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23270184

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3528165/

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22981764

Rościsław Kadłubowski “Zarys parazytologii lekarskiej”, 1988, str. 299