Kinematyka– dział fizyki zajmujący się badaniem geometrycznych właściwości ruchuciał bez uwzględniania ich cech fizycznych (np. masy) i działających na nie sił. Kinematykę dzieli się na: kinematykę punktu materialnego i bryły sztywnej oraz kinematykę ośrodków ciągłych.
Przyspieszenie jednostajne Jeżeli ciało przyspiesza lub hamuje i jego prędkość zmienia się jednostajnie z czasem to przyspieszenie a tego ciała jest stałe

Gdy prędkość rośnie (a > 0) to ruch nazywamy jednostajnie przyspieszony, a gdy prędkość maleje (a < 0) to ruch określamy jako jednostajnie opóźniony.

Prędkość średnia Często określenie zależności x(t) nie jest możliwe, np. przy oszacowaniu czasu dojazdu do wybranej miejscowości nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkich parametrów podróży wpływających na prędkość takich jak natężenie ruchu, konieczność ograniczenia prędkości w terenie zabudowanym itp. Posługujemy się wtedy pojęciem prędkości średniej. Prędkość średnia ciała w przedziale czasu t jest zdefiniowana jako 
Spadek swobodny- każdy ruch odbywający się wyłącznie pod wpływem siły grawitacji. Np.ruch planet wokół Słońca, ruch Księżyca wokół Ziemi. Rzucając ciało pionowo w górę musimy nadać ciału prędkość początkową i pamiętać, ze grawitacja będzie mieć wartość ujemną (wektor skierowany w dół) Rzut poziomy - ruch w jednorodnym polu grawitacyjnym z prędkością początkową prostopadłą do kierunku pola. Torem ruchu jest parabola o wierzchołku w punkcie rzutu.
Rzut ukośny - ruch w jednorodnym polu grawitacyjnym z prędkością początkową o kierunku ukośnym do kierunku pola. Ruch ten odpowiada ruchowi ciała rzuconego pod kątem do poziomu. Za rzut ukośny uznaje się też ruch ciała w kierunku ukośnym do jednorodnego pola elektrycznego.
Ruch jednostajny po okręgu – ruch po torze o kształcie okręgu z prędkością o stałej wartości, tzn. lvl=const. Ruch jednostajny po okręgu jest ruchem niejednostajnie przyspieszonym, tzn. kierunek i zwrot wektorów przyspieszenia a i prędkości v zmieniają się cały czas w trakcie ruchu, nie zmieniają się natomiast ich wartości. Ruch jednostajny po okręgu może być także definiowany jako ruch po okręgu ze stałą prędkością kątową w=lvl/r=const 
2.Dynamika – dział mechaniki zajmujący się ruchemciał materialnych pod działaniem sił. Głównym zadaniem dynamiki jest opis ruchu ciał pod działaniem samych sił. Do tego służą trzy rodzaje dynamicznych równań ruchu. W zależności od tego, jakim modelem mechanicznym dynamika się zajmuje, wyróżniamy dynamikę punktu materialnego, bryły sztywnej, dynamikę płynów itp.
I zasada dynamiki (zasada bezwładności): Jeżeli na ciało nie działają żadne siły lub działające siły równoważą się, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym.
II zasada dynamiki: Jeżeli na ciało działa stała siła to porusza się ono ruchem jednostajnie przyśpieszonym(opóźnionym) z przyśpieszeniem (opóźnieniem) wprost proporcjonalnym do działającej siły lub siły wypadkowe, a odwrotnie do masy ciała.$\ \overrightarrow{\mathbf{a}}\mathbf{=}\frac{\overrightarrow{\mathbf{F}}}{\mathbf{m}}$
III zasada dynamiki (zasada akcji i reakcji): Jeżeli ciało A działa z pewną siłą na ciało B, to ciało B oddziałuje na ciało A siłą równą co do wartości, mającą ten sam kierunek, ale przeciwny zwrot
Efekt Coriolisa – efekt występujący w obracających się układach odniesienia. Dla obserwatora pozostającego w obracającym się układzie odniesienia, objawia się zakrzywieniem toru ciał poruszających się w takim układzie. Zakrzywienie to zdaje się być wywołane jakąś siłą, tak zwaną siłą Coriolisa. Siła Coriolisa jest siłą pozorną, występującą jedynie w nieinercjalnych układach obracających się. Dla zewnętrznego obserwatora siła ta nie istnieje. Dla niego to układ zmienia położenie a poruszające się ciało zachowuje swój stan ruchu zgodnie z I zasadą dynamiki.
Oddziaływania podstawowe (fundamentalne) – oddziaływania fizyczne obserwowane w przyrodzie, nie dające się sprowadzić do innych oddziaływań.
Pęd – w mechanice wielkość fizyczna opisująca ruch obiektu fizycznego. Pęd mogą mieć wszystkie formy materii, np. ciała o niezerowej masie spoczynkowej, pole elektromagnetyczne, pole grawitacyjne. $\overrightarrow{\mathbf{p}}\mathbf{=}\mathbf{m}\overrightarrow{\mathbf{v}}$
Zasada zachowania pędu – w zamkniętym układzie oddziałujących na siebie ciał całkowity pęd ciała nie ulega zmianie.$\ \overrightarrow{\mathbf{P}}\mathbf{=}\sum_{\mathbf{t}\mathbf{= 1}}^{\mathbf{N}}{\overrightarrow{\mathbf{P}_{\mathbf{1}}}\mathbf{i}}\mathbf{\text{\ \ \ \ \ \ \ \ \ \ }}$
Środek masy ciała lub układu ciał jest punktem, w którym skupiona jest cała masa w opisie układu jako masy punktowej.
Moment pędu-iloczyn wektorowy promienia krzywizny toru i pędu poruszającego się ciała. L=r*p L=I*ω Moment siły- iloczyn wektorowy ramienia i siły.
Zasada zachowania momentu pędu: Dla dowolnego izolowanego układu punktów materialnych całkowita suma ich momentów pędu jest stała. $\mathbf{M}\mathbf{=}\frac{\mathbf{d}\overrightarrow{\mathbf{L}}}{\mathbf{\text{dt}}}\text{\ \ }$W przypadku bryły sztywnej zasadę tę można sformułować następująco:Moment pędu bryły pozostaje stały, gdy nie działa na nią żaden moment siły zewnętrznej.
$\overrightarrow{\mathbf{L}}\mathbf{=}\mathbf{\text{const}}\mathbf{\ }\text{\ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ }$

Moment bezwładności to miara bezwładności ciała w ruchu obrotowym względem określonej, ustalonej osi obrotu. Im większy moment, tym trudniej zmienić ruch obrotowy ciała, np. rozkręcić dane ciało lub zmniejszyć jego prędkość kątową.
Bryła sztywna- oznacza ciało fizyczne, którego elementy (części, punkty materialne) nie mogą się względem siebie przemieszczać.
Przyspieszenie kątowe Każdy punkt obracającej się bryły ma inne przyspieszenie liniowe, natomiast przyspieszenie kątowe wszystkich punktów bryły jest takie samo. Punkt odległy od osi obrotu o r ma przyspieszenie liniowe a takie, że Należy pamiętać, że wektor przyspieszenia kątowego jest prostopadły do płaszczyzny ruchu.
Twierdzenie Steinera – jeżeli znany jest moment bezwładności I₀ bryły o masie m względem osi przechodzącej przez środek masy, to moment bezwładności I względem dowolnej równoległej osi odległej o a możemy wyrazić jako: I=I₀+ma²
I zasada dynamiki dla ruchu obrotowego: Jeżeli wypadkowy moment siły działający na bryłę sztywną względem jej osi obrotu jest=0, to bryła pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym obrotowym: $\sum_{}^{}\overrightarrow{\mathbf{M}_{\mathbf{i}}}\mathbf{=}\mathbf{0 \rightarrow}\overrightarrow{\mathbf{\omega}_{\mathbf{(}\mathbf{t}\mathbf{)}}}\mathbf{=}\mathbf{\text{const}}\mathbf{\text{.\ }}\mathbf{\rightarrow}\overrightarrow{\mathbf{\varepsilon}_{\mathbf{(}\mathbf{t}\mathbf{)}}}\mathbf{=}\mathbf{0}\mathbf{;\ \ \ \ \ }$
II zasada dynamiki dla ruchu obrotowego: Jeżeli wypadkowy moment siły działający na bryłę sztywną względem jej osi obrotu jest różny od O, to bryła porusza się ruchem obrotowym przyśpieszonym z przyśpieszeniem kątowym proporcjonalnym do momentu siły, a odwrotnie proporcjonalnym do momentu bezwładności. $\overrightarrow{\mathbf{\varepsilon}_{\mathbf{(}\mathbf{t}\mathbf{)}}}\mathbf{=}\frac{\overrightarrow{\mathbf{M}_{\mathbf{(}\mathbf{t}\mathbf{)}}}}{\mathbf{I}}$
III zasada dynamiki dla ruchu obrotowego: Jeżeli bryła A działa na bryłę B momentem siły M_AB, to równocześnie bryła B działa na A momentem siły M_BA, przy czym M_AB=−MBA, 
Energia mechaniczna — suma energii kinetycznej i potencjalnej. Jest postacią energii związaną z ruchem i położeniem obiektu fizycznego (układ punktów materialnych, ośrodka ciągłego itp.) względem pewnego układu odniesienia.
Energia potencjalna- energia ciała, która zależy od jego położenia względem innych ciał, z którymi oddziałuje.  E_p=mgh[1J]
Energia kinetyczna – związana z ruchem ciała; zależy od jego prędkości $\mathbf{E}_{\mathbf{k}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{m}\mathbf{v}^{\mathbf{2}}}{\mathbf{2}}$[1J];
Zasada zachowania energii mechanicznej – w układzie izolowanym ciała całkowita energia mechaniczna nie ulega zmianie. E=E_p+E_k=const.
Praca – iloczyn siły F, przesunięcia s i cosα między siłą i przesunięciem .W=Fscosα[1J];  
Moc –stosunek pracy W do czasu t, w jakim ta praca została wykonana$\mathbf{\ }\mathbf{P}\mathbf{=}\frac{\mathbf{W}}{\mathbf{t}}\mathbf{;}\text{\ \ \ }$
Ruch drgający – ruch odbywający się wokół pewnego punktu zwanego położeniem równowagi.
Fala – zaburzenie rozprzestrzeniające się w ośrodku lub przestrzeni. W przypadku fal mechanicznych cząstki ośrodka, w którym rozchodzi się fala, oscylują wokół położenia równowagi, przy czym przenoszą energię z jednego miejsca do drugiego bez transportu jakiejkolwiek materii.
Zasada superpozycji mówi, że pole (siła) pochodzące od kilku źródeł jest wektorową sumą pól (sił), jakie wytwarza każde z tych źródeł. Spełniają ją pole elektromagnetyczne i pole grawitacyjne, a w konsekwencji siły pochodzące od nich, m.in. siła Coulomba..
Fala podłużna – fala, w której drgania odbywają się w kierunku zgodnym z kierunkiem jej rozchodzenia się. Przykładem fali podłużnej jest fala dźwiękowa.
Fala poprzeczna jest to fala, w której kierunek drgań cząstek ośrodka jest prostopadły do kierunku rozchodzenia się fali. Fale elektromagnetyczne są falami poprzecznymi.
oscylatora harmonicznego- x(t)=A*cos(ω*t*φ) x_m- amplituda ω- częstotliwość kołowa φ -faza początkowa
Ciśnienie - wielkość skalarna określona jako wartość siły działającej prostopadle do powierzchni podzielona przez powierzchnię na jaką ona działa, co przedstawia zależność: $\mathbf{p}\mathbf{=}\frac{\mathbf{F}_{\mathbf{n}}}{\mathbf{S}}$, gdzie: p – ciśnienie (Pa), Fn – składowa siły prostopadła do powierzchni (N), S – powierzchnia (m²). W przypadku gazów w stanie ustalonym w spoczynku, ciśnienie jakie gaz wywiera na ścianki naczynia jest funkcją objętości, masy i temperatury i dlatego w termodynamice traktowane jest jako parametr stanu. Gęstość- stosunek masy pewnej ilości substancji do zajmowanej przez nią objętości.$\ \mathbf{\rho}\mathbf{=}\frac{\mathbf{m}}{\mathbf{v}}$
Paradoks hydrostatyczny – paradoks związany z mechaniką płynów, polegający na tym, że ciśnienie na dnie naczynia nie zależy wprost od ciężaru cieczy zawartej w naczyniu, a zależy od wysokości słupa cieczy nad dnem. Natomiast parcie cieczy na dno naczynia zależy od pola powierzchni dna, wysokości słupa cieczy i ciężaru właściwego cieczy. Wynika z tego, że parcie cieczy na dno w naczyniach o różnych kształtach będzie takie samo, jeżeli pole powierzchni dna każdego z tych naczyń i wysokość słupa cieczy w tych naczyniach będą równe.
Siła wyporu – siła działająca na ciało zanurzone w płynie czyli w cieczy lub gazie w obecności ciążenia. Jest skierowana pionowo do góry – przeciwnie do ciężaru. Wartość siły wyporu jest równa ciężarowi płynu wypartego przez to ciało Fw=p*q*V gdzie: ρ – gęstość ośrodka, w którym znajduje się ciało (cieczy lub gazu) g – przyspieszenie grawitacyjne, zazwyczaj przyjmuje się przyspieszenie ziemskie (9,81 m/s²) V – objętość wypieranego płynu równa objętości części ciała zanurzonego w płynie. Zależność ta stanowi treść prawa Archimedesa.

Siły pozorne, czyli siły bezwładności lub siły bezźródłowe to pseudosiły, których efekty działania można obserwować tylko w obrębie układów nieinercjalnych – to znaczy układów poruszających się ze zmiennym wektorem prędkości.

Najbardziej powszechne siły pozorne to:

• siła bezwładności w hamowaniu lub przyspieszaniu

• siła odśrodkowa

• siła Coriolisa

Prawo Archimedesa – na każde ciało zanurzone w cieczy działa siła wyporu skierowana do góry i równa cieżarowi wypartej cieczy.
Prawo Pascala – ciśnienie w gazach lub w cieczach jest przekazywane we wszystkich kierunkach jednakowo.
Termodynamika - nauka o energii, dział fizyki zajmujący się badaniem energetycznych efektów wszelkich przemian fizycznych i chemicznych, które wpływają na zmiany energii wewnętrznej analizowanych układów. Wbrew rozpowszechnionym sądom termodynamika nie zajmuje się wyłącznie przemianami cieplnymi, lecz także efektami energetycznymi reakcji chemicznych, przemian z udziałem jonów, przemianami fazowymi, a nawet przemianami jądrowymi i energią elektryczną.
Temperatura – jedna z podstawowych wielkości fizycznych (parametrów stanu^[1]) w termodynamice, będąca miarą stopnia nagrzania ciał. Jest związana ze średnią energią kinetyczną ruchu i drgań wszystkich cząsteczek tworzących dany układ i jest miarą tej energii.

Ciepło- sposób przekazywania energii wewnętrznej układowi termodynamicznemu. Jest to przekazywanie energii chaotycznego ruchu cząstek (atomów, cząsteczek, jonów) w zderzeniach cząstek tworzących układy makroskopowe pozostające we wzajemnym kontakcie; Ciepło oznacza również ilość energii wewnętrznej przekazywanej w procesie cieplnym. Ciepło przepływa między ciałami, które nie znajdują się w równowadze termicznej (czyli mają różne temperatury) i wywołuje zwykle zmianę temperatur^[2] ciał pozostających w kontakcie termicznym. Kontakt termiczny jest warunkiem koniecznym przepływu ciepła. [1J]
Współczynnik rozszerzalności – wielkość charakterystyczna dla danej substancji ilościowo charakteryzująca jej rozszerzalność cieplną. Jest to stała materiałowa, której wartość jest względną zmianą rozmiarów ciała przy zmianie temperatury o 1 K.
Współczynnik rozszerzalności liniowej- dla ciał stałych określa się zazwyczaj współczynnik charakteryzujący względną zmianę rozmiarów liniowych, czyli współczynnik rozszerzalności liniowej. Zdefiniowany jest on wzorem α=Δl/l*1/ΔT gdzie l – dowolny wymiar liniowy ciała (długość, szerokość, wysokość, grubość), Δl – zmiana tego wymiaru na skutek zmiany temperatury, ΔT – zmiana temperatury ciała.
Pojemność cieplna (oznaczana jako C, często z indeksami) – wielkość fizyczna, która charakteryzuje ilość ciepła, jaka jest niezbędna do zmiany temperatury ciała o jednostkę temperatury. C= ΔQ/ ΔT gdzie: ΔQ - zmiana ciepła ΔT - zmiana temperatury
Ciepło właściwe – ciepło potrzebne do zwiększenia temperatury ciała o jednostkowej masie o jedną jednostkę c= ΔQ/m ΔT gdzie ΔQ – dostarczone ciepło; m – masa ciała; ΔT – przyrost temperatury.
Ciepło molowe C=1/n(dQ/dT) gdzie: C – molowe ciepło właściwe, (J /mol /K), n – liczność (ilość substancji w molach), Q – ciepło dostarczane do układu,
Ciepło topnienia jest to ilość energii potrzebnej do stopienia jednostki masy danej substancji. Zależność ciepła pobranego przez substancję od masy substancji jest wyrażona wzorem: Q=m* q gdzie Q – ilość dostarczonego ciepła, m – masa ciała, q – ciepło topnienia.
Ciepło parowania (oznaczane L) - ilość energii potrzebnej do odparowania jednostki masy danej substancji, przy stałym ciśnieniu i temperaturze. [J/kg]
Kinetyczna teoria gazów — mikroskopowy model budowy gazów, umożliwiający makroskopowy opis ich właściwości przy założeniu bardzo dużej ilości atomów, cząsteczek lub jonów.
Prawo Daltona – wspólne określenie na dwa różne prawa, sformułowane przez Johna Daltona, które są wzajemnie komplementarne:
Prawo ciśnień cząstkowych "Ciśnienie wywierane przez mieszaninę gazów jest równe sumie ciśnień wywieranych przez składniki mieszaniny, gdyby każdy z nich był umieszczany osobno w tych samych warunkach objętości i temperatury, jest ono zatem sumą ciśnień cząstkowych."
Prawo objętości cząstkowych głosi: "Objętość zajmowana przez mieszaninę gazów jest równa sumie objętości, które byłyby zajmowane przez składniki mieszaniny, gdyby każdy z nich był umieszczony osobno w tych samych warunkach ciśnienia i temperatury, czyli jest równa sumie objętości cząstkowych."
Rozkład Maxwella – równanie określające, jaka część ogólnej liczby cząsteczek gazu doskonałego porusza się w danej temperaturze z określoną prędkością przy założeniu równowagi termicznej tego gazu. Zależność ta ma charakter gęstości prawdopodobieństwa. Rozkład ten ma postać f(v)=dP/dv=4π gdzie: v – szybkość cząsteczki gazu m – masa cząsteczki gazu (m = M/N_A, gdzie M – masa molowa gazu, N_A – stała Avogadra) k – stała Boltzmanna, k = R/N_A (R – stała gazowa) T – temperatura dP/dv– prawdopodobieństwo, że cząsteczka będzie miała prędkość z zakresu (v, v + dv)

Prawo Snelliusa- Prawa odbicia i załamania zostały sformułowane odpowiednio: w 1618 i 1621 roku przez holenderskiego astronoma, matematyka i fizyka - Snelliusa (Willebrorda Snella van Royena). Światło po odbiciu pozostaje w obrębie tego samego ośrodka. Promień padający, odbity i prostopadły do granicy ośrodków znajdują się w tej samej płaszczyźnie. Prawo załamania światła na granicy ośrodków, zwane zwyczajowo prawem Snelliusa, ma postać: sin α₁/sin α₂ = n₂/n₁

gdzie: α₁ - kąt padania, α₂ - kąt załamania, n₁ - bezwzględny współczynnik załamania ośrodka, z którego padło światło, n₂ - bezwzględny współczynnik załamania ośrodka, w którym nastąpiło załamanie.
Praca gazu doskonałego- naczyniu zamkniętym nieruchomym tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego. Na tłok zaczęła działać siła F i przesunęła go o l. Zatem:

W = Fh

Ze statyki wiemy, że siła jest równa iloczynowi ciśnienia i powierzchni, na które to ciśnienie jest wywierane, a więc:

F = pS
W = pSh

Z matematyki wiadomo, że objętość to pole powierzchni razy wysokość:

W = pΔV

prawo powszechnego ciążenia, które mówi, że każde dwa ciała o pewnych masach przyciągają się wzajemnie siłą grawitacji, która jest wprost proporcjonalna do wartości będącej iloczynem mas tych ciał i odwrotnie proporcjonalna do odległości między nimi podniesionej do drugiej potęgi. Prawo to stosuje się do wszystkich sił grawitacyjnych.
zasada zachowania energii całkowitej - wynika z niej, iż energia całkowita wartość powstała po zsumowaniu energii wewnętrznej, potencjalnej i kinetycznej nie ulega zmianie. Jedna forma energii może przechodzić w drugą, ale nie może być ona wytwarzana ani niszczona.
zasada zachowania energii mechanicznej - suma energii: potencjalnej oraz kinetycznej ciała podlegającego działaniu siły zachowawczej jest stała.
zasada zachowania pędu - mówi, że jeżeli wypadkowa siła zewnętrzna działająca na układ jest zerowa to całkowity pęd układu nie zmienia się.
zasada zachowania ładunku - wypadkowy ładunek w układzie zamkniętym nie zmienia się.
prawo Coulomba - dotyczy sytuacji, gdy dwa ładunki znajdują się w pewnej odległości od siebie. Wtedy oddziałują ze sobą nawzajem z siłą, która jest wprost proporcjonalna do wartości będącej iloczynem tych ładunków i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi.
prawo Ohma - stwierdza ,że stosunek przyłożonego do przewodnika napięcia do natężenia prądu płynącego przez ten przewodnik jest stały i nazywa się go oporem elektrycznym.
I prawo Kirchhoffa - po zsumowaniu natężeń prądów, które przepływają przez węzeł (punkt rozgałęzienia) otrzyma się wartość równa zero.
II prawo Kirchhoffa - wartość, będąca algebraiczną sumą sił elektromotorycznych i przyrostów napięć w obwodzie zamkniętym wynosi zero.(spadek napięcia to przyrost ujemny).
pierwsza zasada termodynamiki - jest to zasada, która dotyczy układów termodynamicznych, mówi, że zmiany energii wewnętrznej układu można dokonać albo na sposób ciepła albo na sposób pracy.
druga zasada termodynamiki -żaden cyklicznie pracujący układ nie jest w stanie bez zmian zachodzących w otoczeniu przenosić ciepła z jednego ciała na drugie o wyższej temperaturze.
Iloczyn wektorowy – działanie dwuargumentowe przyporządkowujące parze wektorów α i β trójwymiarowej przestrzeni euklidesowej w której zadana jest baza uporządkowana

• wektor zerowy, jeżeli wektory α i β są liniowo zależne

bądź w przeciwnym przypadku, taki wektor γ, że:

• γ jest prostopadły zarówno do α i β, tzn. γ jest wektorem normalnym do płaszczyzny wyznaczonej przez α i β

• długość wektora γ jest równa polu powierzchni równoległoboku wyznaczonego przez wektory α i β

• układ wektorów α,β,γ jest zorientowany zgodnie z bazą .

Iloczyn wektorowy γ wektorów α i β oznacza się symbolem .
Pojęcie iloczynu wektorowego w sposób istotny zależy od doboru bazy przestrzeni. W przypadku, gdy baza trójwymiarowej przestrzeni kartejzjańskiej nie jest sprecyzowana przyjmuje się za bazę kanoniczną złożoną z wektorów

Iloczyn skalarny Iloczynem skalarnym wektorów u→ i w→ nazywamy liczbę równą iloczynowi długości obu wektorów i kosinusa kąta jaki tworzą. u → ow → =|u→||w → |cos < (u → ,w → ) Iloczyn skalarny można zinterpretować jako wartość równą iloczynowi długości jednego wektora i miary rzutu drugiego wektora na kierunek wyznaczony przez pierwszy wektor. Iloczyn skalarny jest przemienny łączny i rozdzielny względem dodawania. Z określenia iloczynu skalarnego wynika, że dwa wektory niezerowe są wtedy i tylko wtedy prostopadłe, gdy ich iloczyn skalarny jest równy zero.