Metoda Labana

Rudolf Laban urodził się na Węgrzech w XIX wieku. Był tancerzem i choreografem. Opracował metodę ćwiczeń zwaną gimnastyka twórczą. Polega ona na nie na dokładnym powtarzaniu ruchów, a na innowacji i dowolności. Ćwiczenia powinny pozostawiać dziecku swobodę decyzji o wykonaniu ruchu, aby podkreślać jego indywidualizm. Aktywności ruchowej towarzyszy muzyczne tło, zajęcia prowadzone są w luźno ustawionej grupie, a pozycja wyjściowa dla dziecka jest dowolna.

Ćwiczenia tworzą pięć bloków tematycznych, których zadaniem jest zbudowanie świadomości własnego ciała, ciężaru i czasu, przestrzeni, rozwijanie płynności ruchu, a także adaptacja ruchów własnych do ruchów partnera lub grupy.

Metoda Orffa

Carl Orff był niemieckim kompozytorem, który opracował metodę wychowania muzycznego. Celem jest rozwijanie u dzieci poczucia rytmu. Podobnie jak przy metodzie Labana, główny akcent podczas ćwiczeń opartych na łączeniu ze sobą ruchu, muzyki i słowa położony jest na innowację i kreatywność. Według twórcy tej metody muzyka wywodzi się ze słowa. Dlatego dzieci rytmizują słowa, poprzez układanie do nich melodii. Ćwiczący klaszczą, tupią, skaczą do muzyki, a także same tworzą muzykę przy pomocy instrumentów. Kastaniety, bongosy, kołatki, pudełka, grzechotki, talerze - wykorzystywane są instrumenty, którymi łatwo wystukiwać rytm. Orff zalecał również "instrumentalizowanie" ciała. Stąd tupanie, pstrykanie, stukanie.