METODA CARLA

ORFFA

CARL ORFF

 

Urodzony 10

lipca 1895 w Monachium, zmarł 29

marca 1982r. 



 niemiecki kompozytor, pedagog
i dyrygent.

Carl Orff opracował własną metodę

wychowania muzycznego dzieci, której
głównym elementem jest śpiew i gra na
prostych instrumentach perkusyjnych
(tzw. instrumentarium Orffa, w skład
którego wchodzą: bębenki, tamburyna,
kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki
melodyczne). Duży nacisk kładzie się
na improwizację i rozwijanie ekspresji,
najważniejszym elementem w
muzykowaniu jest rytm. Metoda Orffa
szeroko jest też wykorzystywana
w muzykoterapii dorosłych.

Koncepcja Carla Orffa jest oparta

na wychowaniu do muzyki przez
zabawę. Orff przekonany o
wzajemnym przenikaniu się muzyki
i ruchu, dążył do uaktywnienia
dzieci inspirując je do
samodzielnego tworzenia poprzez
kreowanie własnych pomysłów
muzycznych. 

METODA ZBUDOWANA JEST NA
TRZECH PRZENIKAJĄCYCH SIĘ
ELEMENTACH

1. SŁOWO - ćwiczenia mowy, rytmiczność mowy



dzieci wyszukują rytm do słów



wygrywają ten rytm na instrumentach,



realizują rytm w ruchu, każdy ma swój sposób,



wyszukują odpowiednie słowo lub zdanie do rytmów.
[ mogą być to nazwy imion, kwiatów, kolorów itp.]



powtarzają teksty wyliczanek, przysłów, wierszyków
itp.



mówią na różne sposoby: - ze zmianą tempa, - ze
zmianą dynamiki (cicho-głośno itd.), ze zmianą
rejestru (cicho-grubo itd.),



akcentują głosem, bez głosu,



wykonują dowolne ruchy (w stanie, chodzie, leżeniu
itp.)

2. MUZYKA- moment, w którym dziecko potrafi

zaśpiewać tekst z własną melodią, jest punktem
wyjścia do budowania prostych form muzycznych.
Pierwsze ćwiczenia opierają się na dwóch lub trzech
dźwiękach. Są to śpiewane dialogi wykonywane w
formie pytań i odpowiedzi. Mogą one być one
wstępnym etapem do opracowania opowieści
muzycznych lub umuzycznienia prostych tekstów z
literatury dziecięcej, np. śpiewane pytanie: "Dzień
dobry jak się masz?"

3. RUCH- z różnych tekstów wypływają różne formy

ruchowe, w których można stosować instrumenty
perkusyjne lub akompaniament własnym ciałem
(klaskanie, tupanie, parskanie, mlaskanie itp.)
występują tu rytmiczne gesty, ruchy, kroki oraz
zabawy ruchowe, taneczne i inscenizowane. Każdy
ruch powinien być wykonany pod wpływam przeżycia
(emocji). Należy wprowadzić ćwiczenia z zakresu
improwizacji ruchowej bez muzyki i z muzyką.

IMPROWIZACJE RUCHOWE BEZ MUZYKI:



naśladowanie czynności osób dorosłych,



naśladowanie poruszania się zwierząt,
ptaków, roślin,



naśladowanie ruchu maszyn,



naśladowanie ruchu nakręconych
zabawek, czy też bąka, pajaca,



odtwarzanie ruchem różnych figur
geometrycznych, liter lub dowolnych
rysunków,



opowiadania ruchowe jakichś zdarzeń,
przygód itp

IMPROWIZACJE RUCHOWE Z
MUZYKĄ:



dzieci słuchają, obserwują (ruch kroków i gestów kolegi) i
powtarzają na instrumentach perkusyjnych lub klaskaniem
rytm i dynamikę tych ruchów lub odwrotnie: grają na
instrumentach i dostosowują ruch do rytmu i dynamiki
muzyki,



dzieci naśladują ruchem długości trwania dźwięku,



reagują na pauzy w muzyce w dowolny sposób,



tworzą gesty, ruchy efektów akustycznych głosu ludzkiego
(syczenie, mruczenie, gwizdanie, miauczenie itp.),



ilustruje piosenkę ruchem,



bawią się przy muzyce (zmiana muzyki wywołuje dość
istotną zmianę formy ruchu),



wykonują opowieść ruchową podawaną przez nauczycielkę,
np.: odlot ptaków,burza w lesie, przyroda budzi się do życia,



tworzą opowiadanie taneczne w formie ronda: ABACAD itp.:
przy czym A to część stała, w której biorą udział wszystkie
dzieci, zaś B,C,D części zmienne jako partie solowe,
wykonywane przez kolejne dzieci

Metoda C. Orffa pozwala na twórczą

samodzielność dzieci, poszukiwanie

różnych rozwiązań, odkrywanie coraz to

innych, bogatszych środków wyrazu. Taka

aktywność prowadzi do intensywnego

rozbudzania wyobraźni i wrażliwości w

ogólnym i muzycznym znaczeniu, do

wejścia w bogaty świat muzyki, nawet przy

niewielkiej wiedzy muzycznej dziecka