16. Formy organizacyjne edukacji wczesnoszkolnej w Polsce /szkoły publiczne,
niepubliczne, integracyjne, specjalne oraz inspirowane różnymi metodami.

Szkoła publiczna – utrzymywana przez budżet państwa, najczęściej finansowana z podatków. W Polsce szkołą publiczna jest szkoła, która:
- zapewnia bezpłatne nauczanie w zakresie ramowych planów nauczania
- przeprowadza rekrutacje uczniów w oparciu o zasadę powszechnej dostępności
- zatrudnia nauczycieli posiadających określone kwalifikacje
- realizuje programy nauczania uwzględniające podstawę programową kształcenia ogólnego, w przypadku liceum profilowanego również podstawę programową kształcenia w profilach kształcenia ogólno zawodowego, a w przypadku szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe – podstawę kształcenia w danym zawodzie
- realizuje ustalone przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania zasady oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów.

Szkoła prywatna - jedna z niepublicznych form organizacyjno-prawnych jednostek oświatowych (obok szkoły społecznej), w której rolę założyciela pełni osoba prywatna. Najważniejszą zaletą tego typu szkół jest wysoki poziom nauczania. Jest to jednak związane z comiesięcznymi opłatami (czesne)

Szkoła specjalna – dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie. Realizuje cele określone ustawą, poza ustawowymi celami, celem nadrzędnym jest przygotowanie do życia w integracji ze społeczeństwem, poprzez:
- osiągnięcie możliwie wszechstronnego rozwoju uczniów w dostępnym im zakresie za pomocą specjalnych metod
- przygotowanie do wykonywania zawodu
Szkoła realizuje zadania w zakresie:
- udziela pomocy pedagogicznej, rewalidacyjnej i resocjalizacyjnej
- umożliwia podtrzymywanie poczucia tożsamości narodowej i religijnej
- organizuje specjalistyczną opiekę psychologiczno-medyczną, zdrowotna i materialną
- zapewnia rozwój zainteresowań i realizację indywidualnych programów nauczania i wychowania
- zapewnia opiekę uczniom przebywającym w szkole podczas zajęć obowiązkowych i nieobowiązkowych oraz pozalekcyjnych
- ustala szczegółowo zasady organizacyjne dotyczące dyżurów nauczycielskich z dniem rozpoczęcia roku szkolnego.
Zasady oceniani, klasyfikowania i promowania uczniów oraz wydawania świadectw szkolnych regulują odrębne przepisy. W nauczaniu zintegrowanym jako obowiązująca formę oceny przyjmuje się ocenę opisową. Dzieci niepełnosprawne w stopniu lekkim oceniane są skalą cyfrową (1-6), w przypadku dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym również obowiązuje ocena opisowa.

Szkoła Freineta – Freinet odrzuca ocenę i konwencję podręcznika, uwagę zwraca na rozwój samorządności. Dzieci pracują nie w klasach, lecz w pracowniach wyposażonych w materiały i pomoce kształcące. Uczniowie sami określają zadania do wykonania na cały tydzień, wyznaczają osoby odpowiedzialne, dokumentują pracę. Pod koniec tygodnia następuje samoocena i ocena pracy, która ma charakter graficzny. Zamiast ocen dzieci uzyskują sprawność i dyplomy. Nauczyciel musi przezwyciężyć w sobie postawę dogmatyczną, autorytarną, narzucającą, aby wejść między uczniów, by razem z nimi pracować i szukać rozwiązań.
założenia Freineta:
- brak podziału na dydaktykę i wychowanie
- szkoła nie może selekcjonować dzieci na lepsze i gorsze, lecz powinna pracować z dziećmi o różnych możliwościach intelektualnych
- w pracy pedagogicznej najważniejszy jest rozwój osobowości każdego dziecka
- pedagogika oparta jest na prawach dziecka, szacunku dla ego osoby, potrzeb i dążeń
- w rozwoju zawodowym nauczyciela ważna jest wymiana doświadczeń
- założenia pedagogiczne realizowane są za pomocą technik, które ułatwiają pracę nauczyciela.

Techniki Freineta:
- technika swobodnego tekstu
- fiszki autokreatywne
- korespondencja międzyszkolna
- gazetka szkolna
- swobodna ekspresja plastyczna, muzyczna i teatralna.