Egzamin polska polityka zagr

Kierunek – NATO

wizyta ministra Skubiszewskiego w Brukseli, w siedzibie NATO, 21 marca 1990 r.;

w pierwszych miesiącach 1990 r. zadaniem polskiej dyplomacji było przekonywanie, ważnych państw członkowskich NATO do tego, że Sojusz powinien w swej strategii uwzględniać problem bezpieczeństwa Europy Środkowej i nie powinien pozostawiać jej w sowieckiej strefie wpływów;

9 sierpnia 1990 r. doszło do nawiązania oficjalnych stosunków między naszym krajem a NATO i ustanowienia przy ambasadzie RP w Brukseli misji łącznikowej obsługującej nasze kontakty z Sojuszem, a we wrześniu tego roku sekretarz generalny NATO Manfred Worner złożył rewizytę w Polsce;

państwa NATO broniły się przez perspektywą rozszerzenia; jednak po wizycie Lecha Wałęsy w siedzibie NATO 3 lipca 1991 r. i jego zapewnieniach, że zbliżenie z Sojuszem nie jest wymierzone przeciwko ZSRR, państwa zaczynają też odczuwać presję m.in. Polski amerykańsko-niemiecki projekt utworzenia Północnoatlantyckiej Rady Współpracy (NACC), który ministrowie spraw zagr. obu państw ogłosili 2 października 1991 r.;

od 1992 r. (minister obrony – Jan Parys) nie ma już żadnych wątpliwości: na dłuższą metę jedyną wiarygodną opcją bezpieczeństwa Polski jest NATO i Polska będzie dążyła do jej wykorzystania;

Program Partnerstwo dla Pokoju został zaproponowany państwom Europy Środkowej i Wschodniej podczas brukselskiego szczytu państw członkowskich NATO 10 stycznia 1994 r.. Był to program wspólnych ćwiczeń wojskowych, udziału w operacjach pokojowych i humanitarnych.

wyznawcy tej zasady sądzili, że przesunięcie obszaru Sojuszu aż po granice byłego ZSRR byłoby tak prowokacyjne, że mogłoby doprowadzić do przejęcia władzy w Moskwie przez siły reakcyjne i antyzachodnie, zachwiać stabilnością oraz zatrzymać procesy demokratyzacji w Rosji.

postanowiła ona walczyć do końca przeciwko, choćby po to, by przekonawszy Zachód, że nie może się ono odbyć bez jej „zgody”, wytargować jak najlepszą cenę za „ustępstwo”.

powołanie dwóch zespołów zajmujących się przygotowaniem do członkostwa (problematyka finansowa, legislacyjna, strategia negocjacyjna, promocja Polski jako przyszłego sojusznika krajów NATO);

zadanie udobruchania Rosji wziął na siebie Clinton, który odbył w tym celu specjalne spotkanie z Jelcynem w Helsinkach;

Sojusz zdecydował o zaproszeniu do negocjacji członkowskich Polski, Czech i Węgier

cztery rundy jednodniowych spotkań dotyczących spraw politycznych, obronnych, wojskowych i finansowych odbyły się we wrześniu i październiku i w ten sposób prof. Geremek jako minister spraw zagranicznych RP mógł skierować do NATO 14 listopada list potwierdzający polityczną gotowość przyjęcia przez Polskę zobowiązań sojuszniczych

Droga Polski do UE

Polska w Unii Europejskiej ma swoje miejsce od 1 maja 2004 roku. Jednak wstąpienie do Wspólnoty poprzedziło wiele lat przygotowań i starań. Musieliśmy spełnić wiele koniecznych warunków, aby ostatecznie wstąpić w szereg państw członkowskich. Trzeba było określić swoje mocne i słabe strony, przeprowadzić szczegółowe kontrole na wszystkich szczeblach państwa. Cały sztab ludzi zaangażowany był w prowadzenie analiz sytuacji w Polsce.

Najważniejsze procesy prowadzone przez Polskę to pięcio etapowe negocjacje akcesyjne, które rozpoczęły się na dobre już w 1998 roku. Mieliśmy zatem 6 lat aktywnych działań prowadzących nas do celu. Za prowadzenie rozmów odpowiedzialni byli premier, minister spraw zagranicznych, sekretarz KIE i Główny Negocjator.

ETAP I

Negocjacje ruszyły 3 kwietnia 1998 roku. Początek polegał na tak zwanymscreeningu, czyli analizy porównawczej prawa polskiego z prawem unijnym. Podjęto decyzje dotyczące aktów, które zostaną wdrożone i tych, które wymagają uzgodnień negocjacyjnych. Żmudny proces badania dokumentów i przeglądu ustawodawczego trwał ponad rok i zakończył się w październiku 1999 roku. To otworzyło drogę do kolejnego etapu.

ETAP II

Po przejściu wstępnych procedur państwo polskie było upoważnione doopracowania swoich warunków negocjacyjnych, które ostatecznie zatwierdziła Rada Ministrów. Polskie stanowisko było konfrontowane podczas Spotkań Międzyrządowej Konferencji Akcesyjnej w Brukseli lub Luksemburgu z ustaleniami negocjacyjnymi wypracowanymi przez Radę Unii Europejskiej i państwa członkowskie.W Polsce za najwyższy priorytet uznano wszystkie procesy dostosowawcze.

ETAP III

Etap III objął już konkretne negocjacje prowadzące do wspólnego porozumienia. Długotrwała wymiana informacji, mnóstwo pisemnych wyjaśnień i konsultacji eksperckich doprowadziły w końcu do wypracowania wspólnego celu. Polska przystępiła do Akademii i rozpoczęła kształcenie kadr w zakresie prawa europejskiego. Unia Europejska za nieodwołane uznała poszerzenie granic zjednoczonej Europy.

ETAP IV

Przystąpiono do prac mających na celu stworzecie szkicu Traktatu Akcesyjnego.Głównymi uczestnikami spotkań byli członkowie Rady UE i Grupy Roboczej wraz z polską Radą Ministrów. W umowie znalazły się wszystkie postanowienia uznane na przestrzeni ostatnich lat. Komisja Europejska stwierdziła, że dziesięć państw kandydujących, w tym Polska, będzie gotowych do akcesji w planowanym terminie.

ETAP V

Wszystkie podejmowane przez lata starania doprowadziły w końcu do pomyślnego zakończenia procesu negocjacji akcesyjnych. Ukoronowaniem polskich oczekiwań był szyczt w Kopenhadze, który odbył się 12-13 grudnia 2002 roku. Ustalono, że Polska przystąpi do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku. Traktat Akcesyjny podpisano 16 kwietnia 2003 roku w Atenach. W Polsce o podjęciu decyzji zadecydowało także społeczeństwo wyrażając swiją opinię w referendumprzeprowadzonym 7-8 czerwca 2003 roku. 77 procent Polaków opowiedziało się za zjednoczeniem kraju z UE.

Uwarunkowania historyczne polityki wschodniej

Oceniając polską politykę zagraniczną należy wziąć pod uwagę długodystansową perspektywę historyczną, poczynając od doby I Rzeczypospolitej. Doświadczenia historyczne miały dominujący wpływ na naszą narodową tożsamość i wynikało z nich przekonanie o polskiej misji w Europie Środkowowschodniej, jako misji republiki federalistycznej.

Państwo polsko-litewskie (I Rzeczypospolita)

System wiedeński przetrwał w zmodyfikowanej formie aż do wybuchu I wojny światowej i skutecznie paraliżował polskie dążenia niepodległościowe. W dzisiejszej dobie (zwłaszcza w polityce Niemiec i Francji) da się zaobserwować sentyment i niepokojące tęsknoty do kierowania się anachronicznym modelem z tego okresu i powrotem do czasów, gdy wyznacznikami polityki europejskiej był koncert mocarstw, strefy wpływów i zmieniające się sojusze w trójkącie Paryż-Berlin-Moskwa.

II Rzeczypospolita:

Polska w trakcie II wojnie światowej:

Okres PRL:

Pierwsze próby zdefiniowania założeń nowej, samodzielnej i nieskrępowanej polityki zagranicznej wobec narodów Europy Środkowowschodniej zostały podjęte na początku lat 50. XX wieku w kręgach emigracji niepodległościowej, skupionych wokół paryskiej „Kultury”. To publikowane tam koncepcje Giedroycia przyjęła formułująca się w PRL opozycja demokratyczna. Z czasem wydawało się, iż sami politycy przestali wierzyć w aktualność tamtych haseł.

Na przełomie 1989/1990 koncepcje Gieroycia i Mieroszewskiego nie zostały uznane przez władze państwowe za wykładnię nowej polityki zagranicznej wobec narodów środkowoeuropejskich i nie zdecydowano się na radykalne zerwanie z dotychczasową polityką zagraniczną na odcinku wschodnim.

Założenia aktywnej polityki wschodniej – kwiecień 1990, Krzysztof Skubiszewski:

Priorytety polskiej polityki zagranicznej

Budowanie Unii konkurencyjnej, solidarnej i otwartej oraz bezpiecznej; ponoszenie

współodpowiedzialności za przyszłość integracji europejskiej w interakcji z troską o poszanowanie interesów Polski przez pozostałych członków; konstruktywne uczestnictwo w procesie decyzyjnym UE na rzecz sukcesu zarówno Polski na arenie europejskiej, jak i UE na arenie globalnej.

Współpraca z Zachodem na rzecz bezpieczeństwa i silnej gospodarki; otwarcie i solidarność ze Wschodem; korzystanie z wzorców Północy w trosce o jakość życia obywateli; partnerstwo z Południem w realizacji wspólnych celów cywilizacyjnych; umacnianie współdziałania państw Grupy Wyszehradzkiej.

Zwiększenie roli współpracy rozwojowej w polityce zagranicznej Polski tak, aby także ten zakres działalności międzynarodowej wpływał na bezpieczeństwo Polski oraz stabilność jej sąsiadów i partnerów współpracy rozwojowej; wspieranie działań służących upowszechnianiu praw człowieka, rządów prawa i demokracji w celu kształtowania przyjaznego środowiska międzynarodowego i zapobiegania konfliktom.

Wypracowanie kampanii promocyjnej, która wpłynie na wzmocnienie pozycji Polski w Europie i na świecie, a także uczyni Polskę krajem bardziej konkurencyjnym i silniej przyciągającym inwestorów i turystów. Rozwój polskiej gospodarki, w szczególności promocja eksportu.

Realizacja nowej strategii polonijnej: partnerska współpraca z Polonią i Polakami za granicą, prowadząca do uzyskania zrozumienia i skutecznego poparcia dla polskiej racji stanu i polskiej polityki zagranicznej oraz skorzystanie z potencjału Polonii i Polaków za granicą do promocji i budowy pozytywnego wizerunku Polski w świecie.

Dalsza modernizacja MSZ: profesjonalna dyplomacja, oparta na prawidłowym doborze kadr i funkcjonowaniu struktur służby zagranicznej; poprawa spójności i koordynacji działań międzynarodowych podejmowanych przez MSZ, inne organy administracji, instytucje i organizacje pozarządowe; nowoczesna infrastruktura budująca wizerunek państwa.

Relacje polsko-niemieckie od 1991 r.

bez zjednoczenia Niemiec Polska pozostawałaby odcięta od Zachodu, niemożliwe byłoby rozwiązanie Układu Warszawskiego, który strzegł granicy sowieckiego imperium na Łabie, niemożliwe byłoby wycofanie wojsk sowieckich z Polski „ochraniających jej granicę na Odrze i Nysie; tylko zjednoczenie Niemiec przy akceptacji Moskwy, oznaczało ostateczne obalenie bipolarnego porządku międzynarodowego i podziału Europy.

wizyta nad Sekwaną polskiej delegacji w składzie: prezydent Jaruzelski, premier Mazowiecki, minister Skubiszewski – 10 marca 1990 r.;

dewiza „nic o nas bez nas” – starania o włączenie Warszawy do rokowań „2+4” w tej ich fazie, która będzie dotyczyć granic zjednoczonych Niemiec (w której ostatecznie uczestniczyliśmy, 17 lipca 1990 r.);

13-14 listopada 1990 r. – Traktat o potwierdzeniu istniejącej granicy polsko-niemieckiej, granica „jest nienaruszalna teraz i w przyszłości”.

Bonn, 17 czerwca 1991 r.

(zobowiązanie Niemiec, że będą wspierać przyłączanie się Polski do Wspólnoty Europejskiej w „miarę ich sił i możliwości”);

uzgodnienie sposobu niemieckiej pomocy dla ofiar zbrodni hitlerowskich;

stosunki z Niemcami miały dla Polski podstawowe znaczenie, zwłaszcza jeśli chodzi o starania o członkostwo w UE i odwrotnie, polski stosunek do Unii w ogromnym stopniu był związany z miejscem Niemiec w polityce zagranicznej RP. Polityka integracyjna, co obejmowało też dążenia Polski do członkostwa w NATO, niemal zupełnie dominowała w polsko-niemieckim dialogu politycznym tego czasu.

niezwykła częstotliwość kontaktów politycznych na wszystkich szczeblach;

w 1997 r. odbyły się w Bonn z inicjatywy H. Kohla, pierwsze niemiecko-polskie konsultacje na wysokim szczeblu;

Kohl został uhonorowany przez Prezydenta RP Orderem Orła Białego w uznaniu wszelkich zasług dla stosunków pomiędzy oboma krajami (październik 1998 r.);

bogate kontakty w pozapolitycznych dziedzinach, głównie w sferze gospodarczej i handlowej.

intensywność wszechstronnych kontaktów i coraz ściślejszej współpracy między oboma państwami i społeczeństwami;

regularnie, raz w roku odbywały się konsultacje międzyrządowe (tematyka unijna, kontakty dwustronne, problematyka międzynarodowa, stosunki z Rosją i innymi państwami Europy Wschodniej); praktyka wspólnych obchodów :trudnych rocznic”;

współpraca między ministerstwami obrony i siłami zbrojnymi;

Niemcy niezmiennie pozostawały naszym głównym partnerem gospodarczym i handlowym;

wielkie emocje wywołała w Polsce działalność Eriki Steinbach, przewodniczącej Związków Wypędzonych, która domagała się od rządu niemieckiego utworzenia w Berlinie wielkiego Centrum Wypędzonych, które miałoby upamiętniać niemieckie ofiary II wojny światowej;

nieuprzedzenie Berlina o podpisaniu tzw. „listu ośmiu”, w którym Polska poparła bezwarunkowo wojenne plany USA wobec Iraku; kanclerz Schroder poczuł się zdradzony przez Millera, który tym razem „zapomniał zadzwonić”;

nałożenie się spraw historycznych i kryzysu m-owego wokół nadciągającej wojny z Irakiem zapoczątkowało pogarszanie się atmosfery w stosunkach polsko-niemieckich;

mimo narastającego, zwłaszcza medialnie, sporu o historię, stosunki dwustronne rozwijały się dobrze;

„Rok Polsko-Niemiecki 2005/2006”

Nową jakość w stosunkach z Niemcami wnoszą rządy PiS (antyniemiecka retoryka, zakwestionowanie sensu „polsko-niemieckiej wspólnoty interesów”, Polacy mieli za złe Niemcom, że sprzeciwiali się wojnie z Irakiem, spór o zwrot dóbr kultury zagrabionych w czasie wojny oraz o status Polaków w Niemczech);

(rządy PO); budowa partnerstwa opartego na „wspólnocie interesów i demokratycznych wartości”, dialogu i zaufania – rok 2009;

przełom „klimatyczny” – 2 wizyty kanclerz Merkel 4 czerwca w Krakowie z okazji 20 rocznicy zwycięskich wyborów „Solidarności” oraz 1 września na Westerplatte z okazji siedemdziesiątej rocznicy napaści Niemiec na Polskę;

rząd w Berlinie zaczął pozytywnie reagować na polskie postulaty odnoszące się do praw Polaków oraz osób polskiego pochodzenia zamieszkałych w Niemczech;

Warszawa przestała kwestionować gazociąg północny;

rewitalizacja współpracy w Trójkącie Weimarskim;

od połowy 2010 r. częste kontakty prezydentów.

Relacje Polski i Federacji Rosyjskiej

układ o wycofaniu wojsk udało się parafować dopiero 26 października 1991 r. (negocjacje trwały od jesieni 1990 r.)

22 maja 1992 r. podpisano porozumienie o wycofaniu się jednostek bojowych do 15 listopada 1992 r., a wszystkich pozostałych do końca 1993 r. (ostatni żołnierz rosyjski opuścił ziemie Polski 16 września 1993 r.)

podróż premiera Mazowieckiego do Moskwy, koniec listopada 1989 r.;

ogólnym założenie polskiej polityki zagranicznej było oczyszczenie stosunków dwustronnych, rozwiązanie spraw obciążających, opieka nad Polakami;

od jesieni 1990 r. Polska zaczęła prowadzić wobec ZSRR politykę dwutorowości (październik 1990 r. podróż Skubiszewskiego do Moskwy – Deklaracja o przyjaźni i dobrosąsiedzkiej współpracy, w czasie tej podróży odwiedził też Kijów i Mińsk);

rozbieżności w kontekście przygotowywanego nowego traktatu o stosunkach dwustronnych;

dodatkowo trudne problemy gospodarcze, związane z historią, zbrodnią katyńską, żeglugą przez Cieśninę Pilawską, statusem Obwodu Kaliningradzkiego;

podpisanie traktatu nastąpiło w czasie wizyty prezydenta Lecha Wałęsy w Moskwie 22 maja 1992 r.

torpedowanie przez rosyjską dyplomację wysiłków Polski zmierzających do przystąpienia do NATO;

cele polskiej dyplomacji: 1) uniemożliwienie Rosji zablokowania naszych dążeń do integracji z Zachodem, 2) uparta budowa poprawnych stosunków dwustronnych, 3)przeciwdziałanie odradzaniu się tendencji neoimperialnych w polityce Rosji, 4) demokratyzacja państw Europy Wschodniej postrzegana jako najlepsza gwarancja stabilności tego obszaru i rozwoju dobrosąsiedzkich stosunków z tymi krajami.

W 1994 r. z inicjatywy polskiego MSZ odbyła się w Krakowie konferencja pod hasłem „Partnerstwo dla transformacji”, krytyka programu Olechowskiego przez rosyjskiego ministra spraw zagr.;

od 1993 r. w postawie Rosji wobec Polski zaczęła dominować „polityka negatywna” – blokowanie i torpedowanie w stosunkach z Zachodem;

wymiana afrontów między Wałęsą a Jelcynem (zignorowanie obchodów ważnych uroczystości);

ku unormalizowaniu stosunków wybrał się do Moskwy Kwaśniewski w 1996 r.;

problemem w stosunkach dwustronnych była krwawa wojna w Czeczenii 1994 r.;

w styczniu 1995 r. podpisano porozumienie regulujące sprawę wzajemnego zadłużenia, a miesiąc później podpisani protokół o uruchomieniu inwestycji jamalskiej (gazociągu przez Polskę);

początek tego okresu stał pod znakiem prymatu spraw trudnych;

mimo licznych polskich prób i inicjatyw nie dochodziło do ożywienia w żadnej dziedzinie;

20 stycznia 2000 r. Warszawa wydaliła 9 rosyjskich dyplomatów za działalność niezgodną ze statusem dyplomatycznym, Moskwa zrobiła to samo;

dialog polsko-rosyjski zamierał, punktem przełamania była wizyta Kwaśniewskiego w Moskwie w lipcu 2000 r. przy okazji Forum Ekonomicznego (rozmowa prezydenta z nowym rosyjskim prezydentem – Putinem);

widomym znakiem postępującej normalizacji stosunków dwustronnych była pierwsza oficjalna wizyta rosyjskiego premiera Kasjanowa w Polsce, 24-26 maja 2001 r. (ostatnia wizyta rosyjskiego premiera miała miejsce aż 5 lat wcześniej!);

mimo wszystko nie brakowało zgrzytów – strona rosyjska powróciła na początku tej dekady do sprawy „korytarza transportowego”do Kaliningradu przez Polskę.

o świetności kontaktów świadczyły m. In. obchody 300-lecia założenia miasta Sankt-Petersburg, gdzie Putin spotkał się z Kwaśniewskim czy też wspólne obserwowanie manewrów floty morskiej na pokładzie krążownika „Marszałek Ustinow”;

od 2005 r. w stosunkach z Rosją polska polityka zagraniczna weszła w stadium bezradności;

Moskwa nie miała „złego sumienia” i nie akceptowała ani winy, ani roszczeń w związku z aktywną polityką historyczną Polski, wręcz prowadziła politykę sprzeczną z polską;

zaangażowanie Polski w „pomarańczową rewolucję” spowodowało przywrócenie na pierwszy plan wszystkich różnic interesów między Polską a Rosją, a wsparcie Polski, UE, Rady Europy i pośrednio USA przy rozwiązaniu kryzysu i doprowadzeniu do II tury wyborów, która dała zwycięstwo proeuropejskiemu kandydatowi Wiktorowi Juszczence, Moskwa potraktowała jako antyrosyjski spisek Zachodu i zwycięstwo Polski. Spowodowało to, że stosunki polsko-rosyjskie spadły do najniższego poziomu od rozpadu ZSRR;

Polska kontra Rosja:

Polska publicznie dopominała się o bezpieczeństwo Gruzji, wobec której Kreml formułował różne pogróżki;

Warszawa zamierzała dać zgodę USA na lokalizację w Polsce bazy systemu antyrakietowego, im bardziej Rosjanie byli krytyczni wobec tego pomysłu, tym bardziej Polska upierała się przy lokalizacji tego projektu;

nowy rząd wszedł na drogę normalizacji stosunków z Rosją, rozmowy ministrów spraw zagranicznych najpierw w Brukseli (2007), a później w Moskwie (2008);

wizyta Tuska w Rosji, 8 lutego 2008 r.;

wznowić pracę miały komitet ds. współpracy gospodarczej oraz komitet strategii współpracy dwustronnej;

Warszawa cofnęła weto w sprawie rozmów OECD-Rosja i UE-Rosja;

Moskwa odpowiedziała zapowiedzią powrotu do rozmów w sprawie zniesienia embarga na eksport polskiego mięsa do Rosji;

duży postęp dokonał się w sprawach historycznych – Putin w czasie obchodów 70. rocznicy wybuchu II wojny potępił pakt Ribbentrop-Mołotow. 7 kwietnia 2010 r. Putin ponownie potępił zbrodnię katyńską i uznał pełną odpowiedzialność władz sowieckich za ten czyn, w rosyjskiej telewizji wyemitowano nawet film Wajdy „Katyń”.

nie było możliwości, by na stosunki polsko-rosyjskie nie wpłynęła tragedia smoleńska, historia wróciła ze zdwojoną siłą, pojawiło się wiele niedomówień, które stanęły na drodze normalizacji stosunków;

dobry obrót mogły przybrać sprawy w czasie wizyty prezydenta Miedwiediewa w Warszawie 6-7 grudnia 2010 r., rozmowy szefów państw były konkretne i przebiegały w dobrej atmosferze;

Jednak późniejsze pogorszenie atmosfery związane z dochodzeniem przyczyn katastrofy smoleńskiej, następnie wejście Rosji w drugiej połowie 2011 r. w specyficzny, kompletnie niedemokratyczny sposób przekazywania władzy, a właściwie jak się okazało roszady, czyli zamiany miejsc między prezydentem a premierem spowolniło dynamikę kontaktów polsko-rosyjskich.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Polska polityka zagraniczna po zmianach zapoczątkowanych w89
zagadnienia egzamin Polska
Polska polityka migracyjna
egzamin decydowanie polityczne Nieznany
6 konspekt. Niemcy II, Stosunki Międzynarodowe, Polska Polityka Zagraniczna
POLITYKA SPOLECZNA wyklad 8 maja, uczelnia WSEI Lublin, UCZELNIA WSEI, MATERIAŁY NA EGZAMIN 2 semest
2 Rosja (20.02.), Stosunki Międzynarodowe, Polska Polityka Zagraniczna
3 konspekt. Rosja II, Stosunki Międzynarodowe, Polska Polityka Zagraniczna
Polska polityka zagraniczna wykłady, Polska polityka zagraniczna
Polityka pieniezna - pytania na egzamin, WSB, Polityka Pieniężna
8 konspekt. Stany Zjednoczone, Stosunki Międzynarodowe, Polska Polityka Zagraniczna
prof Tulejski Pytania na egzamin z Doktryn Polityczno Spolecznych komunizm, socjalizm, totalitaryz
PPZ , Polska Polityka Zagraniczna
TTulejski Tematy egzaminacyjne z Doktryn Polityczno Spolecznych 2013 14, Pytania na egzamin z Doktry
Pytania na egzamin z Systemu PolitycznegoRP, Politologia, System polityczny RP

więcej podobnych podstron