Polityka pieniężna - Polega na użyciu podaży pieniądza jako instrumentu realizacji ogólnych celów polityki gospodarczej. 

Podaz pieniadza- ilość pieniędzy w obiegu. systematyczne działania mające na celu zapewnienie stabilności cen. Politykę pieniężną państwa prowadzi bank centralny lub inna instytucja rządowa upoważniona do realizacji tej funkcji. Oddziałuje ona na poziom podaży pieniądza oraz na kursy walutowe. 

Rada Polityki Pieniężnej (RPP) – organ decyzyjny Narodowego Banku Polskiego. Zadaniem RPP jest coroczne ustalanie założeń i realizacja polityki pieniężnej państwa. 

Do najważniejszych zadań Rady należy: ustalanie założeń polityki pieniężnej NBP, ustalanie wysokości stóp procentowych banku centralnego, ustalanie zasad operacji otwartego rynku, tzn. zakupów lub sprzedaży przez bank centralny papier ów wartościowych, realizacja polityki kursu walutowego, ustalonej przez rząd w porozumieniu z Radą.

Członek Rady Polityki Pieniężnej zarabia około 25 000 PLN. Członek RPP otrzymuje wynagrodzenie równe wynagrodzeniu wiceprezesa NBP

Belka- 2004 premier

Podatek Belki – popularna nazwa podatku od dochodów kapitałowych, nie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, płacony przez osoby fizyczne i prawne.

Polityka pieniężna ustrojowa- w ramach systemu walutowego, reguluje stosunki pomiędzy walutą krajową a walutami obcymi ( innych krajów), a także w ramach ustroju pieniężnego- reguluje zasady gwarantowania gospodarce odpowiedniej ilości pieniądza. Jest ona prowadzona w celu:
- realizacji nowych celów polityki pieniężnej, walutowej
- wyznaczenia tym politykom konkretnych ram działania a także wyboru instrumentów
- modelowania zmian w postępowaniu banków i podmiotów gospodarczych , oraz realizacji zmian w strukturze systemu bankowego, w gospodarcze i handlu zagranicznym. 

Polityka pieniężna procesowa – jest to łączenie celów i środków polityki pieniężnej dla sterowania procesem gospodarowania pieniądza. Zadaniem tej polityki jest realizacja celów polityki pieniężnej poprzez bieżące dostosowywanie narzędzi polityki pieniężnej do istniejących warunków ogólnogospodarczych. 

• Cel finalny (główny i nadrzędny) – jest to odpowiednio zdefiniowany cel ogólnogospodarczy wynikający z realizacji polityki ekonomicznej danego kraju. Przykładowo w Polsce celem finalnym NBP jest „utrzymanie stabilnego poziomu cen przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej rządu o ile nie ogranicza to realizacji tego celu” (Ustawa o NBP z 1997 r.).

• Cel pośredni – wyznaczenie określonej kategorii ekonomicznej, która pozostaje w stabilnej relacji z celem finalnym. Przykładowo w Polsce NBP stosuje strategię bezpośredniego celu inflacyjnego, choć dopiero w 2004 r. Rada Polityki Pieniężnej ustaliła wysokość owego celu inflacyjnego na 2,5 proc. z możliwością odchylenia do 1 punktu procentowego w górę lub w dół. Oznacza to, że roczny wskaźnik CPI powinien w każdym miesiącu znajdować się jak najbliżej 2,5 proc.^[1].

• Cele operacyjne, które zależą od celu finalnego i powinny wpływać na cel pośredni:

Stopa procentowa określa wysokość odsetek od sumy pieniędzy jako zapłaty za jej pożyczenie na określony czas.