Postimpresjonizm - Vincent van Gogh

1. Opis stylu.

Postimpresjonizm (czyli sztuka po impresjonizmie) – terminem tym określa
się różne zjawiska w sztuce francuskiej na przełomie XIX i XX wieku, wywodzące
się z impresjonizmu, ale w dużej mierze odrzucające go. Ramy czasowe określa się też
bardziej precyzyjnie jako czas od ostatniej wystawy impresjonistów w 1886 roku do
pierwszej wystawy fowistów w 1905 r.

Postimpresjoniści kontynuowali kolorystyczne poszukiwania, a zarazem odrzucili wiele zasad pierwotnego impresjonizmu. Starali się uwolnić obraz od naśladownictwa natury, czyli koncepcji mimesis, kładli nacisk na autonomiczność dzieła malarskiego. Dla wielu artystów postimpresjonizm był punktem wyjściowym w dążeniu do własnego stylu.

1. Przedstawiciele.

Wybitni przedstawiciele tego nurtu to Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne
i Henri Toulouse-Lautrec. Z nurtem tym wiąże się twórczość takich grup malarzy jak neoimpresjoniści, nabiści, szkoła z Pont-Aven.

1. Wybrany malarz - Vincent Willem van Gogh

Vincent Willem van Gogh - (1853-1890) – malarz holenderski, od 1886 roku osiadły we Francji. Choć żył zaledwie trzydzieści siedem lat, a sztuce poświęcił się dopiero w 1880 r., pozostawił po sobie dzieła, które pozwalają go zaliczyć do największych malarzy wszech czasów. Na swoich wczesnych obrazach przedstawiał głównie życie chłopskiej biedoty, stosując ciemną, ponurą tonację barwną. Później, pod wpływem impresjonistów, rozjaśnia paletę. W roku 1888 van Gogh przenosi się na południe Francji, do Arles niedaleko Marsylii, gdzie ostatecznie dojrzała jego sztuka malarska. W tym okresie powstały najwspanialsze jego dzieła: portrety, pejzaże oraz kolejne wersje Słoneczników. Cecha stylu van Gogha to intensywność barw z przewagą żółcieni, gruba warstwa farb nakładana na powierzchnię obrazu szpachlą lub pędzlem. Malarz nie dbał o wierne oddanie kształtów rzeczy ani ich barwy. Rejestrował przede wszystkim swoje przeżycia wobec natury, czemu podporządkował kompozycję, barwę i fakturę dzieła. Van Gogh zapadł na ciężką chorobę nerwową, która była powodem jego samobójczej śmierci. Obrazy: Autoportret
z obandażowanym uchem, Gwiaździsta noc, Droga z cyprysem i gwiazdą, Słoneczniki.

1. Obraz – Jedzący kartofle

Na obrazie widać rodzinę siedzącą przy stole i jedzącą prawdopodobnie kolacje (ponieważ
w oknie za nimi widać noc, a ponadto nad stołem świeci się lampa). Przy stole siedzi pięć osób (dwóch mężczyzn i trzy kobiety), które są zajęte posiłkiem w pełni skupienia. Można sądzić, że są to ubodzy ludzie, którzy pracowali cały dzień. Wskazuje na to skromny wystrój wnętrza. Na obrazie dominują ciemne kolory, jedyne ciepłe odcienie to świecąca lampa nad stołem. Choć jest to tylko jedno źródło światła, zdaje się, że emanuje ono z każdego przedmiotu. Postacie autor przedstawił w sposób prosty, nie używał tu wyszukanych obrazów, ale zrobił to w sposób dokładnie odwzorowujący zachowanie ludzi. Artysta stworzył na tym obrazie specyficzny wiejski klimat.

Oglądając ten obraz czuję wielką prostotę, ale zarazem dużą dbałość o szczegóły. Ten obraz budzi we swego rodzaju smutek z powodu tych ciemnych kolorów, ale też pewne zadowolenie, że cała rodzina może się spotkać przy wspólnym stole.

1. Źródła

www.sciaga.pl

www.portalwiedzy.onet.pl