PRAWO RZECZOWEJ W PRL: ZMIANA STOSUNKÓW WŁASNOŚCIOWYCH

Nowe prawo rzeczowe zawierało w art.28 romanizującą definicję własności stanowiąc, że właściciel może w granicach określonych przez ustawy korzystać z rzeczy z wyłączeniem innych osób oraz rozporządzać rzeczą. Zlikwidowano konstrukcję własności podzielonej. Uproszczono instytucję hipoteki. Istotnym novum polskiego prawa rzeczowego było przyjęcie odmiennie od prawa niemieckiego, że wpis  do księgi wieczystej nie był jedynym sposobem nabywania, przenoszenia, zmiany i umarzania praw rzeczowych. Nowe prawo przewidywało bezwzględny przymus formy aktu notarialnego umów do przeniesienia własności nieruchomości. Wprowadzono też liczne ograniczenia prawa własności: 1) ograniczenie ustawowe, związane głównie z prawem sąsiedzkim; 2) ograniczenie ustawowe, związane z prawem władzy do wkraczania w sferę praw właściciela, obejmowało głównie wywłaszczenia dokonywane przez państwo; 3) kolejne ograniczenia związane były z ustawowymi obowiązkami wykonywania prawa własności, z ograniczeniami ustanawianymi przez samych właścicieli na rzecz innych osób oraz z zakazami alienacji wynikającymi z ustawy, bądź z rozporządzenia sądu, który mógł np. zakazać zbycia nieruchomości. Konstytucja z 22 lipca 1952r wyróżniała trzy typy własności: • społeczną: państwową (ogólnonarodową) i spółdzielczą (grupową); • indywidualną: kapitalistyczną drobnotowarową; • osobistą.