Nietypowe zachowania seksualne to typy aktywności seksualnej dominującej u danej osoby, będącej główną drogą osiągania satysfakcji seksualnej, w populacji natomiast występujące w statystycznej mniejszości. W przeszłości były one przez medycynę Zachodu traktowane jako dewiacyjne, obecnie w większości nowych klasyfikacji zaburzeń seksualnych zostały wyodrębnione w oddzielną grupę. W porównaniu z zaburzeniami potrzeb, przebiegu współżycia czy orgazmu są one rzadziej spotykane, ale w porównaniu z dewiacjami seksualnymi występują o wiele częściej. W seksuologii oceniane są kontrowersyjnie (poza gwałtem i kazirodztwem jako należącymi do zachowań przestępczych). Zauważa się stopniowy wzrost ich upowszechnienia.

Analizm

Analizm polega na osiąganiu orgazmu, satysfakcji seksualnej przez kontakty doodbytnicze. Należy różnicować go z pobudzaniem analnym, np. w przypadku kobiet z bardzo luźną, szeroką pochwą partner palcem drażni pochwę od strony odbytu w trakcie stosunku seksualnego.
Analizm najczęściej polega na doodbytniczych kontaktach seksualnych w związkach hetero- i homoseksualnych, rzadziej natomiast jest spotykany jako forma masturbacji. Porównując dane raportów socjoseksuologicznych od czasu ukazania się słynnego raportu Kinseya, można zauważyć systematyczny wzrost popularności tej metody współżycia. Kontakty analne występują u 50% homoseksualistów, a blisko 50% kobiet miało tego typu doświadczenie w swoim życiu seksualnym (w tym 30% w formie stosunku doodbytniczego, a 30% w formie drażnienia palcem przez partnera). W badaniach kontakty analne ujawniło: 3,6% pacjentów uzależnionych od alkoholu i 20,9% ich żon, około 20% narkomanów i 33% ich partnerek oraz 5% partnerów z grupy kontrolnej. W badaniach tych pojęcie analizmu było ograniczone do stosunków doodbytniczych. Kontakty analne najczęściej są prowokowane przez następujące przyczyny:

-fiksacja analna (uwarunkowania psychiczne z wczesnego dzieciństwa),
tendencje homo- i biseksualne,

-potrzeba eskalacji bodźców seksualnych w celu osiągnięcia podniecenia,
zastępcza forma realizacji potrzeb seksualnych,

-uzupełnienie form współżycia w przypadku nieprzystosowania seksualnego,

-konformizm i naśladownictwo określonej mody,

-metoda zapobiegania ciąży.

Analizm jako podstawowa forma osiągania orgazmu i satysfakcji seksualnej częściej występuje w związkach homoseksualnych. W badanych przeze mnie populacjach kontakty analne były pod względem ilościowym w mniejszości wobec typowych form współżycia, a w grupie kontrolnej najczęściej wiązały się z czynnikiem mody, ciekawości i były traktowane jako jedna z prawidłowych form współżycia seksualnego.Rozpowszechnienie analizmu na Zachodzie obecnie ujawnia tendencje spadkowe, albowiem w wyniku ujawnienia groźnej choroby AIDS oraz wielu infekcji wywoływanych przez szczepy bakteryjne z okolic odbytu na narządach płciowych mężczyzn zainteresowanie tą formą współżycia zmalało.

Autoerotyzm patologiczny

Autoerotyzm jest to pobudzanie seksualne, bez uczestnictwa drugiej osoby, prowadzące do satysfakcji seksualnej. W tym znaczeniu byłby on zatem synonimem masturbacji (samogwałtu, ipsacji, onanizmu). Autoerotyzm patologiczny jest jednak kategorią jakościowo inną; jest to dominująca droga osiągania orgazmu przez daną osobę, wyzwalająca uzależnienie od bodźca (np. wody, narzędzia) i przymus określonej częstotliwości (natręctwo).

Autoerotyzm anankastyczny polega na nawykowym, przymusowym samopobudzaniu seksualnym, często bez wystąpienia potrzeby seksualnej. Jest jednym z objawów nerwicy natręctw, rzadziej jest objawem chorób psychicznych bądź niedorozwoju umysłowego. W skrajnych przypadkach samopobudzanie w ciągu doby może być wielokrotne i trwa przez miesiące, a nawet lata. Mechanizm nerwicowy polega na rozładowywaniu wewnętrznego napięcia przez zachowania seksualne, zatem orgazm jest jakby "lekiem" o działaniu uspokajającym.

Zespół Havelock- Ellisa polega na osiąganiu orgazmu przez kobiety w wyniku działania strumienia wody (np. prysznic). Jest to stosunkowo często spotykana u kobiet forma masturbacji, ale prowadzi do uwarunkowań na określony typ bodźca, jakim jest strumień wody, co wiąże się później z trudnościami w osiąganiu orgazmu przy pobudzaniu przez partnera.
Autoerotyzm trwale zastępczy polega na tym, iż orgazm można osiągnąć jedynie przez samopobudzanie i ta forma aktywności seksualnej jest bardziej skuteczna w osiąganiu satysfakcji seksualnej niż kontakt z partnerem. Często taka osoba nie ma kontaktów z partnerami lub są one sporadyczne. Autoerotyzm ten najczęściej rozwija się w wyniku uwarunkowania na często powtarzane samopobudzanie, w którym są stosowane określone bodźce, np. narzędzia, lustra, pornografia, rytuały itp. Zatem zarówno ilościowa, jak i jakościowa forma samopobudzania stały się dominującymi czynnikami warunkującymi, o znacznie silniej pobudzającym seksualnie charakterze niż współżycie z partnerem.

Występuje również autoerotyzm patologiczny zagrażający życiu. W piśmiennictwie określa się go jako the sexual asphyxia syndrome. Polega on na osiąganiu satysfakcji przez podwieszanie się. W USA ta forma samopobudzania jest przyczyną około 250 zgonów rocznie. Często ten autoerotyzm w przypadku zgonu bywa kojarzony z samobójstwem. Traktuje się to zachowanie jako przejaw masochizmu.

Homoseksualizm

Homoseksualizm polega na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez kontakt z partnerem tej samej płci. Wyróżnia się różne postacie homoseksualizmu: pederastię (kontakty doodbytnicze), efebofilię (starszy mężczyzna i chłopiec), korofilię (starsza kobieta i dziewczyna), miłość lesbijską (kobieta z kobietą). Homoseksualizm, zdaniem większości badaczy, obejmuje l- 5% populacji. Dotyka on 6% mężczyzn i 3% kobiet. Większe natomiast są rozbieżności w ocenie doświadczenia kontaktu homoseksualnego. Szacuje się, że takie doświadczenie miało 7-37% populacji. W badaniach doświadczenia homoseksualne stwierdzono u 1,6% pacjentów uzależnionych od alkoholu, 13,0% narkomanów, 10% ich partnerek, 5% badanej grupy kontrolnej. Piśmiennictwo dotyczące homoseksualizmu obejmuje kilkaset pozycji, w tym wiele monografii. W Polsce bogate informacje na ten temat podaje Imieliński (1963, 1968, 1974, 1982), a także monografie z zakresu seksuologii (Giese 1972). Spośród wysuwanych hipotez dotyczących rozwoju orientacji homoseksuatnej do najczęściej spotykanych należą hipotezy o:
uwarunkowaniach prenatalnych (ukierunkowanie zachowań seksualnych w okresie rozwoju płodowego),
predyspozycjach biologicznych (hormonalnych, konstytucjonalnych),
uwarunkowaniach rodzinnych, np. matki nadmiernie opiekuńcze i uwodzicielskie lub też nadmiernie karzące i odrzucające, ojcowie wzbudzający lęk i poczucie zagrożenia, negatywne doświadczenia w kontaktach z braćmi, a pozytywne w kontaktach z siostrami, oswojenie się w domu z nagością kobiecą przy braku oswojenia z nagością męską,
uwarunkowaniach osobowościowych, np. lęk kastracyjny, lęk przed własną rolą seksualną, alienacja więzi interpersonalnych, narcyzm, zaburzenia identyfikacji seksualnej, uwarunkowaniach sytuacyjnych, np. uwiedzenie, wzajemna masturbacja w grupie rówieśników, czułości okazywane sobie przez koleżanki, przypadkowy kontakt pod wpływem alkoholu, uwarunkowaniach fantazyjnych, np. wynikających z oglądania pornografii, z marzeń towarzyszących masturbowaniu się, uwarunkowaniach środowiskowych, np. wychowanie w kręgu cyganerii, artystów o tendencjach homoseksualnych,
uwarunkowaniach zastępczych, np. kontakty homoseksualne traktowane jako zastępcza forma zaspokajania potrzeb seksualnych w więzieniach, internatach, klasztorach, mechanizmie ucieczki, np. po niepowodzeniach w kontaktach seksualnych z drugą płcią.
Genezę homoseksualizmu można rozpatrywać wieloczynnikowo i podkreśla się diagnostyczne znaczenie potrzeb homoseksualnych wyrażanych w snach, fantazjach, w impulsywnych pobudzeniach, wreszcie w akcie współżycia. Według niektórych homoseksualizm jest postacią nerwicy. W 67% badanych 76 kultur homoseksualizm jest traktowany jako zjawisko normalne i był społecznie akceptowany. W 28 kulturach nie był spotykany, akceptowany lub występował sporadycznie. Podobno miliony mężczyzn w USA mają marzenia i fantazje homoseksualne, a ponad 2,5 miliona mężczyzn uprawia kontakty homoseksualne. Około 19% kobiet ma doświadczenia tego typu. Potrzeby i zachowania homoseksualne są częściej spotykane wśród kobiet niż wśród mężczyzn.
Homoseksualizm kobiet wiąże się z nierozwiązanym kompleksem Elektry. Czasem wynika on z podświadomych tendencji kazirodczych wobec ojca lub brata i jest zastępczą formą realizacji potrzeb kazirodczych.
Rozwój homoseksualizmu można wiązać z uczeniem się zachowań w środowisku rodzinnym. Na przykład córki mające cechy agresywne, skłonne do dominacji i mające dominujące matki mają predyspozycje do homoseksualizmu.
Sądzi się , iż orientacja homoseksualna jest efektem zaburzonych związków rodzinnych, powodujących lęk przed heteroseksualizmem, który jest omijany w związkach homoseksualnych. Emocje homoseksualistów wobec partnera są ambiwalentne, a związki te noszą silnie uwydatniające się cechy masochistyczno-sadystyczne. Partner jest podświadomie utożsamiany z jednym z rodziców. Niektórzy homoseksualiści powielają relacje rodzice-dzieci, inni natomiast identyfikują się z partnerem, jakby kontynuując nie zakończoną identyfikację z ojcem lub matką. Homoseksualizm może być również obroną przed przeżyciami występującymi u dziecka, gdy dostrzeże ono różnice w budowie biologicznej, między matką a ojcem. Typową reakcją chłopca jest lęk kastracyjny, niechęć i pogarda dla kobiet. Niektórzy psychoanalitycy traktują homoseksualizm jako nieprawidłowe rozwiązanie kompleksu Edypa.
Biegły seksuolog z zagadnieniem homoseksualizmu najczęściej spotyka się w następujących sytuacjach:

sprawy rozwodowe, w których partner oceniany jest jako homoseksualista lub też sam przyznaje, że powstały u niego potrzeby homoseksualne,
oskarżenia o gwałt, kiedy oskarżony tłumaczy się, iż jest homoseksualistą i dlatego nie mógł popełnić przypisywanego mu czynu,
oskarżenia o kontakty pedofilne o charakterze homoseksualnym,
zabójstwa partnera homoseksualnego.
W praktyce terapeutycznej zagadnienie homoseksualizmu jest coraz rzadziej spotykane, wzrosła bowiem w Polsce tolerancja wobec tej inności psychoseksualnej, a wielu homoseksualistów akceptuje swoją orientację.

Oralizm

Zaburzenie to polega na osiąganiu orgazmu, satysfakcji seksualnej w wyniku drażnienia narządów płciowych wargami lub językiem przez partnera. Należy go różnicować z pieszczotami oralno-genitalnymi (zwanymi "miłością francuską"), które są jednym z bodźców seksualnych, rodzajem pieszczot wstępnych. Oralizm w ścisłym tego słowa znaczeniu oznacza uwarunkowanie na osiąganie orgazmu jedynie przez pobudzanie oralno-genitalne. Oralizm jest zatem drugim biegunem kontinuum zaczynającego się od pieszczot oralno-genitalnych. W wielu związkach odpowiada on wzajemnym potrzebom partnerów i nie stwarza problemów. Zdarza się jednak, że postawy partnerów są rozbieżne i rodzą konflikty. Seksuolog z oralizmem jako problemem styka się w następujących przypadkach:

oralizm jako źródło konfliktów i napięć między partnerami, źródło zespołu nieprzystosowania seksualnego, oralizm jako źródło zachowań dewiacyjnych, np. szukanie możliwości jego realizacji w kontaktach pedofilnych, zoofilnych, oralizm jako źródło zachowań homoseksualnych. Zdarza się, iż niezaspokojenie potrzeby kontaktów oralnych skłania daną osobę do szukania ich w związkach homoseksualnych. W tym przypadku może to być ujawnienie się istniejących już uprzednio tendencji homoseksualnych, zastępcza forma realizacji potrzeb, a rzadziej źródło rozwoju orientacji homoseksualnej. W badaniach pieszczoty oralno-genitalne spotyka się w 35% badanych małżeństw z grupy kontrolnej, w 67% związków narkomanów i 49% związków pacjentów uzależnionych od alkoholu. Oralizm natomiast występuje w niecałym 0,5% małżeństw z grupy kontrolnej, w 9% małżeństw pacjentów uzależnionych od alkoholu i w 18% związków narkomanów. We wszystkich tych populacjach oralizm jest potrzebą o wiele częściej ujawnianą przez mężczyzn niż przez kobiety.


źródło: [zbrodnia.killer.radom.net/zbrodnia.php?dzial=psychologia&dane=NietypoweZachowaniaSeksualne]