Spójnik — wyraz łączący dwa zdania, równoważniki zdań lub wyrażenia w jedno zdanie złożone. W języku polskim spójniki wyróżniane są zwykle jako osobna, nieodmienna część mowy. Przeważnie występują na granicy pomiędzy wypowiedziami składowymi, choć niektóre spójniki mogą być używane wewnątrz drugiej z nich. W funkcji spójników mogą także występować dwu- lub kilkuwyrazowe połączenia zawierające inne części mowy (są to tzw. spójniki zestawione).

W języku polskim wyróżniamy:

• spójniki współrzędne (parataktyczne):

  • łączne, np. a, i, oraz, tudzież

  • rozłączne, np. albo, bądź, czy, lub

  • wykluczające, np. ani, ni

  • przeciwstawne, np. a, aczkolwiek, ale, jednak, lecz, natomiast, zaś

  • wyjaśniające, np. czyli, mianowicie

  • wynikowe, np. dlatego, i, przeto, tedy, więc, zatem, toteż

• spójniki podrzędne (hipotaktyczne), np. aby, bo, choć, czy, jeżeli, ponieważ, że.

Spójniki podrzędne zawsze wprowadzają zdanie podrzędne (lub równoważnik zdania), tworząc zdanie złożone. Niektóre spójniki (np. a, czy, i) mogą, w zależności od kontekstu, reprezentować dwie różne z powyższych kategorii.

Jako że spójniki łączą ze sobą autonomiczne wypowiedzi, ich stosowanie jest blisko związane z interpunkcją, zwłaszcza z zastosowaniem przecinka jako znaku oddzielającego. W języku polskim zdanie podrzędne należy zawsze oddzielać przecinkiem od zdania względem niego nadrzędnego (z obu stron, jeśli to możliwe). Stąd często powtarzana w szkołach reguła nakazująca stawianie przecinka przed określonymi spójnikami (np. bo, że), która obejmuje jednak tylko część zastosowań przecinka w tej funkcji (spójnik występuje tylko z jednej strony zdania podrzędnego) i nie jest zbyt ścisła (spójnik może wystąpić w środku zdania podrzędnego, na granicy dwóch zdań podrzędnych lub być częścią spójnika zestawionego).

Zdania współrzędne i części wyrażeń złożonych oddzielamy przecinkiem, gdy są połączone spójnikiem przeciwstawnym, wyjaśniającym lub wynikowym oraz gdy są połączone bezspójnikowo. W pozostałych przypadkach przecinek jest potrzebny, gdy człon występujący po spójniku ma charakter wtrącenia lub dopowiedzenia (typowymi przykładami są wyrażenia wprowadzane przez: a nawet, albo i, czy raczej, i to, lub też itp.) oraz gdy ten sam spójnik występuje przed obydwoma członami (np. i ten, i tamten vs. ten i tamten).