zarządzanie ryzykiem – 04.05.
01.06 – zerówka
zarządzanie ryzykiem bankowym
obejmuje przedsięwzięcia mające na celu planowaną i celową analizę sterowanie ryzykami występującymi w działalności bankowej oraz kontrolę podejmowanych zadań
zarządzanie ryzykiem powinno mieć charakter planowany i celowy tzn. działania w tym kierunku nie powinny być podejmowane sporadycznie, lecz systematycznie i długofalowo. konieczna jest także integracja tych przedsięwzięć w ramach kompleksowego sytemu zarządzania bankiem.
Podsumowanie: kompleksowy, zintegrowany, działania celowe, ciągłe podejście do ryzyka,
W zarządzaniu ryzykiem można wyróżnić trzy następujące etapy:
identyfikacja i kwantyfikacja ryzyka
sterowanie ryzykiem
kontrola podejmowanych przedsięwzięć
Pieniądz w bankach ma charakter globalny, międzynarodowy.
Przyczyny i rodzaje ryzyka bankowego
Ryzyko towarzyszy nieodłącznie działalności prowadzonej przez banki, co wiąże się ściśle z pełnioną przez nie w gospodarce narodowej funkcją pośredników finansowych. Najczęściej ryzyko rozumiane jest jako zagrożenie osiągnięcia zmierzonych celów.
W ekonomii rozróżnia się dwa blisko znaczne podejścia: ryzyko i niepewność. Przez ryzyko rozumie się sytuację , w której są znane prawdopodobieństwa występowania określonych zdarzeń, natomiast niepewność charakteryzuje się brakiem tych prawdopodobieństw.
Ryzyko występujące w działalności bankowej, w zależności od przyjętego horyzontu czasowego analizy, można podzielić na:
ryzyko strategiczne – które wpływają na długookresową zdolność konkurencyjną banku. Zwraca się przy tym uwagę przede wszystkim na strukturę właścicielską banku i jego zarządu.
ryzyko operacyjne, które dzielą się na:
- ryzyko w obszarze finansowym – określane jako ryzyka typowo bankowe i mające zasadnicze znaczenie przy zarządzaniu ryzykiem działalności bankowej
- ryzyko w obszarze techniczno- organizacyjnym.
Ryzyka w obszarze finansowym można podzielić na następujące grupy:
ryzyko płynności
ryzyko wyniku :
ryzyko związane z partnerem transakcji ( -ryzyko z tytułu transakcji bilansowych, - ryzyko podmiotowe)
ryzyko cenowe
Ryzyko w obszarze techniczno – organizacyjnym
ryzyka o charakterze personalnym
ryzyka o charakterze organizacyjnym
ryzyka o charakterze rzeczowo-technicznym (wyposażenie, inwestycje w technikę, instrumenty informatyczne)
ryzyka z tytułu odpowiedzialności banku (klientów)
ryzyka związane z obrotem płatniczym ( elektroniczne instrumenty płatnicze, karty lojalnościowe, bankowość internetowa, bakowość elektroniczna)
ryzyko zniszczenia majątku banku na skutek klęsk żywiołowych lub kradzieży
ryzyko zakłóceń w systemie elektronicznego przetwarzania danych.
Przyczyny wzrostu ryzyka w działalności bankowej
Ryzyko występujące w działalności bankowej jest uzależnione od wielu wzajemnie na siebie działających czynników, które głównie mają charakter zewnętrznych, do którego należą m. In.:
czynniki ogólnogospodarcze (inflacja, bezrobocia)
czynniki społeczne ( np.
czynniki polityczne (stabilność danej gospodarki)
czynniki demograficzne
czynniki techniczne (instrumenty pochodne działalności banków – nowe )
DO najważniejszych czynników, które przyczyniły się do wzrostu ryzyka i niepewności na międzynarodowych rynkach finansowych należą:
liberalizacja
globalizacja
rosnące deficyty budżetów krajów rozwiniętych i konieczność ich finansowania na rynku finansowym
sekuratyzacja
postęp techniczny
rozwój nowych rodzajów produktów bakowych
bibliografia: „współczesny bank” praca zbiorowa
zarządzanie płynnością banku
Podstawową funkcją banku jest umożliwienie lokowania wolnych środków pieniężnych w postaci depozytów oraz udzielanie kredytów osobom , firm i innym podmiotom. Aby sprawnie spełnić te funkcje, banki musi zapewnić sobie płynność finansową, czyli zgromadzić odpowiednią ilość środków pieniężnych. zapewnienie płynność polega na utrzymaniu zdolności natychmiastowego pokrycia wszystkich płatności związanych z bieżącą obsługą wymagalnych depozytów, akcją kredytową, a także w niespodziewanych sytuacjach związanych z wcześniejszym likwidowaniem depozytów, związanym zapotrzebowaniem na kredyty bądź kłopotów z regulowaniem innych zobowiązań banku.
Do podstawowych metod zarządzania płynności banku należą:
metoda puli zasobów finansowych
metoda konwersji zasobów finansowych
metoda aktywów zarządzania pasywami
metoda przekształcenia wierzytelności kredytowych w papiery wartościowe – sekurytyzacja
Celem zarządzania płynnością jest finansowanie niedoborów środków pieniężnych lub odpowiednie zagospodarowanie ich nadmiaru. Cel ten realizuje się poprzez stałą analizę zapotrzebowania na środki pieniężne oraz źródeł jego pokrycia. Ocena popytu i podaży środków pieniężnych pozwala na określenie nadwyżki lub niedoboru środków.
Metoda puli zasobów finansowych polega na oszacowaniu wymaganego poziomu płynności a następnie alokacji środków na tzw. rezerwy podstawowe. Obejmują one gotówkę w kasie, depozytory w banku centralnym, salda na rachunku w innych bankach, oraz inne pozycje gotówkowe. Rezerwy te są zabezpieczeniem przed niespodziewanym zapotrzebowaniem na gotówkę. następnie tworzy się rezerwę 2 linii, która zapewnia płynność w sytuacjach przewidywalnych. Rezerwy tą tworzy się krótkoterminowych papierów wartościowych. Dzięki wykorzystaniu papierów wartościowych bank odnosi dodatkowe korzyści wynikające z uzyskiwanych odsetek. kolejną rezerwę stanowi rezerwa na udzielony kredyt. Resztę środków banku lokuje w długoterminowych papierach wartościowych. Metoda ta jest niepopularna, gdyż spora część zgromadzonych kapitałów nie przynosi satysfakcjonującej stopy zwrotu.
metoda konwersji zasobów finansowych traktuje każde źródło zasobów finansowych jako oddzielne źródło. dzięki temu posiadane przez bank środki finansowe można odpowiednio rozdzielić na poszczególne rezerwy z uwzględnieniem szybkości obrotu, poziom zmienności oraz innych aspektów związanych z poszczególnymi grupami zasobów finansowych. Przy wykorzystywaniu tej metody środki finansowe są alokowane odpowiednio do ich płynności. środki bardziej płynne są alokowane na rezerwę podstawową i rezerwę 2 linii. Mniej płynne zasoby finansowe są rozdzielane na później wymagane zobowiązania. Zaletą tej metody jest to że większa wagę przywiązuje tu do rentowności zgromadzonych środków, wadą jest brak całościowego podejścia do zagadnienia pasywów i aktywów finansowych banku