Socrates-Erasmus - fragment pakietu programów edukacyjnych Socrates II Komisji Europejskiej, który ma na celu podnoszenie poziomu kształcenia i wzmacnianie jego europejskiego wymiaru w szkołach wyższych. Początkowo programy Socrates i Erasmus funkcjonowały oddzielnie, jednak od 1995 r., program Erasmus został włączony do całego pakietu Socrates. Program Erasmus został uruchomiony w krajach Unii Europejskiej w 1987 r.

W Polsce w programie mogą uczestniczyć wszystkie państwowe i niepaństwowe uczelnie wyższe wpisane do rejestru MEN, które uzyskały od Komisji Europejskiej tzw. Kartę Uczelni Erasmusa. W lutym 2006 w programie tym uczestniczyły 193 uczelnie z terenu Polski.

W roku akademickim 2003/2004 z programów wymiany studentów skorzystało ponad 120 tysięcy osób ze wszystkich krajów uczestniczących w pakiecie. Zrealizowano 273 projekty wielostronne, z czego w 81 projektach uczestniczyły uczelnie polskie.

Działania realizowane przez uczelnie uczestniczące w programie:

• wymiana studentów

• wymiana nauczycieli akademickich

• Europejski System Transferu Punktów (ECTS) - zaliczenie okresu studiów odbytego w uczelni partnerskiej

• nowe programy nauczania przy udziale partnerskich uczelni

• organizacja kursów intensywnych

• udział w sieciach tematycznych Erasmusa.

W programie biorą udział:

Austria Belgia Bułgaria  Cypr Czechy  Dania  Estonia  Finlandia  Francja  Grecja  Hiszpania  Holandia  Irlandia  Islandia  Liechtenstein  Luksemburg	Litwa  Łotwa Malta  Niemcy  Norwegia  Polska  Portugalia  Rumunia  Słowacja  Słowenia  Szwecja  Turcja  Węgry  Wielka Brytania  Włochy

Co to jest ECTS?

To zbiór procedur, które zostały opracowane przez Komisję Europejską. Gwarantują one zaliczanie studiów krajowych i zagranicznych do programu realizowanego przez studenta w macierzystej uczelni. ECTS jest częścią programu Socrates-Erasmus. Jego zasadniczym celem jest stworzenie uregulowań prawnych i organizacyjnych dotyczących organizacji studiów oraz ujednolicenie sposobu studiowania w Europie.

Punkty ECTS są wartościami liczbowymi odpowiadającymi wkładowi pracy, którą winien wykonać student, aby otrzymać zaliczenie poszczególnych przedmiotów. Każda wartość odzwierciedla ilość pracy koniecznej do zaliczenia pojedynczego przedmiotu w stosunku do całkowitej ilości pracy wymaganej do zaliczenia pełnego roku studiów na danym wydziale. Pod uwagę brane są wszelkie formy nauki: wykłady, ćwiczenia, konwersatoria, zajęcia laboratoryjne, seminaria, prace semestralne, a także egzaminy oraz inne metody oceny.

Jakie są zalety procesu bolońskiego?

Zwi ększenie mobilności studentów oraz kadry naukowej
Możliwość kontynuacji kształcenia w innej dziedzinie i/lub na innej uczelni w kraju lub w Europie
Możliwość zakończenia nauki po pierwszym stopniu
Proste i przejrzyste przedstawienie zasad odbywania studiów i wymagań koniecznych do ich zaliczenia dzięki wprowadzeniu ECTS
Rozwój współpracy europejskiej w zakresie zapewniania jakości kształcenia
Wymiar społeczny szkolnictwa wyższego – równy dostęp i możliwość ukończenie studiów

Jakie są wady procesu bolońskiego?

Ujednolicenie i standaryzacja programów studiów – zanik różnorodności w programie studiowania
Ilość punktów ECTS nie zawsze adekwatna do wkładu pracy w zaliczenie przedmiotu
Przypisywanie punktów ma charakter sztuczny i arbitralny
Obniżanie poziomu grupy przez studentów, którzy ukończyli pierwszy stopień studiów w innej dziedzinie
Zamykanie kierunków niszowych, np. esperanto logia

Nazewnictwo uczelni wg uprawnień

Zgodnie z ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, wyższe uczelnie mają prawo używać w swoich nazwach następujących wyrazów w zależności od posiadanych uprawnień:^[2]

• uniwersytet – uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora w co najmniej 10 dyscyplinach, w tym co najmniej po 2 uprawnienia w każdej z następujących grup dziedzin nauki:

  • humanistycznych, prawnych, ekonomicznych lub teologicznych;

  • matematycznych, fizycznych, nauk o Ziemi lub technicznych;

  • biologicznych, medycznych, chemicznych, farmaceutycznych, rolniczych lub weterynaryjnych.

• uniwersytet techniczny – uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora w co najmniej 10 dyscyplinach, w tym co najmniej 6 uprawnień w zakresie nauk technicznych

• uniwersytet uzupełniony przymiotnikiem w celu określenia profilu – co najmniej 6 uprawnień do nadawania stopnia naukowego, w tym co najmniej 4 uprawnienia w dziedzinach objętych profilem uczelni

• politechnika – uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora w co najmniej 6 dyscyplinach, w tym co najmniej 4 uprawnienia w zakresie nauk technicznych

• akademia – co najmniej 2 uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora

• kolegium – uprawnione wyłącznie do nadawania wyższego wykształcenia zawodowego, w danej profesji (obecnie pracownik socjalny i nauczyciel), tytuł naukowy uzyskuje się w uczelni sprawującej opiekę naukowo-dydaktyczną

Wykształcenie wyższe w Polsce

W polskim systemie edukacji wykształcenie wyższe w przypadku studiów I stopnia (zawodowych) kończy się nadaniem tytułu licencjata lub inżyniera, w przypadku studiów II stopnia (magisterskich) albo jednolitych studiów magisterskich – nadaniem tytułu magistra (do niedawna również magistra inżyniera^[4]) lub równorzędnego (lekarza, lekarza dentysty, lekarza weterynarii).

Szkoły wyższe przyznają też stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego. W Polsce działa Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów^[5] a podstawą jej działalności jest ustawa o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki^[6].

Stopień doktora nadaje się osobie, która posiada:

• tytuł zawodowy magistra, magistra inżyniera, lekarza lub inny równorzędny

• zdała egzaminy doktorskie w zakresie określonym przez radę jednostki organizacyjnej

• przedstawiła i obroniła rozprawę doktorską.

W odróżnieniu od Stanów Zjednoczonych w Polsce nie są wymagane studia doktoranckie do otrzymania stopnia doktora. Natomiast do przewodu habilitacyjnego może być dopuszczona osoba, która posiada stopień doktora i uzyskała znaczny dorobek naukowy lub artystyczny, a ponadto przedstawiła rozprawę habilitacyjna, która powinna stanowić znaczny wkład autora w rozwój określonej dyscypliny naukowej lub artystycznej. Stopień doktora habilitowanego jest unikalny dla kilku krajów, m.in. Niemiec, Rosji, Polski i byłych krajów socjalistycznych, które przyjęły były system radziecki.

Profesor – tytuł naukowy nadawany za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne pracownikom szkół wyższych i instytutów naukowo-badawczych. W Polsce tytuł ten nadaje Prezydent RP po zatwierdzeniu przez Centralną Komisję do spraw Stopni i Tytułów wniosku uczelni macierzystej w sprawie nadania tytułu naukowego. Tytuł ten jest przyznawany w Polsce dożywotnio. Profesurę czyli profesora tytularnego należy odróżnić od profesora uczelnianego (czyli stanowiska) – powszechnie stwarza to wiele nieporozumień.

Profesor nadzwyczajny - stanowisko na uczelni przewidziane dla pracownika naukowego lub naukowo-dydaktycznego, który posiada stopień naukowy doktora habilitowanego lub tytuł naukowy profesora (Ustawodawca dopuszcza także zatrudnienie na stanowisku profesora nadzwyczajnego osoby, która posiada tylko stopień naukowy doktora oraz znaczne i twórcze osiągnięcia w pracy naukowej, jednak tylko na podstawie umowy o pracę (Stanowisko profesora nadzwyczajnego jest niższe rangą od stanowiska profesora zwyczajnego. Na uczelniach morskich na stanowisku profesora nadzwyczajnego można zatrudnić doktora, który dodatkowo posiada najwyższy dyplom morski, tj. kapitana żeglugi wielkiej bądź starszego mechanika.

Profesor zwyczajny– stanowisko na uczelni przewidziane dla pracownika naukowego lub naukowo-dydaktycznego, który posiada tytuł naukowy profesora Stanowisko profesora zwyczajnego jest ukoronowaniem kariery naukowej pracowników uczelni. Wiąże się bowiem z największym prestiżem - jest przyznawane szczególnie zasłużonym dla uczelni i wybijającym się naukowo tzw. tytularnym profesorom. Profesor zwyczajny jest wyższą rangą niż profesor nadzwyczajny^[1].

Profesor wizytujący – stanowisko na uczelni przewidziane dla pracownika naukowego lub naukowo-dydaktycznego, który posiada stopień naukowy doktora habilitowanego lub tytuł naukowy profesora i jest na stałe pracownikiem innej uczelni

Ustawodawca polski dopuszcza zatrudnienie na stanowisku profesora wizytującego osoby, która posiada tylko stopień naukowy doktora oraz znaczne i twórcze osiągnięcia w pracy naukowej, jednak tylko na podstawie umowy o pracę. Powyższe obostrzenia nie dotyczą obcokrajowców^[3], którzy mogą być zatrudniani na stanowisku profesora wizytującego, gdy posiadają doktorat.

Życie studenckie

Uniwersytecka Telewizja Internetowa Studenckie Radio Sfera Akademicki Klub Badań Podwodnych Akademicki Klub Górski "Bezdroża" Chór Akademicki Chór Wydziału Teologicznego UMK Tibi Domine Duszpasterstwo Akademickie Europejskie Forum Studentów AEGEE - Toruń Kino "Niebieski Kocyk" Klub Maratoński UMK Klub "Od Nowa"

WYDZIAŁY

• Wydział Biologii i Nauk o Ziemi

• Wydział Chemii

• Wydział Farmaceutyczny (Collegium Medicum w Bydgoszczy)

• Wydział Filologiczny

• Wydzial Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej

• Wydział Humanistyczny

• Wydział Lekarski (Collegium Medicum w Bydgoszczy)

• Wydział Matematyki i Informatyki

• Wydział Nauk Ekonomicznych i Zarządzania

• Wydział Nauk Historycznych

• Wydział Nauk Pedagogicznych

• Wydział Nauk o Zdrowiu (Collegium Medicum w Bydgoszczy)

• Wydział Politologii i Studiów Międzynarodowych

• Wydział Prawa i Administracji

• Wydział Sztuk Pięknych

• Wydział Teologiczny

Powstanie uczelni

UMK powstał na mocy dekretu Rady Ministrów z dnia 24 sierpnia 1945, zatwierdzonego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej w dniu 11 września 1945. Głównym inicjatorem stworzenia uniwersytetu na ziemi pomorskiej był dr Henryk Świątkowski, delegat rządu, a późniejszy wojewoda pomorski. Utworzenie ośrodka uniwersyteckiego miało przyczynić się do aktywizacji naukowej i kulturalnej regionu, przeciwdziałać procesom repolonizacji oraz zrekompensować niedobory po wojnie, kształcąc nowe kadry dla kultury i gospodarki narodowej. Założenie uniwersytetu w Toruniu miało ponadto skompensować choć częściowo straty po likwidacji Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie i Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie^[7]. Decyzją Ministerstwa Oświaty organizatorem toruńskiego uniwersytetu ustalono prof. Jana Wiczyńskiego, po miesiącu przekazując tą funkcję prof. Ludwikowi Kolankowskiemu. Pierwszym rektorem UMK został prof. Ludwik Kolankowski, historyk z lwowskiego UJK, współtwórca uniwersytetów w Wilnie i Łodzi. Początkowo powstały dwa wydziały: Wydział Humanistyczny (wraz z Sekcją Sztuk Pięknych) oraz Wydział Matematyczno-Przyrodniczy. Odbiegało to znacznie od pierwotnej koncepcji organizatorów, która zakładała stworzenie dużego wielowydziałowego uniwersytetu na podobieństwo uniwersytetów przedwojennych. Wkrótce uniwersytet poszerzył swą ofertę o kolejne wydziały: 5 listopada 1945 powstał Wydział Prawno-Ekonomiczny, a 24 stycznia 1946 Sekcję Sztuk Pięknych przekształcono w odrębny Wydział Sztuk Pięknych. Pierwsze wykłady (prof. Tadeusza Czeżowskiego i prof. Stefana Srebrnego) odbyły się w 24 listopada 1945, natomiast uroczysta inauguracja pierwszego roku akademickiego miała miejsce 5 stycznia 1946. Funkcjonowało wówczas już 76 katedr, zatrudniających 60 samodzielnych i 69 pomocniczych pracowników nauki. Immatrykulowano około 1600 studentów

Andrzej Radzimiński (ur. 4 kwietnia 1958 w Lubawie) – polski historyk, profesor i rektor (od września 2008) Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Wydawnictwa

Wydawnictwo UMK Czasopisma wydawnicze Wydawnictwa UMK Serie wydawnicze Wydawnictwa UMK Księgarnia UMK Głos Uczelni Wiadomości Akademickie – pismo Collegium Medicum Internetowa gazetka GiLA Czasopisma naukowe Bulltin of Geography. Socio-economic Series Chaotic and Regular Dynamics Comparative Law Review Logic and Logical Philosophy Medical and Biological Sciences Open Systems & Informtion Dynamics Reports on Mathematical Physics Topological Methods in Nonlinear Analysis