Makroekonomia: Główne problemy ekonomiczne.

1. Co to jest makroekonomia i czym się zajmuje?

Zajmuje się analizą gospodarki jako całości i bada czynniki wpływające np.: na poziom globalnej produkcji i konsumpcji w danej gospodarce, ogólną wielkość cen, globalne zatrudnienie i poziom inwestycji, a także dochody i wydatki budżetu państwa. Dlatego stwierdza się, że makroekonomia bada zagregowane wielkości w kontekście całej gospodarki.

1. Relacje pomiędzy mikro i makroekonomią.

Mikroekonomia zajmuje się zachowaniem jednostek takich jak gospodarstwa domowe, przedsiębiorstwa oraz pojedyncze rynki. Natomiast makroekonomia zajmuje się działaniem gospodarki, jako całości.

1. Makroekonomia, a polityka gospodarcza.

Współcześnie istnieją 3 główne nurty makroekonomii: nowa ekonomia keynesistowska, nowa klasyczna makroekonomia i monetaryzm. Ich zalecenia co do polityki gospodarczej wzajemnie się wykluczają. Praktycy polityki gospodarczej często opierają się na przestarzałych ujęciach teoretycznych oraz są ograniczeniu różnymi uwarunkowaniami, np. konstytucja.

1. Główne problemy makroekonomiczne:

   1. Bezrobocie – jest to fakty nieposiadania pracy przez osoby w wieku produkcyjnym, które są w odpowiednim wieku, są do pracy zdolne, chętne i pomimo aktywnych poszukiwań nie mogą znaleźć płatnego zajęcia.

   2. Inflacja – proces wzrostu przeciętnego poziomu cen w gospodarce. Skutkiem tego procesu jest spadek siły nabywczej pieniądza krajowego.

   3. Równowaga gospodarcza, makroekonomiczna;

   4. Wzrost gospodarczy – powiększanie się zdolności danego społeczeństwa do produkcji dóbr i usług zaspokajających ludzkie potrzeby.

2. Strona popytu i strona podaży, krzywa zagregowanego popytu AD i krzywa zagregowanej podaży SAS.

Popyt zagregowany (AD)– suma, którą gosp. domowe, przedsiębiorstwa i rząd planują wydać na dobra i usługi przy różnym poziomie cen. AD maleje, gdy rośnie ogólny poziom cen (P). determinanty popytu zagregowanego: zmiany dochodów realnych, zmiany stóp procentowych, oczekiwania (dotyczące przyszłych dochodów, inflacji, zatrudnienia, stóp procentowych, itp.), polityka budżetowa i monetarna.

Podaż zagregowana (AS) – obejmuje ogólną produkcję dóbr i usług wytworzonych w gospodarce przy różnym poziomie cen. AS wzrasta gdy rośnie ogólny poziom cen. Determinanty podaży zagregowanej (AS): zmiany podaży zasobów, zmiana technologii/wydajności pracy, oczekiwania dotyczące przyszłych zysków, popytu i inflacji, polityka budżetowa i monetarna.

1. Geneza makroekonomii – rewolucja keynesowska. Szkoła keynesowska powstała po wielkim kryzysie lat 30 tych. Makroekonomiści ze szkoły keynesowskiej twierdzą, że zmiany w podatkach i wydatkach rządowych są również wskazane. Opowiadają się za aktywnym wykorzystaniem polityki pieniężnej do neutralizowania źródeł niestabilności, zamiast pasywnej polityki stabilnego wzrostu podaży pieniądza proponowanej przez monetarystów i nowych klasyków.

2. Podstawowe modele makroekonomiczne – gospodarka keynesowska i klasyczna.

Szkoła klasyczna jest w zasadzie zastosowaniem standardowej analizy podaży i popytu do całej gospodarki. Model wzrostu rozwija ten typ analizy pokazując, jak zwiększający się kapitał i praca determinują wzrost potencjalnego PKB.

1. jak proces rynkowy rozwiązuje makrokwestie?

W skali makro niedoskonałości mechanizmu rynkowego przejawiają się w występowaniu bezrobocia, inflacji oraz nagłych załamań koniunktury gospodarczej. Interwencja rządu w sprawy gospodarki jest motywowana niedoskonałościami mechanizmu rynkowego.

1. Kryzys ekonomii XXI wieku.

2. Jakie problemy może, a jakich nie może rozwiązać ekonomia.

Mierzenie poziomu działalności gospodarczej.

1. Obieg okrężny dochodów i wydatków – równowaga makroekonomiczna.

Ogólny model gospodarki wyjaśniający zachodzące w makroskali procesy gospodarcze; przedstawia krążenie dóbr, usług i pieniędzy między gosp. domowymi, przedsiębiorstwami, sektorem publicznym i sektorem zewnętrznym. Gospodarstwa dostarczają środki dla firm, np. środki produkcji – praca; firmy za to płacą nam wynagrodzenie. Przedsiębiorstwa dostarczają nam dobra i usługi – my płacimy im za te usługi. Te pieniądze nieustannie krążą w gospodarce.

1. Pojęcie i trzy metody obliczania produktu krajowego brutto.

Metoda wydatkowa PKB = C+I+G+Nx (C-konsumpcja; I – inwestycje; G – zakupy rządowe; Nx – eksport netto)

Metoda dochodowa, metoda sumowania wartości dodanej

1. Czy produkt krajowy brutto jest dobrym miernikiem dobrobytu społecznego?

PKB nie jest dobrym miernikiem dobrobytu społecznego ponieważ jest niedokładny. Stosuje się PKB per capita czyli dzielony na mieszkańca, ale nawet on nie uwzględnia czynników nierejestrowanych przez rynek, np. szarej strefy, pracy gospodyń domowych oraz czynników nie mających materialnego charakteru, np. wartości czasu wolnego, dóbr wytworzonych przez wolontariuszy, stanu edukacji, zdrowia, długości życia i zanieczyszczenia środowiska. Uwzględnia natomiast takie czynniki jak wydatki na używki (antydobra), administrację i obronę narodową (nadmierne zbrojenie pociąga za sobą bardzo wysokie wydatki i wzrost PKB bez znaczącej poprawy dobrobytu poszczególnych ludzi).

Ponadto PKB nie pokazuje jakości wytworzonych usług oraz nie uwzględnia faktu, że część PKB jest transferowana w formie zysków za granicę (tu rozwiązaniem może być PNB).

Poza wspomnianymi ulepszeniami PKB(per capita, parytet siły nabywczej czy PNB) najlepszą alternatywą dla PKB jest wymyślony w 1990 r. wskaźnik rozwoju społecznego HDI, który ocenia kraje na trzech płaszczyznach: „długie i zdrowe życie”, „wiedza” oraz „dostatni standard życia”

1. Ograniczenia PKB. 

2. Realny i nominalny PKB.

PKB Nominalny – jest mierzony w cenach bieżących, tj. takich, które istniały w okresie wytwarzania dóbr i usług wchodzących w skład PKB.

PKB Realny – jest mierzony w cenach stałych (z roku bazowego); odpowiada nominalnemu PKB skorygowanemu o wskaźnik inflacji.

1. Szara strefa w gospodarce.

Finansowy obszar zdrowej gospodarki państwa, którego dochody osiągane z działalności niezakazanej przez prawo, są ukrywane w całości lub w części przed organami adm. Państwowej, podatkowej, celnej itp. Jest nielegalnym obrotem legalnymi towarami i usługami. Nie należy jej mylić z czarnym rynkiem, który obejmuje nielegalne towary i usługi.

1. Systemy pomiary MPS, SNA i ESA 95.

MPS – Material Product System – (metoda produkcji materialnej) – przemysł, budownictwo, rolnictwo, leśnictwo, transport, łączność, handel, gospodarka komunalna i mieszkaniowa, pomija resztę usług.

SNA – System of National Accounts (rachunki narodowe) – obejmuje wszystkie pozostałe usługi: oświata, kultura, administracja, ochrona, plus pozostałe zdarzenia z metody MPS.

ESA 95 – Europejski System rachunków narodowych i regionalnych – to międzynarodowy standard metodologiczny i rachunkowy dla szczegółowego opisu gospodarki (tj. regionów, krajów czy grup krajów), jej składowych oraz relacji z innymi gospodarkami.

1. Miary produkcji społecznej.

2. Parytet siły nabywczej PPP. (PSN, PPP, ( z ang. Purchuasing power parity) – kurs walutowy wyliczony w oparciu o porównanie cen sztywno ustalonego koszyka towarów i usług w różnych krajach w tym samym czasie, wyrażonych w walutach tych krajów.

Parytet siły nabywczej pozwala na rozwiązanie problemu dokonywania międzynarodowych porównań PKB. Zasadniczą kwestią jest zebranie danych o cenach z zagregowanej listy towarów i usług, który zawiera produkty porównywalne i reprezentatywne dla analizowanych krajów. Parytet siły nabywczej jest właściwszym wskaźnikiem od finansowego (giełdowo-bankowego) kursu walutowego, gdyż uwzględnia siłę nabywczą ludności.

1. Źródła danych makroekonomicznych: GUS i Eurostat.

2. PKB per capita na świecie.

(Od Produkt Krajowy Brutto i łac. – per capita – na głowę) jeden z najczęściej stosowanych na świecie mierników wzrostu gospodarczego państwa. Oblicza się go dzieląc wartość PKB tego państwa przez liczbę mieszkańców.

1. Tempo wzrostu PKB w krajach UE i na świecie.

PNB _{w cenach rynkowych} - A_amortyzacja=PNN_{w cenach rynku}

PNB = PKB + dochody z zagranicy

PNN_{w cenach rynkowych} – Tp + S = PNN_{w cenach czynnikach wytwórczych} = DN

PNN_{w czynnikach wytwórczych} – T_cit = DO _{(dochod osobowy)}

DO – T_pit + B = dochód rozporządzany(DR)

DR = C + S

PKB w czasie – cykl koniunkturalny/wzrost i rozwój gospodarczy.

1. Cykl koniunkturalny.

Cykl koniunkturalny (cykl gospodarczy) – to powracające, krótkookresowe odchylenia produkcji od jej trendu; Zjawisko występowania w gospodarce wahań koniunktury w okresach kilkuletnich przy utrzymującym się długookresowym trendzie wzrostu gospodarczego. Najczęstsze mierniki wykorzystywane do badania koniunktury w gospodarce to:

1. dynamika PKB,

2. poziom zatrudnienia,

3. zmiany ceny,

4. wielkość eksportu i importu,

5. wskaźniki rynku kapitałowego (indeksy giełdowe),

6. nakłady inwestycyjne i zapasy przedsiębiorstw,

7. dochody i wydatki ludności,

8. obroty i zyski przedsiębiorstw.

1. Morfologia cyklu.

Morfologia wahań koniunkturalnych określa budowę, kształt oraz formy przejawiania się poszczególnych elementów dynamicznych procesów koniunkturalnych. Cechami morfologicznymi cyklu koniunkturalnego są właściwości charakteryzujące kształtowanie się cykli, ich poszczególnych faz oraz punktów zwrotnych.

1. cykl klasyczny- 4 fazy-ożywienia, ekspansji, kryzysu, depresji. Punkty zwrotne- gwałtowne, ostre. Amplituda faz – pomyślnej zbliżona do amplitudy okresu kryzysowego-depresyjnego, amplituda cyklu- bliska zeru. Amplituda-różnica pomiędzy największą a najniższą fazą(wartością)odległościa pomiędzy pkt skrajnymi cyklu. Długość fazy pomyślnej-4-6 lat, f.niepomyslnej 4-6 lat, cyklu 8-12 lat/ częstotliwość zmian-niska/ intensywność cyklu- intensywność zmian-wysoka,wiele zmian na dany moment
   b) cykl wzrostu-współczesny- 2 fazy:wysoka stopa wzrostu i niska stopa wzrostu, punkty zwrotne: łagodne, długość fazy pomyślnej- 2-3 lata, f.niepomyslnej 1,5-2 lat, cyklu 3,5-5 lat. Amplituda faz- pomyślnej wyższa niż niepomyślnej, cyklu: dodatnia, rosnąca. / częstotliwość zmian-wysoka/ intensywność cyklu- intensywność zmian-niska

Wyodrębnia się cykle o różnej długości; najważniejsze z nich to cykle:

1. Kitchina (3–5 lat),

2. Juglara (8–10 lat)

3. Kondratiewa (50–60 lat);

nazywa się je — odpowiednio — cyklami krótkimi, średnimi i długimi.

Podstawowymi fazami cyklu są :

Boom [szczyt]czyli wierzchołek cyklu koniunkturalnego.

• Produkcja max.

• wydatki konsumentów są bardzo duże

• inwestycje przedsiębiorstw max.

• Stopa bezrobocia min.

• popyt na dobra i usługi max. ceny rosną szybciej niż zwykle

Załamanie [recesja].

• poziom wydatków maleje zmniejsza globalny popyt na dobra i usługi

• przedsiębiorstwa redukują zatrudnienie, zakupy surowców i zmniejszają produkcję (wzrosły zapasy

• firmy rezygnują z inwestowania w nowe maszyny i budynki

• Konsumenci redukują swoje wydatki (np. ci zwolnieni), bo ekonomiści prognozują spadek aktywności gospodarczej w ciągu najbliższych kilku miesięcy niższe dochody

ograniczenie wydatków przedsiębiorstw i konsumentów oznacza początek załamania.

• W znaczeniu technicznym recesja definiowana jest jako spadek PKB przez co najmniej dwa kolejne kwartały.

Kryzys

• Min. produkcja

• bezrobocie max,

• dolna faza cyklu koniunkturalnego

• trudno wiele firm kończy swą działalność.

• nazywana jest depresją gospodarczą lub kryzysem.

Ożywienie

• wydatki przedsiębiorstw i konsumentów zaczynają się zwiększać.

• przedsiębiorstwa zwiększają zatrudnienie, zakupy surowców itd., rozpoczynają także inwestycje

• bezrobocie spada

• zwiększania wydatków i dalszego wzrostu zatrudnienia, wydajności i konsumpcji.

Przez wiele lat ekonomiści starali się teoretycznie wyjaśnić cykle koniunkturalne. Na przykład żyjący w XIX wieku angielski ekonomista, W. S. Jevons, łączył je z plamami na Słońcu. (Zmiany w atmosferze Słońca, które mogą być powiązane z burzami magnetycznymi na Ziemi). Zgodnie z obliczeniami Jevonsa, pojawianie się plam na Słońcu zbiegało się z nieurodzajem i recesją. Jednakże wnioski Jevonsa bazowały na błędnych danych astronomicznych, tak więc należało poszukać innych wyjaśnień.

1. Konsumpcja, inwestycje i wydatki rządowe w trakcie cyklu.

Obecnie ekonomiści, wyjaśniając wahania cyklu koniunkturalnego, często dokonują rozróżnień pomiędzy przyczynami zewnętrznymi i wewnętrznymi. jest pewnym uproszczeniem ponieważ w rzeczywistości zachodzą między tymi czynnikami liczne współzależności.

Przyczyny zewnętrzne - to czynniki powodujące wahania cyklu koniunkturalnego, które pozostają poza systemem ekonomicznym.

• zmiany demograficzne- Wzrost liczby ludności może wpłynąć na zwiększenie produkcji i poziomu zatrudnienia, które powodują ożywienie i boom. Ważne są również zmiany struktury demograficznej. "Wejście" na rynek ludzi młodych zwiększy zasób pracy i jednocześnie zwiększy zagregowany popyt.

• wynalazki i innowacje- Postęp w nauce i technice, rozwój nowoczesnych technologii, skonstruowanie samochodu, samolotu i komputera, doprowadził do rozkwitu działalności gospodarczej i wzmożonych inwestycji. Temu z kolei towarzyszyło zwiększenie zatrudnienia i okres ożywienia - a następnie boomu gospodarczego.

• wojny - Powstanie nazistowskich Niemiec i wybuch drugiej wojny światowej spowodowały zwiększenie wydatków na zbrojenia. W miarę jak kraj przebudowywał swoje siły zbrojne, wielki kryzys dobiegał końca, a gospodarka weszła w okres ekspansji. W latach siedemdziesiątych kryzys w większości krajów wywołany był embargiem na dostawy ropy i znaczną zwyżką jej ceny.

• inne ważne zdarzenia polityczne lub społeczne.

Przyczyny wewnętrzne - to takie czynniki, które występują w samej gospodarce.

Przyczyny wewnętrzne znajdują się wewnątrz gospodarki. Mogą one spowodować wzrost lub spadek tempa wzrostu PKB.

Konsumpcja dóbr nietrwałych (np. żywność, część usług), która dominuje w wydatkach, jest dość stabilna - jej wahania w cyklu koniunkturalnym są znikome.

Konsumpcja dóbr trwałego użytku (np. samochody, sprzęt RTV, komputery), ulega silnym wahaniom.

. Wzrost wydatków spowodowany początkowym rozwojem inwestycji prowadzi do dalszych inwestycji, co w rezultacie zwiększa zatrudnienie, produkcję i dochód. Inwestycje są najbardziej niestabilnym elementem popytu globalnego.

Działalność państwa:

Polityka gospodarcza państwa ma duży wpływ na stan koniunktury. Dwa potężne narzędzia oddziaływania na gospodarkę, tj.:

polityka fiskalna, czyli polityka wydatków budżetowych i podatków.

polityka monetarna, polegająca na regulowaniu ilości pieniądza i wielkości kredytu w gospodarce.

Kiedy globalny popyt jest mniejszy niż globalna podaż, wtedy powstałą różnicę nazywa się luką deflacyjną.

Gdy globalny popyt przewyższa globalną podaż, różnica nazywana jest luką inflacyjną.

Jeśli państwo administracyjnie blokuje wzrost cen, to z czasem wytworzy się nawis inflacyjny, który występował w większości krajów socjalistycznych.

1. Zatrudnienie i bezrobocie w trakcie cyklu.

W trakcie spadku bezrobocie wzrasta, w trakcie wzrostu bezrobocie maleje.

1. Inflacja i poziom cen a cykl koniunkturalny

Inflacja jest to wzrost ogólnego poziomu cen w określonym czasie.

Według Friedmana – teoria monetarystów

Kryzys jest spowodowany brakiem kontroli podaży pieniądza wypuszczonego na rynek. Powoduje to inflację, bezrobocie i dekoniunkturę.

1. Rola indeksów cen w makroekonomii.

Indeks cen konsumpcyjnych (ang. Consumer price index, CPI) stanowi relację cen reprezentatywnego zestawu dóbr konsumpcyjnych w kolejnych latach badania do ceny tego koszyka dóbr w roku bazowym.

Wskaźnik ten często nazywany jest indeksem kosztów utrzymania, ze względu, iż obejmuje on dobra nabywane przez konsumentów regularnie. Należy jednak pamiętać, że nie jest on odzwierciedleniem kosztów utrzymania każdego obywatela, a jedynie obrazuje zmiany cen wybranych dóbr konsumowanych w dużych ilościach przez ludność miejską.

1. Pojęcie i wskaźniki koniunktury.

Splot okoliczności wywierający znaczny, głównie pozytywny, wpływ na warunki ekonomiczne.

Pojęcie to oznacza stan aktywności gospodarczej charakteryzowany poprzez całokształt zmieniających się w czasie wskaźników życia gospodarczego, takich jak:

• PKB,

• ceny,

• płace,

• zatrudnienie.

Może dotyczyć stanu gospodarki kraju lub konkretnego rynku towarowego. W przypadku giełdy dobra koniunktura polega na ogólnym wzroście wartości akcji.

Koniunktura gospodarcza dotyczy zjawisk mających znaczący wpływ na położenie, sytuację oraz ogólny stan gospodarki regionu, kraju bądź świata. Dobra koniunktura oznacza zmiany strukturalne, rozwój gospodarczy oraz równowagę ekonomiczną, natomiast zła koniunktura – spadek bądź zastój produkcji, cen, dochodu narodowego czy wymiany towarowej oraz zachwianą równowagę ogólną.

1. Testy koniunktury.

• Diagnoza i prognozowanie stanu koniunktury gospodarczej.

• Ankietowe badania oczekiwań podmiotów gospodarczych.

• Aktualne i przyszłe tendencje zmian – przedsiębiorstwa, branży, gospodarki narodowej.

1. Zmiany PKB długookresowe (wzrost) i krótkookresowe (koniunktura).

2. Wzrost gospodarczy, rozwój gospodarczy, recesja, ekspansja gospodarcza, HDI, konwergencja.

Wzrost gospodarczy – powiększanie się zdolności danego społeczeństwa do produkcji dóbr i usług zaspokajających ludzkie potrzeby. ILOŚCIOWY

Rozwój gospodarczy – długofalowy proces przemian dokonujących się w gospodarce. Obejmuje zarówno zmiany ilościowe, dotyczące wzrostu produkcji, zatrudnienia, inwestycji, rozmiarów funkcjonującego kapitału, dochodów, konsumpcji i innych wielkości ekonomicznych charakteryzujących gospodarkę od strony ilościowej (wzrost gospodarczy), jak również towarzyszące im zmiany o charakterze jakościowym (zmiany organizacji społeczeństwa) oraz zmiany o charakterze strukturalnym. Rozwój gospodarczy powoduje zmiany w strukturze tworzenia Produktu Krajowego Brutto oraz zmiany w strukturze zatrudnienia.

Korzyścią z rozwoju gospodarczego jest zwiększenie standardu życia społeczeństwa, zwiększenie produkcji oraz większe bezpieczeństwo publiczne.

Konwergencja - także teoria konwergencji, efekt doganiania – hipoteza, że w krajach biedniejszych dochody na mieszkańca (mierzone np. PKB/osobę) rosną szybciej niż w krajach bogatych. W rezultacie, w długiej perspektywie wszystkie społeczeństwa powinny żyć na podobnym, wysokim poziomie. Zgodnie z tą hipotezą względne zacofanie może wbrew pozorom ułatwiać rozwój gospodarczy kraju. Jak pokazują dane empiryczne, mimo znacznie niższej produktywności pracy kraje słabo rozwinięte często osiągają wyższe wskaźniki wzrostu gospodarczego niż kraje wysoko uprzemysłowione. Sytuacja taka nazywana jest też efektem doganiania (catch-up effect).

1. Wzrost a rozwój gospodarczy.

Pojęcia wzrost i rozwój gospodarczy nie są tożsame. Dzieje się tak, ponieważ rozwój gospodarki może dokonywać się przy spadku lub nawet zaniku pewnych elementów (dziedzin) gospodarki, co przejawia się spadkiem niektórych wskaźników ekonomicznych (np. zatrudnienia w nierentownych sektorach gospodarki, eksportu niezaawansowanych technologicznie produktów).

1. Czynniki wzrostu.

Ekonomiści (zwłaszcza zwolennicy ekonomii neoklasycznej) wymieniają cztery podstawowe czynniki wzrostu gospodarczego (cztery „siły napędowe” wzrostu). Są to:

1. praca (w ujęciu ilościowym – podaż pracy, jak i jakościowym – dyscyplina pracy, wykształcenie, kwalifikacje, motywacja)

2. zasoby naturalne (ziemia, zasoby mineralne, paliwa, jakość środowiska)

3. kapitał – środki wykorzystywane w procesie produkcji

   1. kapitał rzeczowy (maszyny, fabryki, drogi)

   2. kapitał finansowy

   3. kapitał ludzki

4. technologia (nauka, technika, zarządzanie, przedsiębiorczość)

1. Mierniki wzrostu.

• produkt krajowy brutto PKB – całkowita wartość dóbr i usług wytworzonych przez społeczeństwo w ciągu danego roku na terenie danego kraju (kiedy rośnie PKB społeczeństwo staje się bogatsze),

• produkt narodowy brutto PNB – całkowita wartość wyrobów i usług wytworzonych przez obywateli danego kraju w ciągu jednego roku, PNB uwzględnia również dochody krajowych firm uzyskane za granicą, nie uwzględnia dochodów obcych firm działających w kraju,

• stopa wzrostu dochodu narodowego (lub realnego produktu krajowego brutto). Oznacza ona stosunek przyrostu dochodu narodowego w badanym okresie do wielkości dochodu narodowego w okresie bazowym.

• (PKB per capita) wielkość produktu PKB przypadająca na jednego mieszkańca

Należy pamiętać, że PKB jest tylko pewną konwencją liczenia wartości produkcji w danym okresie. W uproszczeniu jest to suma wartości wszystkich dóbr i usług finalnych wytworzonych w danym okresie. Wartość jest zaś iloczynem ilości i ceny poszczególnych dóbr. Dlatego też możliwy jest wzrost PKB przy niezmienionej produkcji a jedynie przy rosnących cenach. Doświadczać mogą tego, na przykład, kraje-producenci ropy naftowej przy rosnących cenach tego surowca. Ponadto teoretycznie jest także możliwy spadek PKB przy wzroście wolumenu produkcji a jednoczesnym względnie silniejszym spadku cen. Jest to tak zwany argument wzrostu zubożającego obecny w teorii handlu międzynarodowego.

Od niedawna część badaczy kwestionuje PKB jako uniwersalną miarę wzrostu gospodarczego. Nowe sugerowane miary w większym stopniu mają koncentrować się na wzroście wartości posiadanych przez osoby fizyczne i firmy dóbr i oparte są o powiązane ze sobą miary PKB oraz indeksy cen: PPI i CPI.

1. Funkcja produkcji.

Funkcja produkcji – w ekonomii funkcja, przy pomocy której bada się zależności zachodzące pomiędzy nakładami i zasobami produkcyjnymi a efektami produkcji; przykładami są

• funkcja produkcji CES

• funkcja produkcji Cobba-Douglasa

Bezrobocie i niedobory siły roboczej.

1. Problem wyodrębnienia typów bezrobocia.

2. Koncepcja naturalnej stopy bezrobocia.

1. Bezrobocie w PL i na świecie – analiza empiryczna.

2. Niedobory na rynku pracy.

Pay Monthly Amazona zagraża konkurencji detalicznej

Amazon zaczął oferować nieoprocentowane pożyczki klientom z Wielkiej Brytanii.

Zależnie od rozmiaru zamówienia spłata pożyczki/długu może zostać rozłożona na 2, 3 lub 4 lata, pobierając prowizję w wysokości 16.9%. Zaliczka nie jest wymagana – pierwsza wpłata klienta traktowana jest jako pierwsza rata. Usługa wyklucza udział zewnętrznych firm, a zamówienie spełnia wymagania tylko, jeżeli zostało sprzedane i dostarczone przez Amazon. Wielka Brytania jest pierwszym krajem, w którym Amazon oferuje sprzedaż ratalną (pożyczki ratalne?)

Według The Guardian, źródła bliskie firmie mówią, że ta usługa jest rewolucyjnym elementem zmieniającym zasady gry na internetowym rynku sprzedaży detalicznej. Sprzedawcy detaliczni oferujący podobne usługi, jak John Lewis lub sieć hipermarketów Tesco