Na łamach JAMA w listopadzie 2013 r. ukazało się interesujące doniesienie zatytułowane Effect of weight reduction and cardiometabolic risk factor management on symptom burden and severity in patients with atrial fibrillation: a randomized clinical trial autorów australijskich poświęcone wpływowi odchudzania na przebieg migotania przedsionków. Australia zajmuje czwarte miejsce na świecie pod względem liczby osób otyłych w społeczeństwie, ma więc wszelkie powody, aby analizować zagrożenia zdrowotne, jakie otyłość stwarza.

Dr Hany S. Abed i wsp. przeprowadzili badanie w okresie od czerwca 2010 do grudnia 2011 roku w Adelajdzie, na grupie 150 otyłych pacjentów z napadowym migotaniem przedsionków. Średni czas obserwacji wynosił 15 miesięcy. Pacjentów podzielono na dwie grupy po 75 osób, z których jedna była poddana programowi odchudzania, a druga nie. W grupie poddanej programowi odchudzania (dieta niskokaloryczna plus wysiłek fizyczny) obniżenie masy ciała wynosiło średnio 14,3 kg, w grupie kontrolnej 3,6 kg. W trakcie obserwacji stwierdzono, że zarówno liczba, jak i ciężkość napadów migotania przedsionków w grupie leczonej przez intensywne odchudzanie była znamiennie mniejsza. Stwierdzono ponadto w badaniu echokardiograficznym zmniejszenie grubości przegrody międzyprzedsionkowej oraz wielkości lewego przedsionka w grupie intensywnie odchudzanej. Liczba incydentów migotania przedsionków (rejestrowanych badaniem holterowskim w ciągu 7 dni) w grupie intensywnie odchudzanej zmniejszyła się z 3,3 do 0,62 na tydzień. Nie obserwowano istotnego zmniejszenia liczby napadów u osób nieobjętych intensywnym odchudzaniem.

Dane epidemiologiczne wskazują, że wzrost BMI o jeden punkt zwiększa o 4-5% ryzyko wystąpienia migotania przedsionków. Innym czynnikiem modyfikowalnym, który zwiększa zagrożenie napadami migotania przedsionków, jest nadmierne spożywanie alkoholu.