BARUCH SPINOZA

Urodził się 24 listopada 1632 r. w Amsterdamie. Zmarł 21 lutego 1677 roku, mając lat 44. Po konfliktach z gminą żydowską osiedlił się w Hadze. Utrzymywał się prawdopodobnie ze szlifowania szkieł optycznych.

Dzieła :"Zasady filozofii Kartezjusza w porządku geometrycznym wywiedzione", "Traktat teologiczno-polityczny", "Traktat o uzdrowieniu rozumu", "Etyka".

Spinoza odwoływał się do Kartezjusza. Uważał, że w oparciu o matematyzację myślenia można zbliżyć się do Boga i przyrody, oparcie o matematykę i geometrię pozwoli osiągnąć poszukiwaną pewność. Właściwą metodą na prawdziwe poznanie-jest metoda przyczynowa. W filozofii Kartezjusza Bóg potrzebny był tylko po to, aby udzielił On ruch światu, natomiast u Spinozy cała filozofia opiera się na pytaniu o istnienie Boga. Spinoza utożsamiał Boga z przyrodą "Bóg, czyli Natura". Bóg (przyroda), działa ustalonymi przez siebie prawami, i nie jest przez nikogo zmuszany bądź też ograniczony. Przyroda przejęła wszystkie atrybuty Boga, jej substancja stała się wieczna i nieskończona. "Przez substancję rozumiem to, co istnieje samo w sobie i pojmowane jest samo przez się." Bóg okazał się nazwą dla tej substancji. Tak została zanegowana stwórcza aktywność Boga.

Światem rządzą stałe prawa. Każde zjawisko jest jednoznacznie i nieuchronnie wyznaczone przez ogół warunków. Tak, więc przypadkowość nie istnieje obiektywnie, jest ona wytworem człowieka. Człowiek musi uwolnić się od wszelkich autorytetów i ksiąg objawionych w tym również Biblii. Spinoza odrzucił wiarę w życie pozagrobowe i koncentrował się na doczesności.Spinoza zaznaczał, iż celem człowieka, jest on sam. Człowiek nie jest pozostawiony samemu sobie, współżyje on z innymi. Słynna dewiza: "człowiek, człowiekowi jest bogiem", była wykładnią humanizmu koncepcji Spinozy. Jego system stał się inspiracją dla nowożytnych humanistów.Wszystkie jego pisma znalazły się w Indeksie Ksiąg Zakazanych. Wszystkie zakazy i liczne potępienia, umacniały sławę Spinozy. Zrezygnował nawet z zaproszenia Karola Ludwika na objęcie stanowiska katedry filozofii w Heidelbergu.

Podstawą jego pomysłów podobnie zresztą, jak i u Kartezjusza, była krytyka teraźniejszej wiedzy i sposobów jej nabywania. Oddzielił wiarę od filozofii. Opowiedział się za jej całkowitą niezależnością. Inaczej uważał, że teologię złączy się z filozofią.U Barucha człowiek, nie jest połączeniem duszy i ciała, jak to zauważamy u Kartezjusza, lecz bytową jednością, widzianą z dwóch odmiennych percepcji. Dusza=ciało, czyli te dwie rzeczy są identyczne, a człowiek integralną całością