Okrzemki
Wyłącznie jednokomórkowe i żyją przeważnie pojedynczo. Mają wykształconą ścianę i w stanie wegetatywnym nie wytwarzają wici.
Barwniki asymilacyjne: chlorofil a i c (brak b) oraz fukoksantyna – nadaje brunatną lub złotobrązową barwę.
Materiał zapasowy to chryzolaminaryna i tłuszcze.
Komórki w stanie wegetatywnym diploidalne.
Ściana komórkowa zbudowana z pektyn wysyconych krzemionką, składa się z dwóch prawie równych części zachodzących na siebie brzegami. Jedna (przeważnie) większa nazywa się wieczkiem, druga denkiem. Denko i wieczko składają się z tarczki szczytowej i pasa obwodowego, które są ze sobą ściśle zespolone, ale nie zrośnięte, bo u niektórych przedstawicieli występują elementy dodatkowe, tzw wstawki, powodujące powiększenie się wysokości komórek.
Ściana komórkowa – tzw skorupka – zbudowana jest z komór otwierających się do wnętrza i na zewnątrz komórki. Czasami przez środek przebiega szczelina – czyli połączenie protoplastu z otoczeniem. Takie okrzemki zdolne są do wykonywania ruchów pełzających po stałym podłożu.
Żyją na rozkładających się roślinach wodnych a także w śluzie produkowanym przez duże glony morskie.
Rozmnażają się wegetatywnie przez podział komórki: protoplast dzieli się, wieczko i denko rozchodzą się i każda z komórek potomnych otrzymuje jedną część skorupki, a drugą dorabia. Dorobiona część jest mniejsza, przez co komórka maleje. By na powrót była duża odrzuca skorupkę, powiększa swoje rozmiary i syntetyzuje nową.
Auksospora – specyficzna zygota, powstająca w wyniku rozmnażania płciowego. Są dwa typy takiego rozmnażania: oogamia lub izogamia.
Brunatnice
Brak formy jednokomórkowej, najprostsze mają charakter rozgałęzionych nici.
Ściana zbudowana jest z wewnętrznej warstwy celulozowej i zewnętrznej pektynowej, z dużą ilością kwasu alginowego oraz fukoidanu.
Barwniki asymilacyjne to chlorofile a i c oraz szereg barwników brunatnych, maskujących chlorofil i nadających brunatnicom charakterystyczną barwę (np. fukoksantyna).
Substancjami zapasowymi są laminaran oraz mannitan an oraz tłuszcze.
Plechy mają budowę heterotrychalną (płożące się po podłożu i swobodnie sterczące odgałęzienia). Wyższy stopień wykazują plechy plektanchymatyczne lub pseudoparenchymatyczne. Dzielą się na dwa typy, niezbyt wyraźnie odgałęzione: typ jednoosiowy – oś z jednego szeregu komórek, wokół której układają się wszystkie inne elementy ciała rośliny; typ wieloosiowy – wiele mniej więcej równoległych nici ściśle ze sobą zespolonych, brak nici centralnej;
Najwyższy stopień komplikacji to wytworzenie plechy tkankowej.
Rozmnażają się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo, występuje regularna przemiana pokoleń. Pokolenie diploidalne produkuje unilokularne (jednokomórkowe) sporangia, w których zachodzi podział redukcyjny. W ich wyniku powstają haploidalne komórki mające postać ruchliwych wiciowcowych pływek lub aplanospory. Z nich wyrasta gametofit, który produkuje plurilokularne (wielokomórkowe) gametangia (u form wyspecjalizowanych lęgnie oraz plemnie). Z nich powstają gamety.
Monady (pływki oraz gamety męskie, u form prymitywnych żeńskie) – nagie komórki (bez ściany komórkowej) opatrzone dwiema, nierównymi wiciami, posiadające plamkę oczną.
Przeważają formy samożywne, jedynie w obrębie jednego rodzaju znane są pasożyty. Są roślinami typowo morskimi
Krasnorosty
W najprostszych przypadkach ciało jednokomórkowe, przeważnie jednak rośliny nitkowate lub plechowate. Mniejsze od brunatnic.
Ściana jest dwuwarstwowa, wewnętrzna warstwa zbudowana z celulozy, zewnętrzna pektynowa. Często wytwarzają struktury zwane korkiem, znajdujące się w otworach ścian między sąsiadującymi komórkami. Korek nie jest zupełnie szczelny, przez wąską szczelinę pozostawioną między ścianą a korkiem plazmolema obu potomnych komórek łączy się.
Chloroplasty umieszczone są centralnie i mają postać gwiazdkowatą. U form wyspecjalizowanych umieszczone są parietalnie i występują w postaci drobnych płytek. Występują fikobilisomy – ciałka zawierające barwniki fikobilinowe.
Występuje przemiana pokoleń. Komórki żeńskie produkowane są w kar pogoniach, są nieruchome. Męskie produkowane pojedynczo w plemniach. Brak wici. Przenoszone do komórek żeńskich prądem wody. Pokolenie diploidalne rozmnaża się za pomocą tetraspor (haploidalne i odtwarzają gametofit).
Dzielą się na bangiowe i krasnorosty właściwe.
Zielenice
Organizmy są jednokomórkowe o strukturze wiciowej, kapsalnej i kokoidalnej oraz wielokomórkowe. Chloroplasty otoczone są podwójną, własną błoną.
Występuje chlorofil a i b, ksantofil luteiny oraz beta karoten. Materiałem zapasowym jest skrobia, a ściana komórkowa zbudowana przeważnie z celulozy i hemicelulozy. Charakterystyczne jest wytwarzanie dwóch, równej długości, gładkich wici.
Trzy zasadnicze typy cytokinezy:
Powstawanie fikoplastu – mikrotubuli wrzeciona kariokinetycznego zanikają pod koniec telofazy, a w ich miejsce pojawia się wiązka mikrotubuli leżacych dokładnie prostopadle do osi łączącej dwa jądra potomne. Charakterystyczne zbliżanie się jąder potomnych.
Podobny do podziału roślin telomowych. Powstaje fragmoplast.
Wytwarza drobne trwałe wrzeciono kariokinetyczne, ale nie przekształca się we fragmoplast, lecz ściana dzieląca buduje się od ściany bocznej ku środkowi komórki, zamyka się i kończy cytokinezę.
Rozmnażają się wegetatywnie i płciowo na wiele sposobów. Przejścia od izogamii u form prymitywnych do anizogamii o oogamii.
Ramienice
Cytokineza przebiegająca według typu drugiego. Ciała wiciowców pokryte niezmineralizowanymi łuseczkami, brak plamki ocznej, a także budowa aparatu wiciowego (nasadowe części wici rozchodzą się pod kątem ostrym). Wszystkie gatunki rozmnażają się płciowo, zygota kiełkuje po czasie spoczynku.
Wątrobowce
Gametangia powstają egzogenicznie, (z zewnętrznej części komórki początkowej) i tkwią swobodnie lub na trzoneczkach na powierzchni gametofitu. Komórki większości wątrobowców zawierają ciałka oleiste – bezbarwne i silnie łamiące światło o nieznanej dotychczas roli. Sporofit składa się ze stopki, delikatnej i bezbarwnej sety oraz kulistej lub jajowatej zarodni. Rozmnażanie wegetatywne przez rozmnóżki.
Mchy:
Rozwój gametofitu przebiegający w dwóch etapach: z zarodnika wyrasta nitkowaty splątek, a z niego liczne, ulistnione łodyżki. Rosną za pomocą dużej, trójsiecznej komórki inicjalnej, tworzącej trzy segmenty zwane merofitami. Hyroidy – martwe, wydłużone komórki przewodzące. Leptoidy – żywe tkanki przewodzące. Gametangia tworzą się w sposób egzogeniczny, wykazują dwie właściwości, różniące je od gametangiów wątrobowców: młode zawiązki rodni, jak i plemni wytwarzają na szczycie dwusieczną komórkę apikalną, która buduje gametangium. Zarówno plemnie, jak i rodnie umieszczone są na szczycie gałązek.
Seta rośnie dzięki obecności merystemu interkalarnego umieszczonego w części szczytowej.
Torfowce – ogromna zdolność chłonięcia wody (duża ilość martwych komórek wodonośnych);
Płonniki
prątniki