SPRAWOZDANIE

MIKROBIOLOGIA PRZEMYSŁOWA

I. Ocena bakteriostatycznego działania preparatów dezynfekcyjnych.

Celem ćwiczenia było ustalenie najmniejszego stężenia preparatu dezynfekcyjnego hamującego wzrost badanych drobnoustrojów. W tym celu zastosowano dwie metody : zawiesinową i dyfuzyjną.

Metoda zawiesinowa:

Z preparatu dezynfekcyjnego (tj. Domestos) przygotowano roztwory o następujących stężeniach: 50%, 25%, 12,5%, 10%, 5%, 2,5%, 1%, 0,1%, 0,05%. Następnie bulionową hodowlę E. coli rozcieńczono 10-krotnie jałowym płynem Ringera. Do każdej z 11 probówek zawierających 9 ml podłoża dodano po 1ml roztworu preparatu dezynfekcyjnego o rożnych stężeniu i 50μl rozcieńczonej kultury bakteryjnej. Statyw z probówkami inkubowano w cieplarce prze 72 h w 37 ⁰C.

Metoda dyfuzyjna:

Na 3 płytki Petriego z zestaloną pożywką wysiano zawiesinę E. coli i rozgłaszczono równomiernie głaszczką zachowując sterylne warunki. Następnie na każdą z szalek nałożono po 3-4 krążki bibułowe, na które później nakropiono przygotowane wcześniej roztwory Domestosa o różnych stężeniach. Szalki inkubowano przez 18 – 48 godzin z temperaturze 37 ⁰C.

Wyniki i obserwacje:

Metoda zawiesinowa
stężenie Domestosa pierwotne
kontrola
0,05%
0,10%
1%
2,50%
5%
10%
12,50%
25%
50%
100%

Metoda dyfyzyjna
stężenie Domestosa
kontrola
0,05%
0,10%
1%
2,50%
5%
10%
12,50%
25%
50%
100%

Wnioski:

Analizując powyżej uzyskane wyniki można stwierdzić, że MIC dla Domestosa wynosi 2,5 % (najmniejsze stężenie preparatu dezynfekcyjnego, które spowodowało zahamowanie wzrostu bakterii). Natomiast w przypadku metody dyfuzyjnej wartość tak wynosi aż 25%. Bardziej wiarygodną w określaniu wartości MIC uważana jest metoda zawiesinowa.

Domestos to środek dezynfekcyjny zawierający w swoim składzie substancję czynną jaką jest podchloryn sodu (wykazuje silne właściwości utleniające i odkażające), który wydziela zjonizowany tlen, powodujący denaturację białek, niszczenie błon komórkowych i degradację niektórych enzymów w komórkach drobnoustrojów. Jest powszechnie stosowany i wykazuje aktywność bakteriostatyczną w dużych rozcieńczeniach.

II Dezynfekcja z użyciem promieniowania UV.

Przygotowano 6 szalek z podłożem agarowym. Naniesiono 0,2ml zawiesiny badanych bakterii: Micrococcus, E. coli i Bacillus i dokładnie rozprowadzono. Pozostawiono na około 10min. w celu całkowitego wysuszenia. Jedna szalkę zamknięto, pozostałe odsłonięte naświetlano promieniowaniem UV. Pozostawiono 3 kontrole – szalki nie umieszczone w komorze laminarnej. Czas naświetlania poszczególnych szalek:

• 1minuta

• 5minut

• 15minut

• 30minut

• 30minut (zamknięta)

Następnie zamknięte szalki umieszczono w cieplarce i inkubowano 24h w temp. 37C

Wyniki:

	Czas inkubacji
	Kontrola
E.coli	90%
Bacillus	100%
Micrococcus	100%

Wnioski:

Drobnoustrojami najbardziej opornymi na promieniowanie UV jest Bacillus. Oporność ta determinuje zdolność do wytwarzania przetrwalników. Są one zdolne do przetrwania UV, które jest zabójcze dla form wegetatywnych. Bakterie Micrococcus wykazały się najmniejszą opornością na promieniowanie UV. Świadczy o tym fakt, że po 1 minucie naświetlania szalka została pokryta koloniami drobnoustrojów w 40%. Jednak według literatury szczepem najmniej opornym na prom. UV jest E. coli, a Micrococcus zawierają w swojej budowie karotenoidy, które zabezpieczają komórkę przed promieniowaniem.

Obecność drobnoustrojów w szalkach naświetlanych 5 minut i więcej wynika z tego, że szkło szalki przysłaniało brzegi pożywki, co umożliwiło drobnoustrojom wzrost. Ponieważ promieniowanie UV charakteryzuje się słabą przenikliwością przez szkło, w szalkach naświetlanych 30minut pod szklaną nakrywką nastąpił intensywny wzrost drobnoustrojów pokrywający 100% szalki.

III. Badanie wpływu środków dezynfekcyjnych na mikroflorę skóry.

Płytkę Petriego podzielono na 4 części. Na powierzchni I sektora odciśnięto palec wskazujący. Umyto ręce wodą z mydłem przez 10 sekund. Palec osuszono i wykonano odcisk na II sektorze płytki. Ponownie umyto ręce wodą z mydłem przez 1 minutę i odciśnięto palec na III sektorze szalki. Palec wskazujący zanurzono w zlewce ze środkiem dezynfekującym przez minutę, osuszono go i odciśnięto na IV sektorze płytki. Szalkę inkubowano przez 24 godziny w temp. 37^oC. Po okresie inkubacji porównano wzrost bakterii w poszczególnych sektorach.

Wyniki:

I sektor: 20 kolonii

II sektor: 15 kolonii

III sektor: 10 kolonii

70% alkohol: brak kolonii

Chloramina: 4 kolonie

Preparat bakteriobójczy: niepoliczalne kolonie

Wnioski:

Analizując otrzymane wyniki można stwierdzić, że długość oraz dokładność mycia wpływa korzystnie na zmniejszenie liczby drobnoustrojów na skórze.

Najbardziej skutecznym środkiem dezynfekującym okazał się być 70% alkohol, który całkowicie zahamował rozwój mikroorganizmów. Alkohol powoduje denaturację białek ściany komórkowej mikroorganizmów, w wyniku czego następuje liza komórki. Chloraminę również możemy zaliczyć do preparatów znacznie zmniejszających liczbę drobnoustrojów na skórze. Najmniej skutecznym spośród badanych jest preparat bakteriobójczy o powszechnej dostępności, w przypadku którego nie zauważono działania dezynfekującego. Preparat ten, chociaż zawiera w swoim składzie alkohol, nie jest skuteczny wobec bakterii, może to być spowodowane jego zbyt niskim stężeniem lub innymi czynnikami negatywnie wpływającymi na właściwości preparatu.

IV. Ekstrakcja karotenoidów oraz ich rozdział z wykorzystaniem techniki chromatografii cienkowarstwowej.

50mg zliofilizowanych drożdży Rhodotorula graminis z 0,5 ml DMSO zostawiono na 30 minut. Wirowano przez 5 minut a następnie naniesiono na przygotowaną wcześniej płytkę do chromatografii. Po każdym naniesieniu płytkę suszono suszarką w celu odparowania rozpuszczalnika. Układ rozwijający- mieszaninę tolunenu: octanu etylu : aceton = 87: 7 : 8 przeniesiono do komory chromatograficznej tak, by poziom cieczy wynosił mniej niż 1 cm. W komorze umieszczono płytkę i pozostawiono. Po rozwinięciu, chromatogram wyjęto, suszono i zmierzono odległości jakie przebyły karotenoidy.

Wyniki i obliczenia:

Wyznaczanie współczynnika R_f

R_f=odległość przebyta przez karotenoid/odległość przebyta przez rozpuszczalnik

R_{f TORULEN}= 0,98

Wzór strukturalny torulenu.

R_{f TORULARODYNA} = 0,6

Wzór strukturalny torularodyny.

Wnioski:

Analizyjąc powyższe wyniki, można stwierdzić, że najszybciej z wyizolowanych karotenoidów wędruje torulen (R_f = 0,98). Mniejsza szybkość przemieszczania się torularodyny wzdłuż płytki jest spowodowana obecność hydrofilowej grupy –COOH, która oddziałuje z hydrofobową fazą stacjonarną jaką jest żel krzemionkowy.

Chromatografia cienkowarstwowa służy do szybkiej analizy jakościowej. Stosuje się ją głównie do określenia liczby składników w próbce, do wykrywania określonego związku w mieszaninie oraz jako wstępną próbę przy poszukiwaniu warunków do chromatografii kolumnowej. Metoda chromatografii (m. in. cienkowarstwowej i kolumnowej) oparta jest na zjawisku występowania specyficznych oddziaływań między substancjami chemicznymi a fazą stacjonarną, zwaną nośnikiem, którą mogą stanowić np. sorbenty: tlenek glinu Al₂ O₃ lub żel krzemionkowy.