| Opis |
Jest rośliną wieloletnią, mocno rozgałęzionym półkrzewem pochodzącym z rejonu Morza Śródziemnego, osiągającym wysokość do 50 cm.
|
| Właściwości |
Szałwia zawiera bardzo złożony olejek eteryczny (2,5 %), a w nim tujon, cyneol, kamforę i pinen. Ponadto surowiec zawiera garbniki, flawonoidy, kwasy organiczne, gorycze, duże ilości witaminy B1, witaminy PP oraz karoteny (witaminy A) i duże ilości witaminy C.
|
| Zastosowanie |
W kuchni stosuje się szałwię do potraw z rodzin strączkowych i tłustych mięs. Świeżą i suszoną przyprawę dodaje się do jarzyn i marynat, do wątróbki, kotletów cielęcych i wieprzowych oraz potraw z drobiu, zup, sosów. Szałwię stosuje się jako dodatek do winiaków i likierów. Na zachodzie Europy pije się herbaty szałwiowe z dodatkiem cytryny lub miodu. Polecany jest dodatek kilku listków do szaszłyków.
|
| Ciekawostki |
Surowiec wykazuje działanie odkażające, ściągające, przeciwzapalne i przeciwpotne. Pobudza też wydzielanie soków trawiennych, reguluje perystaltykę jelit i stosowany jest wewnętrznie jako środek przeciwdziałający wzdęciom, nadmiernej fermentacji, w bólach brzucha, kolce jelitowej i przeciw łagodnej biegunce. Dzięki bakteriobójczym właściwościom od dawna stosuje się napar tego surowca także zewnętrznie do płukania jamy ustnej, gardła, przy ropnym zapaleniu dziąseł, pleśniawce i przy anginie. Napar szałwii stosuje się także do okładów na trudno gojące się rany, owrzodzenia żylakowate nóg a także jako dolewkę do kąpieli w chorobach reumatycznych, wysypkach i innych schorzeniach skórnych.
Najkorzystniejszy czas zbioru przypada do sierpnia.
Jej nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa salvus znaczącego zdrowie.
Olejek szałwiowy jest stosowany w perfumerii jako utrwalacz.
Gorzkawy smak szałwi może zdominować smak potraw, dlatego zaleca się ją stosować z umiarem.
Stosowanie zbyt dużych dawek szałwii bądź używanie jej przez dłuższy czas może wywołać działanie uboczne (obecność tujonu w olejku lotnym szałwii powoduje kurcze padaczkowe).Powinny jej unikać kobiety w ciąży.
|