Technologie hodowli gęsi

Technologia chowu gęsi owsianej przypomina nieco opas bydła, a ich tucz w znacznym stopniu oparty jest na zielonkach. Cykl produkcyjny trwa średnio 16-17 tygodni. W tym czasie zwierzęta powinny osiągnąć masę 6,3-6,7 kg/szt. Rozpoczyna się on od wpuszczenia jednodniowych piskląt do zdezynfekowanych pomieszczeń, o temperaturze około 30⁰C, przy wilgotności względnej na poziomie 65-75 proc. W kolejnych dniach temperaturę w kurniku można obniżać, a przy sprzyjających warunkach pogodowych już dziesięciodniowe osobniki mogą być wypuszczane na wybieg w ciągu dnia. Po ukończeniu sześciu tygodni, gdy ptaki mają wykształcony gruczoł kuprowy, mogą przebywać na powietrzu przez całą dobę.

Hodowlę gęsi możemy podzielić na IV okresy:

I okres

Jednodniowe pisklęta po przywozie do wychowalni należy podczas wyjmowania z kartonów lub pojemników należy napoić przez lekkie zanurzenie dziobem w wodzie o temperaturze pokojowej. Pierwsza woda nie powinna zawierać dodatków farmakologicznych czy witaminowych, a tym bardziej antybiotyków. Równocześnie gęsięta powinny otrzymać pesze treściwą. Nie wolno stosować głodzenia piskląt! Gąsięta wylęgają się w czasie 24-48 godzin w związku z czym niektóre pisklęta są głodne, niezależnie ilen trwał trasport. Głodzenie powoduje niekorzystne zmiany w przewodzie pokarmowym związane z destrukcją nabłonka jelit, natmiast pobrana pasza stymuluje rozwój i funkcjonowanie jelit.

Żywienie w tym okresie jest oparte na paszy pełnoporcjowej treściwej, złożone ze śrut zbożowych i kukurydzianej, roślinnych pasz wysokobiałkowych, syszu z traw, drożdży pasewnych oraz dodatków mineralno-witaminowych. Wartość pokarmowa njednego kilograma tej mieszanki powinna wynosić około 20% białka ogólnego. Pasze treściwą w tym okresie skarmia się do woli. Gąsięta już od pierwszego tygodnia powinny otrzymywać młodą, świerzą, pociętą zielonke.

W tym okresie który trwa cztery tygodnie odchowu zużycie paszy wynosi 4 kg/szt. paszy treściwej oraz 3,5kg/szt. zielonki. Gąsięta osiągają w tym czasie mase około 2,3 g,szt.

II okres

Możliwe w tym okresie jest ograniczenie dziennej dawki paszy treściwej do 230/240g/szt. pod warunkiem, że gęsi będą otrzymywać 500-800 g/szt. bardzo dobrej jakościowo zielonki.

Całkowite sporzycie paszy treściwej w tym okresie (5-8 tydzień) powinno wynosić około 6,5kg/szt. natomiast zielonki 19kg/szt. Masa ciała 8 tygodniowych gęsi powinna wynosić od 4,4kg do 4,6kg.

III okres

Gęsi w tym okresie nie kończą wzrostu, choć są całkiem opierzone i gotowe do podskubu. Pasza treściwa dla gęsi od 9. do 14. tygodnia życia( lub 18. tygodni przy utrzymaniu gęsi do 22-24 tygodni) składa się głownie z śrut zbożowych, śruty rzepakowej i dodatków mineralnych. Zaleca się dzienną dawkę paszy treściwej w ilości około 220g/szt. pod warunkiem że ptaki otrzymują 800-1000g/szt. dobrej jakościowo zielonki ciętej lub pobieranej na pastwisku.

Spożycie w tym okresie paszy treściwej wynosi 8,5kg a zielonki około 42kg na sztukę. Gęsi w końcu 14. tygodnia osiągają masę 5,2- 5,4kg.

IV okres

Jest to okres tuczu właściwego, który trwa od 21 do 24 dni. Gęsi w tym okresie otrzymują do woli pasze jak i zielonki jeżeli są dostępne jeszcze, spożycie owsa na jedną sztukę na ten okres wynosi 10-11,5kg/szt.

Gęś żywiona zgodnie z tymi zasadami uzyskuje masę ciała przed ubojem na poziomie 6,5-6,7kg.

POMIESZCZENIA

* Wychowalnia- przeznaczona dla piskląt od 1 do 5-6 tygodnia życia, zależnie od warunków pogodowych. pomieszczenie musi być suche, niezagrzybione, jasne, ze sprawnie działającą wentylacją, elektrycznością, systemem ogrzewania, dostępem do wody.

* Wybiegi- Zielone lub utwardzone, częściowo zadaszone, na jednego ptaka należy przeznaczyć około 4 m² powierzchni.

* Wiaty- Częściowo osłoniete i zadaszone z przeznaczeniem dla ptaków powyżej 7 tygodni życia.

OBSADA PODCZAS ODCHOWU I TUCZU:

1.tydzień życia: 10-12szt/m²

2-6. tygodnia: 4-5 szt/m²

7-14. tygodna: 3-4szt/m²

15-17-24. tygodnia: 2-3szt/m²

OŚWIETLENIE:

pierwsze 2-3 dni całodobowe

od 4 dnia do 3 tygodnia 14-16 godzin na dobę

od 4 tygodnia do zakończenia tuczu naturalny dzień świetlny

Zaleca się oświetlenie światłem białym o natężeniu 4-5 W/m² powierzchni podłogi

1. Pochodzenie i rasy

Gęsi domowe pochodzą od trzech gatunków dzikich gęsi: europejskiej (gęś gęgawa), chińskiej oraz kanadyjskiej. Wskutek udomowienia i prowadzenia selekcji u wszystkich gatunków ptaków domowych, poza gęsią, nastąpiło zwiększenie nieśności. Gęś domowa znosi niewiele więcej jaj niż dzika. Szczególnie niska wydajność nieśna charakteryzuje rasy wywodzące się od gęsi europejskiej. Więcej jaj uzyskuje się od ptaków pochodzących od gęsi chińskiej, dają one jednak gorsze wyniki w tuczu. Tylko nieliczne rasy gęsi pochodzące od gęsi gęgawej znoszą ponad 50 jaj (np. gęś włoska, emdeńska).

Użytkowanie gęsi zależne jest od szybkości dojrzewania płciowego. Rasy późno dojrzewające (grudzień, styczeń) stawiane na tucz jesienny uzyskują duże przyrosty i dają produkt smalcowy, natomiast gęsi wcześniej dojrzewające nie nadają się do tuczu jesiennego, gdyż występuje wtedy u nich popęd płciowy i nie odkładają w tym czasie tłuszczu.

Najbardziej rozpowszechnioną rasą, zwłaszcza na północy kraju, jest gęś pomorska. Należy ona do typu późno dojrzewającego i doskonale przyrasta w czasie tuczu. Ciężar wyrośniętej gęsi nie tuczonej wynosi 4 kg, gąsiora 5 kg; po okresie tuczu samice ważą 7 kg, a samce 9 kg. Gęsi te charakteryzuje duża odporność. Gąsięta rosną szybko i w 12 tyg. życia osiągają ciężar do 4 kg. Ujemną cechą tych gęsi jest niska nieśność, wynosząca przeciętnie 12-18 jaj. Istnieje w kraju wiele odmian tej rasy - kartuska, poznańska, rypińska;

Zbliżona do rasy pomorskiej jest późno dojrzewająca gęś suwalska, hodowana w woj. białostockim. Ciężar nie tuczonych gęsi dochodzi do 4 kg, gąsiorów do 4,5 kg. Rasa ta doskonale wykorzystuje paszę i jest bardzo odporna na choroby.

Gęś kielecka należy do typu wcześnie dojrzewającego, nietuczone gęsi ważą około 3 kg, gąsiory 3,5 kg. Gęsi te nadają się do produkcji dobrych tusz mięsnych, gdyż słabo osadzają tłuszcz.

Nowa rasa biało upierzonej gęsi zatorskiej powstała z krzyżowania krajowych ras późno i wcześnie dojrzewająch oraz gęsi garbonosych, które charakteryzuje wysoka nieśność. Gęś zatorska znosi do 40 jaj, a jej ciężar wynosi 5 – 5,5 kg, przy czym cechuje ją dobre umięśnienie i osadzanie mniejszej ilości tłuszczu niż u gęsi pomorskiej.

Białe gęsi włoskie zostały importowane w celu uszlachetnienia krajowych odmian i ras. Jest to rasa o wysokiej wydajności nieśnej, wysokim procencie zapłodnienia jaj oraz wylęgu, wszechstronnie użytkowa, używana do tuczu wczesnego, jesiennego oraz na stłuszczone wątroby. Cieżar ciała samic 5-6 kg, samców 6-7 kg.

Szaro upierzona gęś tuluska, o ciężarze dochodzącym do 10 kg i nieśności 20-25 jaj, ze względu na słabą płodność i trudny wychów piskląt nie jest hodowana w Polsce.

2. Użytkowanie rozpłodowe i zasady wylęgu

Gęsi są długowieczne i zachowują zdolności rozrodcze do 10 lat. Gąsiory użytkuje się średnio 2-4 lata, a bardzo cenne sztuki można używać do rozpłodu nawet przez 8 lat. Jednemu gąsiorowi zależnie od wieku przydziela się 3-6 samic; im starszy samiec, tym mniej gęsi może zapłodnić. W stadku powinny znajdować się gęsi w różnym wieku; 30% powinny stanowić samice roczne, a 70% starsze, w wieku od 2 do 5 lat. Dojrzałość płciowa gęsi waha się w szerokich granicach; najczęściej występuje między 250 a 300 dniem.

Okres nieśności u gęsi jest bardzo krótki i trwa od lutego do końca czerwca. Nieśność zwiększa się wraz z wiekiem: w drugim roku jest wyższa o 15%, a w trzecim o 30% (w porównaniu z pierwszym rokiem).

Od wartości stada podstawowego zależą wyniki produkcyjne potomstwa, należy więc wybierać gęsi dobrze wyrośnięte, o odpowiedniej budowie i ciężarze. W budowie uwzględnia się: długość tułowia, szyi, dzioba, mostka, kości udowej i podudzia oraz obwód tułowia. Ciężar samic ras lekkich powinien wynosić 4-5 kg, pomorskich 5-6 kg, a samców nieco więcej. Z rocznych gęsi zostawia się tylko te, które zniosły co najmniej 20 jaj o ciężarze 150 g i o dobrej wylęgowości. Stado zestawia się wcześnie, zaraz po zejściu z pastwiska, aby gęsi przyzwyczaiły się do siebie.

W Polsce około 95% wszystkich gęsi utrzymywane jest w gospodarstwach drobnotowarowych, w związku z czym wyląg ich odbywa się najczęściej pod nasiadką. Gęsi rozpoczynają nieśność w lutym i po zniesieniu kilku jaj zaczynają wysiadywać.

Do wylęgu nadają się jaja o ciężarze 130-170 g. o nie popękanej i czystej skorupie. Brudne jaja można odkazić w słabym roztworze nadmanganianu potasu, o temperaturze około 40°. Po zanurzeniu w nim jaj nie wyciera się, tylko osusza. Jaja gęsie mogą być przechowywane w pozycji poziomej w temperaturze 10° i wilgotności powietrza 75% nie dłużej niż 10 dni.

Pod nasiadkę podkłada się 13-15 jaj. Gęś zdejmuje się z jaj początkowo raz dziennie, a potem dwa razy na 15-30 min., zawsze o tej samej porze. Karma i woda powinny być ustawione w pewnej odległości od gniazda, aby zmusić gęś do schodzenia z jaj. W 10 i 18 dniu wylęgu prześwietla się jaja w celu usunięcia niezapłodnionych i z zamarłymi zarodkami. W 27 dniu. wylęgu jaja można pławić w wodzie o temperaturze 39° przez 10 min. Pławienie przeprowadza się w celu usunięcia jaj z zamarłymi zarodkami (opadają na dno i są nieruchome) oraz namoczenia skorupy, gdyż to ułatwia wyląg piskląt. Rozpoczyna się on w 28 dniu i trwa do 32 dnia.

Lepsze wyniki wylęgu oraz jednorazowo więcej piskląt osiąga się dzięki lęgom sztucznym. Do wylęgu jaj gęsich lepiej nadają się aparaty płaskie, w których układa się je w pozycji poziomej. Ponieważ technologia wylęgu jaj gęsich nie jest jeszcze wystarczająco opracowana, istnieje kilka metod, w których stosuje się różne parametry w odniesieniu do temperatury, wilgotności, przekładania, obracania, chłodzenia i skraplania. Warunki sztucznego wylęgu jaj gęsich podano przykładowo w zestawieniu.

1-3 dzień 38°

4-19 “ 38.5°

od 20 “ 39°

1-10 “ 60-65%

11-14 “ 65-70%

od 15 “ 70-75%

1-19 - 2 razy dziennie przewracać

20-27 -2 razy dziennie przewracać, nie obracać

3. Wychów, pielęgnowanie i żywienie gesi hodowlanych

WYCHÓW. Najczęściej stosuje się naturalny wychów gęsi. Jedna wodzicielka może odchować 10-12 gąsiąt. Przez pierwsze dni życia są one wrażliwe na niską temperaturę, dlatego gęś z pisklętami powinna przebywać w pomieszczeniu o temperaturze 15-20°, lecz już po 4 dniach mogą wychodzić na powietrze. Mimo że puch piskląt jest gęsty i natłuszczony wskutek ocierania się o wodzicielkę, szkodzi im zarówno deszcz, jak i silne nasłonecznienie. Gąsięta dobrze rozwijają się na pastwiskach z dostępem do wody, na których gęś powinna przebywać razem z przychówkiem. Budka, która służy jako miejsce noclegowe, co jakiś czas musi być przestawiana na inne miejsce, gdyż gęsi bardzo niszczą porost. W 8 tyg. życia kończy się najtrudniejszy okres wychowu i młode gąski są już całkowicie opierzone. Podstawą ich wyżywienia jest wtedy pastwisko.

Wychów sztuczny jest łatwy ze względu na to, że małe gąski potrzebują źródła ciepła tylko przez pierwsze 3 tyg. życia, są bardziej od piskląt innych gatunków wytrzymałe na zmiany temperatury i mają mniejsze wymagania co do żywienia. Temperatura w wychowalni powinna wynosić w 1 tyg. życia 30-27°, w 2 tyg. 27-24°, w 3 tyg. 20°. Na 1 m² wychowalni przeznacza się 8-9 piskląt. W jednym stadku można odchowywać 75 gąsiąt. Pomieszczenie powinno być suche i często wietrzone. Poidełka należy zabezpieczyć przed rozchlapywaniem wody. Ściółka może być z pociętej słomy. W słoneczne dni już w 8 dniu życia należy gąsięta wypuszczać na wybieg, początkowo na 15 min., potem na dłużej. Po skończeniu 3 tyg. życia gąsięta przenosi się na pastwisko do budek kolonijnych. Sztucznie odchowaną młodzież od 4 tyg. można wypuszczać na wodę.

Słabe gęsi należy systematycznie usuwać ze stada w czasie całego okresu odchowu. Pierwsze brakowanie przeprowadza się w 8 tyg. życia, po całkowitym opierzeniu się gąsiąt. Wszystkie ptaki są wtedy ważone i do dalszego chowu pozostawia się tylko dobrze rozwinięte, bez widocznych wad budowy i upierzenia oraz o dostatecznym ciężarze ciała. W tym czasie gęsi ras lekkich powinny ważyć ok. 3 kg, ras ciężkich powyżej 3 kg. W następnym okresie gęsi korzystają wyłącznie z pastwiska, a po ukończeniu 6 mieś. przeprowadza się ostateczną selekcję.

ŻYWIENIE. Żywienie gąsiąt dzieli się na dwa okresy: l - od wylęgu do 8 tyg. życia, tzn. do całkowitego opierzenia się, i II - od 8 tyg. do ukończenia wzrostu, tzn. do 6 mies. życia. W tym okresie gęś 3-krotnie zmienia upierzenie.

Zaraz po wylęgu pisklęta nie interesują się karmą; należy podać im tylko wodę i mieszankę mineralną. Początkowo gąsięta rosną bardzo szybko i muszą otrzymywać wysokowartościową paszę z dodatkiem białka zwierzęcego. Pierwszą paszę stosuje się po 24 godz. - jest to mieszanka wilgotna sporządzona z młodej zielonki (pokrzywa, szpinak, lucerna, sałata) wymieszanej ze śrutą pszenną i mlekiem. Pożądane jest podawanie marchwi tartej i listków skiełkowanego owsa lub jęczmienia. Po każdym, odpasie należy usunąć z koryt niedojady, aby nie kwaśniały. Najlepsze wyniki osiąga się, stosując w 1 tyg. 24% białka oraz 2400 kcal energii przemiennej w 1 kg paszy. W 2 tyg. można stosować śrutę z owsa lub jęczmienia z dodatkiem makuchów lub mieszanki D K. Od 3 tyg. stosuje się ziemniaki w ilości 15 g na sztukę dziennie.

Początkowo paszę podaje się 6 razy dziennie, następnie zmniejsza się liczbę odpasów, zmuszając w ten sposób pisklęta do korzystania z pastwiska. W 6 tyg. stosuje się tylko 4 odpasy. W żywieniu młodych gęsi skarmianie ziemniaków nie jest konieczne.

W drugim okresie gąsięta łączy się w większe stada i przepędza na pastwiska położone w odległości nawet do 2 km od miejsca noclegu. Podstawą żywienia jest wtedy pastwisko, a dokarmianie polega na zadawaniu 50-100 g ziarna owsa, zależnie od jakości pastwiska. Na 1 gęś w ciągu sezonu przeznacza się 150 m² pastwiska. Jedna młoda gęś pobiera dziennie zależnie od wieku średnio następujące ilości zielonki:

mies. g

1 mies - 100 g
2 mies - 700 g
3 mies - 1200 g
4 mies - 1500 g
5 mies - 1500 g
6 mies - 1650 g

4. Użytkowanie mięsne

Na tucz można przeznaczać młode gęsi po zakończeniu okresu intensywnego wzrostu, tj. w wieku 8 tyg., lub gęsi już wyrośnięte, w 6 mies. życia.

Młode, tzw. zielone gęsi, po ukończeniu 8 tyg., tuczy się przez 2-3 tyg., w czasie których przyrastają średnio 1,5 kg; po utuczeniu powinny ważyć 4,0-4,5 kg. Uzyskuje się wtedy mięso soczyste, poprzerastane tłuszczem. Produkcja takich gęsi nie jest u nas rozpowszechniona, gdyż uzyskane z nich pierze ma niższą cenę niż ze sztuk dorosłych. Poza tym hodowcy nie uzyskują wówczas dodatkowego dochodu za pierze, pochodzące z poskubu przeprowadzanego w okresie wzrostu gęsi.

Gęsi typu brojler otrzymuje się, prowadząc intensywny tucz 3-tygodniowych piskląt w zamknięciu, z zastosowaniem tylko niewielkich, pokrytych słomą wybiegów, oraz żywiąc mieszankami przemysłowymi. Ubija się je w 8-12 tyg. życia, przed rozpoczęciem pierwszego pierzenia się.

Wyniki tuczu gęsi wyrośniętych zależą od rozwoju gąsiąt w okresie żywienia pastwiskowego, gdyż wtedy następuje przyrost mięśni. W wyniku tuczu gęsi wyrośniętych uzyskuje się poprawę jakości mięsa i sporo tłuszczu podskórnego.

Najczęściej stosuje się tucz przemysłowy gęsi w zakładach drobiarskich. Gęsi skupywane są w tym celu z danego regionu kraju i tuczone przez 3 tyg. na placach tuczu w specjalnych klatkach ustawionych pod gołym niebem. Paszę ich stanowi marchew i owies, przy czym w ostatnim tygodniu tuczu podaje się samo ziarno. Termin sprzedaży gęsi na tucz uzależniony jest od terminu podskubu. Ponieważ pióro rośnie 6 tyg., a tucz trwa 3 tyg., aby po zabiciu otrzymać dojrzałe upierzenie, należy skupywać gęsi 3 tyg. po podskubie.

Tucz rolniczy przebiega w gospodarstwie, w którym odbywał się wypas, i także trwa 3 tyg. Przyrost gęsi w czasie tuczu może dochodzić do 3 kg. Tucz na stłuszczone wątroby

polega na przymusowym karmieniu gęsi paszą sporządzoną z lekko natłuszczonej kukurydzy. Po 3 tyg. takiego żywienia następuje przerost wątroby, która osiąga ciężar do około 800 g.

5. Utrzymanie i żywienie gęsi hodowlanych

Gęsi znoszą dobrze niskie temperatury i nie mają dużych wymagań co do pomieszczeń. Mogą przebywać w prowizorycznych, adaptowanych szopach, byle były suche i dostatecznie jasne. Oświetlenie mierzone stosunkiem powierzchni okien do powierzchni podłogi powinno wynosić: 1:10 lub 1:12. Podłoga powinna być pokryta warstwą ściółki grubości 20 cm (słoma, torf, wióry drzewne). Na 1 sztukę przeznacza się 0,6-0,8 m² podłogi. W okresie nieśności należy wstawić gniazda, przewidując jedno dla trzech niosek.

Zapotrzebowanie gęsi na składniki pokarmowe nie jest tak ściśle określone jak innych ptaków domowych. U gęsi rzadko występują objawy niedoboru witamin i składników mineralnych, gdyż najczęściej utrzymywane są one sposobem naturalnym i mają możliwość zjadania w zielonce dużych ilości tych dodatków. Poza okresem początkowego wzrostu oraz okresem nieśności gęsi - jako ptaki roślinożerne - pokrywają paszami roślinnymi całe zapotrzebowanie na białko.

W żywieniu gęsi hodowlanych rozróżnia się dwa okresy:

- okres zimowania, tzn. od zejścia z pastwiska do końca grudnia;

- okres przygotowania do nieśności i rozpłodu, od stycznia do czerwca.

W okresie zimowania wzrost ptaków jest już całkowicie zakończony i zapotrzebowanie na składniki odżywcze jest związane tylko z utrzymaniem ich przy życiu. Gęsi nie powinny jednak w tym okresie chudnąć. Przyzwyczajone są do zjadania dużych ilości pasz objętościowych, muszą więc otrzymywać odpowiednio duże dawki pokarmowe. Podstawą żywienia w tym czasie są okopowe korzeniowe (300 g), siano (100 g), kiszonki (150 g), a obok tego dodatek pasz treściwych w postaci ziarna (100 g). Paszę objętościową zadaje się 3 razy dziennie, a na odpas wieczorny ziarno. W mroźne dni ziarno zadaje się 2-krotnie - rano i wieczorem.

Już od stycznia należy przygotowywać gęsi do okresu nieśności. Dawka powinna zawierać więcej niż poprzednio paszy treściwej, a mniej objętościowej. Gęsi w tym okresie potrzebują około 34 g białka dziennie, trzeba więc zwiększyć zawartość w dawce pasz białkowych (nasiona roślin strączkowych, makuchy). Potrzebny jest też wtedy niewielki dodatek białka zwierzęcego, którego źródłem może być mieszanka D, w ilości 50-100 gna sztukę. Bardzo ważny jest dodatek składników mineralnych oraz witamin w postaci Polfamixu D lub D K i Vitazolu.

W okresie rozpłodu należy zwiększyć ilość pasz białkowych zależnie od liczby znoszonych jaj. W tym czasie zarówno gęsi, jak i gąsiory powinny być okresowo ważone, a w razie spadku ciężaru należy zwiększyć ilość pasz treściwych. Chudnące gąsiory gorzej zapładniają jaja, należy więc dokarmiać je, podając dodatkowo 100 g owsa, najlepiej skiełkowanego, i 20 g mączek zwierzęcych.

Okres nieśności kończy się wraz z rozpoczęciem wysiadywania, kiedy to gęsi otrzymują wyłącznie ziarno i wodę. Po zakończeniu lęgów naturalnych gęsi, podobnie jak i młodzież oraz te gęsi, które nie wysiadywały, korzystają z pastwiska, będącego w tym czasie podstawą ich wyżywienia.

6. Użytkowanie na pierze

Pierze gęsie ma wyższą wartość niż kacze, gdyż jest bardziej elastyczne. Najwyższą wartość ma białe, dojrzałe pierze uzyskane ze zdrowych, dobrze żywionych ptaków. Można je pozyskiwać przez podskubywanie, które polega na usuwaniu piór dojrzałych w okresie ich wypadania (tj. podczas pierzenia się). Podskubu dokonuje się na powierzchni skóry pokrytej piórami miękkimi, z wyjątkiem okolic pod skrzydłami, których podskubywać nie można.

Oprócz podskubu gęsi żywych zdejmuje się pierze również z ptaków zabitych. Uzyskuje się wtedy tzw. opad. Z jednej gęsi można otrzymać 200-300 g opadu. Największy opad jest z gęsi pomorskiej. Ciężar pierza otrzymanego łącznie z podskubów i opadu z gęsi młodej wynosi 660 g piór i 250 g puchu, a ze starej 820 g piór i 185 g puchu. Cena piór uzyskanych z jednej gęsi równa jest wartości mięsa z jednej gęsi.