Temat: Radość – owoc Ducha Świętego czy naturalna skłonność ludzka?
Cel wiodący – wychowanie do przeżywania radości w duchu Ewangelii.
Cele szczegółowe – uczeń potrafi wymienić owoce Ducha Świętego
- wie, w czym przejawia się radość ewangeliczna
- potrafi przybliżyć postawę Matki Bożej i św. Teresy z Avila w czasie
modlitwy uwielbienia.
Metody i formy pracy – „ wędrujące plakaty”, praca w grupach, wybijanie rytmu, śpiew, taniec,
Środki dydaktyczne – arkusze papieru, paski papieru z myślą rabina, kartki papieru wycięte w
kształcie harfy, Pismo św., magnetofon z nagraniem tańca
integracyjnego LO AHAWTI DAI.
PRZEBIEG KATECHEZY
Wprowadzenie:
1. Powtórzenie wiadomości dotyczących owoców Ducha Świętego metodą „wędrujących
plakatów”. Symboliczne przedstawienie owoców Ducha Świętego / jeden owoc na jednej
kartce /. Zadaniem uczniów jest napisać z czym kojarzą się te symbole – katecheta zaznacza,
że skojarzenia maja dotyczyć sfery religijnej.
2. Przedstawienie wyników pracy na forum.
3. Katecheta podkreśla, że obecne zajęcia będą koncentrowały się na jednym z owoców Ducha
Świętego – na RADOŚCI.
4. Zapisanie tematu na tablicy i w zeszytach.
Podanie prawdy:
5. Nie jesteśmy w stanie udawać radości ani sztucznie jej sobie narzucić. Możemy jedynie
zaprosić Boga, żeby nawiedził rzeczywistość naszego życia. Radość ma ogromne znaczenie
i jest warunkiem uzdrowienia. Smutek zaś jest źródłem chorób, a nie tylko czymś, co należy
zwalczać. Choroba ciała jest najpierw chorobą duszy, a radość jest swoistym lekarstwem
przynoszącym uzdrowienie. Przyczyna większości chorób jest brak radości i życiowego
optymizmu.
Z poczuciem humoru starajmy się wiec podchodzić do życia, bo jest doskonałą
bronią przeciw smutkowi, by nie dać się przygnieść ciężarowi rzeczywistości, a zwłaszcza
naszym słabościom.
Rabin Jakub z Lublina mówi:
„ Prawdziwa pokusą nie jest grzech, ale smutek. Bywa on bowiem przyczyną grzechu”
/ rozdanie każdemu uczniowi na pasku papieru wyżej przytoczonego zdania z poleceniem
wklejenia go do zeszytu /
6. Skoro smutek jest przyczyną grzechu, to radość będzie rodzić coś dobrego. Czyli co?
/ utworzenie grup 4 - osobowych. Każda grupa otrzymuje kartki A-4 wycięte w kształcie harfy.
Na niej wpisuje swoje spostrzeżenia./
7. Radość prowadzi m.in. do tańca.
Śpiew wprowadza nas do świata wewnętrznego, a taniec przed Panem wymaga całkowitego
zatopienia się w płynącej prosto z serca modlitwie ciała i pozwala trwać w obecności Boga.
8. Ciałem, naszym organizmem kierują pewne zasady. Weźmy pod uwagę np. Serce. Ono bije
w określony sposób. Spróbujmy wybić jego rytm.
Kiedy klasa dobrze już to robi / uczniowie mogą wybijać rytm także na ławkach /, wszyscy
z tym „podkładem muzycznym” śpiewają piosenkę „ Ci, którzy Jahwe ufają”.
9. Człowiek istnieje tylko dlatego, że jego serce i umysł maja swój rytm. Taniec jest także
afirmacją instynktu życia, bo życie jest przecież ruchem, rytmem. Rytm znaczy to samo co
taniec. Gdy radość rozpłynie się po całym ciele, zaczynamy tańczyć. Tańczyć to całkowicie
oddać się Bogu, ofiarować Mu siebie w dziękczynieniu. Podczas świętego tańca ciało wznosi
się i oddaje na służbę chwały Bożej.
Mowa tańca jest starsza od języka, ponieważ ruchy ciała służą do porozumiewania się, zanim
człowiek zacznie mówić.
10. Najpiękniejszy taniec, o jakim czytamy na kartach Pisma św. wykonała Maryja. Nawet jeśli
słowo „ taniec” się nie pojawia, wszystkie gesty Matki Bożej są właśnie nim. Zaraz po
Zwiastowaniu biegnie z pomocą do kuzynki Elżbiety, a bieg jest lekki i pełen wdzięku.
„ Cicho! Ukochany mój! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach”
/ Pnp 2,8 /. To właśnie Oblubieniec w łonie Maryi sprawia, że Jan Chrzciciel tańczy w łonie
swojej matki: „ Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło
się z radości dzieciątko w moim łonie” / Łk 1,44 /
Czasownik „ poruszyć się” użyty został tutaj podobnie jak czasownik określający taniec
Dawida wokół Arki: Dawid „ podskakiwał”. A teraz przyszła kolej na taniec Maryi i nie
możemy jej sobie wyobrazić nieruchomej, kiedy całe jej wnętrze ogarnęło dziękczynienie:
„Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy” / Łk 1,46 – 47 /
Aktywizacja i pogłębienie:
11. Taniec religijny, który istnieje od wieków wyraża duchową radość. Jest modlitwą spisaną nie
tylko słowami, czy nawet muzyką, ale również swobodnymi ruchami całej osoby człowieka.
Spróbujmy i my oddać Panu chwałę właśnie poprzez taniec.
Taniec LO AHAWTI DAI
Ustawienie: zamknięte koło
Przygrywka: 4 takty
Część 1
1 -16 16 kroków rytmicznej przeplatanki w lewo, zaczynając od skrzyżowania PN przed LN
Część 2
1 – 4 4 kroki do środka koła z uniesieniem rąk do góry
5 – 8 4 kroki do tyłu z opuszczeniem rąk
9 – 12 2 odstawne kroki od PN w prawo
13 – 16 w 4 krokach obrót przez prawe ramię / LR z tyłu na plecach, a PR zataczamy przed
sobą krąg
17 – 32 powtarzamy 1 - 16
W trakcie tańca katecheta wprowadza komentarz do kolejnych ruchów:
„ Idziemy do Boga, zwracam się do Boga po łaskę.
Łaska na mnie spływa, idę dzielić się nią z innymi.”
12. Jeśli taniec nie jest skierowany ku Bogu, może stać się potężnym narzędziem demona.
Dlatego Kościół spogląda na niego z nieufnością. Św. Proboszcz z Ars ostrzegał swoich
parafian przed niebezpieczeństwami, które niesie ze sobą, przez taniec bowiem wyrażamy to,
co jest wewnątrz nas. Lecz jeśli taka jest wola Boża, taniec zdoła unieść nas ponad zło. Jeśli
jednak wypełniają nas niskie instynkty, taniec może jeszcze bardziej nas pogrążyć, stając się
wyłącznie ich ucieleśnieniem.
Zakończenie:
13. O św. Teresie z Avila napisano:
„ Czasami jej miłość była tak wielka, że nie mogła się powstrzymać i brała tamburyn do
ręki, wychodziła ze swej celi i w uniesieniu, ze wzrastającym zapałem, zaczynała tańczyć.
Jej duchowe córki wybijały rytm taneczny na kastanietach lub klaskały w dłonie,
następnie matka zaczynała improwizować.”
Życzę wam takiej radości i takiego zapatrzenia się w dobroć i miłość Boga.
14. Modlitwa – taniec LO AHAWTI DAI