Większa radość
Temu dziecku nie brakowało niczego. Rodzice dawali mu od -razu wszystko, czego sobie życzyło, o czym tylko
myślało. Mówili przy tym: - Nasze dziecko musi mieć lepiej niż my! A trzeba wiedzieć, że jego rodzice pochodzili z biednych rodzin i jako dzieci cierpieli głód i nędzę. Później, dzięki pracowitości i sumienności, dzięki zapobiegliwości i ofiarności doszli do skromnego dobrobytu. Dlatego mogli spełniać i spełniali każde życzenie swego dziecka - gdyż ono powinno mieć lepiej niż mieli oni.
Dziecko miało bardzo wiele życzeń. Kiedy rodzice szli z nim przez miasto, a ono patrzyło na wspaniałe wystawy ze słodyczami i zabawkami, mówiło:
- To chcę mieć! I tamto! I to jeszcze!
I ojciec biegł do sklepu i kupował wszystko, czego sobie życzyło. W jego pokoju nie było już miejsca na zabawki. Dziecko, które miało tysiące życzeń, musiało ustawiać je na korytarzu.
Mijały lata. Dziecko rosło, ale nieproporcjonalnie do wzrostu ciała rosły jego ręce. Działo się z nimi coś niedobrego: każdego dnia stawały się dłuższe o kilka milimetrów. Łatwo policzyć, o ile centymetrów ręce były dłuższe każdego nowego miesiąca. Po pewnym czasie jego dłonie dotykały kolan, później dziecko nie musiało się zginać, aby zawiązać sobie buty.
Miejscowi lekarze nie byli w stanie wytłumaczyć choroby kochanego dziecka, dlatego rodzice pojechali z nim do najlepszych specjalistów w kraju. Ci badali je i badali, i nie potrafili powiedzieć, dlaczego jego ręce tak szybko rosną.
Ludzie na ulicy patrzyli z niedowierzaniem w oczach na dziecko o wielkich rękach, niektórzy śmiali się. Nikt jeszcze takich wielkich rąk nie widział! Dziecko wstydziło się ich. Nosiło je na ramionach. I tylko kiedy widziało nowe zabawki, lewą ręką pokazywało to, czego sobie życzyło.
Oczywiście tak dalej być nie mogło. Dziecko umieszczono w szpitalu. Najwybitniejsi specjaliści mogli je teraz całymi dniami obserwować i badać. I po kilku tygodniach, ku ich zaskoczeniu, ręce przestały rosnąć. Dlaczego? Nikt tego nie mógł wytłumaczyć.
Wypisano je zatem ze szpitala. Zaczęło się dla niego "normalne" życie. Rodzice chcieli, aby jak najszybciej zapomniało o pobycie w szpitalu, i sami przynosili mu prezenty. Nie musiało już pokazywać, co mu się podoba, wystarczyło wyciągać ręce i przyjmować. Jego ręce rosły teraz tak szybko, że przeszkadzały mu w chodzeniu. Rodzice byli zrozpaczeni. Ktoś im poradził, żeby udali się do pewnego człowieka, mieszkającego w małej wiosce oddalonej od ich miasta o kilkadziesiąt kilometrów. Skorzystali z dobrej rady. Mądry człowiek wysłuchał historii choroby dziecka, popatrzył na nie, wreszcie powiedział:
- Korzenie wszelkiego zła i wszelkiej choroby znajdują się w samym człowieku. Wasze dziecko nie nauczyło się czegoś ważnego, być może najważniejszego w życiu człowieka: dawania! Ono miało życzenia, a wy je spełnialiście. Im więcej
miało życzeń, tym szybciej rosły jego ręce. Jego dłonie przypominają miski - naczynia, które tylko biorą, a nic nie dają! - Daliście waszemu dziecku bardzo wiele, nie daliście mu jednak najważniejszego!
- Chcieliśmy tylko, aby miało lepiej niż my!
- Kto chce poznać życie, ten musi poznać i biedę. Czy nie mam racji? - zapytał mądry człowiek.
Rodzice dziecka z długimi rękami milczeli. Po chwili człowiek powiedział cicho:
- Im prędzej wasze dziecko nauczy się dawać, tym szybciej", jego ręce będą przybierać normalny kształt! Większa radość
w dawaniu niż w braniu!
Pomyślcie o tym i popatrzcie na wasze ręce!