Aine - bogini miłości i płodności, córka Eogabaila, którego mlecznym bratem był bóg morza Man. Jej głównym zadaniem było zachęcanie ludzi do miłości, chociaż zakochany w niej śmiertelnik, król Munsteru Ailill Olom przypłacił życiem swą śmiałość. Gdy próbował użyć siły w stosunku do Aine, bogini zabiła go swoimi czarami. Kult Aine miał w Irlandii związek z rolnictwem, gdyż jako bogini płodności miała władzę nad zbiorami i zwierzętami. Jeszcze w ubiegłym stuleciu obchodzono w Knockainy (wzgórze Aine) whrabstwie Kerry uroczystości ku jej czci w wigilię letniego przesilenia
Andraste, Andate - lokalna brytańska bogini zwycięstwa, której składano ofiary z ludzi w leśnym sanktuarium.
Anna - brytyjska bogini dostatku i urodzaju.
Anoniredi - bogini galijska dostatku i urodzaju, uważana przez niektórych za odpowiednik Anu.
Arduinna, Arduina - galijska bogini łowów, dzikich zwierząt, drwali i węglarzy. Jej atrybutem był dzik.
Arianrod, Arianrhod - "Srebrne Koło," "Wielka Owocująca Matka." Jedna z Trzech Dziewic Brytanii, jej pałacem jest Caer Arianrhod, co jest celtycką nazwą Aurora Borealis. Córka walijskiej bogini Don, bratanica Matha, króla Gwyneddu. Math mógł zasnąć tylko wówczas, gdy trzymał nogi na łonie dziewicy. Gdy dziewczyna Goewin, która do tej pory pełniła tę funkcję, została zgwałcona przez bratanka Gilnaethwego, pojawiła się sugestia by Arianrod zajęła jej miejsce. Aby udowodnić swoją niewinność Arianrod musiała przejść ponad laską Matha. Zaledwie to uczyniła, wydała na świat Dylana i Llew Llawa. Gwydion, brat Arianrod, natychmiast zajął się Llew Llawem i wziął go na wychowanie. Arianrod zdążyła jednak nałożyć na niego cały szereg tabu, w tym zakaz ożenku z kobietą śmiertelną.
Artio - bogini galijska czczona w dzisiejszym Bernie w Szwajcari, zapewne żeński odpowiednik boga Artaiosa. Na ołtarzu znalezionym w Bernie przedstawiona jest na tronie, a przed nią stoi patrzący na nią niedźwiedź. Związana z kultem niedźwiedzia.
Aventia - bogini galijska związana z kultem wody, czczona w dzisiejszym Avanches.
Badb - "Kruk", "Zwycięstwo"; bogini w mitologii iryjskiej występująca pod postacią kruka lub padlinożernej wrony, nazywana była przez to Badb Catha, czyli "Bitewnym Krukiem". Bogini wojny i zniszczenia. Bóstwo pola bitwy, symbolizowała triadę wrogich ludziom bogiń wojny znanych zbiorowo jako Morrigan: Neman (Nemain), Macha, Badb. W postaci ptaka o szkarłatnym dziobie, Badb używa swojej magii, by wpływać na wyniki bitew. Mit łączy Badb z historyczną bitwą pod Clontarf w 1014 roku, w której najwyższy król Brian odparł najazd wikingów. Powiadano, że Badb ukazała się nad głowami walczących wojowników. Pole bitewne często było nazywane "ziemią Badb". Badb lubi mężczyzn i można ją zobaczyć na fiordach myjącą zbroję i broń tych, którzy mają paść w bitwie.
Banba - bogini, uosobienie ducha Irlandii, żona króla MacCuilla. Uważa się, że była pierwszą osadniczką na Zielonej Wyspie. Była częścią trójcy bogiń, córek Fiachna, razem z Fodlą i Eriu. Amergin, syn Mileda, obiecał jej nazwać wyspę jej imieniem - do dziś uzywa się jej w poezji jako nazwę Irlandii. Początkowo mogła być boginią wojny lub żyzności.
Belisama - galijskie bóstwo żeńskie, towarzyszka Belenosa.
Boann - bogini rzeki Boyne. Była bohaterką iryjskiej opowieści mitycznej "Dinnsenchus". Matka Oengusa Oga, iryjskiego boga miłości. Według różnych wersji mitu była żoną Nechtana lub Elkmara. Jej kochankiem i ojcem Oengusa był Dagda, naczelne bóstwo generacji Tuatha de Danann. Uwiódł on Boann po wysłaniu jej męża w dziewięciomiesięczną podróż, która zdawała się trwać tylko jeden dzień.
Bodua - galijska bogini pola bitwy.
Brigit, Brigid, Brighid, Brygitta, Brigantia, Brig, Brigen, Brigindo, Brigan - "Wysoka", "Królowa". Naczelna bogini Brigantów, plemienia stanowiącego przeważający element etniczny w północnej Anglii przed inwazją rzymską. Córka Dagdy, bogini z rodu Tuatha De Danann, bogini mądrości, wróżb, wiedzy tajemnej, poezji, uzdrowienia i rzemieślnictwa, szczególnie metalurgii, patronka poetów, wieszczów, lekarzy, kowali i druidów. W Wallii jest znana jako Caridwen, posiadająca naczynie wiedzy i inspiracji. Ma trzy siostry o tym samym imieniu, które opiekują się medycyną i magicznymi zdolnościami kowali. Miała ona związek z wodą, wojną, a także z wszelką pomyślnością.W iryjskiej mitologii była żoną Bresa. Brigid urodziła mu trzech synów, między innymi Ruadana. Bardzo często występuje wymiennie ze swoją matką, Danu, co sugeruje, że chodzi tu o dwie różne hipostazy tej samej bogini matki. Jej dwie siostry również nosiły imię Brigid. Jedna z nich miała moc uzdrawiania, a druga wykonywała artystyczne przedmioty ze srebra. Cześć oddawano Brigid między innymi w czasie świąt (1 luty- Imbolc, okres mleczności owiec). Później bogini Brigid została świętą Brygidą, urodzoną o wschodzie słońca i wykarmiona mlekiem czarodziejskiej krowy. Święta Brygida miała za zadanie utrzymanie świętego ognia otoczonego wysokim żywopłotem. Wraz z dziewiętnastoma mniszkami na zmianę strzegła dostępu do ogniska. Żaden mężczyzna nie miał tam wstępu. Kult bogini był rozpowszechniony w całym świecie celtyckim. W Irlandii występuje pod imieniem Brigid, w Galii jako Brigindo. Należy do najstarszych bóstw panteonu bóstw celtyckich a zarazem przetrwała najdłużej, wkraczając w czasy chrześciajańskie jako św. Brigit z Kildare.
Caridwen, Ceridwen, Hen Wen - w Walli, Brighid "Białe Ziarno" "Stara Biała" Bogini zboża. Walijska bogini płodności, matka Afagddu, który uchodził za najbrzydszego człowieka na ziemi. Aby zrekompensować mu jego wygląd, Ceridwen gotowała magiczny napój w kotle wiedzy przez rok i dzień. Dzięki temu Afgaddu zyskał mądrość i powszechny szacunek. Nie otrzymał jednak daru proroczego, ponieważ drugi syn Ceridwen, Gwion Bach, któremu bogini kazała strzec kotła, bezmyślnie zlizał kroplę, która prysnęła z kotła na jego palec. Rozwścieczona Ceridwen schwytała go i zjadła Gwiona Bacha. Dopiero później dała mu nowe wcielenie Taliesina, największego ze wszystkich walijskich bardów. Ceridwen miała jeszcze jednego, równie brzydkiego syna- strasznego wojownika Morfana. "Biała bogini" z Roberta Gravesa. Caridwen żyje wśród gwiazd w krainie Caer Sidi. Łączy się ją z wilkami, a niektózy twierdzą, że jej kult sięga czasów neolitycznych.
Carman - bogini, walczyła przeciwko druidom i filidom.
Cliodna - w iryjskiej mitologii była boginią piękności, której siedzibą były zaświaty. Opowiadano, że jej trzy zaczarowane ptaki swym śpiewem mogły uśpić chorego i uleczyć go. Cliodna zapałała namiętną miłością do śmiertelnika imieniem Ciaban, młodzieńca o pięknych, kręconych lokach. Pewnego dnia na wybrzeżu w pobliżu Cork, gdy Ciaban udał się na polowanie w głąb wyspy, Cliodnę, za sprawą boga Manannana MacLira, ogarnął zaczarowany sen. Bóg przysłał następnie falę, która zabrała ją z powrotem w zaświaty do Obiecanej Krainy.
Danu, Anu, Dana - nazywana była "Matką Wszystkich". Wielka Bogini Matka, mityczna matka młodszej generacji bóstw iryjskich zwanych Tuatha De Danann "Plemię Bogini Danu". Była żoną Dagdy. Patronka żywności, płodności, wiedzy, sztuki, urodzaju, obfitości i żyzności oraz podziemia, śmierci, zniszczenia i nędzy. Kolejna z triady bogiń wojennich znanych jako Morrigan. Łączy się ją z boginią księżyca Aine z Knockaine, która chroni zbiory i bydło. Choć została matką całego plemienia bogów i bohaterów, nie uczyniono jej bohaterką wielu mitów. Prawdopodobnie dlatego, że utożsamiano ją ze straszliwą i okrutną Morrigan, umniejszając jednocześnie znaczenie samej Danu. Jest matką wielu irlandzkich bogów, Dagdy, DianCechta, Lira, Lugha, Brigid, Midir i Ogma i wielu innych. Jej walijską odpowiedniczką była bogini Don. Kult Danu był w sposób szczególny związany z Munsterem. Tam też dwa wzgórza w hrabstwie Kerry do dziś są znane jako Da Chich Danann ("Sutki Danu").
Der Greine - córka Fiachny, boska małżonka Loegaire. Dispater - bogini śmierci.
Divona - czyli „Boska”. Bogini opiekująca się gorącymi źródłami. Czczona między innymi w Bordeaux, Cahors, Loudun i Tonnerve.
Epona, Rhiannon, Rosette - "Klacz", bogini koni; Epona była boginią celtyckiej Galii, pierwotnie związane z obszarem plemiennych Eduów, później popularna w kultach na większym imperium. Przedstawiano ją jako konia, jadąca na klaczy, czasem ze źrebięciem lub z symbolami urodzaju i obfitości. Rzymscy legioniści, pod wrażeniem celtyckich umiejętności jeździeckich, przejęli jej kult i wprowadzili go do Rzymu. Jej imię wywodzi się z gaelickiej cząstki oznaczającej właśnie to zwierzę. Szczególnie czczono Eponę w Galii oraz Nadrenii, a dzięki wpływom kultury celtyckiej w Imperium Rzymskim, była znana w Brytanii, Jugosławii, północnej Afryce, a nawet oficjalnie uznawana w samym Rzymie, gdzie miała nawet swój dzień - 18 grudnia. Wyjątkowe zainteresowanie kultem Epony ma swoje podstawy w jej obrazowaniu. Bogini płodności i świata zmarłych, dawczyni dóbr i potomstwa. Miała cechy hippomorficzne, jej uosobieniem był koń. Eponę przedstawia się zawsze wraz z jednym lub kilkoma końmi. Towarzysząca jej symbolika ukazuje przedmioty żyzności oraz obfitości. Często ukazuje się ją z koszami owoców lub rogiem. Co więcej, często widziano w Eponie elementy kultu bogini-matki. Bogini często kojarzona była z dawaniem życia, uzdrawianiem, wodą, ale i śmiercią. W Galii czczono ją w postaci nimfy wodnej. Często można zobaczyć towarzyszącego jej psa, symbol odszukania zmarłego i dania mu życia lub na odwrót. Jej ptaki mają układać żywych do snu i przynosić zmartwychwstanie zmarłym. Ubrana jest w długą szatę z rękawami, na głowie na okrągłe nakrycie lub rodzaj zwoju. Często przedstawiana jest nago. W pozycji siedzącej dzierży atrybuty podobne do matron. Przedstawiana na koniu trzyma gałąź jabłoni. Portretowano Eponę z widmem człowieka - symbol duszy wędrującej w zaświaty; z kluczem - według wierzeń otwierającym bramy raju. Jest patronką koni, istot dla Celtów bardzo ważnych, pod względem transportu, prestiżu, religii. Nie występuje w późniejszej mitologii celtyckiej.
Eriu, Eire - personifikacja Irlandii, należała do Fomorian, była matką Bresa, króla Irlandii. Eire była żoną wnuka albo nawet prawnuka Dagdy oraz Danu- Ma Greina (syna Ogmy). Panowała jako królowa, gdy Mil i Amergin Białe Kolano poprowadzili plemię Milezjan do zwycięstwa nad plemieniem Danu. Sama należała do plemienia Tuatha de Danann. Eire zaliczała się do trójki bogiń- królowych. Amergin zawarł ze wszystkimi trzema układ- jeśli przystaną na pokój, ich imionami zostaną nazwane krainy wyspy. Dzisiejsza nazwa wyspy pochodzi od jej imienia (Eyre, Eire albo Eiriu).
Etain - bogini i wróżkaz Tuatha de Danann, kilkakrotnie powracająca w nowych wcieleniach. Etain był drugą żoną Midira. Jego pierwsza żona, zazdrosna o nią, spowodowała, że na wskutek klątwy druida Etain w kolejnym wcieleniu urodziła się jako kobieta śmiertelna, córka Etara. Aby uniemożliwić Midirowi odnalezienie jej, została najpierw zmieniona w sadzawkę, później w robaka, a na koniec w muchę. Żona Etara przez przypadek połknęła tę muchę i w jej łonie poczęła się Etain. W dziewczynie zakochali się najwyższy król Eochaid, za którego wyszła, a także jego brat Ailill, obaj nieświadomi jej poprzednich wcieleń. Rozwiązanie tej trudnej sytuacji nastąpiło, gdy bóg Midir obudził pamięć Etain i nagle odkryła ona, że była już zamężna z Midirem. Najwyższy król Eochaid utracił ją na rzecz boga w wyniku przegranej partii szachów. Etain przez pewien czas żyła znów u boku Midira, w końcu jednak zdecydowała się powrócić do Tary i dokonała swego ziemskiego żywota jako królowa, małżonka Eochaida.
Fachea - irlandzka bogini poezji. Fedelma - bogini wojny, żona Nuady. Później utożsamiona z Nemain.
Finchoem - jedna z irlandzkich bogiń, które poczynały dzieci w „niezwykły” sposób. Połykała robaka z magicznej studni, mając nadzieję, że urodzi bohatera. Tak też się stało- nazywał się Conall.
Flidais - Pani jeleni. Przewędrowała ziemię w karocy ciągniętej przez nadnaturalnego jelenia. Miała krowę, której mleko zaopatrywało trzydziestu ludzi dziennie. Nazywała dzikie stworzenia okolicy swoim bydłem. Flidais miała córkę Fland, która była syreną i zwabiała śmiertelników na dno i ku śmierci.
Fodhla, Fodla - jedna z trzech bogiń, jakie rządziły Irlandią przed przybyciem Gaelów. Jej imię było jedną z nazw Irlandii. Jedna z trzech bogiń, które pożyczały swoje imię Irlandii. Pozostałe dwie to Banba i Eire. Fodhla była żoną MacCechta od Pługa, królową Tuatha de Danaan.
Geofon - bogini oceanu. Greina, Grena, Graiune - bogini, identyfikowana z Eponą.
Grian - wczesna bogini słońca. Wierzy się, że jest ona bliźniaczką Aine, innej bogini słońca.
Gwyar - żona walijskiego boga niebios. Habetrot - brytyjska bogini lecznictwa i przędzy.
Icaunis - galijska bogini, której świątynia stała u źródeł Yonne.
Kowentyna - bogini celtycka czczona w Brytanii. Jej świątynia stała w dzisiejszym Carrawburgh u źródła wód mineralnych.
Latis - brytyjska bogini kojarzona z wodą.
Macha, Maha - "Wrona", iryjska bogini wojny, zniszczenia, koni; czerwonowłosa, jedna z Triady zwanej Morrigan. Miała cechy hippomorficzne (tak jak i Epona oraz Rhiannon). Macha żywi się głowami zabitych wrogów. Często zdominowuje swoich kochanków poprzez podstęp lub po prostu siłę. Zdaniem G. Dumézila trzy Machy (Jasnowidząca, Wojowniczka i Matka-chłopka) reprezentowały trzy strony - kapłański, wojowników i chłopów. Macha (ir. mongruad - "czerwonowłosa"), według sagi "Nowenna Uladów" ("Noinden Ulad") była córką Sairithy reinkarnacją zmarłej żony bogatego gospodarza Crunniuca ("Okrągłego", tj. wcielenie tarczy słonecznej). Była jego drugą żoną. Kiedy po bitwie zbierano głowy wrogów, ludzie zwali je "żniwem Machy" lub "żołędzie Machy". Głowy nabijano na pale zwane "filarami Machy". Nie była jednak do gruntu zła. Najpierw była żoną Nemeda, scytyjskiego władcy, który kiedyś pokonał Fomoraigów. Fomoraigowie zabili jednak Machę i jej męża Nuadę w drugiej bitwie pod Magh Tuireadh. Kiedyś przebrała się za śmiertelniczkę i przez jakiś czas mieszkała u Curunnchu i jego syna i dbała o nich. Skłonna była się dla nich poświęcić pod warunkiem, że nie będą chcieli wiedzieć kim jest. Jednak jej chełpliwy śmiertelny mąż opowiedział królowi Ulsteru, że jego żona może prześcignąć jego konie. Król zagroził, że zabije jej męża, jeśli ciężarna kobieta nie pobiegnie. Stanęła do wyścigu i zwyciężyła, po czym urodziła bliźniaki w miejscu, które znane jest teraz jako Emain Macha ("Bliźnięta Machy") stolicy Uladu (Ulsteru). Macha przeklęła lud Ulsteru, aby w chwilach zagrożenia odczuwali bóle porodowe przez pięć dni i nocy. Morrigan i Macha miały jeszcze dwie siostry- Nemain i Badb. Wszystkie cztery krążyły razem nad polami bitew, zawsze pod postacią wron, żerując na trupach wojownikach.
Maia, Maia Rosmerta - galijskie bóstwo kobiece, możliwe, że jedno z wcieleń Epony.
Matres, matrony, mathair, matronae - matki, staroceltyckie bóstwa opiekuńcze, matki rodzicielki, matki ludzi, symbolizujące płodność, urodzaj, pomyślność osobistą w rodzinie, a zarazem związane ze śmiercią i światem zmarłych. Ich imiona związane są z obszarem plemiennym, do ich imion dodaje się określenia związane z obszarem plemiennym, np. Matrones Dervonnae z Dervo. Przedstawiane są jako trzy siedzące postaci dojrzałych kobiet, karmiących niemowlęta lub z rogami obfitości i koszami owoców.
Medb - "Pijana Kobieta." Bogini wojny, nie należąca do Morrigan. O ile Morrigan używają magii, Medb sama berze broń do ręki. Biega szybciej niż najszybszy koń, jej widok oślepia wrogów. Jako sprośna dziewczyna, Medb potrzebuje trzydziestu mężczyzn dziennie, by zaspokoić swój seksualny apetyt.
Modron - walijska bogini, której imię znaczy "Boska Matka". Momu - szkocka bogini wzgórz.
Morrigan, Morrigu - "Królowa Widm" lub "Wielka Królowa", jedna z Badb. Bogini wojny, pola bitewnego, walki i płodności, poprzedniczka arturiańskiej Morgan La Fey. Podobnie jak Odyn, kapryśna i wiarołomna. Jeśli chciało się wygrać walkę, trzeba było ją mieć po swojej stronie. Widywano ją, gdy przed bitwą myje poranione ciała tych, których przeznaczeniem było zginąć. Co roku spotykała się z Dagdą w czasie święta Samhain (dzisiaj jest to Halloween). Podobno pewnego razu namówiła pewnego boga, by opuścił Fomorów i stanął po stronie Tuatha De. Morrigan pomagała bogom z Tuatha de Danann w czasie drugiej bitwy pod Magh Tuireadh. Kiedy zaś Tuatha De pokonali Fomorów śpiewała na wzgórzach pieśni zwycięstwa, mówiąc rzekom, górom i dolinom, że Irlandia ma nowych władców. Morrigan była córką Żelaznej Śmierci. Wiedźma z demonicznym śmiechem, pojawia się jako groteskowa postać ludziom, którzy mają paść w bitwie. Morrigan pojawia się zarówno jako pojedyncza bogini albo jako trójca bogiń. Pozostałymi istotami trójcy są Badb ("Wrona"), Macha (to imię również znaczy "Wrona") lub Nemain ("Szaleństwo"). Morrigan często pojawia się pod zwierzęcą postacią wrony. Jest jedną z kobiet Tuatha De Danann i pomogła pokonać Firbolgów podczas pierwszej bitwy pod Mag Tuireadh.
Nantosvelta - bogini celtyckiego panteonu galii, małżonka boga Taranisa (albo Esusa lub Sucellosa).
Nehalennia - czyli "Niewzywana". Jej imienia nie należało używać. Celtycka bogini, którą czczono na wyspie Walchaeren.
Neman, Nema, Nemetona, Nemon, Nemain - "strach", "panika", "straszliwa", "jadowita"; iryjska bogini wojny z plemienia Tuatha de Danann. Należała do całej grupy bóstw wojny, które mogły wpływać na przebieg konfliktów, budząc w obu stronach strach i odwagę. Razem z Badb, Machą i Morrigan pojawiały się na polach bitew pod postacią kruków wrzeszczących nad pobojowiskiem lub pięknych kobiet zagrzewających wojowników do walki. Mężem Nemain był ponoć Nuada, wódz Tuatha de Danann. Nemain zginęła razem z nim w czasie drugiej bitwy pod Magh Tuireadh pod spojrzeniem zabójczego oka przywódcy Fomoraigów, Balora.U Galów występowała pod imieniem Bodna lub Bodvagrata.
Niam Złotowłosa - córka boga morza Manannana MacLira. Zakochała się w poecie o imieniu Oisin i żyli szczęśliwie w Ziemi Obiecanej, która była jednym z królestw w zaświatach. Niam urodziła poecie córkę Plur nam Ban co oznacza "Kwiat Kobiecości".
Olwena - bogini, córka boga zaświatów, Yspaddadena Penkawra. Patrz: postacie z legend arturiańskich.
Onagh - królowa irlandzkich duszków (nimf).
Riannon - "Wielka Królowa", bogini walijska z rodu Tuatha de Danann. W pierwotnej wersji była to bogini najprawdopodobniej związana z końmi. Riannon była córką Hereydda, króla Świata Pośmiertnego, małżonką herosa Pwylla, wodza Dyfedu. Cierpiała przez lata w wyniku fałszywego oskarżenia. Wszystko zaczęło się gdy odrzuciła zaloty Gwawla. Jego ojciec obłożył ród Pwylla klątwą. Riannon długo nie mogła mieć dzieci, a kiedy w końcu urodziła została oskarżona o zjedzenie swojego dziecka. Ale gdy po latach syn powrócił do domu, Riannon dała mu na imię Pryderi, czyli "Zmartwychwstanie", ponieważ przez cały czas jego nieobecności jej życie było pasmem udręk. Fałszywie oskarżona o zamordowanie noworodka musiała w formie pokuty siedzieć przy bramie zamku Pwylla i opowiadać nieznajomym o swojej zbrodni, po czym wnosić ich na plecach do pałacu. Po śmierci Pwylla Pryderi został następcą na tronie Dyfedu i wydał swą matkę ponownie za mąż za Manawydana, syna Llyra. Po osiągnięciu dojrzałości przez Pryderiego klątwa nie ustąpiła. W pewnym momencie ona i syn zostali zamienieni w osły. Riannon była jednak czarodziejką. Powiadano, że śpiew jej ptaków budzi zmarłych, żywych zaś usypia. Riannon jest w mitologii postacią wyjątkową ze względu na cierpliwość z jaką znosiła upokorzenia.
Rosmerta - bogini panteonu celtyckiej Galii, żona Smertiusa, symbol śmierci i zniszczenia, bogini opatrzności i przewidywania. Utożsamiana jest z Eponą. Jej imię odnotowano co najmniej dwadzieścia jeden razy na terenie celtyckiego świata, co oznacza, że była popularną boginią- co nie wynikało ze źródeł pisanych.
Sadb - bogini z plemienia Tuatha de Danann. W mitologii była ona kochanką Finna MacCoola, wodza Fianna. Po raz pierwszy bohater ujrzał ją w czasie polowania, bowiem Sadb, mimo że sama była boginią, została zaklęta w łanię przez potężnego czarownika. Jednak w noc po polowaniu Sadb przyszła do Finna pod postacią kobiety i przez jakiś czas żyli bardzo szczęśliwie. Później, pod nieobecność Finna, czarownik powrócił i ponownie zamienił Sadb w łanię. Finn szukał jej w całej Finlandii, ale jedynym śladem, który udało mu się odnaleźć, był nagi mały chłopiec, wychowany w leśnej głuszy. Bohater rozpoznał w nim swego syna zrodzonego z Sadb i nadał mu imię Oisin czyli "Jelonek".
Sequana - lokalna bogini celtyckiej Galii, czczona u źródeł Sekwany.
Sirona - bogini celtyckiej Galii, w czasach rzymskich identyfikowana z Dianą.
Souconna - galijska bogini rzeki Saony. Sulewie - boginie patronujące kobietom.
Vesunna - bogini galijska.
3