Po teatrze religijnym średniowiecza pojawia się teatr Odrodzenia w którym pojawia się człowiek wolny, zachwycony swą swobodą, zadowolony z siebie, szydzący z otoczenia.
Cel przedstawienia stanowiła zabawa estetyczna nieraz moralna. Udział w tej zabawie brała nie tylko widownia ale i aktorzy , którzy grając bawili się i uczyli zarazem. Ten stosunek do teatr właściwy jest do commedia dell arte.
Motywem teatru była chęć zarobku ale zarazem i przyjemności, w dwu słowach chęć przygód. Po raz pierwszy w dziejach europy powstał teatr artystyczny w sensie kulturalnej zabawy. Motywy poważniejsze będą się przejawiać w późniejszym teatrze elżbietańskim.
Arte- znaczy nie tylko sztuka ale i rzemiosło . teatr tego typu wymagał zawodowej umiejętności. Commedia była teatrem wędrownym, występy gościnne stawały się elementem zasadniczym. Aktorzy grali dwa lub trzy dni w jednej miejscowości. Wynajmowali zazwyczaj sale w większych gospodach lub gdy takowej nie było ustawiali scene, w stylu włoskim złozoną z trybuny i jej tła. Orkiestra mieściła się w głębi sceny, aktorzy na jej przodzie. Widownia musiała być jak najbliżej sceny, bez dystansu. Aktor stale się komunikował z publicznością.
Przedstawienie odbywało się na oczach publiczności przez cały czas bez kurtyny przy stałych skąpych dekoracjach.
Dekoracje przedstawiały zazwyczaj niewielki miejski plac. Po bokach ustawiano poźniej tradycyjne dekoracje z trzema domami. Pierwsze domy miały okna do użytku, można było przez nie wyglądac, podsłuchiwać a nawet wchodzić i wychodzić. Aktorzy wchodzili między dekoracjami. Rekwizyty ograniczono do tego co aktor miał przy sobie np. arlekin posiadał stołek. Wieczorem i nocy dla oświetlenia najlepiej rozwiązywała sytuację latarka w rekach komedianta albo lampki w oknach domów. Konieczne było nagłe znikanie i pojawianie się bohaterów. Zmianę dekoracji zastępowano dla lepszej zabawy zapowiedzią ze wszyscy znajdują się w innym miejscu a publiczność była zachwycona.
Aktor musiał być zgrabnym akrobatą. Przedstawienie nawet tysiąc razy powtarzane musiało sprawiać wrażenie niespodzianki. Śpiew i muzyka stanowiły akompaniament, ilustrację tekstu, tańca, gry.
Publiczność najczęściej stała, przedstawienie to nie mogło trwać kilka dni, wystarczało parę godzin.
Teatr tego typu wymagał inteligencji a nawet wtajemniczenia. Publicznością był cały lud , umiejący zrozumieć przedstawienie i solidaryzujący się ze stanowiskiem aktorów. Warunkiem odbioru było poczucie humoru. Tekst najczęściej tworzyła sama grupa aktorów.
Niezbędny był aktor doktor-pedant, zawadiacki i tchórzliwy kapitan, nieszczęśliwy kochanek i wszechobecny arlekin. Teatr był przedstawieniem nie gwiazd a zespołu.
W środkach ekspresji najważniejszy udział miał ruch i gest całego ciała. Dobry artysta musiał umiec wyrazic swój nastrój , swoje mysli i uczucia nie tylko bez słów ale i nawet bez pokazania twarzy. W commedia del art. Deklamował on głosem scenicznej postaci ale dla kontrastu odstępował od niego dla zabawy i tym lepszego teatru.
Charakteryzacja aktora stanowiła część jego kostiumu.. Ustalaną ją raz na zawsze na wszystkie przedstawienie. A nawet i na wszystkie przedstawienia. Postacie, które miały maskę miały osłabioną wartość. Napotykamy tu elementy społecznej walki. Sługa jest mądrzejszy od wszystkich i optymistyczny Pan natomiast nosi śmieszną maskę.
W żadnym innym teatrze przebranie nie było tak symboliczne. Strój aktora zapowiadał publiczności kogo ma przed sobą. Ubiór aktora w tym teatrze może być przykładem teatralnego kostiumu w najlepszym znaczeniu tego słowa.