Niepodważalnym symbolem kultury greckiej jest narodzony w Atenach teatr. Swoimi początkami sięga do VI wieku p.n.e., jego geneza wiąże się z obrzędem kultowym boga wina i winnej latorośli Dionizosa, obchodzonym wiosną. Po zakończeniu winobrania obywatele Aten organizowali uroczystości ku czci Dionizosa nazywane Wielkimi Dionizjami. Pierwszego dnia mężczyźni ubrani w skóry kozłów (gr. tragos -kozioł , stąd tragedia) śpiewali pieśni chóralne ku czci boga (dytyramby), pito młode wino, przedstawiano liczne scenki. Następnego dnia wystawiano komedie, a potem przez trzy kolejne dni tragedie. W połowie V wieku poeta Tespis wprowadził pierwszego aktor, który prowadził dialog z pieśniarzami, następnie Ajschylos wprowadził drugiego aktora, a trzeciego Sofokles. Do dziś zachowaly się niestety tylko ułomki twórczości tych wielkich pisarzy np. Sofokles napisał prawdopodobnie 123 tragedie, z których zachowało się zaledwie 7.
Największy rozwój teatru przypada na okres klasyczny kultury greckiej, czyli V wiek p.n.e., bowiem w tym czasie tworzyli najwięksi dramaturdzy tj.: Ajschylos (525 - 456 p.n.e.), Sofokles (497 - 405 p. n. e) i Eurypides (ok. 480 - 406 p.n.e). Udział w przedstawieniach teatralnych Grecy traktowali jako przeżycie religijne i element kultu boga Dionizosa, był to również obywatelski obowiązek właściwy dla danego polis.
Począwszy od V wieku p.n.e., kiedy wykształcił się podział dramatu na tragedię i komedię spopularyzowała się również gra teatralna chórzystów w liczbie dwunastu lub piętnastu wybierano pośród młodzieży ateńskiej, natomiast aktorzy byli profesjonalistami. Mężczyźni, którzy występowali, również w rolach kobiecych (im nie wolno było występować) przygotowywali się do swoich ról dość długo. Aktorzy recytowali lub śpiewali teks sztuki, chór śpiewał i tańczył treść przedstawienia. W teatrze greckim aktorzy występowali w specjalnie szytych strojach, maskach wytworzonych z usztywnionego płótna, często w butach na koturnie, aby mogli być wyższymi niż w rzeczywistości. Przedstawienia odbywały się trzy razy w roku, w czasie kolejnych dni. Na życzenie Perykles niezamożnym obywatelom wypłacano specjalną kwotę, aby mogli uczestniczyć w przedstawieniach teatralnych, które zawierały obok rozrywki wiele elementów dydaktycznych, często wychowywały obywateli demokratycznego państwa. Inny powód, dla którego dbano o udział wszystkich obywateli w przedstawieniach dotyczył kwestii religijnej, skoro przedstawienia były elementem kultu Dionizosa. Często organizowano konkursy na przedstawienia teatralne, które były oceniane prze specjalną komisję . W V wieku p.n.e. wystawiano przedstawienia budując drewniane trybuny na zboczach ,dopiero od IV wieku zaczęto budować specjalne kamienne obiektu teatralne. Centralnym miejscem takiego obiektu było okrągły placyk, przeznaczony dla chóru, zwany orchestrą, było również podium dla aktorów. Pomiędzy kamiennymi rzędami przeznaczonymi dla widzów rozstawione były rezonatory, umożliwiające doskonałą słyszalność słów wypowiadanych przez aktorów, można było usłyszeć nawet szelest liści lub szept mówiącego. Miejsca w pierwszym rzędzie były zarezerwowane dla wyższych urzędników i ważnych gości. Najsłynniejszy i najpiękniejszy teatr kamienny Epidauros (zachowany się do dziś), znajdował się w Argolidzie na Peloponezie, zbudowano go wykorzystując zbocze wzgórza drugiej połowie IV wieku p.n.e.
Na „deskach” teatrów greckich grywano tragedię, jako utwory podniosłe, często o tematyce mitycznej lub uniwersalnych problemach dotyczących człowieka oraz komedie jako rodzaj groteski, rozweselającej, komentującej życie polityczne, wyśmiewającej nielubiane postacie polityków, ale jednocześnie pouczający widzów. Arystofanes był autorem najczęściej wystawianych utworów, często o tematyce politycznej nastawionej satyrycznie wobec wad demokracji.
Teatr antyczny
Początki teatru sięgają VI wieku p.n.e., wiążą się z uroczystościami religijnymi starożytnych Greków. Tragedia ma swój początek w uroczystościach Dionizji Wielkich, które odbywały się na wiosnę. Natomiast komedia narodziła się w Dionizji Mniejszych, które odbywały się jesienią i były świętami o wiele bardziej żartobliwymi.
W czasie Dionizji Wielkich przebrany w skórę kozła koryfeusz śpiewał dytyramb, czyli pieśń chwalącą Dionizosa.
Pierwszym znany tragikiem, który wniósł swój wkład w rozwój teatru był Tespis. Drugiego aktora wprowadził Ajschylos, a trzeciego Sofokles. Wielkim tragikiem starożytnym był także Eurypides.
W starożytności przedstawienia teatralne odbywały się na świeżym powietrzu, scena była tak ustawiona, aby była widoczna dla każdego widza, zajmującego miejsca na widowni wykutej w stoku skalnym.
Aktorami byli wyłącznie mężczyźni. Występowali w maskach i na koturnach, po to, aby być bardziej widocznymi. Jednak grubość koturnów sygnalizowała także przynależność klasową postaci.
Aktorzy mogli być słyszani, dzięki naturalnej akustyce miejsc, w której znajdowały się teatry. Nawet najmniejszy hałas był słyszalny dla widza.
Starożytni Grecy stosowali w teatrach różne efekty specjalne, które miały urozmaicać przedstawienie. Były to różnego rodzaju machiny i zapadni.
Najbardziej cenionym przez Greków gatunkiem dramatycznym była tragedia, która była niezwykle sformalizowana. Konieczne było zachowanie w niej zasady trzech jedności (czasu, miejsca i akcji). Z tragedią wiązała się kategoria katharsis, czyli oczyszczenia psychicznego, wstrząsu emocjonalnego, które były wywoływane w psychice widza, pod wpływem śledzenia tragicznych losów bohaterów, uwikłanych w trudne wybory, walczących z siłami wyższymi, a kończących zawsze klęską.
Początki teatru greckiego datuje się na VI w. p. n. e. Słowo "teatr" pochodzi od greckich wyrazów teatos - dostrzegalny, teates - widz i teatron - miejsce dramatycznych przedstawień.
Prawdziwy początek teatru ma jednak swój początek w czasach prehistorycznych i wywodzi się od obrzędowych tańców ówczesnej ludności. Teatr grecki wyrósł z religijnych obrzędów ku czci boga Dionizosa, miał więc w związku z tym charakter sakralny. Jak widzimy teatr
w starożytnej Grecji powstał z publicznych obrzędów kultowych ku czci Dionizosa;
w VI w. p. n. e. z chóru uczestniczącego w obrzędach, którego przewodnikiem był koryfeusz, następnie wyodrębnili się aktorzy, a pierwszego aktora wprowadził Tespis. Wykształtowały się formy dramatu i ukształtowała się klasyczna budowla teatralna, czyli widowiska skupiające widzów i aktorów. Początkowo widowiska odbywały się we wspólnym przeżyciu religijnym i stopniowo traciły charakter kultowy, zachowując cechy uroczystości ludowej
i powszechnej.
- Małe Dionizje (wiejskie) obchodzono z okazji otwierania naczyń z młodym winem, program zawierał procesje, występy grup aktorskich zabawy ludowe, które obchodzono trzy razy do roku - pierwsze odbywały się jesienią w święto winobrania, w styczniu w święto wytłaczania wina (Lenaje) drugie oraz trzecie - pod koniec lutego - w święto otwierania beczek z młodym winem (Anesterie). Oprócz znaczenia kultowego przedstawienia teatralne były swego rodzaju zawodami pomiędzy sławnymi dramaturgami.
- Wielkie Dionizje (miejskie) - największe święto Ateńczyków, stające się z czasem igrzyskami teatralnymi, trwające ok. 5 dni odbywających się raz do roku, - powstały przedstawienia dramatyczne. Oczywiście były też miejscem rozrywki i spędzania wolnego czasu przez Greków. Pierwsze przedstawienie zorganizował Pizystrat - tyran ateński.
- I dzień - ofiara z kozła (tragos) składana Dionizosowi, której towarzyszyły chóry śpiewające pieśni na cześć boga (tzw. Dytyramby), przeniesienie posągu Dionizosa
ze światyni do miejsca, w którym w dniu następnym miały odbywać się występy:
- II dzień - pieśń chórów młodzieżowych i męskich;
- III i IV dzień - przedstawienia teatralne (tragedie, dramaty satyrowe i komedie);
- Ostatni dzień - ogłoszenie wyników i rozdawanie nagród.
Teatr starożytnej Grecji ulegał w miarę upływu czasu zasadniczym przekształceniom. Główne stadia jego rozwoju to: teatr objazdowy (wóz Tespisa, VI w. p. n. e.), klas. teatr ateński (V IV w. p. n. e.), teatr hellenistyczny (III w. p. n. e. , gł. poza Grecją) i teatr gr. -rzymski. Pierwotny teatr gr. składał się z przestrzeni (gr. orchestra) z ołtarzem (thymele), który ostatecznie przybrały kształt koła, usytuowanego w pobliżu świątyni, u stoku wzgórza stanowiącego naturalną widownię (theatron). Z pojawieniem się aktorów zbudowano rodzaj garderoby mały budynek sceniczny (skene), który wkrótce stał się nieodzownym tłem akcji przedstawienia. W IV - III w. p. n. e. skene była już okazałą budowlą z długą ścianą frontową, bocznymi skrzydłami (paraskenia) i pomostem (proskenion) przeznaczonym na występy aktorów. Miejsce dla chóru (orchestra) uległo zmniejszeniu, a widownia na zboczu wzgórza uformowała się w amfiteatr otaczający orchestrę przedłużonym półkolem kamiennych ław. Teatr był wyposażony w maszynerię umożliwiającą stosowanie różnych efektów widowiskowych np. w dźwignię do podnoszenia i opuszczania bóstw oraz w dekoracje malowane na płóciennych płaszczyznach (pinakes) i trójściennych graniastosłupach (periaktoi). Widowiska teatru klas. (V w. p. n. e.) odbywały się 2 razy w roku, w okresie świąt religijnych - Wielkie Dionizje i Lenaje i połączone były z konkursem dramatycznym. Przedstawienia tragiczne organizowało i finansowało 3 choregów, wyznaczonych przez archonta spośród obywateli miasta, a opracowaniem scenicznym zajmował się autor dramatu (od czasów Sofoklesa grał także gł. rolę). Zwycięzcę wyznaczało 10 sędziów. Liczbę aktorów i tragedii Ajschylos powiększył do 2, Sofokles do 3. Aktorzy występowali w kostiumach
o symbolicznym kroju i kolorze, w podwyższającym postać obuwiu (koturny) i peruce (onkos). Aktorzy używali masek, które orientowały widzów w charakterze i wieku postaci,
a jako rezonatory wzmacniały głos; recytacja aktorów była zbliżona do śpiewu; przedstawieniom towarzyszyła muzyka instrumentalna. Oprócz teatru dramatycznego istniały w starożytnej Grecji ludowe widowiska farsowe (mim) wykonywane przez zespoły wędrowne. Formy i konwencje teatru starożytnej Grecji stanowią podstawę europejskiej tradycji teatru i są do dziś źródłem inspiracji twórczości teatralnej.
Dionizos
Bóg płodnych sił natury, religijnej ekstazy i wina, mający ponadto związek z życiem pozagrobowym. Syn Zeusa i Semele, wychowany na dworze króla Atamasa w Orchomenos
w Beocji. Dotknięty obłędem za sprawą Hery, odbywał wędrówki po świecie w towarzystwie satyrów i menad - w Egipcie i w Indiach, wprowadził uprawę winorośli. Na wyspie Naksos poślubił porzuconą przez Tezeusza Ariadnę. Jego orgiastyczny kult, znany na Peloponezie już w XIII w p. n. e. , był pochodzenia wschodniego, a do Grecji przyszedł prawdopodobnie
z Tracji. Połączono go z czasem z kultem Apollona w Delfach, dzieląc święty rok pytyjski
na część apollińską i dionizyjską, a także z kultem Demeter i Persefony w Eleusis. Mity związane z Dionizosem zostały przejęte i przekształcone przez orfików. Główne święta
ku czci Dionizosa to attyckie i ateńskie Dionizje. W Rzymie zwany był Bachusem
i utożsamiany często z Liberem, czczony podczas orgiastycznych bachanaliów. Poświęcono mu winorośl, bluszcz, sosnę, której żywicą konserwowano wino i figę.
Atrybutami Dionizosa były: gałąź winorośli, tyrs, maski tragiczne oraz fallus, byk i kozioł - symbole witalności i płodności. W sztuce starożytnej przedstawiano go jako brodatego mężczyznę w szatach trackich lub frygijskich, siedzącego na tronie, później w sztuce klasycznej częściej jako pięknego, nagiego młodzieńca. W okresie hellenistycznym
(III-I w. p. n. e.) utożsamiono Dionizosa z Sabazjosem.
Budowa teatru
Budowla była przeznaczona do oglądania sztuk teatralnych, której założenia wykształciły
się przede wszystkim w Atenach. Na miejsca teatru wybierano przeważnie wzgórze. Początkowo przedstawienia odbywały się najprawdopodobniej na ateńskiej Agorze, gdzie wznoszono w miarę potrzeby prowizoryczne drewniane konstrukcje. Po katastrofie, która miała miejsce w 490 r. p. n. e. i w wyniku, której zginęło wielu widzów, miejsce przedstawień przeniesiono w okolice świątyni Dionizosa Eleutherosa (Teatr Dionizosa). Na przestrzeni
V i IV w. p. n. e. wzniesiono tutaj konstrukcje kamienne, które ostatecznie ukształtowały założenia teatru greckiego. Wyodrębniono, zatem skene, budynek służący do przebierania
się aktorów oraz do wieszania dekoracji, a także amfiteatralnie posadowioną widownię - tzw. theatron. Przed skene znajdowało się podium, na którym występowali aktorzy- proskenion. Między skene a widownią usytuowana była orchestra wraz z thymele - tzn. ołtarz grób -stojącym pośrodku. Wokół niego występował chór, a niekiedy także aktorzy. Po obu bokach orchestry znajdowały się paradne przejścia - parodos, służące do wprowadzania aktorów.
Po 460 r. pojawiają się dekoracje malowane, a także mechaniczne urządzenia pozwalające
na niespodziewane pojawienie się aktora. Stąd konieczne były podziemne przejścia
pod orchestrą. W okresie hellenistycznym skene zajmowała coraz więcej miejsca, stając
się wreszcie wielkim, wielokondygnacyjnym budynkiem; zmniejszała się natomiast powierzchnia orchestry na rzecz także rozbudowywanego proskenion. Jednym z najlepiej zachowanych teatrów w Grecji jest teatr w Epidauros, gdzie można wyraźnie zaobserwować większość wymienionych elementów teatru greckiego.
Amfiteatr:
W starożytnej architekturze rzymskiej była to odkryta budowla widowiskowa na planie elipsy, z areną pośrodku i schodkową widownią z wewnętrznymi kuluarami, wznoszącą się dookoła niej.
Koloseum:
Amfiteatr Flawiuszów, w Rzymie, wzniesiony w 70 82 r. przez cesarzy z dynastii Flawiuszów; ogromna budowla eliptyczna (dł. osi 188 i 156 m, obwód 524 m, wys. 48, 5 m),
z widownią (ok. 50 tys. miejsc) z 4 galeriami komunik. oraz areną z systemem podziemnych korytarzy; w Koloseum odbywały się m. in. walki gladiatorów; od poł. XVIII w. otoczony opieką jako miejsce męczeństwa pierwszych chrześcijan; nazwa Koloseum została nadana
w średniowieczu od znajdującego się w pobliżu budowli ogromnego [gr. kolossos] posągu Nerona.
Geneza i struktura dramatu greckiego:
Dramat antyczny - rodzaj literacki, powstały w starożytnej Grecji, wywodzący się z pieśni pochwalnych, śpiewany w czasie misteriów dionizyjnych. Rozwinął się około V w. p. n. e. Opatrzony jest trzema normami: Zasadą odpowiedniości - jedności stylu, zasadą trzech jedności - czasu, miejsca, akcji oraz zasadą dekorum - obowiązek pisania tragedii stylem wysokim.
Cechy tragedii antycznej:
1. Zasada trzech jedności
2. Istnienie chóru
3. Zasada dekorum
4. Bohaterowie to wybitne jednostki
5. Tytuł od imienia głównego bohatera
6. Zasada jedności estetyki
Strukturę dramatu charakteryzuje centralne znaczenie akcji, główną formą podawczą jest dialog. Utwór zawiera tekst główny - dialogi, monologi oraz tekst poboczny - didaskalia, wskazówki inscenizacyjne. Specyfiką dramatu jest akcja ostrokonfliktowa, rozczłonkowana na szereg epizodów - scen, aktów, oraz - przeważnie - brak warstwy narracyjnej.
Tekst dramatu, zorientowany przede wszystkim na osiągnięcie maksymalnej wyrazistości scenicznej, skoordynowany jest z możliwościami techniki teatralnej, m. in. z rozwiązaniem inscenizacyjnym poszczególnych epizodów. Do elementów strukturalnych dramatu należą m. in. : dialog, monolog, ekspozycja, prolog, epilog, intryga, kolizja, kontrakcja, replika, odsłona, węzeł dramatyczny.
Główne odmiany dramatu: drama, komedia, tragedia, tragikomedia, a także dramat muzyczny - opera oraz melodramat.
Funkcjami dramatu było wywołanie u widza wstrząsu uczuciowego, czyli katharsis, spowodowanego przez uczucia litości, trwogi, które mają towarzyszyć widzowi w czasie obcowania ze sztuką oraz odzwierciedlenie rzeczywistości.
Tragedia:
Tragedia, utwór dramatyczny, w którym występuje silnie zarysowany konflikt między dążeniami bohatera a wartościami i mocami wyższymi, jakim musi się on przeciwstawić,
co prowadzi do nieuniknionej katastrofy. Gatunek powstał w starożytnej Grecji z obrzędów religijnych, a jego klasyczną formę ukształtowali: Ajschylos, Sofokles i Eurypides.
Teatr pomagał też w osiągnięciu stanu katharsis. Stan ten był wywoływany wpływem tragedii, która pokazywała ludzkie dramaty, silnie oddziaływując na psychikę tak widza, jak
i aktora. Katharsis - miało charakter oczyszczający psychikę z negatywnych emocji i odczuć.
Cechy tragedii antycznej to zasada trzech jedności oraz istnienie chóru.
Komedia:
Jeden z podstawowych gatunków dramatu, znany od starożytności. Posługując
się komizmem, przedstawia świat i ludzi w sposób pogodny.
W komedii staroattyckiej (starożytna Grecja) do głosu dochodziły zarówno polityka,
jak i ówczesna obyczajowość. Do jej klasyków należał Arystofanes.
Dramat Satyrowy:
Odmiana komedii, w której chór występował w kostiumach przedstwiających satyrów, wystawiany po trzech tragediach, zktórymi łącznie tworzył tzw. Tetralogię (cztery utwory)
w starożytnej Grecji odmiana dramatu o charakterze komicznym, z chórem w kostiumach satyrów (stąd nazwa).
BUDOWA DRAMATU:
- prologos - pierwsza scena aż do wystąpienia chóru na orchestrze; zapowiedź wydarzeń;
- parados - wejście chóru;
- epeisodia - partie między śpiewakami chóru wypełnione monologami lub dialogiem aktorów;
- stasimon - komentarz akcji, pieśń śpiewana przez chór stojący na orchestrze;
- exodos - ostatnia pieśń śpiewana podczas wyjścia chóru.
- Dramatem greckim rządzi zasada trzech jedności: akcji, czasu, miejsca.
Chór:
Pierwotnie występy śpiewaków i tancerzy w starożytnej Grecji uświetniające uroczyste obchody Dionizji; w antycznej tragedii jego pieśni wypełniały przerwy między aktami albo też przewodziły akcji, miały swoje znaczenie i nazwę: na wejście - parodos, w trakcie rozwoju akcji na orchestrze - stasimon, na wyjście - exodos, śpiewane przemiennie
z aktorem - kommos. W komedii chór wykonywał pieśni nie mające związku z akcją - parabasis.
W tragedii Ajschylosa chór uczestniczył w działaniach dramatycznych, u Sofoklesa był sędzią i komentatorem wydarzeń, u Eurypidesa jego pieśni były w niewielkim tylko stopniu związane z akcją, natomiast w tragediach rzymskich Seneki Młodszego chór pojawiał
się tylko między aktami.
Funkcje chóru:
1. Dopowiadanie zdarzeń preakcji
2. Nastrój liryczny
3. Wspomaga tworzenie napięcia emocjonalne - uprzedza fakty
AKTORZY TEATRU GRECKIEGO:
Kunszt odtwarzania przez aktora postaci scenicznych, którym użycza on swego głosu, twarzy i gestów; stanowi podstawowy, trwały i naczelny element teatru od początku jego istnienia, chociaż wielu starożytnych aktorów pozostało bezimiennych i nieznanych.
W historii teatru europejskiego za pierwszego aktora uważa się Tespisa z Grecji (VI w. p. n. e.), który zapoczątkował dialog między aktorem i chórem w tragedii greckiej.
W starożytnym Rzymie aktorami najczęściej byli niewolnicy. Chrześcijaństwo początkowo potępiło aktorstwo, ale w średniowieczu, wraz z rozwojem widowisk religijnych, zaczęli
tę sztukę uprawiać najpierw słudzy kościelni, odgrywając misteria i mirakle, a później wykształciła się oddzielna grupa aktorów zawodowych. W zależności od form uprawianej sztuki byli to wędrowni aktorzy ludowi lub aktorzy dworscy.
- na scenie ograniczona liczba aktorów, niemożność scen zbiorowych, o wydarzeniach
z udziałem wielu osób zwykle donosił posłaniec;
- aktorami byli tylko mężczyźni
- aktor występował w masce, charakterystycznej i jednolitej typologicznie
- kostiumy nie były odbiciem strojów epoki, w jakiej rozgrywała się akcja. Noszono kostiumy kontrastowe i jaskrawe. W tragediach aktor występował w długim chitonie, w komedii -
w krótkim (aby bardziej widocznymi, aktorzy watowali kostiumy)
- rekwizyty - charakterystyczne dla danej roli
- koturny - aby stać się bardziej widocznymi, a którzy dodawali sobie wzrostu
- w komediach - aby stworzyć nastrój groteski, z przesadą uwidaczniano wady budowy,
np. garb czy tez szczegóły anatomiczne - phallos.
Organizacją spektakli zajmowało się 3 choregów, czyli obywateli mających pokryć wszystkie koszty związane z przedstawieniem, których wybierali archonci (eponymos dla Dionizjów
i król dla Lenajów). Choregowie dokonywali rekrutacji choreutów- członków chóru. Było ich 12, 15 lub więcej. Funkcja choreuty była obowiązkowa. Jeżeli obywatel nie zgodził się pełnić tej roli musiał zapłacić grzywnę. Członkowie chóru byli amatorami, więc niejednokrotnie pojono ich winem, żeby występowali z większą werwą. Zadaniem chorega było także wytypować głównego aktora (protagonistę). Ten natomiast wybierał deuteragoniste
i tritagonistę, którzy grali kolejno drugą i trzecią rolę. Dramat do wystawienia przygotowywał sam autor, a oceniało go 5 sędziów.
Wszystkie widowiska odbywały się według tego samego planu:
- pierwszego dnia wieczorem procesja przenosiła posąg Dionizosa z gaju Akademii do teatru. Następnie kapłan składał bogu ofiarę. Ciągnięto także losy dla ustalenia kolejności wystawiania dzieł.
- drugi dzień przeznaczano na utwory liryczne i dytyramby.
- trzeciego dnia wystawiano komedie.
- przez trzy następne dni publiczność mogła oglądać tragedie trzech autorów wybranych wcześniej przez archonta. Przedstawienia trwały od świtu do zmierzchu. Za wstęp płacono
2 obole. Koszty wejściówek dla biednych obywateli pokrywało państwo ze specjalnego funduszu widowiskowego- theorikónu.
Twórcy dramatu:
- Ajschylos (525-456 r. p. n. e)
- Sofokles (496-406 r. p. n. e)
- Eurypides
- Arystofanes
AJSCHYLOS
Eschyl (525-456 p. n. e.), tragediopisarz grecki, pochodzący z Eleusis koło Aten, uważany
za twórcę tragedii klasycznej. Brał udział w wojnach perskich, w bitwie pod Maratonem (490 p. n. e.), Salaminą (480 p. n. e.) i Platejami (479 p. n. e.). W ostatnich latach życia, wskutek konfliktu z władzami Aten i oskarżenia o zdradzenie tajemnic misteriów, uszedł na Sycylię. Zmarł w Geli. Był wielokrotnym zwycięzcą zawodów dramatycznych (po raz pierwszy 484 p. n. e.). Napisał 70 tragedii i 20 dramatów satyrowych. W całości zachowało się 7 sztuk: Błagalnice, Persowie, Prometeusz skowany, Siedmiu przeciw Tebom oraz trylogia Oresteja (Agamemnon, Ofiarnice, Eumenidy).
Ajschylos czerpał tematy głównie z eposów Homera i tzw. poetów cyklicznych (objaśniających i uzupełniających w swoich utworach dzieła Homera). Zajmował
się problematyką moralną i religijną, tajemnicą losu i postępowania człowieka, walczącego
z przeznaczeniem, namiętnościami i wolą bogów. Podkreślał rolę pychy (hybris) w ludzkich nieszczęściach i odpowiedzialność za winy. Cierpienie, wynikające z klęsk życiowych, uczy wg niego umiaru w postępowaniu.
Ajschylos wprowadził do dramatu innowacje: drugiego aktora, prolog, opisy i opowiadania przedstawiające wydarzenia spoza sceny. Ograniczył rolę chóru na rzecz dialogu.
Był popularny wśród współczesnych i potomnych (wpływ na Senekę Młodszego). Znany
w renesansie, największe uznanie zyskał w końcu XVIII w. i w okresie romantyzmu, kiedy, pod wpływem Prometeusza skowanego, powstało i upowszechniło się w literaturze pojęcie prometeizmu. Pierwsze polskie tłumaczenie tragedii Ajschylosa powstało 1873
(Z. Węclewski), późniejsze, m. in. J. Kasprowicza (1931) i S. Srebrnego (1954).
SOFOKLES
(496-406 p. n. e.), tragediopisarz grecki, jeden z trzech wielkich tragików starożytnych (obok Ajschylosa i Eurypidesa). Brał udział w życiu politycznym Aten (był skarbnikiem Związku Ateńskiego, strategiem, kapłanem herosa-lekarza Amynosa).
Autor ok. 120 sztuk (90 tragedii, 30 dramatów satyrowych). Zachowało się tylko 7 tragedii: Ajas, Antygona, Edyp król, Trachinki, Elektra, Filoktet, Edyp w Kolonie. W papirusach
z Oksyrynchos w Egipcie odkryto 400 wierszy dramatu satyrowego Tropiciele.
Sofokles wprowadził innowacje w zakresie sposobu wystawiania dramatu: dodał trzeciego aktora, zwiększył liczbę członków chóru z 12 do 15 i rolę przodownika chóru. Tematykę czerpał z mitów trojańskich, tebańskich i ateńskich. Tragedie Sofoklesa były popularne
w renesansie i w XIX w. (zwłaszcza w Niemczech), do dziś grane są w teatrach. Przekłady polskie.
EURYPIDES
(ok. 480-407406 p. n. e.), jeden z trzech wielkich tragediopisarzy greckich (obok Ajschylosa
i Sofoklesa). Uczeń filozofów jońskich, głosiciel poglądów demokratycznego odłamu sofistów. Ojciec tragedii psychologicznej i tragikomedii. Z ok. 90 napisanych przez niego sztuk teatralnych zachowało się 17, m. in. Medea, Hipolit, Błagalnice, Ifigenia w Taurydzie, Elektra, Orestes oraz ok. 1000 fragmentów. Atakowany za zbytnią nowoczesność swojej twórczości, pod koniec życia przeniósł się z Aten na dwór króla macedońskiego Archelaosa I.
Jego nowatorstwo objawiało się zarówno w formie (prolog, pieśni chóru i arie nie musiały się łączyć z akcją sztuki - w jej przebieg interweniowali bogowie, pomagając w rozwiązywaniu skomplikowanej intrygi, tzw. deus ex machina), jak i w treści (m. in. bohaterowie byli często prostymi ludźmi, zaś technika monologu pozwalała głębiej sięgnąć do motywów ich działania), występował w obronie kryzysu demokracji ateńskiej, odwołując się do średnich warstw społecznych, głównie wieśniaków.
Głosił idee równości wszystkich ludzi, popadając w konflikt ze zwolennikami tradycyjnych stosunków społecznych. Doceniony po śmierci bardziej niż za życia, wywiera wpływ na teatr europejski oraz na twórczość wybitnych pisarzy i humanistów po dziś.
Koryfeusz:
Przodownik chóru w teatrze greckim. Poddawał on innym chórzystom rytm i melodię. Miał duże znaczenie. Rola koryfeusza w teatrze greckim łączy się z dytyrambem, gdyż w tej pieśni wyodrębnił się przodownik chóru, intonujący dytyramb, kierujący śpiewem i tańcem. Stąd
w starożytnej Grecji wyraz koryfeusz nabrał znaczenia "wybitny, przodujący".
Orchestra
(Z języka greckiego "tanecznia"), w starożytnym teatrze greckim i rzymskim powierzchnia
w kształcie trapezu, a później koła, na której początkowo ustawiano ołtarz (thymele). Orchestra była przeznaczona na popisy chóru (taniec i śpiew).
Proskenion
Podest, na którym występowali aktorzy (wcześniej często znajdowali się wraz z chórem na
orchestrze).
Skene
W starożytnym teatrze greckim podłużna budowla wzniesiona przy orchestronie, naprzeciw widowni, początkowo traktowana jako garderoba dla aktorów, od V w. p. n. e. jako tło gry scenicznej. Z obu stron zamykały ją paraskeniony.
Choregia
W starożytnej Grecji - jeden z rodzajów świadczeń obywateli na rzecz państwa. Było to zobowiązanie konkretnego obywatela (wybranego przez archonta) do całkowitego przygotowania chóru na występy teatralne własnym kosztem.
Koturna
But na grubej podeszwie korkowej, umocowany rzemykami do stopy, używany przez aktorów tragicznych w starożytnej Grecji i Rzymie, w celu podwyższenia sylwetki.
Mim
Widowisko farsowe (farsa) w starożytnej Grecji i Rzymie, posługujące się takimi środkami jak: mimika, gestykulacja, akrobacja, improwizowany dialog, pieśń i taniec. W V w. p. n. e. zrodził się z niego, jako gatunek literacki, krótki dialog. Przeżył okres rozkwitu w III-I w. p. n. e. , przejęty przez Rzymian od Greków. W średniowieczu przyjął postać interludiów
i komicznych scenek w wykonaniu żonglerów i błaznów.