Ukryty program to czego uczy przebywanie w szkole a nie nauczyciel. Występuje obok oficjalnego programu. Uczniowie podchwytują pewne podejście do życia i pewną postawę w uczeniu się.
„Ukryty program” to pojecie niejasne, lecz za to uchwytujące związki miedzy zjawiskami a wydarzeniami, których często się nie rozpoznaje.
Podstawowa definicja „programu” jest najbardziej ogólna definicja jaka jest możliwa- program to wszystko to, czego rezultatem jest uczenie się. Jednak również najbardziej zawężona definicja określająca ów program jako zaplanowane działania mające na celu kształcenie, niesienie w sobie ukryty program.
Definicja „ukrytosci” często wskazuje motywy. Mogą one sięgać od celowej manipulacji, przez nieświadomość, uporczywość przekraczająca pierwotne potrzeby, Az po ironie skutków niezamierzonych.
De Bono klasyfikuje podobne pojęcia jako „słowa-kasza” czyli pojęcia niejasne, nieprecyzyjne.
Kilka prób zdefiniowania pojęcia „programu”:
definicje kładące nacisk na oficjalny rozkład zajęć: program widziany jest jako zaplanowana działalność kształceniowa szkoły, jako zasób wiedzy zaplanowanej do przekazania
definicje podkreślające intencje: program to wszystko to co zorganizowane przez nauczycieli włączając w to lekcje, kola zainteresowań, zajęcia pozaszkolne
definicje obejmujące wszystko to co związane jest ze szkoła i czego rezultatem jest uczenie się niezależnie od tego czy zamierzone czy nie
Eksperyment Lippitta i White'a organizacji grupy w systemie autorytarnym i demokratycznym ilustruje różnorodność typów uczenia się niejako „przy okazji” planowanych zadań.
W książkach ułomności, wady i uprzedzenia są trwałe obecne w tym co napisali, zaprojektowali zarówno tak jak w wypadku projektantów pomocy szkolnych i instytucji jaką jest szkoła mogą one przejść niezauważone i niezakwestionowane. W wypadku książek są one przyswajane razem z treściami uczenia zawartymi w programie szkolnym.
Ukryte przesłania podręczników zdaniem A. Ornsteina i F. Hunkinsa, są odbiciem uznawanych wartości i poglądów na temat świata i ich autorów. Są one przyswajane razem z treściami uczenia się przewidzianymi przez program szkolny. W badaniach poświęconych analizie wizerunków kobiet i mężczyzn w teściach podręczników pod kątem stereotypów płciowych bardzo często jawi się seksizm. Wnioski które sformułowano w ich wyniku wskazywały na monopolizacje przez chłopców fizycznej przestrzeni szkoły oraz uwagi nauczycieli. Dowiodły one miedzy innymi ze w istniejących instytucjach edukacyjnych dziw czeta pozbawione są możliwości osiągnięcia sukcesu edukacyjnego w wymiarze, jaki dostępnym jest chłopcom. Kolejnym temat jak poruszymy to język, który jest jednym z głównych środków komunikacji stosowanych przez nauczycieli i uczniów. Jakiekolwiek jego rozpoznane ograniczenia, wypaczenia i zawarte w nim uprzedzenia są wchłaniane i przestają być świadomie kontrolowane i przezwyciężane. Za przykład można podać język angielski istnieje w nim tendencja do posługiwania się dychotomią np. czarny/biały, dobry/zły, konsekwencją tego jest częste nadmierne uproszczenie złożonych zjawisk. To ograniczenie rozszerza się również na socjologię np. nauczanie analizuje się tak, jakby istniały tylko dwa przeciwstawne jego typy: otwarte/zamknięte, tradycyjne/postępowe itp., a tak naprawdę istnieją bardziej różnorodne typy nauczania.
PODSUMOWUJĄC TEN FRAGMENT: Nauczyciele którzy twierdzą, że kontrolują to co dzieje się w klasie od momentu, gdy zamykają się za nimi drzwi być może nie dostrzegają „duchów” architektów, wpływu poglądów autorów książek oraz dziedzictwa w postaci utrwalonych w języku reliktów mentalności naszych przodków.
PRÓBA ANALIZY „UKRYTEGO PROGRAMU”
Jackson stosuje termin "ukryty program" do opisania nieoficjalnych "trzech R" - reguł, rutynowych form, rozporządzeń ( Rules, Rutines, Regulations ), których uczniowie muszą się nauczyć, aby przetrwać wygodnie w większości szkolnych klas. Wszystkie klasy szkolne, bez względu na różnice między szkołami, mają coś wspólnego - w każdej z nich uczeń musi radzić sobie z odmowami, zakazami, przerywaniem ciągłości, przewlekaniem, co towarzyszy w praktyce uczenia się w szkołach. Przewlekanie występuje wtedy, gdy uczniowie czekają na apelach, gdy czekają na korytarzach, czekają na swoją kolej przy jakimś przyrządzie, czekają na rozpoczęcie lekcji. Wg badań większość czasu dzieci spędzają właśnie na tej czynności. Odmowa i zakaz występuje, gdy uczniom zabrania się rozmawiać między sobą czy nie mogą wykonywać ćwiczenia przy danym urządzeniu gdyż jego czasu już minął chociaż to właśnie jego powinna być teraz kolej. Przerywanie wstępuje gdy przychodzi dzwonek, dany przyrząd jest potrzebny w innym miejscu lub nauczyciel jest gdzieś wezwany podczas dyskusji. Jackson podsumowuje to tak:”(...) dla części uczniów przez większość czasu klasa szkolna przypomina klatkę, z której nie ma ucieczki.” Uczniowie muszą wynaleźć strategię przetrwania co wg Jacksona pozwala uniknąć lub zredukować konfrontacje z nauczycielem czego ceną jest obniżenie efektywności przyswajania oficjalnego programu. Do tych strategii należy”rezygnacja”- porzucenie nadziei na to, że szkoła może być czymś sensownym, albo „maskarada”- fałszywe zaangażowanie. Bardziej pozytywną strategią jest „cierpliwość” w czym nie które dzieci już wcześniej zostają wyćwiczone.
Kolejny zbiór strategii wynajduje Holt jest to właściwe odpowiadanie-czyli odgadywanie oczekiwań nauczyciela i prezentowanie go. Ta strategia ma pewną wartość dla przetrwania, ale zastępują czynność myślenia, a na dłuższą metę redukują one właściwe uczenie się.
Snyder postrzega ukryty program jako powiązany bardzo ściśle z systemem oceniania. Zauważa on iż ukryty program obejmuje wybiórcze zaniedbywanie niemożliwych do zmierzania i przeegzaminowania aspektów programu oficjalnego. W dużym stopniu zakreśla się tu tzw. „handel ocenami”.
Vallance kładzie nacisk na ukryty program jako na mechanizm służący kontroli społecznej.
Bowles i Gintis opracowali „teorię korespondencji” dotyczącą ukrytego programu. Głowna jej teza jest taka, że postawy kształtowane przez większość szkół odpowiadają postawą związanym ze społecznymi stosunkami pracy w gospodarce kapitalistycznej i że programy te stanowią przygotowanie do życia w społeczeństwie podzielonym na klasy. Za istotny czynnik uważa się tutaj ćwiczenie w znoszeniu nudy.
Podsumowując reakcje na koncepcję ukrytego programu mogą sięgać od jej odrzucenia, przez pesymizm i fatalizm, odnowę kształcenia, po odszkolenie.
PRZEKAZY Z PRZESTRZENI
Stosunkowo niewiele uwagi poświęcano dotąd analizie wpływu, jaki ma przeznaczona dla szkół przestrzeń kształcenia. Kohl dostrzegł, że układ wewnętrzny klas szkolnych opiera się na przymusie, a nie na uczestnictwie, oraz na narzucanych decyzjach, a nie na dokonanych wyborach. Pokoje nauczycielskie mogą powiedzieć wiele na temat samych nauczycieli i ich poglądów na kształcenie.
Dla ucznia jest to miejsce gdzie spędza większość swego czasu, uczy się i przebywa z kolegami. Dla nauczyciela to miejsce pracy . Dla sprzątaczek to budynek, w którym należy zachować czystość, miejsce gdzie pękają rury, a podłogi trzeba wypastować. Doświadczenia związane z korzystaniem budynku szkolnego ilustrują warstwy znaczeniowe: różnią się one znacznie od siebie w zależności od uczestniczącej grupy ludzi.
Przeprowadzono badanie by wykazać znaczenie budynku. Ćwiczenia badawcze przyniosło odkrycie serii założeń dotyczących kształcenia z góry przyjmowanych za oczywiste. Zauważono wiele ujemnych aspektów np.
- to iż 30 uczniów pod opieką jednego nauczyciela jest niekorzystne dla procesu uczenia się
- budynki często przedstawiają sobą kliniczną surowość, czyli miejsce, które nie kojarzy się z przyjemnymi przeżyciami
- układ wewnątrz budynków ogranicza uczenie się indywidualne, przeciwdziała stosunkom współpracy i demokracji
- klasa szkolna wykazuje podobieństwo do fabryki, dzieci przechodzą etapy „produkcji” lub „obróbki”
Niedociągnięcia projektu architektonicznego szkoły mogą zmuszać nauczycieli do podejmowania bardziej autorytarnych ról w celu ich zrekompensowania. Przykładem może być nauczyciel krzyczący na ucznia kopiącego w drzwi, a chcącego uchronić szkołę od szkód.
Kolejnym ćwiczeniem jakie przeprowadzono to zamiana biurek dzieci na „jaskinie” była ona w kształcie ośmiokąta, wykonana z dykty umieszczona w czymś w rodzaju „plastra miodu” wznoszącego się od podłogi do sufitu. Ćwiczenie to miało dostarczyć dalszych założeń przyjmowanych za oczywiste np. dzieci pracowały bardziej samodzielnie, czuły się pewniej, zadaniom szkolnym poświęcały więcej czasu. Pokazuje to że klasy szkole mogą wyglądać inaczej i pomagać w nauczaniu, uczeniu się. Wielu nauczycieli wykazuje ograniczone kompetencje przestrzenne; układ pomieszczeń często nie jest w stanie wesprzeć intencji nauczyciela.
Podział przestrzeni i urządzeń szkolnych jest niesymetryczny: nauczyciele mają większe biurka, wyściełane krzesła, dostęp do większego obszaru klasy. W większości klas sposób rozmieszczenia stołów, ławek i krzeseł nadaje pomieszczeniu "przód" i "tył". Uczniowie winni widzieć tylko swoich sąsiadów i nauczyciela. Przesłanie tego układu jest następujące: "patrzeć na wprost", "siedzieć i słuchać". Wielu początkujących nauczycieli trzeba ostrzegać przed roszczeniami terytorialnymi starszej kadry dotyczącymi części pokoju nauczycielskiego czy krzeseł.
Odwołując się do wymiaru historycznego możemy zauważyć iż budynki mogą przetrwać teorie edukacyjne, na których oparty był ich projekt; stwarza to problemy dla późniejszych użytkowników, którzy mają inne koncepcje.
Również uczniowie są w znacznym stopniu świadomi wartości budynków szkoły i wielu z nich chciałoby mieć coś do powiedzenia oraz jakiś udział w ich ulepszeniu.
Wpływ przestrzeni jest istotny, lecz nie determinujący; jednak jego znaczenie jest często niedoceniane wg Halla jest to to „bezgłośny język”.
OFICJALNY PROGRAM NAUCZANIA
Przekonaniem błędnym jest fakt ze szkoła jest neutralna. Idea ta powstała już w 1916roku.
Przedmioty szkolne
Historia- Występuje tu nadmierne upraszczanie, zarzutem jest iż historia w szkole rozbudza nacjonalizm i postawy etnocentryczne. W książka można odnaleźć nieprecyzyjne informacje lub nieobiektywne komentarze. Na te fakty można później zwrócić uwagę uczniów, można tez napisać na nowo lub zestawić alternatywne wersje podręczników. Nash stwierdził ze selektywność treści książek wskazuje na jawne kierowanie się uprzedzeniami. Kolejna „informacja” przekazywana w trakcie nauczania historii jest seksizm. Davies wnioskuje, iż ukryty program w nauczaniu historii silnie faworyzuje nierówność płci.
Muzyka- Istnieje w niej selekcja treści. Shepherd twierdzi, iż konsekwencja tego jest alienacja uczniów wobec nauczania muzyki. Problem tkwi w definiowaniu muzyki przez nauczycieli, a nie w zakładanym braku zdolności uczniów. Vulliamy wyciąga wniosek, ze jazz, rock i inne formy muzyki zostały zaniedbane w szkołach. Muzyka akademicka jest zdominowana przez muzykę „poważna”.
Gospodarstwo domowe- ilustruje on idee stratyfikacji wiedzy, tj. poczytywanie pewnych przedmiotów za nadrzędne, ważniejsze niż inne. W badania przedmiot pojawia się na dole listy mile widzianych na uczelniach, jednakże na egzaminach wymaga się dużo. Przedmiot ten nacechowany jest seksizmem założeń na temat społeczeństwa. Kobietom przypisuje się wyłącznie role domowe. Zatrudnienie kobiet postrzega się jakoś zajecie tymczasowe a nie jako alternatywna formę spędzania życia.
Religia- w dokumencie „obiektywne, sprawiedliwe, wyważone.” Wyrażono sprzeciw wobec nauczania religi w sposób jakby nie istniała żadna alternatywa dla chrześcijaństwa, czy to w postaci innej religii czy tez niereligijnych sposobów przekonań np. humanizm, egzystencjalizm czy marksizm. Jedyny w szkołach angielskich w pełni obowiązkowy przedmiot, jest potencjalnym , w wielu przypadkach realnym źródłem indoktrynacji, co przyznają zarówno krytycy związani z religia, jak i areligijni.
Edukacja polityczna- zespół specjalistów nakreślił piec możliwych stanowisk w nauczaniu są to: stanowisko konserwatywne, liberalne, apolityczne, reformatorskie i radykalne. Harber wyróżnił tylko dwa stanowiska: konserwatywne oraz liberalno-reformatorskie. Pierwsze ogranicza edukacje do uczenia konstytucji brytyjskiej, drugie preferuje nauki o demokracji, dodając koncepcje demokratycznego uczestnictwa w ekonomicznych, edukacyjnych i politycznych grupach wpływu.
Nauki przyrodnicze i ścisłe- nauka jest dziedzina odrębną od życia codziennego. Uczniowie przyswajają wiedze w laboratoriach w których panują jakieś ściśle określone reguły. Young twierdzi ze nauka stosowana jest podrzędną. Hine twierdzi ze nauki ścisłe i przyrodnicze w formie prezentowanej w szkole są odhumanizowane. Nie przedstawia się np. newtona jako człowieka. U nauczycieli dominuje obsesja terminów naukowych. Barnes odkrył ze nauczyciele przekazują treści przedmiotu jako gotowe systemy prawdziwych odpowiedzi a nie jako system zasad myślenia problemowego. Sygnalizuje ze postawa uczniów jest bierna: polega na reprodukcji a nie na samodzielnym myśleniu. Hoskyns zauważa ze ważne jest włączenie uczniów do planowania zawartości kursu, ma ona za zadanie uwzględnienie zainteresowań i pragnień uczniów.
Inne przedmioty:
Nauki społeczne- prowadza uczniów raczej do kwestionowania i myślenia, niż do akceptacji i wiary. Reeves twierdzi ze wiedza która się przekazuje jest filtrowana przez rożne komitety, komisje, rady itp.
Sztuki piękne- sztukę interpretuje się z uporem jako rzeźbę i malarstwo, pomija się fotografie czy ogrodnictwo. Wyłącza się je z programu lub nadaje status uzupełniający
Języki obce- szkoły uświęcają przeszłości zamiast przygotowywać uczniów do przyszłości. Uczymy się łaciny czy języków starożytnych a nie dążymy do nauki współczesnych języków.
Matematyka- matematycy zgadzają się z poglądem ze szkolna matematyka to „imitacja matematyki” przedmiot dominuje ponieważ jest uważany za mające duże znaczenie dla innych przedmiotów. Sawyer twierdzi ze matematyka zachęca do przyjmowania wiedzy na wiarę i do myślenia liniowego podczas gdy logika skłania do kwestionowania, analizowania i myślenia rozgałęzionego.
Socjologia wiedzy
Wiedza potrzebna w danym czasie jest wytworem społeczeństwa i na jakąkolwiek wiedze odbierana jako niepożądana nakłada się ograniczenia.
Teorie wiedzy szkolnej:
Treść
Wiedze szkolna można interpretować jako zorientowana w przeważającym stopniu na przeszłość, teraźniejszość lub przyszłość. Podejście zorientowane na przeszłości opiera się na podziale na przedmioty. Podejście w orientacji na teraźniejszość podkreśla integracje. Podejście zorientowane na przyszłości kładą nacisk na tempo zmian technologicznych i społecznych oraz tempo wytwarzania nowej wiedzy.
Struktura : stratyfikacja wiedzy szklonej:
Niektórym rodzajom wiedzy szkolnej przypisuje się wysoki status, innym niski.
Wiedza szkolna ma hierarchie warstwowa, jest dzielona na przedmioty o wysokim i niskim statusie: konsekwencja tego jest m. in. hierarchizacja zarówno nauczycieli jak i uczniów.
Przedmioty szkolne przybierają niektóre cechy systemów społecznych i dlatego są w stanie utrwalić same siebie, przedłużając swoje istnienie poza czas swojej przydatności; w ten sposób przywiązują nas do niewspółmiernych rozwiązań naszych przodków.
Zasób wiedzy wnoszony do szkol przez uczniów często ulega odrzuceniu na rzecz zasobu wiedzy z danego przedmiotu posiadanej przez nauczyciela.
Przedmioty wprowadzane są w Zycie przez nauczycieli przedmiotów, postrzegających swoje zadanie jako pewnego rodzaju narzucanie treści, wymagające odrzucenia przeważającego części wiedzy posiadanej przez uczniów. Przedmioty jako systemy społeczne dzielą uczniów, nauczycieli i szkoły na warstwy, ograniczają dostrzeganie alternatywnych sposobów prezentacji wiedzy.
OCZEKIWANIA NAUCZYCIELA
Podstawowa teza badań nad oczekiwaniami nauczyciela mówi, że uczniowie skłonni są radzić sobie w szkole tak dobrze lub tak źle, jak tego oczekują od nich nauczyciele. Można tu wymienić kilka przykładów przeprowadzonych badań:
- Garwood i McDavid zbadali iż nauczyciele posługują się stereotypami w odniesieniu do imion np. wszystkich chłopców o imieniu David postrzegano jako dobry, silnych, mądrych, a o imieniu Harold głupich, słabych itp.
- Palardy zbadał oczekiwania nauczycieli w stosunku do dzieci ze względu na ich płeć w wyniku czego opinie nauczycieli wpływały na rzeczywisty wyniki pracy dzieci
- Harvey i Slatin zbadał fałszywe oczekiwania nauczycieli w stosunku do dzieci, którzy oceniali je po wyglądzie zewnętrznym
- Charkin zbadał bledną ocenę nauczycieli w stosunku do dzieci przy wcześniejszym podaniu informacji na temat ich rzekomych zdolności
PORZĄDKOWANIE OCZEKIWAŃ NAUCZYCIELA
Problemy powstają wtedy gdy pierwsze wrażenia odnoszone przez nauczyciela są fałszywe i niedokładne. Możliwe jest wyróżnienie czterech stadiów tworzenia się oczekiwań:
1. Przewidywania oparte na schematach interpretacyjnych oraz ideologiach edukacji akceptowanych przez nauczyciela- przed spotkanie uczniów po raz pierwszy
2. Pierwsze spotkanie
3. Dalsze schematy interakcji
4. Ocena retrospektywna, prowadząca do utrwalenia schematów interpretacyjnych lub do ich modyfikacji.
Ad1. Przewidywania oparte na schematach interpretacyjnych można zbadać przez zastosowanie siatki repertuarowej( pochodzi od Kelly'ego) - Nash przedstawił każdemu nauczycielowi 3 karty, na każdej było nazwisko jakiegoś dziecka z jego klasy, następnie zapytał, czym każde z tych dzieci różniło się w jakiś znaczący sposób od innych, gdy w swym komentarzu stwierdził, że jedno jest spokojne, a inne hałaśliwe, zakładano, że repertuar konstruktów osobowych tego nauczyciela został wyczerpany. Nash porównał następnie zachowanie i wyniki szkole uczniów z ocenami nauczycieli i stwierdził, że sposób postrzegania uczniów przez ich nauczycieli miał ogromny wpływ na ich ocenianie. Był on większy niż wpływ pochodzenia społecznego ucznia.
Częścią schematów interpretacyjnych nauczyciela mogą być również oczekiwania związane z przekonaniami dotyczącymi płci. Wydaje się że najsilniejsze wpływy na schematy interpretacyjne nauczyciela to raczej wpływy lokalne, a nie wpływy pozaszkolne.
Ad2. W czasie pierwszego spotkania uczniowie mogą uważnie badać schemat interpretacyjny nauczyciela i modyfikować swoje zachowanie zależnie od tego schematu. Pierwsze spotkania mogą ujawnić działanie dwóch mechanizmów- różnicowania i polaryzacji. Różnicowanie dotyczy głównie czynności nauczyciela polegającej na szeregowaniu uczniów i dzieleniu ich na kategorie podczas pierwszego spotkania. Polaryzacja dotyczy głównie działania uczniów będącego reakcją na różnicowanie; jej wynikiem jest wyłonienie się subkultur proszkolnych i antyszkolnych. W pewnych okolicznościach w trakcie tych procesów mogą ulec odwróceniu wyobrażenia uczniów o sobie.
Ad3. Większość dalszych oczekiwań dotyczyła czynności intelektualnych. Badanie Rosenthala i Jacobsona polegało ono na tym iż wzięto po 20% osób z klasy dla dzieci z ponadprzeciętnymi zdolnościami, przeciętnymi i poniżej przeciętnej i dano im test. Wyniki pokazały iż w rzeczywistości różnica między dziećmi znajdującymi się w niższych, a wyższych klasach występują jedynie w wyobraźni ich nauczycieli.. Stanowiły one próbę zademonstrowania, w jaki sposób może powstać samospełniająca się przepowiednia, zrodzona z oczekiwań nauczyciela.
Stworzone przez Beckera pojęcie „handlu ocenami” oraz sformułowane przez Holta pojęcie „sztuki prawidłowej odpowiedzi” to kolejne ilustracje konsekwencji oczekiwań nauczyciela.
Ad4. Badanie Fuchsa pokazuje, w jakiś sposób schematy interpretacji nowego nauczyciela mogą ulec modyfikacji pod wpływem teorii wyznawanych przez nauczycieli doświadczonych, na niekorzyść nauczanych przez tego nauczyciela dzieci.(nowa nauczycielka pełna ciepła i zaangażowania słyszy negatywna opinie dotyczącą niskiego pochodzenia społecznego dzieci od osoby z doświadczonej kadry co powoduje, że wszelkie niedociągnięcia uczniów z czasem zrzuca na to skąd się wywodzą, a nie widzi swych błędów).
UKRYTY PROGRAM JĘZYKA
Klasy szkole można widzieć jako miejsce, w których „króluje” język, a edukacja- jako proces obracający się wokół referowania, wyjaśniania, dyskutowania, omawiania, zadawania pytań, odpowiadania, czytania, pisania i słuchania. Zarówno sposób użycia języka w klasie, jak i treść komunikatów językowych może zawierać w sobie przesłania. Język spełnia w szkole trzy funkcje: komunikacji, myślenia i interakcji społecznej oraz kontroli. Aby doszło do komunikacji między ludźmi, musi istnieć pewien zaakceptowany zbiór pojęć; ten językowy repertuar interpretacji i symboli to dzieło przede wszystkim naszych przodków. Świat naszych przodków był przesycony militaryzmem i wiejskością; wiele metafor zakorzenionych w naszym języku odnosi się do zjawisk, które nie są już w centrum życia złożonego, przemysłowego społeczeństwa; w rezultacie nasze myślenie ulega ograniczeniu i wypaczeniu. Ucząc się języka uczymy się także wyobrażeń o formie wyrazu oraz społecznych ocen akcentu i dialektu. Nauczyciele czasami zwracają większą uwagę na formę wypowiedzi uczniów niż treść.
Bernstein twierdzi, że stosunki społeczne oraz style życia poszczególnych grup społecznych wytwarzają odmienne systemy komunikacji, które można umieścić na continuum sięgającym od kodu ograniczonego do kodu rozwiniętego.
Stopień w jakim dana rodzina preferować będzie jedno ze znaczeń i jeden z systemów komunikacji jest powiązany z jej pozycja społeczną oraz istniejącym w niej systemem ról rodzinnych.
Większość uczniów pochodzących z klasy średniej często osiąga sukces w obecnym systemie szkolnym ponieważ system jest zorganizowany wokół kodu który jest rozlegle stosowany w życiu rodzin z klasy średniej mianowicie kodu rozwiniętego
Większość uczniów pochodzących z klasy robotniczej odkrywa ze typy komunikacji zdecydowanie dominujące poza szkoła są w szkole często niewłaściwe w rezultacie ich doświadczenia szkolne oznaczają albo konflikt albo potencjalna alienacje.
Teoria Bernsteina od czasu jej sformułowania i rozwinięcia w latach 60-tych została poddana zróżnicowanej krytyce większość krytyków kwestionowała wiarygodność opisów rzeczywistego użycia języka podawanych przez Bernsteina.
Pisany język kształcenia szkolnego
W szkole dominuje słowo pisane. Podręczniki, ćwiczenia pisemne i drukowane komplety pomocy dydaktycznej to poza mówieniem techniki najczęściej używane przez nauczycieli do pobudzania uczniów w pracy. Nauczyciele wprowadzają metody wypracowań, odpowiedzi tekstowych czy notatek. Zapisywanie wiadomości jest najodpowiedniejszym trybem uczenia się. Treści zawarte w podręcznikach maja ukryte sady często prezentowane są w postaci rzekomo „obiektywnej” informacji. Język formalny i skonwencjonalizowany jest językiem używanym w wielu tekstach pojawiających się w szkole ale taki język tworzy przepaść. Jedne dzieci potrafią je łatwo odczytywać a inne dzieci uważają ze jest to bełkot. Ci uczniowie odbierają informacje jako zaszyfrowane i nie potrafią ich rozszyfrować.
Prace pisemne uczniów
Trudno jest stwierdzić o czym piszą uczniowie. Pewne jest ze uczniowie piszą bardzo dużo. W wielu klasach pisanie stanowi obszar w którym uczeń ma swój indywidualny i aktywny udział w procesie komunikacyjnym. Pojedynczy uczeń może za pomocą prac pisemnych pokazać swoje umiejętności i nabyta wiedze. Britton James podzielił język pisany i mówiony według typowych funkcji: typ transakcyjny (rola uczestnika) i typ poetycki (rola obserwatora). Dzieci powinny pisać w roli uczestnika czyli typ transakcyjny, powinna to być relacja zagadnień które zostały przeprowadzone w czasie lekcji. Często uczniowie piszą jakby pod wymagania nauczyciela. Pisanie jest dla dzieci trudniejsze niż mówienie. Piszą one bardzo formalnie i bezosobowo.
Poprzez poprawianie wyrazów w pracach nauczyciele w sposób ukryty lecz bardzo dobitnie definiują co uważają za wiedze edukacyjna.
Barnes i Shemilt dzieła nauczycieli na dwie grupy: nauczyciele transmisji uważają prace uczniów za sposób mierzenia osiągnięć uczniów według swoich własnych oczekiwań, jak zadaje prace jego uwaga skupia się na sposobie pisania którego sam oczekuje, prace ocenia jako zapis do którego uczniowie mogą później wrócić: nauczyciele interpretacji dla nich praca pisemna to środek dzięki któremu uczeń bierze aktywny udział w swoim własnym uczeniu się, uczeń może zmieniać własne poglądy.
Rozmowy w klasie
Nauczyciel mówi najwięcej w klasie, nawet w klasach w których uczniowie rozmawiają ze sobą główna os dyskursu jest stale kontrolowana przez nauczyciela.
Komunikacja ograniczona. Nawet kiedy uczniowie mówią komunikacja ich jest bardzo ograniczona.
Badacz Bellack dzieli interakcje językowa na cztery podstawowe ruchy: ruchy budujące wypowiedzi które tworzą i nadają kierunek rozmowie i czynności w czasie lekcji; ruchy prowokujące reakcje maja wywołać jakąś odpowiedz; ruchy odpowiedzi sa związane z ruchami budującymi; ruchy reakcji maja za zadanie dopełnianie, rozwijanie i ocenianie poprzedniego ruchu bez bezpośredniego nawiązania do niego. Nauczyciele najczęściej używają ruchów prowokujących reakcje a uczniowie ruchów odpowiedzi.
Recytacja i zadawanie pytań. Wypowiedzi nauczycieli składają się z recytacji a jeżeli chcą skłonić uczniów do dialogu to z pytań.
Są 4 typy pytań: pytania o fakty czyli pytania CO?, pytania o wnioski czyli JAK?, pytania otwarte dopuszcza wiele rożnych odpowiedzi i pytania pomocnicze sa zadawane dla nadania lekcji kierunku.
Ocenianie testowanie i egzaminowanie
Ocena zbieranie informacji na których opiera się w szkołach swoje sady na temat doświadczeń edukacyjnych. Ocenianie jest powszechne poza szkoła, w życiu społecznym. W szkołach mamy do czynienia ze sposobem oceniania nieformalnym jest to wzajemne obserwowanie się i ocenianie. Jeśli chodzi o ocenianie formalne składa się z punktów, stopni, świadectw zawiera on założenia dotyczące kształcenia szkolnego. Ocenianie w szkole jest obowiązkowe.
Uczących się dzieli się na 3 grupy: osoby świadome wymagań, domyślające się wymagań i głuche na wymagania.
Konteksty
Ocenianie rozumie się w rożnych kontekstach. Wprowadza się znaczki, uśmieszki, rodzice stanowią nagrody i kary. Dzieci zanim Pojda do szkoły zwracają uwagę na znaczki.
Szkoły początkowe
W każdej szkole są rożne sposoby oceniania i jeżeli dziecko przeprowadza się ma problemy z przyswajaniem nowych metod oceny. Wynik końcowy przeważnie jest w takiej samej postaci. Nauczyciele zwracają również uwagę na rozwój osobowy i społeczny wychowanków.
Szkoły średnie
Nauczyciele dzielą uczniów na rożne zespoły, poziomy zaawansowania, grupy przygotowane lub nieprzygotowane do egzaminu. Uczniowie uczą się ze jeżeli chcą dostać dobra ocenę muszą przedstawić wiedzę według przyjętego kanonu.
Edukacja dalsza i szkolnictwo wyższe
Studenci z czasem poświęcają coraz więcej czasu na zdobywanie wskazówek jak uzyskać lepsza ocenę u wykładowcy, a nie poszerzają swoich zainteresowań i nie rozwija możliwości samodzielnego myślenia.
Próba uporządkowania
Są aspekty procesu uczenia się, do nich należy uczenie się, wiedza, nauczyciel i szkoła.
Uczenie się
Uczniowie podejmują naukę by uniknąć przykrych konsekwencji nieuczenia się . uczniowie wyrabiają sobie pogląd ze uczenie się jest tylko przejściowa niedogodności i jak dorosną będą od tego wolni. Uczenie się jest to znalezienie właściwej odpowiedzi natomiast sam sposób uzyskania tej odpowiedzi jest mało istotny. Prawdziwym uczeniem się dla uczniów jest dyktowanie prawidłowych odpowiedzi.
Wiedza
Wiedza dzieli się na drobne fragmenty, nie łączy się w żaden układ powiązań. Posiadanie wiedzy kojarzy się z pamięciowym przyswajaniem sobie ogromnej ilości informacji. Wiedza jest dostrzegana jako depozyt powierzany studentom i oczekuje się od nich powiększania tej wiedzy.
Nauczyciele
Uważa się ze dobry nauczyciel to nauczyciel instruktor. Dobry nauczyciel to taki który robi cos za nas. Wtłacza nam do Glowy informacje. Uważani są oni za ekspertów w swojej dziedzinie. Wydajność tych nauczycieli łatwo kontrolować z zewnątrz.
Szkoły
Dobre szkoły to takie które koncentrują się na nauce czytania, pisania, liczenia. W szkołach średnich najważniejszy powinien być nacisk do egzaminów.