Wykopy(kąt nachylenia w gruntach): skaliste 90, gliniaste 60-75, ilaste 70-80, piaszczystych 45- 55, roślinnych do 45. Wykopy szerokoprzestrzenne (zabezpieczenia): pale, zastrzały, podparcie kotwiowe, dwuteownik/bale/buława/cięgno. ścianę szczelinową wykonuje się: koparka o określonej szerokości czerpaka; czerpak jest wprowadzony w grunt m/y ścianki prowadzące; wybieranie ziemi i pogłębienie odbywa się w zawiesinie (np. betonicie), która wywiera parcie na ścianki wykopu i utrzymuje grunt; gdy już mamy odpowiednia głębokość wstawia się na jej końcach rury stalowe bądź inne profile metalowe (kończą szczelinę i kształtują złącza miedzy ścianami); miedzy rurami ustawia się szkielet zbrojenia; do szczeliny wypełnionej betonitem wstawia się rurę przez którą się betonuje, w miarę postępu betonu rurę się podnosi; następny segment wykonuje się w co drugim polu, gdy wykonamy dwa segmenty, to przystępujemy do wykonania segmentu miedzy nimi. ściana wykonana z profili Larssena służy do zabezpieczania wykopów szerokoprzestrzennych powyżej 3- 5 m, gdy występuje duże parcie wody i gruntu. Ściana Berlińska: wierci się szczelinę (średnica 2- 2,5), wprowadza się belkę dwuteową, kotwi się dwuteownik/ /bale/buława/cięgno, poziomy kotwienia mogą się różnić, dodatkowo robi się opinie z drewna żeby nie było tąpnięcia. Głębokość posadowienia fundamentu zależy od: przeznaczenia części podziemnej budynku, głębokości położenia warstwy nośnej gruntu, poziomu wody gruntowej, wypierania gruntu, przemarzania gruntu, podmywania fundamentów, spadku terenu. Ławy: ceglane kamienne, betonowe, żelbetowe. Pale: wbijane, wpłukiwane, wwibrowywane, wykonane w gruncie. Pale Franki: wbija się w grunt za pomocą kafara stalową rurę o średnicy 400- 600 mm; w dolnym końcu rury jest korek z mieszanki betonowej, zamykający wnętrze rury (nie dostaje się dzięki temu woda do środka rury); dodatkowo rura jest wbijana przez uderzenie baby w korek; w momencie gdy jest osiągnięta nośność zwiększamy uderzenie w korek, odrywamy korek i wyciągamy rure osłonową. Pale wiercone: Straussa, Wollfsholza. Pale Straussa: Rurę osłonową zagłębia się w gruncie sposobem wiertniczym, równocześnie wydobywa się grunt z wnętrza rury, po czym stopniowo wyciąga się ją do góry, równomiernie betonując za pomocą pojemników z otwieranym dnem (wyciąga się rurę tak żeby rurze zostawało trochę betonu); beton się ubija lekkim ubijakiem. Wzmożnienie fundamentów: poszerzenie (np. przez wykonanie dodatkowych law wzajemnie powiązanych; poszerzenie stop fundamentowych z 4 stron, law 2 i 4), pogłębienie, wymiana, zmiana sposobu posadowienia (np. zastosowanie pali wierconych lub wtłaczanych, które przenoszą ciężar budynku nań podłoże niższej warstwy gruntu). Nadproża: sklepione najczęściej się wykonuje z cegły, na deskowaniu ( górna część deskowania ma kształt podniebienia nadproża i opiera się na rusztowaniu); rozpoczyna się budową od obydwóch wezgłowi i kończy się osadzeniem zworników w kluczu nadproża. właściwe położenie spoin wspornych w luku określa się np. sznurkiem przywiązanym np. do środka koła. proste: z cegieł kleina- wykonuje się na deskowaniu i stemplowaniu, zbroi się prętami (powinny one być dłuższe od otworu na światło), z belek stalowych: obsadza się belki na murze (dł oparcia 20-25 cm), miedzy belkami kładzie się cegły; belki należy osiatkować, należy połączyć śrubami; żelbetowe monolityczne: może stanowić osobny otwór lub wieniec stropowy; belka wykonuje się w deskowaniu; od strony zewnętrznej okłada się materiałem izolacyjnym i fakturowym co druga lub trzecia spoinę wkłada się pręt. żelbetowe prefabrykowane: z elementów prefabrykowanych, końce belek opiera się na zaprawie ułożonej na murze; pusta przestrzeń wypełnia się betonem; okłada się materiałem izolacyjnym i fakturowym. Projekt inwestycyjny. zadania strategiczne Strategia marketingowa: jaki jest cel zamierzonego projektu?, kiedy rozpocząć realizacje projektu?, kim sa potencjalni konkurenci?, kto wynajmie pomieszczenia lub będzie zajmować budynek będący przedmiotem projektu? Zagadnienia inwestycyjne: powody i kryteria inwestowania przez firmę; możliwi inwestorzy, wymagana wielkość kapitału założycielskiego; możliwy wzrost kapitału własnego; min i max wartość kapitału własnego, planowany zwrot od kapitału własnego, zwrot kumulowany czy subordynowany, oczekiwany czas na zgromadzenie środków własnych i pożyczek Sprawy własności: struktura własności, wymogi względem właścicieli bądź partnerów. Sprawy organizacyjne: kto obok właściciela będzie brał udział w realizacji projektu? Jakie będzie współdziałanie? Kiedy jednostki zaczną współdziałać w procesie realizacji? Jakie wymogi musi spełniać dokumentacja dotycząca własności? kto zapewni doradztwo prawne w sprawach własności? jaka forma marketingu będzie najlepsza? Długość najmu? Opcje? Jaki typ najmu się zakłada? Zagadnienia budowlane: W jakim zakresie jednostka- właściciel będą współdziałać? czy można etapować inwestycje? Jakie sa problemy związane z harmonogramem, związane z pracami poza placem budowy? Czy są jakieś granice opłacalności? jakie są zakładane koszty budowy? czy istnieją ograniczenia lub problemy z materiałami budowlanymi? Jacy są możliwi podwykonawcy? jaka jest procedura otrzymania zezwoleń budowlanych? Jaka jest umowa o roboty budowlane? Projekt inwestycyjny 3- 4% kosztów inwestycji. Zadania developerskie. Etap przeddeweloperski: wyszukiwanie informacji na temat lokalizacji i rozwoju miasta oraz wymagań projektu; opracowanie deklaracji firmy dotyczące celów projektu; ; właściwe oszacowanie budżetu; sporządzenie oświadczenia jednostka- właściciel; wstępne oszacowanie dokumentacji lub norm prawnych w zakresie umowy w sprawie własności. zbadanie harmonogramu; ponowne zbadanie struktury finansowej opracowanie planu stosunków marketingowych. opracowanie awaryjnych planów marketingowych; zbadanie możliwych zysków; oszacowanie poniesionych kosztów. to trzeba zawsze brać pod uwagę realizując projekt inwestycyjny, ale realizując każdy inny projekt, co innego bierze się pod uwagę. nie zawsze to samo. Proces inwestycyjny- zbiór działań, decyzji, poprzez które dochodzimy do jakiejś konkretnej rzeczy. Proces inwestycyjny: programowanie, projektowanie, realizacja, eksploatacja. Programowanie: Potrzeby: wymagania użytkownika i środowiska, finansowe, społeczne, lokalizacyjne, trwałość obiektu→ problemy krytyczne (badania= możliwe rozwiązania i ich skutki)+ problemy niekrytyczne→decyzja. Dach polski o konstrukcji płatwiowo- kleszczowej: krokiew, kleszcze płatew, miecz, słup, podwalina; wiązar kleszczowo- płatwiowy pełny; Polski dach łamany o konstrukcji jeetkowej: plater górna, belka wczepowa, plater dolna, krokwie dolne, krokwie górne, jetki, podwalina , murlata; Lukarna z murowana ściana frontowa: deska kalenicowa, krokwie, krokiew narożna, wymian, oczep, słupek, kulawka, będąca podparciem słupków; Lukarna o konstrukcji drewnianej z dachem dwuspadowym: sufit lukarny musi buc na tej samej płaszczyźnie co sufit całego poddasza, cofnięta ścianka kolankowa, wymian, krokwie, oczep, słupek, belka podparapetowa; Elementy konstrukcyjne budynku kanadyjskiego: podwalina, oczepsłupy zewnętrzne i wewnętrzne, płyta podłogowa, , belki, krokiew, kotew, deskowanie zewnętrzne, plater dolna, płyta lub suchy tynk, płyta dachowa; Konstrukcja budynku słupowo ryglowego: podwalina, zastrzał, nadproże drzwiowe, nadproże okienne, , rygiel, oczep, belka stropowa, słup, krokiew, tynk na deskowaniu, podłoga, deskowanie zewnętrzne, legar, fundament. Elementy konstrukcji budynku ze ścianami wieńcowymi: fundament, wieńce z połowizn lub belek, słupki podłogowe, legar podłogowy, belka stropowa, koliki, polepa, izolacja z papy, krokiew, pakuły, pokrycie. SCHODY: nachylenie biegu-tgα=h/s; 2h+ s= 60-65 cm. szerokość biegu: 80- jedn, 120- wielorodzinnych, 140- zakład lek, 80- piwnice, poddasza; max szerokość stopnia: 15- zoz,przedszkole, 17,5- mieszk, uzyt pbl, 19- jedn, mieszk, dwukondygn, 20- piwnica strych; Stropy: belkowe (drewniane, z belkami stalowymi); gestozebrowe (żelbetowe, pustakowe ceramiczno- zebrowe i zebrowe prefabrykowane), stropy żelbetowe plytowo- zebrowe, stropy żelbetowe plytowe. stropy drewniane: nagi ocieplony, z podsufitka ocieplony od gory, ze ślepym pułapem, legarowo- listwowy, podwojny cichy, z bali usztywnionych krzyzulcami. Podział stropów ze względu na rodzaj rozwiązania konstrukcyjnego:stropy: belkowe - elementem nośnym są belki ułożone równolegle do siebie, stropy płytowe - elementem nośnym jest płyta oparta bezpośrednio na ścianach, stropy płytowo - belkowe - elementem nośnym jest płyta oparta na belkach równoległych do siebie i opartych na ścianach lub płyta oparta na ruszcie z belek, stropy gęstożebrowe - elementem nośnym są żebra (lekkie belki) oparte na ścianach, pomiędzy żebrami umieszcza się pustaki ceramiczne lub betonowe. Zaprawy: wapienne (składa się z piasku, wody i wapna gaszonego Ca(OH)2 Zaprawa wapienna charakteryzuje się długim czasem twardnienia, łatwością użycia, jest przepuszczalna, mniej odporna niż zaprawa cementowa, plastyczna i mięsista. Doskonale nadaje się jako tynk końcowy.); cementowa (Zaprawa cementowa jest najbardziej odporna, nieprzepuszczalna i szybkowiążąca. woda, piasek, cement) , cementowo- wapienna (Jej cechą charakterystyczną jest równowaga wad i zalet innych zapraw. Większa ilość cementu podwyższa odporność, więcej wapna ułatwia jej wykonanie., wapno, cement, woda, piasek); cementowo- gliniana , gipsowa, gipsowo wapienna; Zakres stosowania tynków zwykłych w zależności od rodzaju zaprawy: Tynki gipsowe: Wykonywane są z zapraw na bazie gipsu budowlanego lub gipsu tynkarskiego (zawierającego dodatkowo drobne wypełniacze i modyfikatory). Tynki gipsowe umożliwiają otrzymanie bardzo równej i gładkiej powierzchni. Stwarzają w pomieszczeniach mieszkalnych korzystny mikroklimat, dzięki zdolności regulacji wilgotności powietrza. Charakteryzują się krótkim czasem schnięcia, małą higroskopijnością, niewielkim oporem dyfuzyjnym pary wodnej, dobrą izolacyjnością cieplną, wysoką odpornością ogniową. Są jednak mało odporne na wilgoć i dlatego stosowane są wyłącznie wewnątrz budynków. Przy zawilgoceniu wykazują znaczny spadek wytrzymałości i odkształcenia. Są mało odporne na uderzenia i powodują korozję niezabezpieczonych elementów stalowych. Mogą wykazywać nadmiernie duże pęcznienie w początkowym okresie wiązania i twardnienia, co może mieć wpływ na zmniejszenie przyczepności do podłoża. Wymagają najczęściej stosowania skutecznych środków gruntujących na powierzchniach kontaktu z tworzywami zawierającymi cement, z uwagi na możliwość tworzenia się pęczniejących kryształów etryngitu. Tynki wapienne: Nazwą tą określa się tradycyjnie tynki wykonywane z zapraw na bazie wapna powietrznego (ciasta wapiennego, wapna hydratyzowanego lub wapna palonego mielonego). Tynki wapienne wykazują zdolność absorpcji wilgoci, zapewniając korzystny dla mieszkańców mikroklimat wnętrz. Charakteryzują się także dużą paroprzepuszczalnością. Są jednak stosunkowo mało odporne na uderzenia i zarysowania ze względu na niewielką wytrzymałość zapraw wapiennych na ściskanie. Tynki wapienne stosuje się jako wyprawy wewnętrzne. Ich stosowanie na zewnątrz budynków, bez dodatków i domieszek podnoszących odporność na wpływy atmosferyczne, jest niezalecane. Tynki gipsowo-wapienne i wapienno-gipsowe Tynki te łączą zalety obu rodzajów spoiw. Dodatek wapna do zaprawy gipsowej redukuje zmiany objętości gipsu przy zmianach wilgotności, zmniejsza rdzewienie niezabezpieczonych antykorozyjnie elementów stalowych, polepsza urabialność i wpływa na opóźnienie wiązania zaprawy. Tynki wapienno-gipsowe mają ładniejszy wygląd, a także większą wytrzymałość mechaniczną w stosunku do tynków wapiennych. Tynki gipsowo-wapienne i wapienno-gipsowe jako zawierające gips nadają się do stosowania wyłącznie wewnątrz budynków. Tynki cementowo-wapienne Tynki tego rodzaju są odporne na działanie wilgoci i wód opadowych oraz charakteryzuje je dobra wytrzymałość mechaniczna. Są łatwe do zacierania. Nie są jednak tak paroprzepuszczalne jak tynki gipsowe, wapienne czy gliniane. Stosowane są jako tynki zewnętrzne oraz wewnętrzne w pomieszczeniach wymagających wypraw mocniejszych i odpornych na uderzenia, np. w magazynach, warsztatach, sklepach. Zaprawy cementowo-wapienne stosuje się także jako narzut wewnętrznych tynków wapiennych w pomieszczeniach mieszkalnych na ścianach i sufitach betonowych lub ze starej cegły. Tynki cementowe Tynki te stosowane są w miejscach, gdzie wymagana jest od wyprawy duża wytrzymałość, zwartość i szczelność - np. poniżej poziomu terenu jako warstwa wyrównawcza pod hydroizolacje, w obszarze cokołu budynku, czy też w pomieszczeniach mokrych (kuchniach przemysłowych, łaźniach itp.), w garażach podziemnych, ustępach. Zaprawa cementowa stanowić może obrzutkę pod niektóre tynki cementowo-wapienne. Tynki cementowe słabo przepuszczają parę wodną, są ponadto trudno urabialne i charakteryzują się dużym skurczem. Tynki cementowo-gliniane Zaprawy cementowo-gliniane charakteryzują się większą wodoszczelnością i odpornością na działanie słabych kwasów niż zaprawy cementowe. Posiadają dobrą urabialność, a ich twardnienie przebiega znacznie szybciej niż zapraw cementowo-wapiennych, a także cementowych. Tynki cementowo-gliniane mogą być stosowane zamiast wewnętrznych i zewnętrznych tynków z zapraw cementowo-wapiennych. Tynki gliniane, gliniano-wapienne i gliniano-gipsowe Stosowany czasem dodatek kazeiny, spełniający taką samą rolę jak inne źródła białka spotykane w dawnych recepturach (np. białka kurze, krew), zwiększa odporność tynku glinianego na wietrzenie i ogranicza skurcz. Wynika to z działania białka jako środka smarnego pomiędzy płytkami minerałów ilastych, co prowadzi do zmniejszenia zapotrzebowania wody zarobowej i w konsekwencji do mniejszego skurczu podczas wysychania wyprawy. W celu zwiększenia odporności udarowej oraz wytrzymałości na rozciąganie stosuje się do zaprawy glinianej także różnego rodzaju dodatki pochodzenia roślinnego, np. włókna roślinne (konopne, paździerze lniane), słomę jęczmienną itp. Stosowanie zapraw glinianych na zewnątrz budynków wymaga wprowadzenia dodatków zwiększających własności hydrofobowe i odporność na wpływy atmosferyczne. Szczególnie przydatny, sprawdzony w wielowiekowej praktyce, jest dodatek nawozu krowiego w ilości 10?15% objętości masy tynkarskiej. Związane jest to z zawartością związków azotowych oraz włókien roślinnych. Współcześnie częściej jednak stosuje się dodatek do masy tynkarskiej kleju kazeinowo-wa- piennego (przygotowywanego z chudego twarogu i ciasta wapiennego), tworzącego odporny na wpływy atmosferyczne związek białka z wapnem.
Wykresy Gantta służą do planowania działań wielopodmiotowych zarówno zespołowych, jak i grupowych. Przedstawiają następstwo kolejnych zdarzeń, uwzględniając również zadania wykonywane równolegle. Dzięki tej technice można także kontrolować realizację zaplanowanego przedsięwzięcia. Technika ta obejmuje następujące etapy: I etap: rozłożenie przedsięwzięcia na cele etapowe lub cele szczątkowe, II etap: ustalenie czasu trwania przedsięwzięcia i określenie czasów realizacji celów etapowych i cząstkowych, III etap: ustalenie kolejności realizacji celów etapowych i cząstkowych oraz wyznaczenie terminów ich rozpoczęcia i zakończenia, IV etap: określenie miejsca, w którym cele te mają być zrealizowane, V etap: wyrażenie w postaci graficznej wszystkich dokonanych czynności.
Ścieżka krytyczna - ciąg takich zadań, że opóźnienie któregokolwiek z nich opóźni zakończenie całego projektu. Różnica pomiędzy CPM, a PERT polega na traktowaniu w metodzie PERT czasu trwania zadania jako zmienną losową, nie jako zmienną zdeterminowaną, jak w przypadku metody CPM. harmonogram dyrektywny jest wykonywany na poziomie realizacji przedsięwzięcia i składa się z : a) zestawienia zadań rzeczowych i finansowych ,b)ogólnego przedstawienia zadań w czasie ,c)planów finansowych zadań Studium wykonalności inwestycji - studium przeprowadzone na etapie przygotowania projektu, weryfikujące, czy dany projekt ma dobre podstawy do realizacji i czy odpowiada potrzebom osób potencjalnie korzystających z efektów projektu. Rodzaje planów: strategiczne,polityki,procedury,reguly i przepisy, operacyjno-taktyczne, projekty,budżety F-cja wewn. BP-u: plan wykorzystywany jest jako wewnętrzny dokument planistyczny niezbędny do zarządzania przedsiębiorstwem F-cja zewn. BP-u - zachęcanie potencjalnych kredytodawców lub akcjonariuszy do zainwestowania w przedsiębiorstwo swoich pieniędzy Przycz. Tworz. BP-u: Zaplanowanie przyszłości; Wspieranie rozwoju i zabezpieczenie finansowania; Minimalizacja ryzyka porażki; Wsparcie wyjścia strategicznego
SWOT - Strengths (atuty), Weaknesses (Słabości), Opportunities (szanse, okazje), Threats (zagrożenia); efektywna metoda znajdywania Twoich mocnych i słabych stron, a tym samym przekonywania się o okazjach i zagrożeniach jakie na Ciebie czekają. Przeprowadzenie analizy SWOT pomoże Ci skupić się na aktywnościach w obszarach, w których jesteś mocny i w których leżą Twoje największe szanse i okazje. Zas. konkretności BP-u - każdy plan jest indywidualny, nie ma 2 takich samych; Zas. Celowości BP-u - co i dlaczego jest robione