DYDAKTYKA OGÓLNA jest zatem zbiorem aktualnej wiedzy o nauczaniu, która może być zastosowana w różnych sytuacjach pedagogicznych, do zjawisk i procesów odnoszących się do zmian zachowania człowieka.

Dydaktyka jest „jedną z podstawowych nauk pedagogicznych, a jej przedmiot stanowi nauczanie innych i uczenie się, niezależnie od tego, czy odbywa się ono w szkole, poza szkołą, czy w codziennych sytuacjach życiowych”. (Okoń 1987, s.58)

Dydaktyka wychowania fizycznego „jest to dział pedagogiki wychowania fizycznego i sportu, skoncentrowany na problemach uczenia się i nauczania w sporcie i poprzez sport, zajmujący się teoretycznymi podstawami, uwarunkowaniami, strukturami, czynnikami, efektami oraz wybranymi aspektami działań człowieka (...), włącza ona w sferę zainteresowań także aspekty i intencje pedagogiczne, przez co poszerza zagadnienia podejmowane przez dydaktykę wychowania fizycznego również o problematykę wychowawczą” (Rothig 1987, s. 392).

UCZENIE SIĘ to proces prowadzący do względnie trwałych modyfikacji zachowania motorycznego jednostki w wyniku jej uprzednich doświadczeń. (S.Baley 1965).

Wyróżnia się trzy poziomy działania, które możemy uznać za trzy poziomy uczenia się:

a) uczenie się nawykowe - wykonanie może być zbliżone do tego, co już znamy lub może być zupełnie nowe i brak jest w nim jakiejkolwiek zasady działania, ściśle określonej metody.

b) uczenie się stereotypowe - działanie może być już znane lub nowe posługujemy się jednak znaną nam metodą, zasadami, które poznaliśmy już wcześniej, w czasie uczenia się innych czynności.

c) uczenie się twórcze - charakteryzuje je zupełnie nowa metoda, nowe zasady działania.

NAUCZANIE - proces, którego celem jest zmiana zachowania się ucznia w rezultacie współdziałania z nauczycielem.

Środowisko fizyczne

i społeczne

NAUCZYCIEL UCZEŃ

KSZTAŁCENIE - zaplanowany, świadomy proces uczenia się i nauczania.

NAUCZANIE

Nie prowadzące do Prowadzące do

rozwoju jednostki rozwoju jednostki,

czyli KSZTAŁCENIE

W terminologii psychologicznej dojrzewanie utożsamiane jest z pojęciem rozwoju, rozumianego jako proces osiągania dojrzałości, zarówno fizycznej, jak i psychicznej; mówi się o dojrzewaniu czy dojrzałości społecznej, intelektualnej, emocjonalnej, społecznej, albo o dojrzałych poglądach, postawach.

• doświadczenie indywidualne to - uczenie się

• doświadczenie gatunkowe to - dojrzewanie

ZASADY DYDAKTYCZNEJ PRACY NAUCZYCIELA

1. patrzeć właściwie na dziecko jako istotę odrębną i posiadającą bogate życie wewnętrzne,

2. mobilizować aktywność dziecka,

3. pobudzać i rozwijać je, a nie nauczać,

4. uwzględniać głębsze zainteresowania dziecka,

5. angażować je do pełnego życia,

6. stwarzać z klasy społeczność dziecięcą,

7. łączyć aktywność ruchową z pracą umysłową,

8. rozwijać zdolności twórcze,

9. indywidualizować wg. właściwej każdemu dziecku miary,

10) zastępować karność zewnętrzną wolnością wewnętrzną (S. Kunowski 1981).

TAKSONOMIA - jest hierarchicznym schematem kwalifikacyjnym tych rodzajów zachowań, które naszym zdaniem uczniowie powinni sobie przyswoić w środowisku wychowawczym.

CECHY TAKSONOMII:

• wielostronne podejście do procesu kształcenia

• jakościowa modyfikacja osiągnięć uczniów (np. zmiany zasobu wiedzy, procesów umysłowych i zachowania oraz wzajemnych związków między nimi)

• pomiar osiągnięć uczniów i warunków w jakich te osiągnięcia nastąpiły (czas realizacji zadań, całość osiągnięć i dopuszczalnych błędów, zgodność z przyjętymi wzorcami lub odstępstwa od nich)

• formułowanie celów operacyjnych (dotyczących całego przebiegu procesu kształcenia, a nie tylko produktu ostatecznego).

Autorzy taksonomii wyodrębniają 3 dziedziny celów:

• poznawczą

• emocjonalną

• psychomotoryczną

---