Druga księga Etyki, zawiera rozważania nad kwestiami dzielności i cnoty. Arystoteles uważa, że dzielność podzielić można na etyczna i dianoetyczną. Etyczna to taka, która tworzy się z przyzwyczajenia i można ją poniekąd nazwać również cnotą. Dianoetyczna dzielność natomiast rodzi się w człowieku z nauki. Cnoty jako takie, w pełni „rozwinięte” nabywane są i kształtowane pod wpływem doświadczenia i własnych przeżyć. Dzięki nim, w pełni możemy cieszyć się przyjemnościami, jak również dzielniej znosimy wszelkie niepowodzenia i porażki. Cnota jest również czynnikiem poznawczym, odpowiedzialnym za doznania i namiętności, osiągnąć ją możemy poprzez działanie. Jak Arystoteles zauważa, do namiętności nie należą zdolności etyczne jak również wady, są one bowiem neutralne - ani dobre ani złe.
Filozof poucza, iż zdolności człowiek posiada z natury, jednak cnoty i wady są przez nas nabywane w trakcie naszego życia, więc od nas zależy, czy postępowanie nasze będzie cnotliwe czy tez naznaczone wadami.