Omów typowe błedy menagerów.
- przekładanie zysków krótkoterminowych przed długoterminowe ponad dobro, życie i zdrowie klienta,
- podkreślanie atrybutów władzy,
- Małostkowy egoizm,
- szufladkowy sposób myslenia,
- zbyt jednostkowe doświadczenia,
- brak motywacji i umiejętności motywowania zespołu,
- Dywersyfikacja motywowania, wyłącznie mania wielkości menagerów
- dyskryminacja kobiet,
- brak znajomości innych kultur,
- brak umiejętności komunikowania się,
- awans powyżej poziomu kompetencji.
Skutki błedów:
- utrata pracy przez zawinionego menagera lub w skrajnym przypadku pozbawienia go wolności
- spadek kursu akcji firmy i jej wartości na rynku firm
- likwidacja miejsc pracy - przejście pracowników na utrzymanie podatnika,
- pogorszenie klimatu socjalnego w firmie,
- absencja chorobowa pracowników i związane z tym koszty firmy i koszty społeczne,
- zaburzenie ładu rynkowego i gospodarki,
- konieczność interwencji rządowych,
- spadek zaufania społecznego w ogóle, a do świata w szczególności,
- narastanie nastrojów antybiznesowych i antyglobalistycznych na świecie.
1. Nieumiejętność delegowania
Ten błąd jest najczęstszym powodem porażek managerów. Delegowanie pozwala osiągnąć więcej i rozwija Twoich podwładnych. Porażka w delegowaniu odbija się negatywnie na Twoich umiejętnościach i pewności siebie.
2. Brak ciągłego uczenia się
Umiejętności, które pozwalały być dobrym managerem 10 lat temu, zmieniły się. Tylko Ci managerowie, którzy bez przerwy się uczą i posiadają umiejętności wymagane tu i teraz, a także dbają o taki sam stan podwładnych, są w stanie odnosić ciągłe sukcesy.
3. Niedocenianie wpływu umiejętności interpersonalnych
Zarządzanie oznacza osiąganie celów przez pracę innych, więc managerowie potrzebują dobrze rozwiniętych umiejętności interpersonalnych, aby poradzić sobie z ludźmi nad, pod i obok siebie. Kontrola własnych emocji oraz odczytywanie emocji innych są kluczowe.
4. Brak odpowiedzialności
Dobry manager podejmuje ryzyko i bierze odpowiedzialność za wyniki swoje jak i zespołu. Uczy się na błędach, nie szuka kozła ofiarnego.
5. Mówienie A, robienie B
Jeśli manager rozwija piękne wizje, a następnie nie dąży do ich realizacji, traci wiarygodność. Jeśli coś mówisz - niech za tym podążają Twoje działania. Pamiętaj, że wymaga się od Ciebie bycia przykładem dla innych.
6. Brak znajomości firmy i branży
Nie wystarczy już wiedza techniczna. Manager musi mieć szerokie pojęcie o branży, konkurencji, rynku - posiadać strategiczne rozeznanie. Dotyczy to także firmy w której pracuje.
7. Brak zdolności komunikacyjnych
To bez znaczenia jak wielką wiedzę posiada manager, jeśli nie potrafi jej przekazać.
8. Brak wizji
Managerowie muszą posiadać wizję przyszłej organizacji i stale do niej dążyć, porywając za sobą innych.
9. Niezdolność do budawania zespołów
Managerowie muszą być graczami zespołowymi, będącymi w stanie tworzyć i rozwijać zróżnicowane zespoły (które cechują się największą skutecznością)
10. Nieumiejętność podejmowania decyzji
Dzisiejsze organizacje wymagają zdecydowania i chęci podejmowania ryzyka od managerów. Praca managera właściwie polega na dokonywaniu decyzji - nie dokonywanie decyzji to nie wykonywanie podstawowych funkcji, jakich się od nas oczekuje.
ETYKA - ethos czyli zwyczaj, jest to dział filozofii zajmujący się badaniem moralności i tworzeniem systemów myślowych z których można wyprowadzić zasady moralne.
ETYKA OPISOWA- system konkretnych norm, odpowiada na pyt. Dla jakich celów żyć i działać( bada to co jest)
ETYKA NORMATYWNA- ustala co jest dobre a co złe (bada to co być powinno)
METAETYKA- analiza pojęć, logiczne metodologiczne badanie problemów wiążących się z problematyka etyki normatywnej.
POTRZEBY-stan osoby odczuwającej niespełnienie
WARTOŚĆ- przedmioty i przekonania powszechnie porzadane
NORMY- zbiór zasad co dobre a co zle.
Etyka (z gr. ἦθος ethos - "zwyczaj") - dział filozofii zajmujący się badaniem moralności i tworzeniem systemów myślowych, z których można wyprowadzać zasady moralne.
Etyki nie należy mylić z moralnością. Moralność to z formalnego punktu widzenia zbiór dyrektyw w formie zdań rozkazujących w rodzaju: "Nie zabijaj", których słuszności nie da się dowieść ani zaprzeczyć, gdyż zdania rozkazujące niczego nie oznajmiają. Celem etyki jest dochodzenie do źródeł powstawania moralności, badanie efektów jakie moralność lub jej brak wywiera na ludzi oraz szukanie podstawowych przesłanek filozoficznych, na podstawie których dałoby się w racjonalny sposób tworzyć zbiory nakazów moralnych. Poglądy etyczne przybierają zwykle formę teorii, na którą składa się zespół pojęć i wynikających z nich twierdzeń, na podstawie których można formułować zbiory nakazów moralnych. Teorie etyczne mogą być zarówno próbą udowadniania słuszności funkcjonujących powszechnie nakazów moralnych, jak i mogą stać w ostrej opozycji do powszechnej moralności, kwestionując zasadność części bądź nawet wszystkich aktualnie obowiązujących w danym społeczeństwie nakazów.
Ze względu na zakres obowiązywania norm moralnych:
teorie obiektywistyczne - zakładają one, że normy etyczne mają charakter uniwersalny i można je wywieść z ogólnych założeń, a następnie zastosować do wszystkich ludzi.
teorie subiektywistyczne - zakładają one, że normy etyczne są wytworem poszczególnych ludzi. Prowadzi to do wniosku, że jeśli istnieją jakieś wspólne normy, to są one wynikiem podobnej zawartości umysłów większości ludzi, lub nawet że nie ma czegoś takiego jak wspólne normy i każdy posługuje się swoim prywatnym systemem nakazów moralnych.
Ze względu na źródło pochodzenia norm moralnych:
antynaturalizm - systemy takie starają się dowodzić, że normy moralne muszą pochodzić z "góry", np. od Boga lub z przesłanek ściśle racjonalnych bez odnoszenia się do danych eksperymentalnych
emotywizm - systemy te traktują nakazy moralne jako wyraz i przedłużenie ludzkich emocji, lub bardziej ogólnie jako efekt działania ludzkiej psychiki i w związku z tym nie ma sensu szukać ani naturalistycznych, ani antynaturalistycznych źródeł tych nakazów, a moralność jest po prostu jednym ze zjawisk psychologicznych.
Ze względu na ocenę zachowań ludzi:
motywizm - systemy motywistyczne zakładają, że o moralnej ocenie danego czynu decyduje przede wszystkim motyw. Według tych teorii nie można uznać czynu za moralnie słuszny, niezależnie od jego końcowego efektu, jeśli nie został podjęty z dobrą intencją.
efektywizm - systemy efektywistyczne zakładają, że o moralnej ocenie danego czynu decyduje wyłącznie jego efekt. Jeśli czyn został dokonany bez intencji lub nawet ze złą intencją ale przyniósł dobry efekt, to można go uznać za moralnie słuszny.
nominalizm - systemy takie abstrahują zarówno od motywu jak i efektu. Traktują one dobro i zło jako niedefiniowalne pojęcia pierwotne. Dobre w obrębie danego systemu moralnego jest po prostu to, co jest zgodne z nakazami tego systemu. Wobec tego ani motyw, ani efekt nie mają znaczenia w ocenie moralnej danego czynu, lecz po prostu zgodność tego czynu z nakazami moralnymi.
Do czasów współczesnych opracowano już praktycznie systemy etyczne będące wszystkimi możliwymi kombinacjami tych podziałów. Obecnie praca etyków koncentruje się głównie na analizowaniu i ewentualnym uprecyzyjnianiu istniejących już systemów. Szczególnie duże postępy odnotowuje się w etyce chrześcijańskiej i systemach nominalistycznych.
Etyka opisowa, zajmuje się analizą, opisem i wyjaśnianiem zjawisk natury moralnej w różnych epokach, społeczeństwach, grupach zawodowych i społecznych w dziejach filozofii, literatury itp.
jest to etyka wyjaśniająca, zwana też nauką o moralności, podejmuje rozważania z dziedziny historii moralności oraz socjologii o moralności, zajmuje się zag. o charakterze historycznym socjologicznym i psychologicznym. Opisuje reguły i zasady postępowania grup społecznych.
etyka normatywna, nauka zajmująca się ustalaniem, co jest moralnie dobre, a co złe, oraz — na podstawie przyjętych ocen i związanych z nimi powinności — wyznaczająca dyrektywy postępowania.
zwana jest nauką o moralności, określa pojęcia „dobra i zła'', praw, obowiązków, powinności człowieka. Buduje systemy etyczne np.: etyka utalistyczna. Jest to system norm, który nam mówi czego unikać a do czego dążyć. Odpowiada do jakich celów należy dążyć. Występuje w postaci : nakazów, kodeksów, zakazów, ideałów, ocen wartościujących. Przedmiotem etyki opisowej jest opis problemów, natomiast etyki normatywnej jest system norm. Etyka normatywna ma charakter oceniający. Etyka normatywna stara się racjonalnie uzasadnić ustalone normy i racjonalnie bronić tych norm. Racjonalne dowodzenie sądów etycznych stanowi zadanie etyki normatywnej.
Metaetyka jest jednym z trzech głównych działów etyki. Jej początki datuje się na pierwsze lata XX wieku, kiedy to pojawiło się dzieło George'a Edwarda Moore'a pod tytułem „Zasady etyki”. Samo słowo metaetyka oznacza zaś gnoseologiczne, logiczne i metodologiczne zagadnienia etyki normatywnej.
Problematyka metaetyki jest bardzo obszerna. Obejmuje ona nawet takie zagadnienia jak wolność woli, odpowiedzialność moralna i przedmiot oceny etycznej, lecz włącza je przede wszystkim od strony znaczenia uwikłanych w te zagadnienia podstawowych pojęć, poddając te pojęcia subtelnej analizie logicznej.
W węższym natomiast sensie metaetyka zajmuje się pewnymi wyodrębnionymi zagadnieniami, z których dwa - od czasu ukształtowania się jej w odrębnych działach etyki - wysunęły się na czoło. Pierwsze z tych zagadnień dotyczy znaczenia orzeczników etycznych (dobry, zły, słuszny, podły). Drugim z podstawowych problemów jest kwestia, czy sądom etycznym przysługuje wartość logiczna i czy wolno je traktować jako fałszywe lub prawdziwe.
Normy - NORMY MORALNE są sankcjonowane obyczajem i opinią społeczną. Normy moralne podawane są w postaci zakazów i/lub nakazów.
Przykłady wartości i norm: wartość: życie, nakaz: nie zabijaj, wartość: prawda, norma: nie kłam.
Przykłady norm ONZ: nakaz poszanowania człowieka, nakaz ochrony środowiska, nakaz powstrzymywania się od praktyk korupcyjnych, nakaz ochrony konsumenta
NORMY: prawo do własności, prawo do życia, prawo do równości bez względu na płeć, rasę, wyznanie.
Przyswajanie norm odbywa się przez różne czynniki: rozumowanie, uczucia, intuicja, także przez praktyczne zastosowanie.
To przyswajanie wiąże się z rozwojem moralnym człowieka.
Na 1 szczeblu rozwoju moralnego człowieka działanie moralne jest instynktowne. Motywacją są cele osobiste oraz dążenie do aprobaty bądź uniknięcia kary.
Na 2 szczeblu działanie jest nastawione na nagrody. Wchodzi z innymi osobami w porozumienie. Nie Rozumieją słuszności bądź niesłuszności pewnych działań.
Na 3 szczeblu działania osób są zdeterminowane przez oczekiwania innych(szkoła, dom, zakład pracy). Te działania opierają się próbie zrozumienia tych norm, które obowiązują. Na próbie pogodzenia tych norm. Na tym szczeblu nie oceniają swoich zachowań w kategoriach systemu. Ta refleksja etyczna istnieje, obejmuje głównie ona interesy jednostki, ale te interesy jednostki związane są do korzyści grupy.
4 szczebel- system społeczny, motywem działania jest utrzymanie społeczeństwa jako całości i niektórych instytucji społ. A a moralność jest określona jako odgrywanie pewnej roli społecznej.
Działania ludzi na 3 i 4 szczeblu zwane stadium wynikają z lęku przed konsekwencjami wynikającymi z powodu odrzucenia norm.
5 szczebel - społecznego kontraktu- pojawia się niezależnie od reguł i obowiązków nakładanych przez społeczeństwo. Dążenie do dobra dla jak najwięcej ludzi.
6 szczebel- zasady uniwersalne - decyzje moralne mają wynikać z wnętrza człowieka tzn. normy moralne uznajemy za własne a nie za narzucone.
3. ETYKA ODPOWIEDZIALNOSCI JONASA- bardziej niż kiedy kolwiek dotąd istnieje konieczność promowania etyki patrzącej w przyszłość lecz czynienia tego w inny sposób niż proponowały dotychczasowe etyki. Istnieje konieczność poszukiwania nie tylko dobra ludzkiego lecz także dobra rzeczy pozaludzkich tj: biosfera która jest poddana naszej mocy.
Etyka odpowiedzialności - (resposibility z ang.)
Różne rozumienie odpowiedzialności - jej rodzaje
odpowiedzialność prawna
odpowiedzialność moralna
odpowiedzialność społeczna
odpowiedzialność korporacyjna
Są trzy znaczenia odpowiedzialności:
być odpowiedzialną osobą (której można zaufać, osoba ta zachowa się moralnie przy podejmowaniu decyzji)
odpowiedzialność jako zobowiązanie - która na nas ciąży (mamy powierzone zadanie za które odpowiadamy)
ponoszenia odpowiedzialności (rozliczenie za rezultaty)
Odpowiedzialność wiąże się z jasnym określeniem celu, z kalkulacją, z rozważnym rozpatrzeniem wszystkich aspektów sprawy, z uwzględnieniem konsekwencji.
ETYKA CELU tzw. Teleologia koncentruje się na celu końcowym jaki realizuje dana jednostka. Stanowisko to występuje w felicytologia.
Założenia etyki odpowiedzialności (sumienia, empatii) stawia na godnościowy nie redukowany do posłuszeństwa bądź korzyści wymiar moralności, wymagająca wyobraźni i wrażliwości moralnej. Walorem jest najszerszy horyzont umożliwiający korzystanie zarówno z etyki powinności jak i narzędzi wypracowanych przez teleologie i prakseologie.
Teleologia - (gr. teleos, cel i logos, badanie) - teoria porządku celowego i pogląd, że porządek celowy zachodzi aktualnie w danej dziedzinie, zwłaszcza w całej rzeczywistości lub w całej rzeczywistości historycznej: dla tego drugiego znaczenia stosuje się także termin finalizm.
Celowe wyjaśnianie rzeczywistości przyrodniczej dominowało w myśli europejskiej od czasów Arystotelesa, który uznał przyczynę celową za nadrzędną wobec przyczyny sprawczej, a zakończyło wraz ze wczesnonowożytną rewolucją w metodologii fizyki, zwłaszcza dzięki Galileuszowi. Ukształtował się wtedy model objaśniania rzeczywistości przyrodniczej wyłącznie za pomocą przyczyn sprawczych, tzw. "przyczynowe wyjaśnianie rzeczywistości". Celowe wyjaśnianie rzeczywistości historycznej, społecznej i moralnej ukształtował natomiast przede wszystkim św. Augustyn, i nie zostało ono naruszone przez zmiany metodologiczne w naukach przyrodniczych.
Pojęcia celowości i teleologii zostały ponownie rozpatrzone przez Kanta w Krytyce władzy sądzenia - Kant szczególnie wyraźnie dostrzegł rozdźwięk między determinizmem i odwoływaniem się do przyczyn sprawczych, które panowały w wyjaśnianiu natury, a indeterminizmem i potrzebą wyjaśnienia możliwości wolności ludzkiej w odniesieniu do rzeczywistości moralnej. Za sprawą kontynuatorów Kanta, Hegla i Schellinga, powstały próby nowego uzgodnienia wolności ludzkiej i konieczności praw przyrody, a nawet pewne nowe próby jej teleologicznego wyjaśniania.
Założenia etyki celu( teleologia)
Koncentruje się ona na celu końcowym, zadaniu danej jednostki-może być to człowiek, dział organizacyjny, państwo. Stanowisko to występuje w poszukiwaniu szczęśliwości, unikanie cierpienia.
ETYKA REZULTATU, SKUTKU, POŻYTKU, KONSEKWENCJI czyli utylitaryzm, stanowisko to koncentruje się na tym jakie będą skutki pozytywne i negatywne danej normy, zasady i jak to będzie na nich wpływało.
Utylitaryzm (łacińskie utilis - użyteczny) - postawa zwana też filozofią zdrowego rozsądku, kierunek etyki zapoczątkowany w XVIII wieku, wg którego najwyższym dobrem jest pożytek jednostki lub społeczeństwa, a celem wszelkiego działania powinno być „największe szczęście największej liczby ludzi".
Programem utylitarystów jest próba obiektywnego ustalenia zasad działań przynoszących pozytywne i negatywne efekty. Podstawowym kryterium rozróżniania działań pozytywnych i negatywnych stała się dla utylitarystów zasada użyteczności. Głosi ona, że postępowanie jest słuszne, jeśli prowadzi do uzyskania jak największej ilości szczęścia i jak najmniejszej ilości nieszczęścia, przy czym dla różnych odłamów utylitaryzmu samo pojęcie szczęścia było różnie pojmowane przez różnych przedstawicieli tego kierunku filozofii, co prowadziło często do skrajnie różnych wniosków praktycznych. Wielu utylitarystów podkreśla wagę efektów postępowania. Ich zdaniem, intencja czynu nie ma większego znaczenia etycznego - ważne jest tylko, czy daje on więcej efektów korzystnych czy szkodliwych.
W potocznym znaczeniu utylitaryzm to dążenie do osiągania celów praktycznych, materialnych.
Założenia etyki utylitarystycznej (rezultatu, skutku) koncentruje się na tym, jakie będą skutki pozytywne i negatywne danej propozycji dla ludzi i jak na nich wpłyną.
ETYKA POWINNOŚCI- deontologia, skupia się na zasadzie, która stwierdza, że dana zasada może być uznawana za uniwersalne prawo moralne. `'postępuj tak aby zasada twojego działania mogła stać się regułą powszechną”. Jest to imperatyw kategoryczny Kampa.
Deontologia (ang. deontology, pierwotnie "etyka prywatna" (Jeremy'ego Benthama), z gr. déon - to, co niezbędne, właściwe; obowiązek i logos - mowa, słowo) - to nauka o powinnościach i obowiązkach.
Termin ten stosuje się do określenia nauki o powinnościach i obowiązkach wynikających ze statutów i przyjętych zwyczajów w różnych zawodach (kodeksy lekarskie, prawnicze). Reguły deontologiczne formułowane są ze szczególnym uwzględnieniem aspektu moralnego, ale za podstawę mają prawo handlowe, cywilne lub administracyjne. Nakazy takiego kodeksu mają charakter imperatywu ustalanego przez oficjalne władze (w wypadku zawodów o wysokim stopniu zorganizowania) lub przez obyczaj (kiedy brak oficjalnej kodyfikacji - w przypadku zawodów mniej zorganizowanych) i odnoszą się do rozwiązań w konkretnych sytuacjach danego zawodu.
Założenia etyki zasad(deontologia) stanowisko to jest zorientowane na obowiązek lub na zgodność działania z prawem moralnym, z normami wypracowanymi przez religie i systemy świeckie. Stanowi ono zmagazynowanie i uniwersalne doświadczenie praktyczno-moralne społeczeństw i ludzkości.
4. ETYKA SENEKI
Kładzie nacisk na praktyczna stronę filozofii. Interesują go praktyczne cnoty. Całkowite podporządkowanie się naturze. Szczęście człowieka polega na tym, aby żyć zgodnie z natura i właściwa jej rozumna koniecznością. Szczęście znajduje się w człowieku a nie poza nim. Nie odrzuca tak jak inni przyjemności zmysłowych nie zada wyrzeczenia się bogactwa. Życie człowieka mierzy się dobrymi czynami. Dobrem jest nie samo życie ale dobre życie. Lepiej wg Seneki jest umrzeć niż źle żyć!!!
ETYKA ARYSTOTELESA
Etyka wynikała w dużym stopniu z teorii bytu, ale także była wypracowana na drodze praktycznej obserwacji. Rozumiał on dobro i cnotę jako dążenie do doskonalenia swojej formy, czyli duszy. Gdy dusza osiągnie optymalna postać to wtedy jednostka ta osiągnie trwale szczęście i cnotę. W swoim postępowaniu człowiek powinien kierować się „złotym środkiem” który jest określany przez rozum gdyż jest to droga do osiągania szczęścia najwyższego dobra. Nie powinien ignorować żądz ale nie powinien im się podporządkować nie może im uledz. Jego działanie ma być umiarkowane ale ma przynosić mu przyjemność. nie w każdym postępowaniu można odnaleźć zloty środek do takich czynów zalicza się cudzołóstwo i kradzież. Dusze ludzkie są nie powtarzalne dlatego to co jest dobre dla 1człowieka nie musi być dobre dla 2 człowieka.
ETYKA MILLA
Odróżnił przyjemności związane z umysłem od związanych z ciąłem. Oba rodzaje przyjemności są w związku z sobą. Przyjemności wyższe powinny być przedkładane nad niższe. Mamy 2 rodzaje przyjemności duchowe i zmysłowe. Podkreśla on edukacyjna role państwa w prowadzeniu jednostki do realizowania zasad etyki utylitarystycznej. Państwo ma wykształcić jednostkę która w swoich czynach będzie kierować się zasadami użyteczności a nie jedynie własnymi egoistycznymi interesami. Utylitarystyczna etyka określa sztukę kierowania czynnościami ludzkimi tak aby wytwarzały możliwie najwięcej szczęścia. Utylitaryści mieli na myśli dobro ogółu społeczeństwa.
ETYKA KOTARBIŃSKIEGO (ideał opiekuna spolegliwego- etyka niezależna) Etyka, według Kotarbińskiego, obejmuje trzy wielkie działy: * naukę o życiu szczęśliwym - eudajmonologia, hedonistyka * naukę o praktyczności działań - prakseologia * naukę o tym, jak trzeba żyć, aby zasłużyć na miano porządnego człowieka - deontologia . Według filozofa należy kierować się w życiu etyką, ponieważ ona przedstawia co trzeba czynić, aby być porządnym i zacnym człowiekiem. Ludzie w życiu kierują się pewnymi wzorcami. Opiekun spolegliwy to człowiek dobry, o czułym sercu, wrażliwy na cudze potrzeby i skłonny do pomocy. Zdyscyplinowany wewnętrznie, a co ważniejsze emanujący chęcią działania. Kotarbiński woli mówić o postępowaniu czcigodnym i haniebnym, raczej niż "dobrym" i "złym". Zachowanie czcigodne jest godne szacunku, pochwały, pewne postępowanie pozytywne, którego przeciwwagę stanowi właśnie postępowanie złe, niegodne, haniebne.
ETYKA KANTA
Przestrzeń i czas to, według Kanta, formy zmysłowej naoczności. Wszystko, każda rzecz, którą widzimy, ma dla nas wymiary przestrzenne i zajmuje określone miejsce w czasie. Sposób ludzi na postrzeganie wszystkiego w trójwymiarowej przestrzeni i w czasie jest jedyną dostępną nam formą widzenia świata. Jedynym dostępnym sposobem myślenia jest używanie pojęć takich jak: stałość, zmienność; jedność, wielość; przyczyna, skutek.
Etyka Immanuela Kanta (1724-1804) prezentuje typowo deontologiczny system etyczny
Jest to, po pierwsze, etyka autonomiczna, co oznacza, iż uzasadnienia słuszności czynów człowiek powinien poszukiwać w sobie samym.
Według Kanta czynnikiem kształtującym działania moralne jest rozum, który jest taki sam u każdego człowieka, zatem wybory racjonalne są wyborami moralnymi.
Po drugie, etyka Kanta jest etyką obowiązku i powinności. Poszukując istoty moralności, Kant odrzuca utylitaryzm, który głosi, iż ocena moralna dotyczy wyłącznie rezultatów ludzkich działań.
Działanie jest moralne, jeżeli:
1) jest uniwersalne i zgodne z innymi działaniami,
2) respektuje istotę rozumną jako cel wszelkich działań,
3) respektuje autonomię rozumnej istoty.
5. Personalizm chrześcijański-prąd w filozofii chrześcijańskiej, zakładający postawienie w centrum badań filozoficznych osoby człowieka, a nie społeczności..
W wymiarze etycznym człowiek jest osobą zdolną do dążenia do prawdy i dobra czyli godności osoby ludzkiej. Personalizm postuluje stałe przekraczanie samego siebie, umiejętność nieulegania nadmiernym wpływom środowiska, rozwój refleksji.
Personalizm - nazwa kilku (czasem przenikających się) kierunków współczesnych filozoficznych o nastawieniu na autonomiczną wartość osobowości, przykładających szczególną wagę do pojęcia osoby (łac. persona):
Personalizm chrześcijański (personalizm katolicki) - prąd w filozofii chrześcijańskiej, obecny w katolicyzmie w XX wieku od ok. 1930 r. Zakłada postawienie w centrum badań filozoficznych osoby człowieka, a nie społeczności. Personalizm ten interpretował religię jako więź osobową człowieka z Bogiem.
Za początki personalizmu można uznać poglądy Arystotelesa, św. Augustyna, św. Tomasza z Akwinu, w których za podstawę rzeczywistości uznawano osobę ludzką. Od personalizmu, z punktu widzenia antropologii filozoficznej, ukształtowała się jego odmiana, wewnętrznie zróżnicowana nowa interpretacja tomizmu św. Tomasza z Akwinu zwana personalizmem chrześcijańskim. Nowy personalizm postuluje podporządkowanie dobru osób całego życia społecznego oraz podkreśla osobę jako wyjątkowo doskonałego bytu.
Wybrani filozofowie personalizmu:
6. Podstawowe założenia dotyczące biznesu w religiach:
BUDDYZM najważniejsze zasady wyrażały się 5 wskaźnikami- nie zabijaj nie rań w jakikolwiek sposób (czynem, słowem, myślą), czyń dobro, pomagaj nie bierz tego co nie zostało ci dane. Buddyzm obiecywał ludziom ”przebudzenie” oświecenie, zbawienie wyzwolenie z ludzkich ograniczeń i słabości już za życia.
KONFUCJANIZM- są to poglądy Konfucjusza Kung- Fu-Cy nastawione na człowieka i na jego życie doczesne. Człowiek jest istotą dobrą nie jest czymś odrębnym od świata, lecz jest jego częścią. Przykładał duża rolę rodzinom - wychowanie w rodzinie, stawiał rodzine przed społeczeństwo. Sprawy państwa i rodziny nie muszą być ze sobą sprzeczne. Centralne miejsce w jego systemie zajmowało pojęcie hiao- miłość synowska, relacje, przywiązania. Ideałem był człowiek szlachetny, który władzę swoją opierał na sile oddziaływania moralnego na potędze mocy jaką daje praktykowanie właściwego prawego postępowania.
.