SYMBOLIZM SŁÓW
Języki religijne
Każda mowa religijna aby była zrozumiała wymaga wiary. Symbole mogą być religijne w różny sposób ale jedynie słowa mogą bezpośrednio nazywać sacrum. Język odnosi się do rzeczywistości. Sam język może wyraźnie i bezpośrednio odnosić się do meta empirycznej rzeczywistości. Same s. rel. Potrzebują języka aby były wyraźne. Język religijny nigdy nie traktuje tego do czego się odnosi jako przedmiotu. Celem jest uznanie tego co transcendentne za rzeczywiste. Wiara nie może być nie wyrażalna. Język odsłania, oświetla doświadczenie. Symbole religijne stają się światłami przewodnimi dla działania.
Cechy charakterystyczne języka religijnego
Możliwe jest wypowiadanie religijnych stwierdzeń bez zaangażowania. Analogia orzekania. Analogia jest raczej regułą logiki, która pomaga nam oznaczyć granice języka mówienia o bogu.
Język paradoksu
Hamann- boska prawda ujawnia się jedynie poprzez „wewnętrzne kłamstwa lub zaprzeczenia rozumowi”.
Kierkegaard rozwinął teorię paradoksu czyniąc go podstawą każdej ekspresji religijnej. Wszelka prawda egzystencjalna jest paradoksalna. Wieczna prawda nie może być bezpośrednio przyswojona przez jednostkę. Sposób wyrażania prawdy egzystencjalnej musi stać się tak odpychający aby skierować podmiot do wnętrza i zobowiązać go do przyswojenia prawdy wnętrza. Zadaniem języka jest odwrócenie podmiotu od świata obiektywnego, w którym zazwyczaj stosowany jest język i skierowanie go do wnętrza siebie. Paradoks używa sprzecznych wyrażeń aby zwrócić uwagę na próbę wychodzenia poza racjonalną ekspresję. Podstawowe twierdzenia religijne nie mogą być sprowadzalne do zwykłego języka chociaż nie mogą być zrozumiane bez odniesienia do tego języka.
Symboliczny charakter języka religijnego
Stopniowo wzrastała świadomość ze sama litera Pisma św. Jest symboliczna. Poprzez studia niemieckich romantyków symbolizm został w pełni odkryty jako twórcza zasada każdego języka religijnego. Jedynie symbole mogą zapewnić j. religijnemu wyrażanie subiektywnego zaangażowania mówiącej osoby religijnej i transcendentnej natury desygnatu. Wszelkie rozważanie o bogu zawiera podstawową nie symboliczną dialektyczną afirmację. Bez tego człowieka nie byłby zdolny powiązać boskiej transcendencji ze swoją afirmacją świata. Język teologii negatywnej jest tak samo symboliczny jak teologii pozytywnej.
Symbolizm sztuki religijnej
Symbole sztuki religijnej są zasadniczo estetyczne. Wyrażają estetycznie to co pierwotnie było doświadczeniem religijnym. Sztuka jawi się jako religijna jedynie wtedy, gdy zależy ona wewnętrznie od afirmacji wiary. Jednak sama afirmacja nigdy nie jest częścią ekspresji estetycznej. Ponieważ wiara potrzebuje ekspresji artystycznej, sztuka doprowadza do zmian samej wiary. Sztuka religijna podkreśla nieadekwatność swej formy w odniesieniu do wyrażanej treści.