IMIĘ BOGA
Idea boga obejmuje wszystkie przymioty przypisywane wcześniej religijnemu „przedmiotowi”. Po każdej afirmacji religijnej musi następować negacja. Boskie imiona są równie negatywne co pozytywne i takimi pozostaną do końcowej afirmacji.
Hegel przenosi ograniczenie języka o bogu na samego boga. Dominujące staje się pojęcie świętości, która była obecna od początku i określała pojęcie mocy jako kategorię religijną. Gdy bóg objawia się jako podmiot, objawia się on jako święty. Bóg nigdy nie istnieje jako fakt.
Afirmacja bytu
Chrześcijanie rozumieli to tak, że bóg jest bytem.
Błędem jest wyobrażanie sobie bytu jako wspólnego pojęcia, dzielącego się na Byt Nieskończony i byt skończony. Bóg jest bytem subsystującym (bytującym) lecz nie bytem wspólnym. Nie istnieje wiec żaden wspólny byt podzielny między boga i byty skończone. Byty skończone po prostu nie posiadają bytu w taki sposób w jaki Bóg jest Bytem.
Mówienie o bogu jest symboliczne- symbolizacja religijna oparta jest na założeniu że to co skończone może być użyte do orzekania o tym co nieskończone.
Bóg stwarza w sobie samym i z siebie samego, nie z nicości. Byt nieskończony musi wycofać się ze swej własnej pełni aby otworzyć w sobie próżnię, w której mogą być stworzone byty skończone.
Świętość jest istotnym atrybutem bycia, mocą trzymującą bogów w integralności bycia.
Filozofia boga zawsze musi wychodzić poza filozofię bytu.
Byt jest pierwszym, najbardziej fundamentalnym określeniem „przedmiotu” sacrum, lecz jest ono również najszerszym zakresem pojęcia „rzeczywisty”.
Negacja bytu
Sacrum może się utrzymać jedynie dzięki opozycji wobec nie sakralnej rzeczywistości.
U Hegla byt niemal całkowicie składa się z negatywnych cech charakterystycznych. Jest wszystkim i niczym.
Wszystko co skończone nie wyklucza tego co nieskończone.
Ateizm religijny- dialektyka dochodzi do kresu. Negacja religijna z samej swojej natury wymaga ponownej afirmacji zarówno tego co skończone i tego co Nieskończone.
Anty-teizm- postawa rewolucyjna, wynikająca ze wzrostu uświadomienia sobie wolności. Agresywna negacja Boga.
Ateizm- dylemat ateisty polega na tym, że wyklucza ob. Boga ale nie może go uniknąć.
Czysto negatywna świadomość absolutu która wywodzi się z poczucia nieobecności, wytwarza tę samą negację samowystarczalności tego co skończone.
Świadomość tego co świeckie nie jest tym samym co świadomość tego co świeckie jako profanum. Jedynie ta druga negatywna świadomość jest religijna. Atrybuty boga mogą być orzekane o bogu bez naruszenia boskiej jedności tylko w sensie negatywnym.
Nieskończone w skończonym
Tylko radykalna negacja pozwala wierzącemu, który dokonuje refleksji przyjąć, że w bogu istnieją określenia, a w konsekwencji, że możliwe jest objawienie.
Skończoność nie może istnieć sama z siebie. Musi być ona zawarta wewnątrz nieskończoności. To ze bóg obejmuje całe stworzenie nie czyni faktycznie istniejącego świata wewnętrznie koniecznym Każdy świat pozostaje otwarty na alternatywy i uzupełnienia.
Czy bóg jest wszechmocny?
Umieszczenie boga u źródeł wszystkiego co jest, oznacza wciągnięcie go w to co skończone. Gdy tylko sacrum personalizuje się jest pojmowane jako czynnik, który może działać i to więcej niż jakikolwiek inny. Prowadzi to do wyobrażenia że bóg może zrobić wszystko co możliwe i ostatecznie do idei że jest on wszechmocny. Nieporozumieniem jest nazywanie boskiego działania „przyczyną” wydarzenia. Każde wydarzenie ma swój początek w innym, wewnątrz ziemskim wydarzeniu. Człowiek religijny interpretuje pewne wydarzenia jako cudowne ponieważ są one nieproporcjonalne do tego co je poprzedza i mają miejsce w układzie religijnym.
Gdy mówi się, ze bóg jest osobowy to ma się na myśli, iż jest możliwa komunikacja z nim. Być osobą znaczy być zdolnym do komunikowania się w sposób wolny.