PSM Wykład 9 grudnia 2008
DOKTRYNY UŻYCIA SIŁ ZBROJNYCH W WOJNIE KONWENCJONALNEJ
W 172 na 212 kryzysach wojskowych marynarka wojenna odegrała znaczną rolę.
Strategia wysuniętej obecności marynarki (Naval Forward Presence)
ma na celu zapewnienie stabilności w różnych regionach bądź możliwości przywrócenia stabilności
ma na celu połączenie pięciu elementów bez konieczności zawierania sojuszy:
Konwencja o prawie morza mówi, iż morze wewnętrzne ma szerokość 12 mil morskich; natomiast kolejna strefa, to morska strefa przyległa, gdzie żadne państwo nie sprawuje zwierzchności (po której są wody międzynarodowej) charakteryzuje się sześcioma wolnościami.
wolność żeglugi
wolność rybołówstwa
wolność przelotu
wolność układania kabli podmorskich i rurociągów
wolność badań naukowych
wolność budowania wysp i innych instalacji..
80% populacji świata zamieszkuje tereny znajdujące się nie dalej niż 200 km od linii brzegowej.
Większość ośrodków politycznych, gospodarczych, kulturalnych znajduje się na obszarze 200 km od linii brzegowej.
Ponad 90% linii brzegowej jest trudno dostępne dla desantu morskiego,
Promień działania np. samolotów bojowych wynosi 1500 km (lotniskowce z samolotami na pokładzie. Promień działania wyznaczany jest największy możliwy dystans do przebycia przez samolot z możliwością powrotu w miejsce wylotu.
Podstawowym narzędziem strategii wysuniętej obecności marynarki jest grupa bojowa lotniskowca. Składa się ona z 11 - 12 okrętów (z czego lotniskowiec jest tylko jeden). Aktualnie USA jest jedynym państwem dysponującym taką grupą.
Grupa bojowa lotniskowca składa się z:
Jeden lotniskowiec o napędzie atomowym klasy Nimitz uzbrojony w kombinowane skrzydło lotnicze (80 - 90 nowoczesnych samolotów). Załoga: 6 tys. ludzi..
Zadania:
wysunięta obecność - wpływanie na militarną równowagę regionu
odstraszanie od działań skierowanym przeciwko grupie bojowej lotniskowca albo przeciwko USA
wykonywanie uderzeń dalekiego zasięgu
wsparcie wojsk lądowych
Dwa krążowniki klasy Ticonderoga posiadające dwa systemy broni:
Około 100 rakiet Tomahawk typu Cruise
System AEGIS
po raz pierwszy użyty podczas wojny falklandzkiej
składa się z rakiet, radarów i komputerów, które zapewniają system nadzoru i kontroli obrony powietrznej
wyszukuje cele, dzieli je na `nasze' i `obce', automatycznie hierarchizuje zagrożenia i likwiduje je w kolejności od najgroźniejszego
potrafi zlikwidować 100 (nieoficjalnie 300 celów) w jednej chwili
do połowy lat 90' AEGIS znajdowało się na co najmniej dwóch okrętach w grupie, na wszelki wypadek, gdyby zlikwidowano jeden z nich - w związku z tym podwójnie kontrolowało tą samą przestrzeń
po latach 90' wprowadzono system magistrali taktycznej, która powoduje nie nakładanie się działania dwóch systemów AEGIS, a sumowanie się ich działania dzięki czemu przy trzech systemach można naraz usunąć do 900 obiektów
Zadania:
uderzenia dalekiego zasięgu
ochrona grupy przed atakiem
Co najmniej dwa duże niszczyciele klasy Arleigh Burke:
część z nich posiada system AEGIS
rakiety Tomahawk
rakiety typu Harpoon
Zadania
uderzenia dalekiego zasięgu
obrona przeciwlotnicza
obrona przeciwskrętowa
Jeden - dwa niszczyciele klasy Spraunce:
tomahawki
rakiety Harpoon
Zadania:
obrona przeciwpodwodna
Dwie fregaty klasy Olivier Hazard Perry:
Zadania:
obrona przeciwwodna
Dwa wielozadaniowe okręty podwodne:
typu Hunter-killer
typy Los Angeles
Sea Wolf
Virginia
Zadania:
uderzenia rakietami Tomahawk dalekiego zasięgu dokonywane skrycie
obrona przeciwwodna
platforma do działań zespołów specjalnych
Okręt zaopatrzeniowy - paliwo, pożywienie
Czas operacyjny lotniskowca wynosi ponad 90 dni. Dołączenie okrętu zaopatrzeniowego wydłuża czas, analitycy twierdzą, że przy wahadłowej wymianie okrętów zaopatrzeniowych, grupa bojowa lotniskowca może znajdować się na morze bez przerwy.
Narzędziem Naval forward presence jest cała grupa bojowa lotniskowca, a nie jej poszczególne okręty.
Koszty produkcji całej grupy to 20 miliardów dolarów, ich eksploatacja w warunkach pokojowych to 2 miliardy dolarów rocznie. Siła uderzeniowa to 1,5 - 2 polskie armie.
Przykłady wykorzystania:
Za każdym razem, gdy wzrasta napięcie między Chinami a Tajwanem, grupa bojowa lotniskowca amerykańskiego przepływa na południowy Pacyfik w rejony cieśniny tajwańskiej, co powoduje zmianę równowagi militarnej regionu i powoduje złagodzenie stanowiska przez Chiny.
W 2005 roku przed inwazją amerykańską na Irak w Zatoce Perskiej pojawiło się w sumie pięć grup bojowych lotniskowca: dwie z nich skupiały się na Iraku, trzy natomiast kontrolowały działanie Iranu - w ten sposób USA były pewne, że Iran nie pomoże Irakowi.
W posiadaniu USA znajduje się 12 grup bojowych lotniskowca:
Jeden zawsze znajduje się w remoncie
10 - 11 zawsze na morzu: stąd tez możliwa jednoczesna interwencja w Afganistanie, Iraku, i groźby wobec Iranu
Tylko kilka państw świata ma lotniskowce, tylko USA mają grupę bojową lotniskowca.
Ekspedycyjne zespoły amfibijne
Transportowce z brygadą piechoty (4 - 5 tys.) zdolne do wypłynięcia w morze w kilka godzin. Żołnierze wyposażeni w ciężki sprzęt mogą otrzymać wsparcie grup bojowych lotniskowca, wówczas stają się poważnym zagrożeniem dla każdego państwa.
Siły szybkiego reagowania
po kryzysie irańskim (porwaniu amerykańskich dyplomatów) zaczęto implementację planów
po raz pierwszy wykorzystano w 1983 podczas ataków spadochronowych na Grenadę
są w stanie rozpocząć konflikt na pełną skalę w ciągu 30 dni od podjęcia politycznej decyzji
380 tys. żołnierzy (podczas gdy UE stara się o utworzenie Europejskicj Sił Szybkiego Reagowania w wielkości 50 - 60 tys. żołnierzy i jest to dla UE ogromnym wyzwaniem)
1991 - po inwazji Iraku na Kuwejt Amerykanie interweniowali po sześciu dniach.
Na siły szybkiego reagowania składają się dwa elementy:
zaopatrzenie - począwszy od armii po posiłki, materiały
C4I (Command, Control, Communications, Computers, and (military) Intelligence)
intelligence - plany są aktualizowane do 24 godziny, są gotowe
problemem planowanie i informacja - tak aktualnymi planami i informacją dysponują tylko Stany Zjednoczone
Siły natychmiastowego reagowania
jednostki są zdolne do podjęcia interwencji zbrojnej w ciągu dwunastu godzin
nie ma oficjalnych informacji, z ilu żołnierzy składają się te siły - nieoficjalnie podejrzewa się, że jest ich kilkanaście tysięcy
zawsze pozostawieni w warunkach bojowych, a nie w stanie gotowości
Istota systemu Aegis opiera się na pełnej integracji okrętu i jego systemów komputerowych, radarowych oraz rakietowych, a także innego rodzaju uzbrojenia służącego do zwalczania zarówno zagrożeń z powietrza, jak i celów podwodnych oraz nawodnych. Podstawą systemu Aegis jest Aegis Combat System (System Walki Aegis) integrujący ze sobą wszystkie strategiczne elementy okrętu. Radar jest w stanie śledzić ponad 100 celów na odległości ponad 200 km.