PSM Wykład 6 stycznia 2009
SOJUSZE
Trzy definicje sojuszu:
Breiden:
Związek państw powstałych w celu zwiększenia siły.
Walt:
Formalne lub nieformalne porozumienie dwóch lub wielu państw dotyczące współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa.
Szejder
Formalny związek państw zakładający wspólne użycie siły militarnej w celu zwiększenia ich bezpieczeństwa lub potencjału przeciwko innym państwom.
Cechy wszystkich sojuszy:
istotą sojuszu sumowanie zasobów członków
podstawą funkcjonowania sojuszu jest wspólny interes
skierowanie ku przyszłości
sojusz powstaje, bo coś ma się stać, a nie bo już się stało lub już się dzieje
do 1871 sojusze zawierane były po wybuchu wojny
po raz pierwszy jednak podczas wojny francusko-pruskiej w ciągu kilku dni dokonano pełnej mobilizacji (dzięki transportowi kolejowemu
sojusz antycypuje pewne wydarzenia
Cechy większości sojuszy:
skierowane przeciw komuś
założenie współpracy militarnej
najczęściej w postaci koordynacji
w wypadku sojuszy defensywnych - kooperacja (kolaboracja)
przykładowo: sojusz egipsko-syryjski podczas wojny Yom Kippur
służą utrzymaniu status quo
większość z nich ma charakter defensywny
Inne kategorie nie będące sojuszami:
Układ - oczekiwanie liderów dotyczące wsparcia lub zignorowania ich działania na arenie międzynarodowej
Koalicja - związek z założenia o krótkotrwałym charakterze stawiający przed sobą tylko jeden cel (np. koalicja antyhitlerowska)
Ententa - niezobowiązująca deklaracja poparcia, nie ma znaczenia czy przybiera charakter formalny czy nie. Np. Rozważam, możliwe jest
Powstawanie sojuszy:
przyczyny wewnątrzpaństwowe
niewystarczające zasoby, aby sprostać zagrożeniom zza granicy
wysokie koszty mobilizacji potencjału w długim okresie czasu
Można zmobilizować 2% potencjału, jeżeli zmobilizuje się więcej armia zaczyna zżerać gospodarkę - zasoby pochłaniane przez armię przewyższają wówczas PKB. W krótkim okresie można zmobilizować 10% potencjału.
koszty polityczne związane z utrzymywaniem zbyt wysokiego potencjału militarnego
struktury ekonomiczne, polityczne i społecznie uniemożliwiają dostęp do zasobów - charakterystyczne dla państw afrykańskich: np. Somalia
konieczność walki z opozycją wewnętrzną, np. Francja w Algierii i Indochinach - nie mogła całkowicie sprzeciwić się ZSRR
przyczyny zewnątrzpaństwowe (ponad 90% sojuszy)
Dwa mechanizmy powstawania sojuszy z przyczyn zewnątrzpaństwowych:
Przyłączanie (8% sojuszy)
defensywne - przekazanie części zasobów i zrezygnowanie z agresji, ma miejsce wówczas nierówna wymiana,
np. Czechy wobec hitlerowskich Niemiec
ofensywne - strona silniejsza zgadza się na zawarcie sojuszu ze względu na to, że dzieli odpowiedzialnością
np. Finlandia i ZSRR vs Niemcy, Polska i USA vs Irak
Równoważenie zagrożenia (92% sojuszy)
[do 1987 równoważenie siły - ale teoria ta nie tłumaczyła powstawania sojuszu antyirackiego w 1991]
O zawarciu sojuszu przesądza analiza potencjalnego przeciwnika. Pod uwagę bierze się takie czynniki jak:
potencjał ogólny
potencjał ofensywny (zdolność do dokonania agresji militarnej)
bliskość geograficzna
wymiar matematyczny
wymiar rzeczywisty: trudność przemieszczania jednostek wojskowych
intencje liderów
Opracowane są teorie powstawania i rozpadu sojuszy, brak natomiast teorii funkcjonowania sojuszu ze względu na wiele możliwości ich funkcjonowania.
Sojuszniczy dylemat bezpieczeństwa: porzucenie i uwikłanie:
Tylko część interesów będących podstawą funkcjonowania sojuszu jest interesem aktora. Państwa muszą się zastanowić czy podejmowane przez nich działania służą wspólnym interesom czy interesom sojusznika.
Uwikłanie (entrapment) - realizacja interesów sojusznika, które nie są podzielane przez aktora.
Unikając uwikłania ryzykuje się porzucenie.
Zdolność balansowanie między porzuceniem charakteryzuje mądre funkcjonowanie sojuszu.
Trzy czynniki zdolności do balansowania:
własna siła balansującego
stopień konfliktów z wrogiem
liczba interesów podzielanych z sojusznikiem