Skrypt semestr I, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych


  1. Geneza i zasady funkcjonowania systemu wiedeńskiego w Europie

    1. Geneza systemu wiedeńskiego

I Dwie rewolucje, czyli ideowa rewolucja amerykańska i praktyczna rewolucja francuska.

Rewolucja amerykańska

Rewolucja Francuska

II Zniknięcie Polski z mapy Europy. 7.07.1807 (Tylża- Rosja i Francja) oraz 9.07.1807

( Francja i Prusy)

III System Napoleoński w Europie ( Epoka Napoleońska)

wpływ Epoki Napoleońskiej na stosunki międzynarodowe i historię

V Pierwsze próby tworzenia nowego ładu europejskiego

oficjalnie gen. Johann Yorck działał na własną rękę

- nowy ład na kontynencie nie może zagrażać Anglii

- obawa przed hegemonią rosyjską

- rywalizacja z Prusami o wpływy w Niemczech

- Austria nie może zrealizować wszystkich ambicji terytorialnych

-Wielka Brytania nie może dominować w krajach poza Europą, zwłaszcza w Azji

Z 14.01.1814

    1. zasady systemu wiedeńskiego

System wiedeński składa się z trzech zasad:

      1. równowaga sił w Europie

      2. legitymizm

      3. restauracja

Równowaga sił w Europie

Zasada ta polegała na takim rozłożeniu sił państw mocarskich, który nie dopuściłby do przewagi jednego państwa nad drugim, przez co uniemożliwiłby powtórkę z ery napoleońskiej w wykonaniu jakiegokolwiek z mocarstw.

Podstawowym zastosowaniem tej zasady było rozdzielenie między mocarstwami słabszych państw nie według historii tych państw, kultury, czy nawet zaludnienia, lecz w sposób nie dający przewagi terytorialnej, czy ludnościowej żadnemu mocarstwu.

Głównym rzecznikiem zasady równowagi sił był brytyjski przedstawiciel Casteleregh. Nie chciał on dopuścić do zamiany hegemonii francuskiej na rosyjską, czym groziło zrealizowanie wszystkich ambicji terytorialnych Cara Aleksandra I dotyczących głównie ziem polskich, a konkretnie utworzenia Królestwa Polskiego pod swoim berłem, złożonego z całego Ksiestwa Warszawskiego. Casteleregh postulował również o stabilizację w sytuacji Niemczech, czyli równowagę wpływów Austrii i Prus w tym obszarze, a także uniemożliwienie odrodzenia imperialnych ambicji Francji.

Zastosowanie równowagi sił- podział kompensaty terytorialnej:

Legitymizm

Zakładał nienaruszalność praw dynastii, co w praktyce oznaczało oddanie  władzy monarchom usuniętym z tronów przez Napoleona. I tak trony odzyskały, odsunięte od rządów w okresie napoleońskim, rody panujące w Hiszpanii, Portugalii, Sardynii, Neapolu i Francji.

Restauracja

Powrót do przedrewolucyjnych systemów ustrojowych. Najwięksi przeciwnicy Napoleona chcieli  usunąć wszystko co wiązało się z postacią Napoleona, zdawano sobie jednak sprawę, iż w obecnej sytuacji nie można wrócić w pełni do wcześniejszego ustroju, bowiem groziłoby to wybuchem kolejnych rewolucji na wzór francuskiej z 1789 roku, dlatego m.in. utrzymano zasadę równości wszystkich wobec prawa we Francji, a w wielu krajach zachowano również Kodeks Napoleona.

  1. Postanowienia Kongresu Wiedeńskiego w sprawie ziem niemieckich.

Podstawowym rozstrzygnięciem sprawy ziem niemieckich było stworzenie Związku Niemieckiego

Akt Zasadniczy Związku Niemieckiego 8.06.1815

ZWIĄZEK NIEMIECKI

Celem utworzenia Związku Niemieckiego było bezpieczeństwo wewnętrzne zewnętrzne Niemiec, a jego priorytetowe sprawy rozstrzygał Sejm Związkowy (Bundestag z siedzibą we Frankfurcie). Przewodnictwo w Związku należało do Austrii, jednak współzawodnictwo mocarstw nie jednoczyło lecz utrwalało rozbicie Niemiec.

Pozostałe ustalenia w sprawie Niemiec dotyczyły podziału ziem, na mocy których Prusy otrzymywały od Szwecji Rugię i część Pomorza oraz Nadrenii ( okręgi Trewiru, Kolonii i Akwizgranu), Hanower stawał się Królestwem podporządkowanym Anglii, Lauenburg i Holsztyn otrzymywała Dania, a Wielkie Księstwo Luksemburga oddano Niderlandom.

  1. Postanowienia Kongresu Wiedeńskiego w sprawie układu sił w Europie.

Początek rozkładu sił w okresie Kongresu był dość trudny gdyż mocarstwa miały różne zapatrywania na rozwiązanie sytuacji Europy po epoce napoleońskiej, dlatego też powstały dwa obozy w Czwórprzymierzu ( Prusy, Austria, Rosja i Wielka Brytania), 1. Prus i Rosji oraz 2. Anglii, Austrii i Francji ( przyłączyła się do obozu dzięki Talleyrandowi, który odwoływał się do zasady legitymizmu, chcac zaznaczyć stanowisko odcięcia się od Napoleona przez Francję), jednak po ucieczce Napoleona z Elby mocarstwa były zmuszone do odnowienia postanowień z Chaumont. Traktat zawarty między Austrią, Anglią, Prusami i Rosją został oficjalnie odnowiony 25.03.1815. Następnie po zwycięstwie nad Napoleonem zawarto 20.11.1815 nowy traktat sojuszniczy, który zobowiązywał państwa do gotowości wojny z Francją oraz podtrzymywał postanowienia traktatu z Chaumont .

Teoretycznie państwa te były ze sobą związane, jednakże żadne nie dażyło zaufaniem drugiego.

Po Kongresie Wiedeńskim Anglia podtrzymała swoje stanowisko izolacji

Stosunki między mocarstwami:

Austria obawiała się próby zajęcia przez Prusy w Związku Niemieckim stanowiska równego Austrii.

Prusy i Anglia obawiały się polityki Aleksandra I, która wydawała się im zbyt liberalna.

Rosja obawiała się Austrii, która stanowiła przeszkodę w rosyjskiej polityce bałkańskiej, poza ty Aleksander I uważał iż Metternich chce osłabić stanowisko i autorytet Rosji w Europie, zdobyte po pokonaniu Napoleona.

  1. Postanowienia Kongresu Wiedeńskiego w sprawie ziem polskich.

    1. Zachodnia część Księstwa Warszawskiego z Poznaniem i Toruniem przeszła pod panowanie Prus pod nazwą Wielkiego Księstwa Poznańskiego

    2. Pozostała część Księstwa Warszawskiego została połączona z Cesarstwem Rosyjskim. Aleksander I został jego królem i nadawał mu konstytucję oktrojowana z 15 listopada 1815

    3. Austria odzyskała saliny walickie oraz powiaty oddzielone od Galicji na mocy traktatu wiedeńskiego z 1809 roku

    4. Kraków pozostał miastem neutralnym pod opieką otaczających mocarstw

  1. Rozkład interesów głównych mocarstw europejskich do 1848 roku.

Anglia:

Francja:

Rosja:

Austria:

Prusy:

  1. Znaczenie, charakter i rozpad Świętego Przymierza.

Święte Przymierze zostało początkowo zawarte wyłącznie między Austrią, Prusami i Rosją. Jego autorem był Aleksander I .

Znaczenie:

Święte Przymierze stało na straży systemu wiedeńskiego i zobowiązywało państwa do interwencji w chwili zaistnienia sytuacji buntu bądź rewolucji, w którymkolwiek z państw związanych przymierzem. Święte Przymierze stanowiło także podstawę współpracy między mocarstwami ze względu na ich nieufność wobec siebie. Przywróciło do grona wielkich mocarstw Francję i było prawną podstatwą interwencji państw w rewolucjach, np. we Włoszech, czy Hiszpanii.

Charakter:

Był to sojusz powstały z konieczności i wzajemnej nieufności, którego podstawą była religia chrześcijańska. Charakteryzował się konserwatyzmem i antyrewolucjonizmem.

Rozpad:

Ostateczny upadek Świętego Przymierza był konsekwencją wojny krymskiej, jednak zapoczątkowała go fala powstań i rewolucji, które ujawniały co raz większą ilość róznic interesów, które stawały się z dnia na dzień problemami nie do przeskoczenia dla jednych państw i podstawą do tajnych sojuszy dla drugich.

Takie znaczenie miała Rewolucja Belgijska, której wynikiem był podział na 2 obozy: 1. Francji i Anglii ( entente cordiale) oraz 2. Rosji i Prus poniekąd związanych z niezdecydowaną Austrią. Rosja zmieniła swoje stanowisko w sprawie belgijskiej tylko ze względu na powstanie listopadowe.

Jednak finalny wpływ na rozpad Świętego Przymierza miał konflikt interesów mocarstw na bałkanach.

  1. Przejawy podważania systemu wiedeńskiego w latach 1815-1848.

  1. Wpływ Wiosny Ludów na stosunki międzynarodowe w Europie.

  1. Rywalizacja Rosji, Austrii, Anglii i Turcji na Bałkanach w I połowie XIX wieku.

Niechęć wobec możliwości nierównego wzrostu jednej z potęg w stosunku do pozostałych, dążenie do hegemonii na tych obszarach przekreślały realizację, wysuwanych już w XVIII wieku, projektów rozbioru Imperium Osmańskiego między najważniejsze państwa Europy, szczególnie zaś Austrię i Rosję. Kompromisowe rozwiązanie tak zwanej kwestii wschodniej, czyli walki o spadek po potędze Osmanów, było niemożliwe z racji kluczowego gospodarczo i strategicznie położenia rzeczonego obszaru. Problem bałkański był istotną częścią zagadnień wschodnich, szczególnie zaś żywą za względu na bezpośrednie sąsiedztwo z imperium Habsburgów i Cesarstwem Rosyjskim

Bałkany były niezwykle ważnym ekonomicznie i gospodarczo obszarem Europy. Położone między Morzem Śródziemnym a Morzem Czarnym były poprzecinane licznymi szlakami handlowymi, łączącymi Bliski Wschód z Europą. Rozkwitał handel w portach czarnomorskich, Dunajem zaś transportowano towary na przestrzeni niemalże 3 000 kilometrów długości rzeki. Profity czerpane z nadzoru nad tymi terenami były zawrotnymi sumami, które kusiły swą atrakcyjnością. Protektorat nad tymi obszarami dawał ponadto mocny argument w stosunkach międzynarodowych.
planów ekspansji austriackiej na Bałkanach.

Dla Austrii były to naturalne obszary rozrostu terytorialnego, z którymi gospodarka Habsburgów była od zawsze połączona. Najdalej na północny - zachód wysunięta prowincja turecka, Bośnia i Hercegowina, stanowiła zaplecze dla austriackiej Dalmacji, Dunajem spływały ku Morzu Czarnemu towary wywożone z monarchii.

Dominacja Rosjan na Półwyspie Bałkańskim doprowadziłaby do oskrzydlenia gospodarczego Habsburgów, przekreśliłaby ona również nadzieje Wiednia co do korzyści czerpanych z opanowania portu salonickiego. Problemy bałkańskie były najważniejszym aspektem austriackiej polityki zagranicznej, one decydowały o stosunkach Austrii z mocarstwami Europy.

Zgodnie z ideą zachowania równowagi na kontynencie europejskim, jako gwarancji bezpieczeństwa interesów Wysp Brytyjskich, Wielka Brytania usiłowała zapobiec nadmiernemu rozrostowi wpływów któregokolwiek z mocarstw na tamtych obszarach. Starano się utrzymać integralność państwa tureckiego, którego istnienie stanowiło o równowadze potęg na tym obszarze. Dbano o swobodę w kontaktach z Indiami, a najgroźniejszy wydawał się Anglikom ekspansjonizm rosyjski. Silne wpływy polityczne i handlowe Cesarstwa na Bliskim Wschodzie mogły bowiem zagrozić coraz żywiej rozwijającemu się handlowi Wielkiej Brytanii ze Wschodem. Za wszelka cenę paraliżowano zabiegi Rosji zmierzające do sięgnięcia po cieśniny i włączenia się w strefę handlu śródziemnomorskiego. Poważny problem istniał przy imporcie do Anglii zboża z Mołdawii i Wołoszczyzny, bowiem Petersburg usiłował go nieustannie utrudniać. Dyplomacja Wielkiej Brytanii była stale obecna i wielce aktywna przy rozporządzeniach dotyczących kwestii bałkańskiej, gdyż problem ten splatał się z jej żywotnymi interesami.

Francja, podobnie jak i Wielka Brytania, w swojej polityce zagranicznej zabiegała o zachowanie ustalonej równowagi na Bałkanach i Bliskim Wschodzie. Z racji interesów handlowych na tamtych terenach, Francja przeciwstawiała się ekspansjonizmowi rosyjskiemu

Zaprezentowane sprzeczności, ujawniały się każdorazowo przy działaniach dyplomacji państw europejskich, podczas zaostrzenia się konfliktów na samych Bałkanach. Mocarstwa, kierując się własną racją stanu, starały się wytworzyć jak najlepszą koniunkturę dla własnego państwa.

Turcja natomiast przede wszystkim chciała utrzymać podległe jej terytoria, mimo osłabiajacej się systematycznie jej pozycji.

1832 rok- wojska egipskie zajęły Syrię, w grudniu po pokonaniu wojsk tureckich wyruszyły na Konstantynopol:

Wojna 1839:

  1. Geneza i znaczenie wojny krymskiej dla układu sił w Europie.

Geneza

Znaczenie wojny krymskiej dla układu sił

  1. Interesy Rosji wobec regionu Bałkanów przed wybuchem wojny krymskiej.

Bałkany były niezwykle ważnym ekonomicznie i gospodarczo obszarem Europy. Położone między Morzem Śródziemnym a Morzem Czarnym były poprzecinane licznymi szlakami handlowymi, łączącymi Bliski Wschód z Europą. Rozkwitał handel w portach czarnomorskich, Dunajem zaś transportowano towary na przestrzeni niemalże 3 000 kilometrów długości rzeki. Profity czerpane z nadzoru nad tymi terenami były zawrotnymi sumami, które kusiły swą atrakcyjnością. Protektorat nad tymi obszarami dawał ponadto mocny argument w stosunkach międzynarodowych.

Szczególne miejsce w gospodarce rosyjskiej zajmował eksport zboża z Ukrainy na rynki europejskie, które skutecznie rywalizowało z amerykańską konkurencją. Wymiana handlowa, zwłaszcza zaś eksport zboża /ponad 50 %/, odbywała się w znacznej mierze przez porty czarnomorskie. Obszar Bałkan budził więc żywe zainteresowanie Rosji z przyczyn handlowych, dogodnym byłoby bowiem opanowanie wschodnich wybrzeży Morza Czarnego. Dalece nieobojętna pozostawała żegluga naddunajska, gdyż mogłaby ułatwić ona komunikację z Europą środkowo - zachodnią i jednocześnie Rosja mogłaby poddać kontroli handel Austrii zmierzający ku Morzu Czarnemu. Terytorium Bałkan stawało się ponadto naturalnym obszarem ekspansji Cesarstwa, które finalnie dążyło do opanowania cieśnin Bosforu i Dardaneli, które miały połączyć Imperium Rosyjskie z Morzem Śródziemnym. Carowie od dawna bowiem pragnęli opanować handel lewantyński, odbierając przy tym wpływy na Bliskim Wschodzie Anglikom i Francuzom. Z tendencjami ekspansywnymi splatała się także ideologia szerząca się wśród Rosjan, której celem było zjednoczenie wszystkich Słowian przez Rosję pod berłem Romanowów. Narody bałkańskie widziały w Rosji swego największego sojusznika, który ma je wyzwolić spod muzułmańskiego jarzma. Snuto wizję odbudowy „nowego Bizancjum” ze stolicą w Konstantynopolu, podporą słowiańskiego państwa miała być sławna dynastia i religia prawosławna. Czynniki te sprawiły iż żywe w polityce zagranicznej były dążenia do podporządkowanie sobie terenów Półwyspu Bałkańskiego.

  1. Interesy Anglii wobec regionu Bałkanów przed wybuchem wojny krymskiej.

Wielka Brytania w epoce wiktoriańskiej angażowała się w działania zbrojne na kontynencie europejskim jedynie pośrednio /wyjątkami były udział w walkach niepodległościowych Grecji oraz wojna krymska/. Kierujący polityką zagraniczną Anglii w tym okresie William Gladstone i Benjamin Disraeli koncentrowali głownie uwagę na posiadłościach kolonialnych Wielkiej Brytanii, pilnowali jednak także z uwagą interesów Wielkiej Brytanii na wschodzie Europy. Zgodnie z ideą zachowania równowagi na kontynencie europejskim, jako gwarancji bezpieczeństwa interesów Wysp Brytyjskich, usiłowano zapobiec nadmiernemu rozrostowi wpływów któregokolwiek z mocarstw na tamtych obszarach. Starano się utrzymać integralność państwa tureckiego, którego istnienie stanowiło o równowadze potęg na tym obszarze. Dbano o swobodę w kontaktach z Indiami, a najgroźniejszy wydawał się Anglikom ekspansjonizm rosyjski. Silne wpływy polityczne i handlowe Cesarstwa na Bliskim Wschodzie mogły bowiem zagrozić coraz żywiej rozwijającemu się handlowi Wielkiej Brytanii ze Wschodem. Za wszelka cenę paraliżowano zabiegi Rosji zmierzające do sięgnięcia po cieśniny i włączenia się w strefę handlu śródziemnomorskiego. Poważny problem istniał przy imporcie do Anglii zboża z Mołdawii i Wołoszczyzny, bowiem Petersburg usiłował go nieustannie utrudniać. Dyplomacja Wielkiej Brytanii była stale obecna i wielce aktywna przy rozporządzeniach dotyczących kwestii bałkańskiej, gdyż problem ten splatał się z jej żywotnymi interesami.

  1. Interesy Francji wobec regionu Bałkanów przed wybuchem wojny krymskiej.

Francja, podobnie jak i Wielka Brytania, w swojej polityce zagranicznej zabiegała o zachowanie ustalonej równowagi na Bałkanach i Bliskim Wschodzie. Z racji interesów handlowych na tamtych terenach, Francja przeciwstawiała się ekspansjonizmowi rosyjskiemu; działania te jednak nigdy nie były jej głównym przedmiotem zainteresowań, a gdy koniec wieku XIX przyniósł sojusz francusko - rosyjski, Francja milczała wobec poczynań Rosji.

  1. Postanowienia pokojowe i skutki wojny krymskiej.

Wojna krymska zakończyła się kongresem pokojowym w Paryżu (25.02.1856-30.03.1856) z udziałem Francji, Anglii, Turcji, Austrii, Sardynii i Rosji. Prusy zostały zaproszone jako sygnatariusz konwencji w sprawie cieśnin czarnomorskich

Skutki

  1. Przyczyny i bariery zjednoczenia Niemiec.

Bariery zjednoczenia

Przyczyny zjednoczenia

  1. Główne etapy polityki zjednoczeniowej Bismarcka.

Elementy realpolitik

Główne etapy polityki zjednoczeniowej

  1. Polityczne uwarunkowania i skutki wojny Prus i Austrii w 1866 roku.

Polityczne uwarunkowania:

Skutki:

Zagadnienia do egzaminu pytania od 18 do 34!!!

18.Polityczne uwarunkowania i skutki wojny Prus i Francji w 1870-1871r.

Przyczyny:

Skutki wojny:

19.Rywalizacja Prus i Austrii o hegemonie na ziemiach niemieckich.

20.Konsekwencja zjednoczenia Niemiec dla stosunków międzynarodowych w Europie.

21. Główne cele polityki zagranicznej Niemiec po zjednoczeniu.

22.Stanowiska Francji, Rosji, Anglii i Austrii wobec zjednoczenia Niemiec.

23. Kierunki i metody realizowania przez Rosje polityki imperialnej w XIX w.

24. Rywalizacja mocarstw europejskich poza Europą do wybuchu I wojny światowej.

25.Główne kierunki rozwoju terytorialnego USA do 1867r.

-1818 r.- uzyskują terytorium Dakoty
- 1819 r. - odkupują od Hiszpanii Florydę,
- 1848 r. - w wyniku wojny z Meksykiem przyłączają m.in.: Teksas, Kalifornię, Nowy Meksyk,
- 1867 r. - za 7,2 mln dolarów odkupują od Rosji Alaskę.

26. Znaczenie Kuby dla Stanów Zjednoczonych w XIX w.

27. Znaczenie kanału transoceanicznego dla USA w XIX w.

Analizując politykę zagraniczną USA dotycząca idei budowy kanału międzyoceanicznego  można wyodrębnić kilka kolejnych etapów: 1 etap - tj. przez pierwsze pięćdziesięciolecie od uzyskania niepodległości Stany Zjednoczone nie miały jeszcze sprecyzowanych planów na temat trasy przyszłego kanału międzyoceanicznego, a swoje ograniczone zainteresowanie tym problemem wykazywały przede wszystkim z obawy przed ewentualną dominacją jakiegoś mocarstwa europejskiego nad tym szlakiem komunikacyjnym. Z tego okresu pochodzą pierwsze dokumenty dyplomatyczne USA  w sprawie budowy kanału m.in.: nota sekretarza stanu Henrego Claya skierowana do radcy handlowego USA w Nikaragui z 1925 roku, w której Clay wyraża wielkie zainteresowanie USA projektem budowy kanału i poleca swojemu adresatowi uzyskanie bardziej szczegółowych informacji; a także instrukcja Claya dla przedstawicieli USA mających udać się na kongres w Panamie w 1826 roku, gdzie Clay stwierdza, iż korzyści jakie będzie niósł ze sobą kanał nie powinny przynależeć tylko jednemu państwu, ale wszystkim krajom kuli ziemskiej, co wynika pośrednio z ogłoszonej w 1823 roku doktryny Monroe. Inną przyczyną małego zainteresowania tym problem jest rozwój terytorialny USA, gdyż w tym okresie nie dotarły jeszcze one do Pacyfiku i nie widziały znaczenia kanału w komunikacji wewnętrznej miedzy wschodem a zachodem

2 etap rozpoczął się latach 40-tych XIX wieku dzięki znacznemu przyrostowi terytorialnemu USA na zachodzie, a także ekspansji Wielkiej Brytanii. Brytyjczycy chronili szlaki komunikacyjne w Ameryce Środkowej oraz sami nosili się z zamiarem wybudowania kanału. Stany Zjednoczone nie chciały dopuścić do uzyskania przez Wielką Brytanię wyłącznej kontroli przyszłego szlaku komunikacyjnego, co wyraża m.in. sekretarz stanu James Buchanan w nocie z 1945 roku do chargé d'affaires USA w Bogocie Benjamina Bydlacka. Także rząd Nowej Grenady był zaniepokojony ekspansją brytyjską, w zwiąu z czym prezydent tego kraju Tomas Mosquera zaproponował Bidlackowi podpisanie układu ze Stanami Zjednoczonymi, na mocy którego zliberalizowanoby handel pomiędzy dwoma krajami, Stanom Zjednoczonym przyznanoby prawo korzystania z jakiegokolwiek szlaku komunikacyjnego, za co w zamian USA zagwarantowałyby neutralność Przesmyku Panamskiego. Traktat ogólny o pokoju, przyjaźni, żegludze i handlu podpisano 12 grudnia 1946 roku na 20 lat, po upływie tego terminu dla ewentualnego wygaśnięcia układu wymagano wyraźnego wypowiedzenia przez jedną ze stron. Układ Mallarino-Bydlack był pierwszym w historii Stanów Zjednoczonych, który dotyczył komunikacji przez Przesmyk Panamski.

Dyplomacja amerykańska zabiegała także usilnie o podpisanie traktatu z Wielką Brytanią, na mocy którego oba państwa otrzymałyby równe prawa w kwestiach związanych z przyszłym kanałem. Rozmowy amerykańsko-brytyjskie zostały uwieńczone podpisaniem układu między sekretarzem stanu Claytonem a posłem brytyjskim Bulwerem 19 kwietnia 1950 roku. Zgodnie z traktatem państwa zobowiązały się nie dążyć do uzyskania wyłącznych praw budowy kanału, a także zagwarantowały jego neutralność. Porozumienie to wywołało wiele sprzeciwów wśród senatorów, jak i w opinii publicznej USA. Uważano go bowiem za wyłom w stosunku do doktryny Monroe i usankcjonowanie ekspansji brytyjskiej. Jednak traktat został ratyfikowany przez senat amerykański. Traktat Clayton-Bulwer miał  do spełnienia dwa cele: ustalał zasady dotyczące przyszłego kanału międzyoceanicznego, a także określał granice wpływów stron w Ameryce Centralnej, co przede wszystkim sprowadzało się do powstrzymania agresywnej polityki Wielkiej Brytanii w regionie.  

3 etap rozpoczął się po wojnie secesyjnej, gdy Stany Zjednoczone wchodziły na drogę szybkiego uprzemysłowienia, posiadanie i zbudowanie takiej drogi wodnej stawało się coraz bardziej istotne. W 1867 roku podpisano traktat z Nikaraguą, ratyfikowany przez senat USA w następnym roku. Zgodnie z układem USA uznawały neutralność przyszłego kanału, co pozostawało w zgodzie z traktatem z 1850 roku, ale krępowało tym samym przyszłe interesy amerykańskie.  W 1872 roku prezydent Grant powołał Komisję Kanału Międzyoceanicznego, która miała przeprowadzić stosowne badania i zarekomendować najlepszą trasę. Pierwszy raport komisji z 1876 roku opowiedział się za Nikaraguą. W tym celu powstała spółka amerykańska - Towarzystwo Nikaraguańskie Kanału Morskiego, które w 1879 roku uzyskało od rządu w Nikaragui koncesję i rozpoczęło pierwsze roboty budowlane. Jednak ze względu na niechętne angażowanie się USA w budowę kanału na warunkach układu Clayton-Bulwer nie uzyskało ona pomocy ze strony kongresu i zbankrutowało.  
Równolegle z dużą uwagą i niepokojem śledzono wysiłki Francuzów zmierzające do budowy kanału. Francuzi skierowali do Panamy dwie ekspedycje badawcze, dzięki którym sporządzono jedenaści projektów budowy. W 1878 roku Lucien Bonaparte Wyse otrzymał koncesję od rządu kolumbijskiego na zbudowanie kanału w Panamie przez Towarzystwo Kanału Międzyoceanicznego. Rok później twórca Kanału Sueskiego Ferdynand de Lesseps założył spółkę akcyjną  - Francuską Kampanię Kanału Międzyoceanicznego, która wykupiła koncesję od Towarzystwa Kanału Międzyoceanicznego. Jednak ze względu na rozrzutność w wydatkowaniu pieniędzy akcjonariuszy, jak i błędny projekt budowy przedsięwzięcie nie powiodło się. Spółka zbankrutowała, a epilog znalazł swe miejsce w sądzie - tzw. afera panamska. Na działalność Francuzów niechętnie patrzyła opinia publiczna w USA - akcje Kampanii nie cieszyły się powodzeniem, ale także administracja, jak i niektórzy kongresmani sprzeciwiali się tej działalności - m.in. wystąpienie reprezentanta Crapo, który określił budowę kanału przez państwo europejskie jako wrogie dla USA, naruszające ducha i literę doktryny Monroe. Momentem przełomowym stało się słynne orędzie prezydenta Haysa z 8 marca 1880 roku, w którym podkreślił dążenie USA do wyłączności w posiadaniu kanału i jego pełnej kontroli przez rząd. Było to jednak tylko stanowisko o charakterze deklaratywnym, ze względu na to, że: Kompania była spółką prywatną, a nie przedsięwzięciem państwowym, w USA nie wybrano jeszcze zdecydowanego miejsca przyszłego kanału i sceptycznie oceniano możliwość realizacji projektu na poziomie morza. Wkrótce po wystąpieniu prezydenta obie izby kongresu uchwaliły rezolucję wzywającą administrację  do podjęcia starań w celu unieważnienia traktatu Clayton-Bulver.

4 etap został zapoczątkowany na przełomie XIX i XX wieku Stany Zjednoczone osiągnęły bardzo wysoki poziom rozwoju gospodarczego i zaczęły być zaliczane do potęg morskich, wobec czego otwarcie kanału stało się pilną potrzebą wewnętrzną i warunkowało dalszą ekspansję w Ameryce Łacińskiej i Azji. Aneksja Hawajów, polityka otwartych drzwi wobec Chin, rozwój handlu z Japonią, a także wojna amerykańsko-hiszpańska z 1898 roku, dzięki której USA uzyskały nowe, strategiczne obszary (Kuba, Puerto Rico, Filipiny, Guam) dostarczyły przekonywujących argumentów na rzecz dużej floty wojennej, a przy tej okazji koniecznego kontrolowania szlaków komunikacyjnych i posiadania szybkiego połączenia między Pacyfikiem a Morzem Karaibskim. Nie bez znaczenia były także modne wówczas teorie polityczne, m.in. „Influence of Sea Power upon History” admirała Mahana z 1890 roku.  W 1897 roku prezydent McKinley powołał komisję ekspertów, która na początku 1899 roku przedstawiła raport opowiadający się za Nikaraguą, jako przyszłym miejscu budowy kanału. Jednak ze względu na sprzeczności wśród reprezentantów i senatorów amerykańskich, a także pod wpływem zabiegów Bunau-Varilli - dyrektora wykonawczego Kompanii Nowej budującej kanał w Panamie, 3 marca 1899 roku uchwalono nową ustawę o konieczności powołania nowej komisji ekspertów. Prezydent powołał komisję, która przedstawiła szczegółowy raport w 1901 roku. I tym razem opowiedziano się za trasą w Nikaragui, o czym zdecydowała głównie za wysoka cena aktyw Kompanii Nowej w Panamie. Dzięki staraniom Bunau-Varilli Kompania zgodziła się odsprzedać majątek za ponad dwukrotnie niższą cenę - 40 milionów dolarów, na co komisja ogłosiła dodatkowy raport, w którym wyraźnie poparła budowę  kanału w Panamie. Dodatkowym impulsem, który wpłynął na zmianę stanowiska komisji okazał się groźny wybuch wulkanu na Martynice, gdzie zginęło ok. 30 tysięcy ludzi,   a zaraz po tym nieczynny od stu lat wulkan Momotombo w Nikaragui właśnie wznowił swą aktywność. Wobec takiej sytuacji podjęto uchwałę o budowie kanału międzyoceanicznego w Panamie, która 28 czerwca 1902 roku weszła w życie.         

Dużą przeszkoda w budowie kanału i samodzielnego administrowania go w przyszłości pozostawał traktat Clayton-Bulwer z 1850 roku, wobec czego w 1899 roku Hay zainicjował rozmowy z brytyjskim ambasadorem w Waszyngtonie Paunceofte. Spodziewano się trudnych negocjacji, ale Anglia zaangażowana w wojnę burską i rywalizację z Niemcami w Europie, ale także licząca na ustępstwa w sprawie delimitacji granicy między Kanadą i Alaską zgodziła się na propozycje amerykańskie. 5 lutego 1900 roku podpisano nowy układ zwany Hay-Pancuofte, na mocy którego Stany Zjednoczone otrzymały wyłączne prawo zbudowania i administrowania kanału. Utrzymano jednak zakaz wznoszenia wokół niego umocnień, co wzbudziło w Senacie wiele kontrowersji. Senat dołączył do traktatu kilka poprawek, na które zgody nie wyraziła jednak Wielka Brytania. Negocjacje rozpoczęły się od nowa i doprowadziły do podpisania nowego układu 18 listopada 1901 roku. Co prawda utrzymano zasadę neutralności, ale nie było mowy o zakazie budowy fortyfikacji, a USA mogły utrzymywać policję wojskową. 

28. Geneza i powstanie Dwuprzymierza.

29. Interesy Włoch i interesy Dwuprzymierza prowadzące do zawiązania Trójprzymierza.

30. Geneza sojuszu Francji z Rosją z XIX w.

31. Geneza sojuszu Francji z Wielką Brytanią na początku XX w.

32. Geneza sojuszu Rosji i Wielkiej Brytanii na początku XX wieku.

33. Pośrednie i bezpośrednie przyczyny wybuchu I wojny światowej.

Po zdymisjonowaniu Bismarcka (1890) przez nowego cesarza Niemiec Wilhelma II doszło do zasadniczej zmiany polityki zagranicznej Rzeszy. Ówcześni członkowie rządu byli nieprzychylnie nastawieni do Słowian, a do Rosji w szczególności, co sprawiło, że traktat reasekuracyjny z tym krajem nie miał już racji bytu i nie został przedłużony. Francja wykorzystała nadarzającą się okazję i zdobyła nowego sojusznika w osobie cara Mikołaja II, zawierając z nim ostatecznie sojusz obronny w 1894 Wilhelm II poczuł się nagle osaczony z dwóch stron. Wielka Brytania nabierała coraz większych podejrzeń co do intencji polityków niemieckich, co było spowodowane m.in. ogromną rozbudową floty niemieckiej, która mogła zagrozić panowaniu na morzach marynarki brytyjskiej. Sytuacji nie poprawiło także popieranie powstańców burskich przez Niemcy.

W wyniku tego Francja i Wielka Brytania postanowiły przezwyciężyć wzajemne animozje i zawarły ze sobą układ o nazwie Entente Cordiale (fr. serdeczne porozumienie) w 1904. Do porozumienia tego dołączyła wkrótce Rosja w 1907. Wielką Brytanię łączył także układ sojuszniczy z Japonią. Na dodatek Wilhelm II jeszcze bardziej rozsierdził Rosję popierając roszczenia austriackie na Bałkanach. Tak więc Europa na początku XX w. została podzielona na dwa wrogie sobie obozy: Ententę i Trójprzymierze.

34. Charakter wojny i cele wojenne mocarstw europejskich.

Cele wojenne mocarstw

35. Geneza i okoliczności przystąpienia USA do wojny.

36. Zakończenie i skutki I wojny światowej.

Skutki gospodarcze

Skutki społeczne

Skutki polityczne

1.Znaczenie I wojny światowej dla polityki międzynarodowej.

a. zmiany polityczne

b. nowe państwa

  1. ideologie

d. nowe tendencje w relacjach międzynarodowych wg Wilsona, nowoczesny tok myślenia nie został zaakceptowany w Europie.


2.Interesy Francji na konferencji pokojowej w Paryzu.

  1. Ogólne

  1. terytorialne

  1. materialne, gospodarcze

  1. Polska


3.Interesy Wielkiej Brytanii na konferencji pokojowej w Paryzu.

  1. Ogólne

  1. Terytorialne

  1. Materialne, gospodarcze

  1. Polska


4.Interesy Stanów Zjednoczonych na konferencji pokojowej w Paryzu.

  1. Ogólne

  1. Terytorialne

  1. Materialne, gospodarcze

  1. Polska


5.Interesy Włoch na konferencji pokojowej w Paryzu.

  1. Ogólne

  1. Terytorialne

  1. Materialne, gospodarcze

- liczyli na spore reparacje, które pomogły by im podnieść zrujnowaną gospodarkę.

6. Interesy Japonii na konferencji pokojowej w Paryzu.

  1. Ogólne

  1. Terytorialne


7. Postanowienia traktatu wersalskiego wobec Niemiec.

  1. Ogólne ( w dużej mierze wykłady )

  1. Straty terytorialne

  1. Sprawa Polska

  1. Rozbrojenie

  1. Finansowe

  1. Inne

8.Główne zasady ładu wersalskiego.

W dużej mierze stworzone przez Wilsona, jednakże znajdowały wiele wyjątków w zależności od interesów mocarstw:


9.Geneza i struktury Ligi Narodów.

  1. Geneza

  1. Struktury


10.Znaczenie Ligi Narodów dla stosunków miedzynarodowych.

  1. Kompetencje i znaczenie Ligi Narodów

  1. Wkład pozytywny

  1. Porażki, problemy.


11.Problem niemiecki w polityce miedzynarodowej do 1933 r.

  1. problem reperacji, które miały być ustalone do 01.05.1921

  1. Problem wykonania postanowień rozbrojeniowych

  1. Zbliżenie na linii Niemcy - ZSRR

  1. Locarno 16.10.1925

  1. Ruchy rewolucyjne


12.Glówne cele polityki zagranicznej Republiki Weimarskiej i sposoby ich realizacji.


Odpowiedź na to pytanie w dużej mierze jest w pytaniu poprzednim.

Główne cele:

13.Geneza i znaczenie włoskiego faszyzmu.

  1. Geneza

Atakowali demonstracje robotnicze, mordowali socjalistów i komunistów. Skupiali w swych szeregach element drobnomieszczański i lumpenproletariacki.

  1. Działalność

  1. Znaczenie (w dużej mierze moje wnioski, bo nigdzie nic nie znalazłem )


14. Problemy nowych panstw w Europie Srodkowej na przykladzie Czechoslowacji

(głównie na podstawie historii powszechnej 1871-1939 J.Prokopczuk)

  1. walka o władze w nowym państwie i jego terytorium

  1. walka o utrzymanie republiki

  1. Konflikt z Niemcami


15.Glówne cele i etapy polityki zagranicznej Rosji radzieckiej.

ZSRR realizowało swoją politykę na trzech płaszczyznach, które działały w nieco innych okresach ale wszystkie miały jeden, główny wspólny priorytet :

Szerzenie idei komunistycznych na świecie, najpierw przy pomocy siły a później akcjami propagandowymi.

Rosja była przeciwna traktatowi wersalskiemu i idei LN, jako utrwalenie zachodniego imperializmu.

  1. Płaszczyzna pierwsza - polityka konwencjonalna

- realizowana przez cały okres międzywojenny, zwłaszcza na początku miała na celu: uznanie władzy bolszewickiej w Rosji na arenie międzynarodowej i wyjście z izolacji. Należy wiedzieć, że przed zdobyciem władzy bolszewicy nie byli liczącą się siłą w Rosji, ale uważa się że w tamtych czasach władza leżała na ulicy. Szturm na pałac zimowy pokazywany w filmach propagandowych to fikcja.

  1. Płaszczyzna druga - Komintern, stworzony w marcu 1919r.

  1. Płaszczyzna trzecia - propagandowa - gospodarcza.

  1. hasła propagandowe

  1. Lata trzydzieste

16. Sposoby realizowania polityki zagranicznej przez Rosje radziecka.

17. Znaczenie polityki zagranicznej dla sytuacji wewnetrznej ZSRR doby Stalina.

18.Charakter stosunków amerykansko - radzieckich w okresie miedzywojennym.

19.Charakter stosunków niemiecko - radzieckich w okresie miedzywojennym.

Rosja radziecka, młode, niespełna 5 letnie państwo jest izolowane na arenie miedzynarodowej. Wszyscy zdaja sobie sprawe jak wielka jest to potega gospodarcza, wiec zostaje ona zaproszona na konferencje w genui (10 kwietnia - 19 maj 1922 ) miał to być poczatek nawiazywania jej stosunkow dyplomatycznych, i już wtedy wyciela niespodziewany numer, podpisala ( rozmowy były potajemne, o traktacie już poinformowano ) układ z niemcami.

Układ w Rapallo - układ zawarty niespodziewanie (z inicjatywy rosyjskiej) dnia 16 kwietnia 1922 roku o godzinie 1:15 między Niemiecką Republiką Weimarską, a (Rosją Radziecką) we włoskim mieście Rapallo. Układ podpisał Gieorgij Cziczerin, ówczesny Minister Spraw Zagranicznych Rosji oraz Walther Rathenau, Minister Spraw Zagranicznych Niemiec.

Układ został podpisany w trakcie trwania światowej konferencji gospodarczej w Genui (10 kwietnia - 19 maja), na której próbowano włączyć ZSRR w obieg światowej gospodarki. Doszło wtedy do nawiązania stosunków dyplomatycznych i przerwania izolacji Rosji Radzieckiej na arenie światowej. Traktat przewidywał, iż Niemcy mogli bez przeszkód, a wbrew postanowieniom traktatu wersalskiego szkolić swoich lotników i tworzyć kadrę wojsk pancernych na poligonach i w bazach położonych w głębi państwa rosyjskiego. Oprócz tego, obie strony zrezygnowały z roszczeń finansowych z okresu 1914 - 1918 i powojennego. Układ ten był korzystny dla obu stron: dla Niemiec, które w myśl traktatu wersalskiego nie mogły posiadać niektórych rodzajów broni, była to dobra okazja do wypróbowania zakazanej broni na poligonach radzieckich. Dla Rosji Radzieckiej nawiązanie kontaktów z Niemcami stwarzało możliwości dostępu do nowych technologii przemysłowych.

Umowa została poszerzona 29 lipca 1922 roku w wyniku zacieśniono współpracę w sprawach wojsk pancernych. Układ ten otwierał drogę do pełnej współpracy gospodarczej i politycznej Rosji i Niemiec. Postanowienia traktatu szybko rozciągnięto na inne republiki radzieckie, przełamując tym posunięciem izolację nowych państw, wcielonych do ZSRR, a przedstawianych jako wolne byty zrzeszone w jeden Związek Rad. Traktat ten został poszerzony tzw. układem berlińskim w 1926 roku. Był on przedłużany w latach 1931 i 1933.

W 1933r doszedl do wladzy Hitler, który swoimi antykomunistycznymi mowami zerwal stosunki dyplomatyczne z ZSRR, co spowodowalo złamanie DUCHA RAPALLO i wstąpienie ZSRR do ligii narodów 18 wrzesnia 34.

W 1935, po zlamaniu przez rzesze traktatu wersalskiego zapowiedzia powstania armii, kiedy francja zlozyla skarge na forum ligii narodow, Hitler zarzucił francji ze jej sojusz z zsrr 2 maja 1935 jest sojuszem militarnym wymierzonym przeciwko rzeszy. Hitler w tym czasie niszczyl wszelkie komunistyczne ogniwa i zalążki, i jak wiemy z historii mysli politycznej faszyzm jest antyideologia, a jednym z jej anty jest ANTYKOMUNIZM, tak więc stosunki hitlera z ZSRR nie mogly się ukadać dobrze.

Konflikt interesów pojawił się m in w czasie konfliktu niemiecko-czechoslowackiego, kiedy niemcy chcieli bic czechow, a Ci byli posrednio zabezpieczeni traktatem z rosja.

Kolejnym, zwrotnym punktem w stosunkach niem-radzieckich, a także zmiana rozłozenia sił w europie był traktat Ribbentrop Mołotow.

Pakt Ribbentrop-Mołotow - nazwa odnoszona zarówno do samego Paktu o Nieagresji pomiędzy III Rzeszą Niemiecką i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich z 23 sierpnia 1939 r., jak i w szczególności do tajnego protokołu dodatkowego stanowiącego załącznik do tego Paktu.

Pakt został podpisany przez ministrów spraw zagranicznych obu państw - Joachima Ribbentropa i Wiaczesława Mołotowa, którzy w imieniu swoich przywódców, Adolfa Hitlera i Józefa Stalina, dokonali podziału Europy Środkowej i Wschodniej.

Pakt miał olbrzymie znaczenie dla obu przywódców. Hitlerowi zabezpieczał front wschodni w planowanej przez niego wojnie i atak na Polskę. Stalin zaś powiększał w ten sposób strefę wpływów komunizmu.

Główne postanowienia:

kraje bałtyckie (Estonia, Łotwa) i Finlandia staną się strefą wpływów i przyszłym terytorium ZSRR, a północna granica Litwy (z Łotwą) stanowić ma granicę pomiędzy strefami interesów Niemiec i ZSRR.

Na obszarach należących do państwa polskiego strefy interesów Niemiec i ZSRR będą rozgraniczone wzdłuż linii rzek Narwi, Wisły i Sanu

strona radziecka podkreśla swoje zainteresowanie Besarabią, ze strony niemieckiej stwierdza się zupełne niezainteresowanie odnośnie tego terytorium.

Już w trakcie trwania II wojny światowej, 28 września 1939, kiedy doszło do spotkania nacierających z zachodu Niemców z nacierającą ze wschodu Armią Czerwoną, a los Polski był w tej kampanii przesądzony, doszło do doprecyzowania postanowień niemiecko-sowieckich. Podpisano w Moskwie traktat sowiecko-niemiecki o granicach i przyjaźni zwany drugim układem Ribbentrop-Mołotow.

Dokonano wówczas następujących modyfikacji: ZSRR zgodził się na odstąpienie Niemcom wschodniej części Mazowsza i Lubelszczyzny w zamian za zgodę Niemiec na oddanie Litwy do sowieckiej strefy wpływów. Wkrótce (10 października) Wileńszczyzna została przekazana Litwie w zamian za zgodę na stacjonowanie garnizonów radzieckich na jej terytorium. Podobne układy wymuszono 29 września i 5 października na Estonii i Łotwie.

9 dni po podpisaniu traktatu rozpoczęła się wojna i 18 miesieczna sztuczna przyjazn niemiecko radziecka.

20. Polityka neutralizmu i izolacjonizmu USA.

Na poczatek denicyjka :

Izolacjonizm amerykański, doktryna w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych,

postulująca nieuczestniczenie w sojuszach oraz konfliktach międzynarodowych, które nie odnoszą się bezpośrednio do interesów amerykańskich. Zasady izolacjonizmu sformułował G. Washington w 1796 jako fundament ustawodawstwa o neutralności kraju.

Warto przy tej okazji wspomniec o doktrynie monroe, na pewno macie to wszyscy w notatkach, bo uczyliscie się na kolo z gelles, ale żeby nie było ;)

Doktryna w polityce Stanów Zjednoczonych, autorstwa sekretarza stanu Johna Quincy'ego Adamsa, przedstawiona w 1823 r. przez prezydenta Jamesa Monroe'a. Głosiła, iż kontynent amerykański nie może podlegać dalszej kolonizacji ani ekspansji politycznej ze strony Europy, w zamian zaś zapowiadała, że Stany Zjednoczone nie będą ingerowały w sprawy państw europejskich i ich kolonii. Doktryna Monroe'a stała się fundamentem amerykańskiej polityki izolacjonizmu.

Kilka przykładów izolacjonizmu tudziez neutralizmu usa :

Stany Zjednoczone, zaproszone na konferencje w Genui - zaproszenie odrzucily, a na konferencje przysłały jedynie obserwatorów.

Plan hoovera - dot. Rozbrojenia - ogloszony 22 czerwca 1932r, nie był planem którego zadaniem było zapewnienie pokoju w europie, lecz jego realizacja miała się przyczynić do ozywienia gospodarczego w eu, co ułatwiłoby ściągnanie dlugow fr czy uk.

Usa na poczatku zarówno pierwszej jak i drugiej wojny swiatowej nie chce się angazowac w żaden sposób w wojne - jedynie udziela kredytow na zbrojenia, ewentualnie sprzedaje bronie

Woodrow Wilson - prezydent usa - był pomysłodawcą Ligi Narodów, organizacji panstw pilnującej pokoju. Mimo znacznego wkładu w rozbudowe LN kongres nie wyrazil zgody na przystąpienie do tej organizacji

Jak będziecie mieli jeszcze jakies pomysly/przyklady na te scierwo to dawac mi znac na poczcizla.

21. Uwarunkowania przejęcia w Niemczech władzy przez nazistów

Historia nazizmu łączy się trwale z postacią Hitlera, Rzeszy. Niektórzy widzą w nim ideologa nazizmu (Mein Kampf I-II). W 1919 Hitler wstąpił do, liczącej zaledwie 64 członków, Deutsche Arbeiterpartei (DAP) i przekształcił ją w Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP). 4 lata później doszło do nieudanej próby puczu w Monachium (1923), zakończonej rozpędzeniem przez wojsko grupki narodowych socjalistycznych puczystów i aresztowaniem Hitlera; aż do tego czasu NSDAP była raczej grupką narwańców, zbierających się po monachijskich piwiarniach. Sławę Hitlerowi, a tym samym i ideologii nazizmu, przyniósł proces puczystów, który uczynił z Hitlera osobę znaną. Skazany na 5 lat więzienia, napisał w czasie pobytu w zakładzie karnym Mein Kampf. W 1928 partia była w rozsypce, ale została szybko odbudowana przez Hitlera; jednak nadal nie stanowiła poważnej siły politycznej - liczyła około 30 tysięcy członków, ale jej wyniki były mizerne. Wielki Kryzys Gospodarczy spowodował załamanie się popularności wszystkich partii liberalno-demokratycznych i SPD.

Miliony bezrobotnych lub przerażonych groźbą bezrobocia Niemców poszukiwało cudownej recepty na uzdrowienie gospodarki i, zastępującego brakującego cesarza, męża opatrznościowego, który uratowałby ich przed pauperyzacją; była to znakomita koniunktura dla ruchów skrajnych - w siłę rosły partie antysystemowe: komuniści i naziści.

Populistyczna propaganda nazistowska trafiła na podatny grunt; wbrew obiegowym opiniom, NSDAP nie koncentrowała się w tym czasie na antysemityzmie i ideologii rewanżu, lecz na demagogii socjalnej; licytowała się wręcz z komunistami wolą reform społecznych, wysokością proponowanych zasiłków i ilością możliwych do stworzenia miejsc pracy. 1929-33 demagogia socjalna była w propagandzie nazistowskiej ważniejsza od elementu nacjonalistycznego, który zszedł na drugi plan. W perspektywie tych lewackich idei ekonomicznych należy także rozpatrywać antysemityzm ówczesnego nazizmu; Żyd - podobnie jak w volkizmie - był przedstawiany jako synonim kapitalisty, właściciela domu towarowego, bankiera; antysemityzm był więc formą ideologii antykapitalistycznej (kapitalizm został utożsamiony z rządami ekonomicznymi żydostwa). Nie rewizja traktatu wersalskiego, lecz lewicowa społecznie propaganda dała nazizmowi popularność. W szeregi NSDAP wstępowali masowo eks-komuniści, a do bojówek hitlerowskich (SA) - całe zorganizowane bojówki komunistyczne, przyszywające na sztandarach emblematy nazistowskie w miejsce sierpa i młota. W wojnie na licytowanie się społecznym radykalizmem NSDAP wygrała z komunistami. Zwycięstwo ułatwił nazistom internacjonalistyczny charakter komunizmu, który nie był akceptowany przez szerokie kręgi niemieckiego społeczeństwa; wolały one głosować na "narodowego" komunistę, jakim jawił się Hitler. W 1932, po wyborach do reichstagu, NSDAP stała się największą partią polityczna Niemiec.

To jet bardzo skondensowana wiedza. Polecam również przeczytac ponizszy artykuł(znalazlem w internecie), który być może troche ułozy wiedze w glowie, może troche ja rozjasni, a może dowiecie się jakiejs ciekawostki która będzie można przyswirowac przed tym lebiodą jednym !! czesc się powtarza, ale jest troche luzniej napisane.

Po raz pierwszy próbował przejąć władzę już w roku 1923. Po nieudanym puczu w Monachium został osadzony w więzieniu w bawarskiej miejscowości Landsberg. Choć Hitlera skazano wówczas na 5 lat więzienia, spędził w nim tylko 9 miesięcy, które wykorzystał do napisania „Mein Kampf”. W książce tej twierdził, że naturalnymi częściami składowymi ludzkości są narody, spośród których niemiecki jest najznakomitszym. Państwo istnieje po to, by służyć narodowi. Głównymi wrogami narodu i państwa niemieckiego były - według Hitlera - zarówno komunizm (funkcjonujący praktycznie w Związku Sowieckim po 1917 roku) jak i demokracja zachodnia oraz Żydzi. Po wyjściu z więzienia zabroniono Hitlerowi publicznych wystąpień, najpierw w Bawarii, a później w innych częściach Niemiec. Zakaz ten obowiązywał do roku 1927/28.

Od 1929 roku partia Hitlera Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP) - tj. Narodowo - Socjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza, wspierana była finansowo przez pewną część niemieckich przedsiębiorców. W latach 1924 - 1928 rządy w Niemczech sprawowała koalicja złożona z trzech partii: centrum, demokratów i partii ludowej. Jak wyglądały wówczas preferencje polityczne Niemców, obrazują wyniki wyborów parlamentarnych w grudniu 1924 roku: prawie 8 milionów Niemców poparło socjaldemokratów, prawie 2 miliony - demokratów, 3 miliony - ludowców i ponad 4 miliony - centrum. Dla porównania - na narodowców głosowało wówczas nieco ponad 6 milionów Niemców, na nazistów - tylko 1 milion, natomiast na komunistów - prawie 3 miliony. Cztery lata później naziści Hitlera uzyskali jeszcze mniejsze poparcie (tylko 0,8 mln głosów).

Decydujący moment w procesie niszczenia demokracji w Niemczech

Jednak po krachu na giełdzie nowojorskiej w październiku 1929 roku nastąpił głęboki kryzys gospodarki niemieckiej, skutkujący wzrostem niezadowolenia społecznego i zwiększeniem poparcia dla radykalnych partii, takich jak NSDAP Hitlera czy partia komunistyczna. Koalicja rządowa, złożona z socjaldemokratów, ludowców, demokratów i centrum rozpadła się, a szef rządu Hermann Mueller podał się do dymisji w marcu 1930 roku. Po nieudanej misji utworzenia nowego rządu, Reichstag został rozwiązany, a na 14 września 1930 roku wyznaczono termin wcześniejszych wyborów. W atmosferze terroru, zastraszenia, demonstracji ulicznych organizowanych przez NSDAP i komunistów, partia Hitlera uzyskała poparcie aż ponad 6 milionów wyborców (tj. ok. 18 proc.), co było wielkim sukcesem nazistów w porównaniu z wynikiem z 1928 roku. NSDAP posługując się hasłami o zabarwieniu nacjonalistycznym, antydemokratycznym i antysemickim przesunęła się z 9 na 2 pozycję w Reichstagu. Najsilniejszą partią w Niemczech, pozostali socjaldemokraci, których poparło 25 proc. wyborców. 13 proc. Niemców poparło zaś komunistów. Mimo sukcesu wyborczego radykalnych partii, kanclerzem został ponownie polityk z centrum - Heinrich Bruening. Tymczasem kryzys ekonomiczny pogłębiał się coraz bardziej. We wrześniu 1931 roku w Niemczech zarejestrowanych było ok. 4 miliony bezrobotnych, zaś na początku 1932 roku aż 6 milionów.

13 marca 1932 roku odbyły się wybory prezydenckie. Z dotychczasowym prezydentem państwa Hindenburgiem rywalizowało czterech polityków, wśród nich - Adolf Hitler. Mimo olbrzymiego już wtedy kryzysu ekonomicznego wybory wygrał ponownie Hindenburg. Zagłosowało na niego prawie 19 milionów Niemców. Hitlera poparło ponad 13 milionów wyborców. Sukces Hindenburga przypisać należy solidarności partii popierających system demokratyczny i obawiających się rządów ekstremistów z NSDAP i partii komunistycznej. Wkrótce okazało się jednak, że 84-letni Hindenburg nie był w stanie zagwarantować kontynuacji sytemu demokratycznego w Niemczech. Wskutek politycznych intryg ludzi z otoczenia prezydenta Hindenburga Bruening został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska kanclerza w maju 1932 roku. Wielu historyków uważa, iż był to decydujący moment w procesie niszczenia demokracji w Niemczech. Nowym kanclerzem został Franz von Papen - polityk formalnie wywodzący się z centrum. Jego rząd uzyskał nazwę „gabinetu baronów” ze względu na znaczny w nim udział arystokratów o prawicowych poglądach. Rząd von Papena był także tolerowany przez socjaldemokratów.

31 lipca 1932 roku odbyły się kolejne wybory do Reichstagu. Zakończyły się one sukcesem partii Hitlera, na którą zagłosowało ponad 37 proc. wyborców. Dla porównania - socjaldemokratów poparło 24 proc., a komunistów - 14 proc.. Von Papen musiał w takiej sytuacji włączyć nazistów do swego rządu. Mimo to Hitler wystąpił przeciwko niemu już we wrześniu 1932 roku i doprowadził do sytuacji, w której von Papen utracił większość w Reichstagu. Kanclerzowi nie pozostało nic innego jak rozwiązanie parlamentu i wyznaczenie terminu wcześniejszych wyborów na 6 listopada.

Poparcie dla Hitlera spadło, a mimo to został kanclerzem

Ku zdumieniu wielu obserwatorów ówczesnej sceny politycznej w Niemczech (i chyba samego Hitlera) okazało się, że popularność NSDAP spadła. Naziści stracili prawie 2 miliony wyborców, uzyskując tym razem ok. 33 proc. głosów. Zyskali natomiast komuniści, na których głosowało 17 proc. wyborców. Wyróżniający się w otoczeniu Hindenburga jako wyjątkowy intrygant, minister obrony w „gabinecie baronów”, Schleicher, wymusił na von Papenie rezygnację i sam został kanclerzem 3 grudnia 1932 roku. Jako że bardziej obawiał się komunistów niż NSDAP, próbował namówić Hitlera do udziału w swoim rządzie. Gdy jednak dostał „kosza” od NSDAP, Hindenburg chciał ponownie rozwiązać Reichstag. Do akcji wkroczył w tym momencie znowu von Papen, któremu w końcu udało się porozumieć z partią Hitlera, obawiającego się nowych wyborów ze względu na spadającą popularność NSDAP.

Jednak cena, jaką musiał zapłacić von Papen za poparcie nowego rządu przez nazistów, była bardzo wysoka. Hitler został bowiem kanclerzem! Von Papen wierzył, że uda mu się trzymać Hitlera w ryzach, jako że ministrowie, wywodzący się z NSDAP, stanowili mniejszość w rządzie koalicyjnym, a sam von Papen został wicekanclerzem.

30 stycznia 1933 roku rząd rozpoczął pracę, a Adolf Hitler objął całkowicie legalnie - co należy podkreślić - stanowisko kanclerza Niemiec. Trzeba jednak również zaznaczyć, iż nie został on wybrany „przez ogromną większość własnego społeczeństwa” - jak tego chcą niektórzy historycy. W nowym rządzie koalicyjnym naziści otrzymali tylko 3 spośród 11 miejsc, a von Papen sam kontrolował całą machinę administracyjną Niemiec.

Hitler doszedł do władzy w atmosferze totalnego zastraszenia adwersarzy

Wkrótce okazało się jednak, iż von Papen nie docenił Hitlera, któremu udało się przekonać ministrów, że należy jednak przeprowadzić nowe wybory do Reichstagu. Ich termin wyznaczono na 5 marca 1933 roku. Naziści rozpoczęli bezwzględną kampanię wyborczą, starając się zastraszyć przeciwników politycznych. W operacjach tego typu wykorzystywali także państwowy aparat propagandowy. 27 lutego podpalili budynek Reichstagu, a odpowiedzialnością za to obarczyli komunistów. Udało im się także doprowadzić do zniesienia części obywatelskich uprawnień konstytucyjnych. Jednak nawet w atmosferze totalnego zastraszenia i terroru NSDAP nie udało się uzyskać bezwzględnej większości w parlamencie! Na partię Hitlera głosowało bowiem ok. 17 milionów Niemców, tj. 43,9 proc. wyborców. Dla porównania - socjaldemokratów poparło ponad 18 proc., komunistów - 12 proc., centrum - prawie 11 proc., narodowców (nacjonalistów) - 8 proc. wyborców. Tylko dzięki koalicji z tymi ostatnimi Hitler mógł uzyskać większość w Reichstagu. Nie był jednak w stanie przeforsować ustaw pozwalających rządowi wydawać dekrety niezależnie od parlamentu. By to czynić, Hitler musiał mieć 2/3 parlamentarzystów za sobą.

Większość taką uzyskał już wkrótce, aresztując część parlamentarzystów komunistycznych, zaś inną część wykluczając z Reichstagu. Pozostałych Hitler zastraszył lub przekupił obietnicami. Następnie została zawieszona konstytucja, a większość instytucji państwowych przekształcono według modelu nazistowskiego totalitaryzmu.

W lecie 1933 roku NSDAP była praktycznie jedyną realną siłą polityczną, jako że inne partie polityczne zmuszone zostały praktycznie do zaprzestania działalności. 14 lipca tego roku podano oficjalnie do wiadomości, że NSDAP jest jedyną partią polityczną w Niemczech. Hitler przeprowadził czystkę także we własnym obozie (stracony został np. szef

SA Ernst Roehm).

Gdy 2 sierpnia 1934 roku zmarł prezydent Hindenburg, za formalną zgodą głównych dowódców armii niemieckiej jego następcą został Adolf Hitler. Urzędy prezydenta i naczelnego wodza armii zostały niejako wtopione w urząd kanclerza. W tym momencie Hitler przyjął tytuł „Wodza i Kanclerza Rzeszy”. 19 sierpnia zostało to zaaprobowane w swego rodzaju plebiscycie przez ponad 88 proc. biorących w nim udział obywateli (w „widowisku” tym w sumie wzięło udział 43,5 mln Niemców).

Jak więc widać, Adolf Hitler nie był w stanie uzyskać większości parlamentarnej w wyniku wyborów, przeprowadzonych w jeszcze demokratycznych Niemczech, lecz dopiero w atmosferze totalnego zastraszenia z jednej strony i upojenia propagandą nazistów - z drugiej - i to w państwie, które miało już przecież całkowicie totalitarny charakter.

Nie zmienia to oczywiście faktu, że naród niemiecki w znacznej swej części poparł następnie zbrodniczą politykę Adolfa Hitlera. Nie można jednak twierdzić, iż wszyscy Niemcy ponoszą odpowiedzialność za jego poczynania.

22.Główne cele polityki zagranicznej Hitlera i sposoby ich realizacji.

Proszę najpierw przeczytac ppkt 23, a nastepne ten.

Hitler miał plan ambitny plan którego nie mogł zrealizowac od razu. Przede wszystkim musiał odbudowac potege niemiec, a do tego potrzebna była armia. Najpierw zaczął od pozyskania funduszy - przyłączenie bogatego zaglebia saary. Nastepnie zaczal budowac pancerniki, i formowac armie -w tajemnicy przed swiatem zachodnim. Pilotów szkolił w rosji, dzieki traktatowi z rapallo(podpisany jeszcze przed kadencja hitlera), przez co już w 35r miał lotnictwo podobne do RAFu. Na początku stosował polityke stresemanna, tj łgał ile wlezie. Później, kiedy jego pozycja w europie zaczela rosnać, stosował już metode faktow dokonanych. Najpierw poinformowal europe o zamiarze tworzenia armii, a nastepnie o anschlussie austrii. Kolejnym stadium rozwoju jego poczucia wyzszosci były żądania - zażadał przyłączenia czesci czechoslowacji od Benesa, a następnie zarządał od chamberlaina żeby w ciagu ok tygodnia przyłączyć mu większą część. W ostatniej fazie, wojny, nikogo o nic nie pytał po prostu atakował, posunal się nawet do ataku rosji z która miał kilka traktatow pokojowych.

Słuchajta, jestem troszke zmeczony wiec być może nie będę pisal skladnie, ani ladnie, ani poprawnie gramatycznie, ale postaram się przekazywac wam wiadomosci w miare przyjrzyscie i klarownie, zebyscie wiedzieli o co chodzi.

23. Polityka III Rzeszy wobec zachodu do 1939r.

Hitler od samego początku stosował w polityce zagranicznej metodę Stresemanna, tj zapewniania świata o swoich pokojowych zamiarach. O tym, że kłamał w żywe oczy możemy księ przekonać analizując kolejne jego posunięcia na arenie międzynarodowej, ale także obserwując poczynania wewnątrzkrajowe, łamiące postanowienia traktatu wersalskiego.

Już 17 maja 1933r hitler wygłosił uspokajające rządy innych panstw przemowienie, w którym zapewniał o swoich pokojowych intencjach (pozytywnie również odbierane były jego antykomunistycze wypowiedzi), jednak cel jego polityki był dalece inny od pokoju. Zamierzał on na początku uwolnić się od postanowień traktatu wersalskiego, ograniczających armię niemiecką niemal do zera, aby potem rozszerzyć terytorium rzeszy na całą Europę - „Od Atlantyku aż po Ural”. Jednak do 1939r udała mu się znikoma część planu - anschluss austrii 12 marca 38r, objęcię protektoratu czech i moraw ( 16 marca 39 ) a także tajna część protokołu ribbentrop - mołotow.

W celu realizacji swojego planu - a także niespełnionych po I wojnie światowej ambicji i zmeczonych biedą republiki weimarskiej obywateli rzeszy - musiał hitler wzmocnic pozycję niemiec na arenie miedzynarodowej, zdobyć fundusze na stworzenie od podstaw wojska.

1935r

Pierwszym sukcesem Rzeszy było legalne przyłączenie zagłębia saary do rzeszy, które przez ostatnich 15 lat było wykorzystywane przez Francuzów. Kolejnym krokiem ( luty 35 ) rozwijającym rzesze była propozycja wysunięta przez UK i italie, aby niemcy były członkami „powietrznego locarno” czyli takiego jakby powietrznego systemu ochrony. Byłoby to pierwsze legalne złamanie traktatu wersalskiego -Rzesza mogłaby mieć lotnictwo ( wojenne). Jednak ogół innych postulatów spowodował, że minister Neutrath odpowiedział wymijająco.

9 marca 35, niemcy jakby ośmielone tym faktem, ogłosiły (ustami groeninga - przyszłego dowódcy lufftwaffe ( niemieckie sily powietrzne, jakby ktos nie wiedział ) że posiadają lotnisko wojskowe( Żeby nie było, zaprosili na 25 marca Simona ( ministra brytyjskiego ) na rozmowy w sprawie zbrojen). W następną sobote, 16 marca ( tu ciekawostka, hitlerzyna ogłaszała wazne rzeczy w sobote ) w berlinie zostało ogłoszone postanowienie, o utworzeniu sił zbrojnych, w liczbie ok. 0.5 mln wojaków - wiecej niż miała francja która w 36 była najwieksza armia w eu ). Reakcja zachodu na to była niezbyt zdecydowana. Zwołali jakas konferencje w Stresie, 14-16 kwiecień 35, postanowili jakies nieistotne rzeczy typu wspolne zdanie przeciwko zbrojeniom, i co wazne - oglosili ze jednostronne przekreslanie umow hitlera zachwiało zaufaniem opinii publicznej. Kurwa zenada. Dalej była skarga francji na forum ligii narodow, 17 kwietnia, ogolnie ustalenie ze trzeba sprawic ze LN będzie bardziej skuteczna w sprawie bezpieczenstwa zbiorowego. Pojechali po hitlerze, a ten na swoja obrone powiedzial ze: porozumienie fr - zsrr i fr z czechoslowacja są sojuszami militarnymi przeciwko niemcom, i zarzucił tez Francji ze łamie postanowienia paktu reńskiego, co było totalna bzdura i wszyscy o tym wiedzieli, ale wszyscy dalej trzymali dyplomatyczne geby zamkniete.

TO przemowienie hitlera, z 21 maja, „wzbudzilo sympatie” UK, i w czerwcu rozpoczely się rozmowy na temat zbrojen. Postanowiono ze flota rzeszy może się rozrosnac do 35% tonazu floty uk ( anglicy probowali pertraktowac, ale ribbentrop postawil na swoim. Tutaj widac jak niewiele do powiedzenia miala reszta europy ), a liczba łodzi podwodnych - u booty - mogą być rowna liczbie submarinów UK. Wtedy wyszło na jaw, ze już w 33r hitler zaczal budowac dwa pancerniki, co było konkretnym pogwałceniem traktatu wersalskiego. Anglicy podpisali tez porozumienie morskie z rzesza, co było złamaniem traktatu wersalskiego. Widac wszyscy go mieli .... gdzies. Układ morski praktycznie gwarantował rzeszy brak kontroli miedzynarodowej nad flota.

1936r.

Kiedy mussolini kradł sobie abisynie, swiat bardzo się oburzyl - a jakze. Wtedy tez Adolf H. Postanowil remilitaryzowac nadrenie ( w traktacie wersalskim kazano zabrac wszelkie wojsko z tego terenu ). Wpadł więc tam w SOBOTE 7 marca, zajał nadrenie, i wyslal noty mowiace ze to francja łamie pakt renski,i z tego względu on zajmuje nadrenie. Tzn trzymał się dalej swojej bzdury, ktorej uzyl do wytlumaczenia lotnictwa, ale tym razem nie podpisanie ukladu miedzy fr a zsrr było powodem, ale jego ratyfikacja. I w tym miejscu Hitler stosuje swoja taktyke o ktorej wspomnialem na poczatku- MYDLENIE OCZU. Neurath mowi ze niemcy moglyby ewentualnie wrocic do ligi narodow, ale trzebaby zmienic kilka podpunktow. Wyrazil tez gotowosc podpisania 25 letniego paktu o nieagresji z fr i belgia, podpisanai dwustronnych umow o nieagresji ze wschodnimi sasiadami itp., ogolnie naściemniał im żeby się zajeli tymi traktatami i dali spokoj sprawie remilitaryzacji.

Warto wspomniec ze msz mocarstw zachodnich chciały oddać sprawe paktu fr-zsrr do stałego trybunały sprawiedliwosci, żeby on rozwazyl czy rzeczywiscie zlamane zostaly pakty renskie, a hitler widzac to zdal sobie sprawe ze panstwa zachodnie nie sa zdolne do jakichkolwiek działan.

1 listopad - mussolini oglasza w mediolanie istnienie osi berlin - rzym, tj wspolpracy i poglebianie sojuszu, pomocna była wspolna ideologia i kurs antyradziecki. Duce i fuhrer poroznili się jednak w sprawie austrii, która anschlussowal hitler w 38, ale o tym zaraz moi mili.

Grudzień 1936 - wojna domowa w hiszpanii, ogolnie można ując faszyzm vs komunizm.

Mimo miedzynarodowego komitetu nieinterwencji powolanego 26 wrzesnia 36, w którym zarówno wlochy, niemcy jak i rosja zgodizly się nie interweniowac w te wojne, to i tak każdy wspieral swoich faworytow. Niemcy wypozyczali samoloty dla gen. Franco, w grudniu walczylo dla niego ok. 20tys zolnierzy niemieckich, a ruskie menty dawaly swoim amunicje i bron.

38 r..

hitler wkroczył 12 marcu 1938 r do austrii i ja przyłączyl. Było to oczywiście poprzedzone różnego rodzaju zapewnieniami o suwerennosci austrii, i miedzynarodowymi wypowiedziami typu : nie zamierzam łączyć się z austria. 14 marca hitler oglosil powstanie wielkich niemiec, w skład których wchodzi oczywiście austria. Zorganizowano nawet plebiscyt pod nadzorem niemiaszkow, i 99.73% ludzi opowiedzialo się za przylaczeniem do niemeic.

Tutaj już w ogole wstyd co zachod robi. Jako ze nikt oficjalnie nie zlozyl skargii na forum Ligii narodow, jedynym krokiem w tej sprawie było .... wykreslenie austrii z listy członkow. Fr i uk wyslaly protest do berlina, ale już w kwietniu chcialy akredytacji konsula generalnego w wiedniu - cokolwiek to znacyz. Nie rozumiem. Jak rozumiecie możecie mi to napisac na maila.

Miary hańby mocarstw europejskich dopełnił podpisany we wrześniu w Monachium układ monachijski. Hitler znając słaby punkt Wielkiej Brytanii i Francji zagroził wojną, jeżeli do rzeszy nie zostaną przyłączone czeskie Sudety. Niemcy sudeccy należący do NSDAP prowokowali od dłuższego czasu zamieszki, po to by ich Führer miał pretekst do przyłączenia. Czechosłowacy opuszczeni prze Francję nie mogąc liczyć na wsparcie Zjednoczonego Królestwa, wyrazili zgodę na oddanie Sudetów, wraz ze swoimi wzmocnieniami. Rok później Hitler przyłączył resztę Czechosłowacji (Czechy i Morawy). Po przylocie z Monachium do kraju premier uk ogłosił na lotnisku, że układ monachijski uratował pokój w Europie - coz za niezwykle prawdziwa mysl...

1939r

Od 1939 zacieśniała się współpraca państw faszystowskich, zwłaszcza oś Berlin-Rzym. 22 maja 1939 w Berlinie podpisano tzw. Pakt stalowy. Potwierdzał on ustalenie ostateczne granicy niemiecko- włoskiej i udzielanie sobie pełnego poparcia dyplomatycznego i politycznego, pomoc wszystkimi siłami lądowymi, morskimi i lotniczymi w razie napaści na sygnatariusza przez inne państwo.

Nastąpił też zwrot w stosunkach niemiecko-radzieckich. 19 sierpnia 1939 podpisano układ handlowy. Stalin zwlekał jednak jeszcze z podpisaniem sojuszu politycznego, chciał bowiem osiągnąć maksymalne korzyśći. Hitoler chciał ten sojusz z kolei zawrzeć jak najszybciej, bo kiedy już wydał rozkaz ataku na Polskę. Niemiecko-radziecki pakt o nieagresji podpisano dnia 23 sierpnia 1939 tzw. Pakt Ribbentrop-Mołotow. Dotyczył on oficjalnie zobowiązania się tych państw powstrzymywania się od wzajemnej napaści i agresji. Tajny protokół natomiast ustalał podział stref wpływów w EuropieWschodniej. Linia graniczną miała być północna granica Litwy. W strefie wpływów ZSRR znalazły się więc Łotwa, Estonia, Finlandia i Besarabia. Tajny protokół rozstrzygnął o losie Polski.

24.Polityka III Rzeszy wobec Czechoslwacji.

W tym ppkcie uzywam skrotu CZ zamiast czechoslowacja

Czytając o szczegółach przyłączenia kolejnych terenow do Niemiec zwyczajnie się denerwowałem, widząc jak bardzo głęboko w dupach ludzie mają umowy. Czechosłowacja, zabezpieczona ze strony rzeszy traktatem ryskim; ze strony francji układem o pomocy militarnej francji w razie napasci na czchsl; ze strony zsrr układem z 16 maja 35 ( w razie jak ktos napadnie na czchsl to rosja przyjdzie z pomoca - POD WARUNKIEM, ze najpierw zrobi to francja.) a tak naprawde osamotniona.

Na początku 37r niemcy zaczeli siać propagande, że w czchsł bardzo źle traktuje się mniejszosc niemeicka ( „czeski terror” , „barbarzynskie prześladowania” ). W tym czasie, legalnie partia w CZ „partia niemcow sudeckich”(działająca z polecenia Berlina) pod przywództwem konrada henleina, ządała od parlamentu CZ autonomii, a następnie całkowitej suwerennosci od CZ i przyłączenia do rzeszy.

Prezedynt Benes szukał poparcia w stolicach europy, rosja potwierdziła że do3ma umowy, francja ostatni raz 14 marca 38 prawdziwie potwierdziła że pomoze w razie czego, ale na początku kwietnia 38 zmienił się rząd we francji, premierem został lizydupa hitlera, Daladier( niezwykle skłonny do ugody z rzesza) który zwolnil ludzi zyczliwych czechoslowacji, i od tamtej pory polityka francji brzmiała : nie dopuscic do konfliktu zbrojnego z niemcami z powodu CZ. Jeszcze 4 wrzesnia potwierdzono ze uklad FR-CZ jest aktualny, ale było to już klamstwo, a rzad FR i UK starał się nakłonic CZ do oddania ządanych przez hitlera ziem. Nastepnie

- 18 wrzesnia - narada premierow FR i UK - efekt : nota wyslana do Benesa, ze nie da się u3mac porządku w europie przy aktualnym stanie rzeczy i trzeba hitlerowi oddac co chce

- 20 wrzesnia - benes się nie zgadza. W polsce Beck daje do prasy ządania do rzadu CZ ( przepraszam za styl, jestem zmeczony ), o oddanie slaska cieszynskiego

- 21 nota od UK, ze w takim razie francja nie pomoze w razie konfliktu -> tego samego dnia Benes oddaje rzeszy sudety

- 22 Chamberlein uszczesliwiony decyzja benesa jedzie do hitlera, a ten daje mu MEMORANDUM GODESBERSKIE, 6 pktow razem z mapka, czyli nowe ziemie których chce hitler, do pierwszego pazdziernika. Tym razem już bez zadnym powodow ani sciem typu czeski terror. Takie ultimatum widzimisie.

- 26 roosvelt pisze do hitlera o rozsadek, a benes do moscickiego o pokojowe rozwiazanie sprawy.

- 29 wrzesnia 1938 - konferencja w monachium, gdzie Hitler, Mussolini, Daladier i Chamberlain decyduja, w zasadzie nawet nie opierajac się hiterowi, spełnic jego zadania. Ustalono ze ewakuacja potrwa do 10 pazdziernika, fr z anglia zagwarantuja nowe granice CZ, a wlochy z niemcami tylko po rozwiazaniu konfliktu mniejszosci polskiej i wegierskiej.

- 30 wrzesnia - rzad PL nie zgadza się na żadne pertraktacje, i poczawszy od 1 pazdziernika daje 24 godziny na ewakuacje terenow - benes ustępuje.

Również sprawe mniejszosci wegierskiej zalatwiono kosztem CZ, oddano im po prostu to co chcieli wegrzy, a polakom było malo i w listopadzie wymiana not dyplomatycznych, zadania kolejnych 220km2 SPISZA I ORAWY, i spelnienie polskich zadan 30 listopada 1938r

Hitler nie zadowolił się sudetami, chciał całej czechosłowacji. Praga wyslala do hitlera pytanie o zagwarantowanie nowych granic, ale ten się oburzyl. Włosi powiedzieli, ze zrobia to tylko w przypadku gwarancji pozostalej trojki, wiec CZ dali sobie spokoj, gdyz rzad w pradze zmienil się na proniemiecki. 14 marca 39 słowacja oderwała się od CZ. 15 marca prezedent CZ Hacha pojechal na rozmowe z hitlerem, a w tym czasie wojska niemieckie zajmowały CZ. 16 marca Hacha podpisal kapitulacje, i tego dnia stworzono Protektorat czech i moraw. Noty z protestami UK, Fr i USA.

I teraz ja proponuje się zastanowic czego oczekiwali polacy od francuzow i anglikow we wrzesniu 39 ? bo chyba nie pomocy militarnej. Nie weim kto nazwal ten okres dziwna wojna. Przeciez tego się trzeba było spodziewac.

25.Polityka III Rzeszy wobec ZSRR.

Ten punkt jest mocno zwiazany z punktem 19.

Na początku warto przypomnieć zdanie, które krótko przedstawiało dążenia Hitlera : Rzesza od Atlantyku aż po Ural. Wszystkie jego działania - blisko i dalekosiezne - były umotywowane tym samym, żeby pewnego dnia podbic (również) rosje. Oprócz zamiany dobrych kontaktow dyplomatycznych na konflikt dyplomatyczny, antykomunistycznie nastawiona rzesza podpisała 25 listopada 1936r układ przeciw miedzynarodowce komunistycznej, inaczej pakt antykominternowski. Rzesza nakłaniała do przystąpienia do tego paktu m in polske. Było to jedno z zadan wysunietych polsce tuz przed atakiem 1 wrzesnia.

Następna zmiana planów - pakt ribbentrop mołotow - odsyłam do punktu 19 tam sobie poczytajcie.

Kolejny zwrot akcji, już na prawdziwe tory hitlerowskiej gry miał miejsce w polowie 1941r. Hitler stwierdził, ze nadszedl już czas kiedy rzesza może sobie poradzic sama z reszta swiata, i 22 czerwca wprowadziłw zycie plan Barbarossa ( plan ten był już podpisany 18 grudnia 1940 ), którego korzenie siegaja ksiazki Mein Kampf - atak na zsrr - otwarta konfrontacja bez zadnych dyplomatycznych tlumaczen.

26. Polityka III rzeszy wobec polski do 39r

Od samego początku Hitler planował rozszerzenie ziem niemieckich, począwszy od wschodu. Na wszelkiego rodzaju konferencjach watpliwe były jego slowa odnosnie gwarancji granicy wschodniej.

Pierwszym porozumieniem polsko niemieckim z okresu miedzywojennego była deklaracja o niestosowaniu przemocy z 26 stycznia 1934r, (na 10 lat z mozliwoscia pozniejszego przedluzenia ) któregej zalążek powstał na spotkaniu Adolfa Hitlera z Alfredem Wysockim, polski k ministrem 2 maja 33r. Warto wiedzieć, jak dobroduszny był dla nas hitler, albowiem 17 maja 33r powiedział w reichtagu o pl : skoro ogarniamy bezgraniczna miloscia i wiernoscia nasz narod, z tych amych założeń wychodzac, respektujemy prawa narodowe innych ludów, i z glebi serca chcemy zyc z nimi w pokoju i przyjazni”. W deklaracji z maja 33 nie było nic na temat wsch granicy niemiec, mimo ze polacy chcili jakiejs gwarancji - i tutaj uwaga male odciagniecie od nauki, zrobcie sobie mala przerwe i wejdzcie na http://mekamilek.digart.pl/ tam sa moje zdjecia możecie je pooceniac : ) a teraz powrot do pracy -.

7 marca 34r podpisane zostało porozumienie o zakonczeniu trwajacej od 25r wojnie celnej miedzy pl a niem.

Nie musze chyba wspominac, ze całe te machlojki i inne pierdoły zwiazane sa z polityka hitlera - ze niby nic, ze niby niewinny, ze niby chcemy przyjazni a tak naprawde przygotowywał armie do podboju europy. Jak mi nie wierzycie - potwierdzenie. Oto komunikat berlinski wydany po spotkaniu z Wysockim : „kanclerz podkreslil zdecydowany zamiar rzadu niemieckiego utrzymywania swego nastawienia i postepowania jak najscislej w ramach istniejacych traktatow... . Hitler uznał bowiem, ze zanim powstana warunki sprzyjajace do realizacji celow zasadniczych, porozumienie z polska jest potrzebne i korzystne ....”.

20 września 38r, podczas rozmowy z Lipskim Hitler wspomniał o autostradzie przez polske do prus wschodnich. Dyplomacja polska w tym czasie zabiegała o jak najlepsze stosunki z 3 rzesza. W pazdzierniku ogłoszone zostalo rozwiazanie globalne, mowiace o :

wolne miasto gdansk przylaczone do rzeszy.

przez korytarz exterytorialny przeprowadzona zostanie autostrada i linia kolejowa

na obszarze gdanska polska o3ma podobna droge lub autostrade, linie oraz wolnoclowy port

polska otrzyma gwarancje zbytu swoich towarow na terenie gdanska

oba panstwa uznaja i zagwarantuja swoe granice lub tez posiadane terytoria

uklad polsko niemiecki przedluzony o 25 lat

polska przystapi do paktu antykominternowskiego

lipski od razu powiedzial, ze nie ma opcji takiego dzialania, ale zawiezie propozycje do warszawy. Beck nie chcial żeby to się przedostalo do opinii publicznej ( bla bla bla wiemy to z hdp ) bo myslal ze sam zdziala wiecej, niż ze spanikowanym krajem na plecach.

28 kwietnia - Niemcy wypowiedziały pakt o nieagresji wobec Polski.

5 maja - Minister Józef Beck wygłosił w Sejmie przemówienie, w którym odrzucił żądania niemieckie(pl od baltyku odepchnac się nie da, nie znamy pojecia pokoju za wszleka cene ) - koneic stosunkow dyplomatycznych polsko niemieckich.

- 25 maj hitler mowi :Gdansk nie jest bynajmniej przedmiotem zatargu. Idzie tu o rozszerzenie naszej przestrzeni zyciowej na wschodzie, o zapewnienie srodkow zywnosci, o zalatwienie problemu baltyckiego .... . problem polski jest nieodlaczny od konfliktu z zachodem ..... . polska widzi niebezpieczenstwo w niemieckim zwyciestwie na zachodzie, i będzie starala się przeszkodzic nam w tym zwyciestwie. Dlatego nie może być mowy o oszczcedzeniu polski i pozostaje nam jedna decyzja : zaatakowac polske przy pierwszej dogodnej sposobnosci”. Koniec. Ale z niego chuj, no az mnie szlag trafia. Tak samo jak czytam o tych matolach z zachodu, no nie mogę usiedziec jak pisalem o tym calym appeasemencie.

26. Polityka III rzeszy wobec polski do 39r

Od samego początku Hitler planował rozszerzenie ziem niemieckich, począwszy od wschodu. Na wszelkiego rodzaju konferencjach watpliwe były jego slowa odnosnie gwarancji granicy wschodniej.

Pierwszym porozumieniem polsko niemieckim z okresu miedzywojennego była deklaracja o niestosowaniu przemocy z 26 stycznia 1934r, (na 10 lat z mozliwoscia pozniejszego przedluzenia ) któregej zalążek powstał na spotkaniu Adolfa Hitlera z Alfredem Wysockim, polski k ministrem 2 maja 33r. Warto wiedzieć, jak dobroduszny był dla nas hitler, albowiem 17 maja 33r powiedział w reichtagu o pl : skoro ogarniamy bezgraniczna miloscia i wiernoscia nasz narod, z tych amych założeń wychodzac, respektujemy prawa narodowe innych ludów, i z glebi serca chcemy zyc z nimi w pokoju i przyjazni”. W deklaracji z maja 33 nie było nic na temat wsch granicy niemiec, mimo ze polacy chcili jakiejs gwarancji - i tutaj uwaga male odciagniecie od nauki, zrobcie sobie mala przerwe i wejdzcie na http://mekamilek.digart.pl/ tam sa moje zdjecia możecie je pooceniac : ) a teraz powrot do pracy -.

7 marca 34r podpisane zostało porozumienie o zakonczeniu trwajacej od 25r wojnie celnej miedzy pl a niem.

Nie musze chyba wspominac, ze całe te machlojki i inne pierdoły zwiazane sa z polityka hitlera - ze niby nic, ze niby niewinny, ze niby chcemy przyjazni a tak naprawde przygotowywał armie do podboju europy. Jak mi nie wierzycie - potwierdzenie. Oto komunikat berlinski wydany po spotkaniu z Wysockim : „kanclerz podkreslil zdecydowany zamiar rzadu niemieckiego utrzymywania swego nastawienia i postepowania jak najscislej w ramach istniejacych traktatow... . Hitler uznał bowiem, ze zanim powstana warunki sprzyjajace do realizacji celow zasadniczych, porozumienie z polska jest potrzebne i korzystne ....”.

20 września 38r, podczas rozmowy z Lipskim Hitler wspomniał o autostradzie przez polske do prus wschodnich. Dyplomacja polska w tym czasie zabiegała o jak najlepsze stosunki z 3 rzesza. W pazdzierniku ogłoszone zostalo rozwiazanie globalne, mowiace o :

wolne miasto gdansk przylaczone do rzeszy.

przez korytarz exterytorialny przeprowadzona zostanie autostrada i linia kolejowa

na obszarze gdanska polska o3ma podobna droge lub autostrade, linie oraz wolnoclowy port

polska otrzyma gwarancje zbytu swoich towarow na terenie gdanska

oba panstwa uznaja i zagwarantuja swoe granice lub tez posiadane terytoria

uklad polsko niemiecki przedluzony o 25 lat

polska przystapi do paktu antykominternowskiego

lipski od razu powiedzial, ze nie ma opcji takiego dzialania, ale zawiezie propozycje do warszawy. Beck nie chcial żeby to się przedostalo do opinii publicznej ( bla bla bla wiemy to z hdp ) bo myslal ze sam zdziala wiecej, niż ze spanikowanym krajem na plecach.

28 kwietnia - Niemcy wypowiedziały pakt o nieagresji wobec Polski.

5 maja - Minister Józef Beck wygłosił w Sejmie przemówienie, w którym odrzucił żądania niemieckie(pl od baltyku odepchnac się nie da, nie znamy pojecia pokoju za wszleka cene ) - koneic stosunkow dyplomatycznych polsko niemieckich.

25 maj hitler mowi :Gdansk nie jest bynajmniej przedmiotem zatargu. Idzie tu o rozszerzenie naszej przestrzeni zyciowej na wschodzie, o zapewnienie srodkow zywnosci, o zalatwienie problemu baltyckiego .... . problem polski jest nieodlaczny od konfliktu z zachodem ..... . polska widzi niebezpieczenstwo w niemieckim zwyciestwie na zachodzie, i będzie starala się przeszkodzic nam w tym zwyciestwie. Dlatego nie może być mowy o oszczcedzeniu polski i pozostaje nam jedna decyzja : zaatakowac polske przy pierwszej dogodnej sposobnosci”.

Polityka - scierwo

27. appeasement

Appeasement (po ang. "załagodzenie, uspokojenie") - polityka prowadzona przez rząd brytyjski z premierem Nevillem Chamberlainem, a później także francuski z premierem Edouardem Daladierem w latach 1937-1939 względem przywódcy III Rzeszy Adolfa Hitlera, a także sojusznika czyli Włoch.

Polityka ta polegała na serii ustępstw politycznych, wojskowych i terytorialnych, z których każde miało zaspokoić żądania Hitlera i zapobiec dalszym, a przede wszystkim nie dopuścić do wybuchu wojny.

Za pierwszy przjaw appeasementu można uznać brak reakcji mocarstw na remilitaryzację Nadrenii w 1936 roku. Kolejnym ważnym krokiem Hitlera było zajęcie (Anschluss) Austrii w marcu 1938, które nie tylko nie zostało potępiony przez Francję i Wielką Brytanię, ale nawet na nie oficjalnie nie zareagowano. Nawet Liga Narodów jedynie wykreśliła państwo z listy członków nie podejmując żadnych dodatkowych działań.

Wydarzeniem, w którym appeasement ujawnił się z całą swoją mocą był konflikt niemiecko-czechosłowacki o Sudety. Obszar sudecki, zamieszkany w większości przez Niemców, przypadł po I wojnie światowej w udziale Czechosłowacji. Współżycie między narodami układało się harmonijnie, aż do połowy lat trzydziestych, kiedy powstała faszyzująca Partia Niemców Sudeckich (Sudetendeutsche Partei) pod kierownictwem Konrada Henleina. Ten domagając się przyłączenia tych terenów do Rzeszy, oskarżył rząd w Pradze o prześladowania i zwrócił się o poparcie do Führera. Nastąpiły miesiące narastającego napięcia; w konflikt niemiecko-czechosłowacki włączyły się zachodnie mocarstwa. Pozornie występowały w obronie Czechosłowacji, jednakże w kulminacyjnym momencie zaczęły namawiać praski rząd do ustąpienia. Sprawę zakończyła konferencja monachijska (29-30 września 1938) z udziałem przedstawicieli Niemiec, Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch, na której postanowiono o przyłączeniu Sudetów do Rzeszy. Warto dodać, że posłowie czescy nie zostali nawet dopuszczeni do sali obrad.

Po kolejnej agresji niemieckiej, tj. zajęciu całych Czech i podporządkowaniu Słowacji w marcu 1939 polityka Chamberlaina spotkała się z ostrą krytyką w Wielkiej Brytanii. Premier próbował przyjąć twardszy kurs, udzielając gwarancji Polsce (31 marca 1939), Rumunii oraz Grecji i później, na tydzień przed wybuchem wojny, podpisując z nią układ o wzajemnej pomocy. Nie dało to już jednak spodziewanych rezultatów i wojna wybuchła.

Ostatnim echem appeasementu można określić "dziwną wojnę" (zwaną też "śmieszną" albo "siedzącą"), jaką alianci prowadzili na froncie zachodnim jesienią 1939.

Polityka appeasementu została w pełni zarzucona wraz z objęciem w Wielkiej Brytanii rządów przez Winstona Churchilla w maju 1940.

Podobnie tym pejoratywnym terminem określa się też wszelkie ugodowpostawy wobec agresywnych, imperialnych rządów dyktatorskich..

Do przyczyn tego rodzaju polityki należało :

- brak zgodnosci w podejmowaniu decyzji dotyczących występków Niemiec, a także wiara w jego zapewnienia i proby analizowania jego wymówek ( np. zlamanie paktu renskiego przez francje poprzez zawarcie paktu z rosja ( szersza mowa o tym w pkc 23 ) boolshit

wojna jako ostateczne, najgorsze rozwiazanie była wszelkimi sposobami unikania - starano się za wszelką cene nie dopuscic do najmniejszych nawet starć między prowokującymi niemcami a straznikami porzadku wersalskiego.

W pozniejszym okresie strach przed wojna ( z powodu wiekszych sil armi rzeszy ) i proba rozwiązania konfliktu drogą ustępstw ( np. wschodnich terenow ).

Oprocz tego polecam przeczytac informacje na ten temat z podrecznika - niewiele a może się przydac - strona 428 z dobrzyckiego

28 przyczyny wybuchu II wojny swiatowej.

Na szczescie kur nie sa tak skomplikowane jak te trojkaty przed 1 wojna swiatowa.

Do wybuchu wojny przyczyniło się narastanie konfliktu miedzy grupa demokratycznych panstw europy, do których pozniej przyłączyly się usa, występujących w obronie własnych pozycji w Europie i na swiecie, a panstwami nazistowskimi i faszystowskimi, oraz ich sojusznikami, zmierzajacymi do zdobycia hegemonii w swiecei. W okresie narastania konfliktu wystąpiły sprzecznosci społeczne, które znalazły wyraz w ukształtowaniu się ideologii faszystowskiej i nazistowskiej. Wybuch wojny został poprzedzony przez konflikty lokalne, które doprowadzily do polaryzacji politycznej na swiecie. Konfliktami tymi były : hiszpanska wojna domowa, wojna chinsko japonska, konflikt radziecko japonski na pograniczu mandzurii, agresja wloch na abisynie. Nie bez znaczenia dla wybuchu wojny swiatowej były uwarunkowania charakterologiczne przywodcow politycznych ( hitler stalin mussolini ). Zaszłosci historyczne z dziejów niemiec wyraźnie wpłyneły na zaistnienie przyzwolenia społecznego w tym kraju dla obranego przez nazistow kierunku polityki militarystycznej ( chodzi tutaj tez m in o okres republiki weimarskiej - koszmarnej biedy spowodowanej m in reparacjami wojennymi i braku glownego, dobrze rozbudowanego zaglebia saary, czyli surowcow brak). Chęć zmazania hanby narodowej, jaką był w przkonaniu niemców traktat wersalski zawarty po I ws i włoskie marzenia o wskrzeszeniu Imperium Romanum ( imperium rzymskiego dla niweidzacych L ) oraz rozczarowanie wlochow efektami pierwszej wojny swiatowej pchnely te narody w objęcia nazistow i faszystow, którzy składając populistyczne obietnice, wprowadzili oba kraje na tory wojenne.

29.Znacznie agresji III Rzeszy na ZSRR dla II wojny światowej.

W latach 1939- 1941, Trzecia Rzesza i ZSRR ściśle ze sobą współpracowały. Wspólnota interesów była jednak pozorna. W 1940r, pokonawszy Francję, Hitler kazał przygotowywać plan Barbarossa- ataku na ZSRR. Uderzenie zaplanowano na maj 1941, ale w kwietniu Wehrmat musiał wesprzeć Włochów, którzy nieudolnie próbowali podbić Grecję. Hitler zdobył kraj w ciągu 3tygodni, a przy okazji zajął Jugosławię. Atak przedłużył się o miesiąc. W czerwcu, wielokrotnie informowano Stalina o zagrożeniu ze strony Niemiec, jednak wodż je wszystkie zlekceważył. O świcie 22.06.1941roku dywizje Wehrmachtu runęły na ZSRR.

Hitler miał olbrzymią przewagę, zarówno organizacyjną, jak i techniczną. Posuwał się bardzo szybko- we wrześniu Niemcy dotarli pod Moskwę. Tam jednak wojna błyskawiczna się załamała. Nadciągnęła zima (do -35`C). Wehrmacht tracił przewagę techniczną, żołnierze cierpieli z powodu odmrożeń, zamarzały silniki… Niemcy zostali odrzuceni 150km od miasta. Wiosną 1942 roku Wehrmacht podjął kolejną ofensywę, część dotarła pod Stalingrad. Toczyły się zacięte walki o każdy zakątek, ulicę, dom. W lutym 1943r Niemcy się poddali. Hitler stracił około 1,5mln żołnierzy. W 1943r Hitler starał się odzyskać inicjatywę na Wschodzie- Bitwa pod Kurskiem trwała prawie 2 miesiące i Niemcy ponieśli kolejną klęskę. Stało się jasne, że nie wygrają wojny.

Atak Niemiec na ZSRR był darem losu dla Anglii, samotnie walczącej z Trzecią Rzeszą. Odtąd, przeciwko Niemcom walczyli alianci- Anglia, Indie, Australia, Kanada, ZSRR, Belgia, Czechosłowacja, Grecja, Holandia, Norwegia i Polska.

Straty niemieckie po bitwie o stalingrad:

Poległo, zamarzło, zmarło z głodu lub wyczerpania około 2/3 żołnierzy i podoficerów oraz połowa oficerów z sił liczących łącznie 364 tysiące ludzi (Rosjanie zebrali z pola bitwy do 7 listopada 1943 roku ciała 146300 niemieckich poległych) Wzięto do niewoli - 108 tysięcy (do 29 stycznia 1943 r. 16800 żołnierzy, od 30 stycznia do 2 lutego 1943 r. 91 tysięcy żołnierzy) Zmarli w drodze do obozów jenieckich i w niewoli - około 102 tysiące.

Były dwa przełomowe momenty w 2 wojnie swiatowej. Pierwszym z nich była własnie nieudana kampania na rosje, kiedy to prym na froncie wschodnim przejeła armia czerwona. Gdyby rzesza zwyciezyla nad zsrr, anglia nie bylaby w stanie przeciwstawic się sile hitlera, a i nawet być może ameryka nie przystapilaby tak latwo ( jak po pearl harbour ) do wojny. Atak na ZSRR był początkiem konca hitlera.

Znacznie dla PL :

Wybuch wojny niemiecko-radzieckiej miał przełomowe znaczenie dla Polaków. Oto bowiem stały się wielkie potęgi, które przyczyniły się do zniszczenia II Rzeczypospolitej. W tej sytuacji odżyły nadzieje na zmiany w okupowanej Polsce oraz na odzyskanie niepodległości. Wśród Polaków politycznie zaangażowanych istniały dwie wersje możliwych działań. Jedna z nich zakładała, że w trakcie prowadzonych walk obie strony, a więc III Rzesza i Związek Radziecki, wzajemnie się wyniszczą. To umożliwiłoby odrodzenie się wolnej i niepodległej Polski. Inna opcja polityczna, a mianowicie komuniści, ogromne nadzieje pokładała w ZSRR. Niewielka jeszcze wówczas grupa polskich komunistów liczyła na zwycięstwo w Związku Radzieckiego, który przyczyniłby się do odbudowy Polski.

31.Okoliczności i znaczenie przystąpienia USA do II wojny światowej

Japonia w XX wiek weszła jako państwo silne zarówno pod względem politycznym i gosp?japońskiego ataku na amerykańską bazę na Hawajach - Pearl Harbor (7 grudnia 1941), przeprowadzonego bez wypowiedzenia wojny. Oprócz podjęcia walk z flotą i wojskami japońskimi w Azji południowo-wschodniej i na Pacyfiku, USA, dysponujące ogromnym potencjałem przemysłowym, zaczęły wysyłać oddziały i sprzęt wojskowy do Wielkiej Brytanii i Afryki.

Przystąpienie Stanów Zjednoczonych do wojny, zmiana nastawienia ZSRR i coraz agresywniejsze postępowanie Japonii przekształciło lokalne działania militarne w powszechną wojnę. Konflikt globalny pomiędzy dwoma potężnymi blokami mocarstw, w którym udział wzięła większość istniejących wówczas krajów, zaangażował niemal całość światowych zasobów (ich wykorzystanie osiągnęło w 1944 r. poziom maksymalny).

Ogolnie : przystapienie nowego, niezwykle silnego i mocnego gospodarczo kraju do wojny, po strony anglii i rosji przechyliło szale zwycięstwa na strone tych dobrych. Olbrzymi zastrzyk energii jaka dali amerykanie przyczynił się m in do tak znaczących wygranych VI 44 ( normandia ), czy 6/7 45r ( japonia) czy chocby 11.1942 ( desant w afryce, operacja torch )

32. Konferencje wielkich mocarstw w trakcie wojny i ich decyzje.

W Waszyngtonie w styczniu 1942 odbyła się konferencja szefów rzadow panstw ( m in usa, zsrr, uk, chiny, pl, czechoslowacja ), na której podpisano deklaracje o wzajemnej pomocy w walce z faszyzmem. W I 1943 odbyła się w Casablance konferencja szefów rzadów usa i uk, na której omówiono plany działań wojennych w 43. Podjęto decyzje o przesunięciu lądowania sprzymierzonych w eu na 44r. W maju 43 roku odbyła się w waszyngtonie pod kryptonimem „trójząb” ( trident ) konferencja rzadow usa i uk, na ktorej ustalono terminu ladowania aliantow w eu. ( V 44 ) i na sycylii ( VII 44 ). W dniach 19 - 30 pazdziernika 1943 na konferencji moskiewskiej, rzady usa i zsrr, uk - uchwalily, że konieczna jest koordynacja działań wojennych, a po wojnie = stworzenie organizacji bezpieczenstwa powszechnego ( z udziałem chin ). W sprawie zasad polityki sojuszników wobec włoch postanowiono zlikwidowac faszyzm i ustanowić demokratyczne rządy. Ponadto zadecydowano o powojennym odbudowaniu niepodległej austrii i uznaniu wymuszonego przez niemców anszlusu za „nieistniejący”. Uznano za niezbędne ukaranie zbrodniarzy wojennych przez panstwa, w których dokonali zbrodni i sadzenie ich zgodnie z prawem danego panstwa. W Teheranie w dniach 28.11. - 1.12. 1943 odbyła się koferencja szefów rządów 3 mocarstw sojuszniczych : W. Churchilla ( uk), F.D. Roosvelta ( usa) i stalina ( zsrr zasrane ) w sprawie uzgodnienia planów pokonania niemiec. Ustalono zakres i termin operacji wojskowych aliantów w Eu Zach - utworzenie w V 44 drugiego frontu we francji. Postanowiono, by po wojnie utrzymywac współprace wszystkich krajów koalicji antyhitlerowskiej. Ogłoszono konieczność powołania do życia Organizacji Narodów Zjednoczonych. W sprawie Iranu rządy mocarstw wyraziły poparcie dla utrzymania jego całkowitej niezawisłosci i integralnosci terytorialnej. Osiagnieto tez wstepne porozumienie w sprawie granic polski - podstawa wsch granicy miała być linia Curzona, a na zach bieg odry. Na konfrerencji Jałtanskiej (zwanej tez krymska ), która odbyła sięw dniach 4-11.luty 1945, szefowie mocarstw sojuszniczych omówili problemy współdziałania strategicznego w końcowej fazie działań wojennych przeci Niemcom i przystąpienia ZSRR do wojny przeciwko Japonii. Wstępnie zadecydowano o powojennym układzie stosunków miedzynarodowych w Eu ( sprawa granic, reparacji, demilitaryzacji, demokratyzacji i podziału pokonanych niemiec). Ustalono konieczność zwołania konferencji założycielskiej ONZ. W sprawie polskiej zdecydowano o reorganizacji rzadu tymczasowego, uznano ze wsch granica polski powinna przebiegac wzdluz linii curzona i zapowiedziano przesunięcie granic polski na północy i zachodzie. Polska de facto miała znaleźć się w rosyjskiej strefie wpływów. Ostatnia konferencja w czasie II wojny swiatowej odbyta w dniach 17 lipiec - 2 sierpień 1945 to konferencja poczdamska ( zwana tez berlinska ). Spotkali się na niej ( a jakze ) szefowie trzech mocarstw sojuszniczych - W. Churchill ( a po wyborach zastąpił go C. Atlee), H. Truman ( usa) i Józef Stalin. Celem spotkania było rozwiązanie problemów związanych z likwidacją skutków II wojny swiatowej, i uregulowanie organizacji powojennej europy. W sprawie niemiec rozwinięto postanowienia konferencji jałtanskiej o likwidacji militaryzmu i narodowego socjalizmu - a postanowiono dokonac ( wazne,D !!! ) demilitaryzacji, demokratyzacji, denazyfikacji i dekartelizacji niemiec, ukarac zbrodniarzy wojennych. Ustalono polityczne i ekonomiczne zasady sprawowania kontroli nad niemcami ( m in podzial niemiec i berlina na 4 strefy okupacyjne). Powołano rade ministrów spraw zagranicznych ( chin francji usa uk i zsrr ) dla opracowania traktatów pokojowych. Ustalono przebieg granicy polskiej na odrze i nysie łuzyckiej, przyznano zsrr okreg krolewca. Postanowiono dokonac masowych przesiedlen niemcow z polski, czechoslowacji i wegier, ustalono tez zasady spłat wojennych przez niemcy. Wezwano japonie do bezwarunkowej kapitulacji oraz okreslono zasady jej demilitaryzacji i demokratyzacji.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Bezpieczeństwo, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
27 stycznia 2009, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
13, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
Zagadnienia stosunków międzynarodowych po 1945 roku, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy st
17 XII 2008, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
25 XI 2008, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
Przestrzeganie, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
Oddziaływania politycznę międzynarodowe, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międ
Konwencja wiedenska, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
Podmiotowość międzynarodowa, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
9 XII 2008, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
Wojny w Europie, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
6 I 2009, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
Polska polityka zagraniczna, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
Bezpieczeństwo - stosunki międzynarodowe, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków mię
Bezpieczeństwo, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
27 stycznia 2009, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
13, ۩۩۩ Edukacja ۩۩۩, Polityka i prawo, Podstawy stosunków międzynarodowych
Państwo jako uczestnik stosunków międzynarodowych, Politologia UMCS 2011-2014 Samorzad i polityka lo

więcej podobnych podstron