Jacek Woroniecki
Schemata referatu:
Co autor twierdzi?
Jak uzasadnia?
Własne uwagi
Rozdział IV - Karcenie
Obowiązkiem przełożonych jest karcenie, karanie i upominanie.
W każdym zespole ludzkim są jakieś niedociągnięcia, braki i uchybienia.
Konieczne jest znalezienie consensusu w sposobie karania i upominania, tak aby to nie zniechęcało i zrażało, a podnosiło na duchu i wzmagało zaufanie do przełożonych.
Sekretem umiejętnego karcenia jest pokora, którą można odbierać dwuznacznie: a) gdy pobłądzimy lub zawinimy - czujemy upokorzenie; b) gdy uznajemy dobro w innych - umiemy chwalić
Człowiek łatwiej przyjmuje upomnienia od tego, o którym wie, że o wiele bardziej lubi chwalić, niż ganić.
Praktyczną konsekwencją pokory jest doniosłość w sprawowaniu rządów - z „Rehabilitacji cnoty” Maksa Schellera.
Przełożony powinien nagradzać i odznaczać podwładnych za szczególnie gorliwe spełnianie obowiązków. Jednak nagroda nie może stać się główną pobudką czynów.
Przełożony nie może jednak zapominać o karceniu, gdy zajdzie potrzeba. Trzeba odróżnić tu wyrozumiałość od pobłażliwości, która jest straszną wadą przy sprawowaniu władzy.
Nie należy być zbyt drobiazgowym. Jednak należy szybko reagować na wykroczenia wypływające ze złego nawyku.
Przełożony powinien być opanowany i panować nad swoim gniewem. Swoją surowość może obrócić w żart, a przy poważniejszym przewinieniu musi opanować gniew, bądź odłożyć sprawę do następnego dnia.
Skuteczność nałożonych kar jest zależna od opanowania przełożonego.
Spełnienie kary powinno dawać korzyść wyrównania i zapomnienia naszej winy.
Woroniecki na przykładzie harcerstwa pokazuje jak władza może być rozumnie sprawowana.
Rozdział V - Niedomagania w rządzeniu
Woroniecki przywołuje stwierdzenie Arystotelesa „Dobrzy jednolicie, źli rozmaicie”
Awans na drabinie społecznej może spowodować u człowieka zawrót głowy, który prowadzi do stworzenia dystansu między sobą a podwładnymi.
Zawrót głowy działa na dwa sposoby: a) zarozumiałość - nadużywanie władzy b) małoduszność - obawa przed władzą paraliżuje człowieka
Zarozumiały przełożony (posiadł wszystkie rozumy) będzie się kierował raczej własnymi planami i pomysłami niż regulaminem i zasadami przy czym będzie wszystko zmieniał na nowo po swojemu.
Małoduszność polega na obawie przed odpowiedzialnością. Przełożony niechętnie cokolwiek zarządzi i puści podwładnych samopas. Przykład: Generał Lapperine, który dla Francji zdobył Saharę i nią później zarządzał wydawał takie instrukcje: Nie będę się srożył gdy coś komuś nie uda, jeśli przekonam się, że zostało należycie przygotowane, przecież wszystko w życiu ludzkim nie może się zawsze udawać; ale jeśli zobaczę, że ktoś z was się lęka cokolwiek przedsięwziąć z obawy, że mogłoby się nie udać, to dla takiego będę bardzo surowy.
Niedbałość o dobrą organizację pracy (regularność, punktualność i sumienność) oraz niedostateczna znajomość ustaw i regulaminów są fatalne dla wyrobienia ducha posłuszeństwa.
Przełożony, który nie wymaga od podwładnych posłuszeństwa za wszystkie ich przewinienia w tej dziedzinie staje się współwinny.
Nieumiejętność przewidywania i odkładanie wszystkiego na ostatnią chwilę prowadzi do nieładu i zamieszania, które w końcowej fazie ogromnie podważają ducha posłuszeństwa.
Duch posłuszeństwa opiera się na zamiłowaniu ładu i pragnieniu podporządkowania się mu.
Ważną kwestią jest podział pracy, który jest gwarantem życia w duchu jedności i zgody. Musi być zachowana hierarchizacja stanowisk podporządkowana temu, który rządzi całością. Ostatnią kwestią jest ścisłe rozgraniczenie kompetencji poszczególnych stanowisk, aby nie dochodziło na tej płaszczyźnie do sporów.
Rozdział VI - Braki rozkazywania
Nadmiar rozkazywania, czyli umiłowanie władzy i lubowanie się w rozkazywaniu może prowadzić do niekompetencji, lekkomyślności w wydawaniu rozkazów ,braku rozwagi i zastanowienia przełożonych. Owe niedomagania niszczą ład i porządek, czyli są wbrew duchowi posłuszeństwa.
Niedomiar rozkazywania, czyli wahanie się, ociąganie i nieumiejętność podjęcia decyzji, czy niezdecydowanie przełożonego wzbudza nieufność wśród podwładnych, gdyż on sam sobie nie ufa. Brak odpowiedzialności i decyzyjności przełożone można ująć krótko w stwierdzeniu: „zresztą, bo ja wiem, róbcie sobie, jak chcecie”.
Faworyzowanie to udzielenie lub odmawianie pozwoleń ze względu na subiektywne sympatie lub antypatie prowadzące do utraty zaufania u podwładnych
Nieudolność przełożonego w sferze asertywności i roztropności prowadzi do machinalnego ulegania przy podejmowaniu wszelkich decyzji.
Gniewliwe usposobienie, wynika z braku panowania nad gniewem, czego przejawem są irytacja i złoszczenie się z każdego błahego powodu.
Kulminacyjną formą gniewu jest kłamstwo, które idzie w parze z brakiem opanownia. W gniewie człowiek sam nie wie co mówi i nieraz rozminie się z prawdą.
Zbytnie uleganie cudzym wpływom dyskwalifikuje osobę do sprawowania przełożeństwa.
TEZY:
Obowiązkiem przełożonych jest karcenie, karanie i upominanie.
W każdym zespole ludzkim są jakieś niedociągnięcia, braki i uchybienia.
Człowiek łatwiej przyjmuje upomnienia od tego, o którym wie, że o wiele bardziej lubi chwalić, niż ganić.
Skuteczność nałożonych kar jest zależna od opanowania przełożonego.
Awans na drabinie społecznej może spowodować u człowieka zawrót głowy, który prowadzi do stworzenia dystansu między sobą a podwładnymi.
Duch posłuszeństwa opiera się na zamiłowaniu ładu i pragnieniu podporządkowania się mu.
Nieudolność przełożonego w sferze asertywności i roztropności prowadzi do machinalnego ulegania przy podejmowaniu wszelkich decyzji.
Referat 10 - Jacek Woroniecki r. IV,V,VI
Rozdział IV - Karcenie
Obowiązkiem przełożonych jest karcenie, karanie i upominanie.
W każdym zespole ludzkim są jakieś niedociągnięcia, braki i uchybienia.
Konieczne jest znalezienie consensusu w sposobie karania i upominania, tak aby to nie zniechęcało i zrażało, a podnosiło na duchu i wzmagało zaufanie do przełożonych.
Sekretem umiejętnego karcenia jest pokora, którą można odbierać dwuznacznie: a) gdy pobłądzimy lub zawinimy - czujemy upokorzenie; b) gdy uznajemy dobro w innych - umiemy chwalić
Człowiek łatwiej przyjmuje upomnienia od tego, o którym wie, że o wiele bardziej lubi chwalić, niż ganić.
Praktyczną konsekwencją pokory jest doniosłość w sprawowaniu rządów - z „Rehabilitacji cnoty” Maksa Schellera.
Przełożony powinien nagradzać i odznaczać podwładnych za szczególnie gorliwe spełnianie obowiązków. Jednak nagroda nie może stać się główną pobudką czynów.
Przełożony nie może jednak zapominać o karceniu, gdy zajdzie potrzeba. Trzeba odróżnić tu wyrozumiałość od pobłażliwości, która jest straszną wadą przy sprawowaniu władzy.
Nie należy być zbyt drobiazgowym. Jednak należy szybko reagować na wykroczenia wypływające ze złego nawyku.
Przełożony powinien być opanowany i panować nad swoim gniewem. Swoją surowość może obrócić w żart, a przy poważniejszym przewinieniu musi opanować gniew, bądź odłożyć sprawę do następnego dnia.
Skuteczność nałożonych kar jest zależna od opanowania przełożonego.
Spełnienie kary powinno dawać korzyść wyrównania i zapomnienia naszej winy.
Woroniecki na przykładzie harcerstwa pokazuje jak władza może być rozumnie sprawowana.
Rozdział V - Niedomagania w rządzeniu
Woroniecki przywołuje stwierdzenie Arystotelesa „Dobrzy jednolicie, źli rozmaicie”
Awans na drabinie społecznej może spowodować u człowieka zawrót głowy, który prowadzi do stworzenia dystansu między sobą a podwładnymi.
Zawrót głowy działa na dwa sposoby: a) zarozumiałość - nadużywanie władzy b) małoduszność - obawa przed władzą paraliżuje człowieka
Zarozumiały przełożony (posiadł wszystkie rozumy) będzie się kierował raczej własnymi planami i pomysłami niż regulaminem i zasadami przy czym będzie wszystko zmieniał na nowo po swojemu.
Małoduszność polega na obawie przed odpowiedzialnością. Przełożony niechętnie cokolwiek zarządzi i puści podwładnych samopas. Przykład: Generał Lapperine, który dla Francji zdobył Saharę i nią później zarządzał wydawał takie instrukcje: Nie będę się srożył gdy coś komuś nie uda, jeśli przekonam się, że zostało należycie przygotowane, przecież wszystko w życiu ludzkim nie może się zawsze udawać; ale jeśli zobaczę, że ktoś z was się lęka cokolwiek przedsięwziąć z obawy, że mogłoby się nie udać, to dla takiego będę bardzo surowy.
Niedbałość o dobrą organizację pracy (regularność, punktualność i sumienność) oraz niedostateczna znajomość ustaw i regulaminów są fatalne dla wyrobienia ducha posłuszeństwa.
Przełożony, który nie wymaga od podwładnych posłuszeństwa za wszystkie ich przewinienia w tej dziedzinie staje się współwinny.
Nieumiejętność przewidywania i odkładanie wszystkiego na ostatnią chwilę prowadzi do nieładu i zamieszania, które w końcowej fazie ogromnie podważają ducha posłuszeństwa.
Duch posłuszeństwa opiera się na zamiłowaniu ładu i pragnieniu podporządkowania się mu.
Ważną kwestią jest podział pracy, który jest gwarantem życia w duchu jedności i zgody. Musi być zachowana hierarchizacja stanowisk podporządkowana temu, który rządzi całością. Ostatnią kwestią jest ścisłe rozgraniczenie kompetencji poszczególnych stanowisk, aby nie dochodziło na tej płaszczyźnie do sporów.
Rozdział VI - Braki rozkazywania
Nadmiar rozkazywania, czyli umiłowanie władzy i lubowanie się w rozkazywaniu może prowadzić do niekompetencji, lekkomyślności w wydawaniu rozkazów ,braku rozwagi i zastanowienia przełożonych. Owe niedomagania niszczą ład i porządek, czyli są wbrew duchowi posłuszeństwa.
Niedomiar rozkazywania, czyli wahanie się, ociąganie i nieumiejętność podjęcia decyzji, czy niezdecydowanie przełożonego wzbudza nieufność wśród podwładnych, gdyż on sam sobie nie ufa. Brak odpowiedzialności i decyzyjności przełożone można ująć krótko w stwierdzeniu: „zresztą, bo ja wiem, róbcie sobie, jak chcecie”.
Faworyzowanie to udzielenie lub odmawianie pozwoleń ze względu na subiektywne sympatie lub antypatie prowadzące do utraty zaufania u podwładnych
Nieudolność przełożonego w sferze asertywności i roztropności prowadzi do machinalnego ulegania przy podejmowaniu wszelkich decyzji.
Gniewliwe usposobienie, wynika z braku panowania nad gniewem, czego przejawem są irytacja i złoszczenie się z każdego błahego powodu.
Kulminacyjną formą gniewu jest kłamstwo, które idzie w parze z brakiem opanownia. W gniewie człowiek sam nie wie co mówi i nieraz rozminie się z prawdą.
Zbytnie uleganie cudzym wpływom dyskwalifikuje osobę do sprawowania przełożeństwa.