Było tak, jak przewidziała Łatka. Jeszcze pod koniec lutego urodziły się trzy słodkie kocurki (ku radości Puszka) i nazwane zostały Apacz, Czarek, i Łacio.

-Łacio jest podobny do ciebie, żonko! -Cieszył się Puszek przyglądając się mu. -A Czarek czarny. jaki słodki... Apacz jest fantastyczny! Wykapany tatuś! Ma futerko jak ja!

A pozostałe koty u Tokarza cieszyły się, że jest ich teraz więcej.

Nie tylko oni urodzili się w zimie tego roku. Na początku miesiąca na świat przyszła nieziemsko piękna koteczka. Ludzie cieszyli się, gdyż to w ludzkim domu urodziło się cudeńko. Dzieci przystroiły ją, i była jeszcze wspanialsza.

Gdy kotka miała miesiąc, była już bardzo rozwinięta. Wszyscy dziwili się, gdyż chciała wyjść na dwór. Pewnego dnia tak zasmakowała życia na wolności, że już nie wróciła do ludzi.

Ujrzała przystojnego kocurka. Był trochę starszy, ale imponujący.

-Jestem Lara. -Powiedziała mu i spojrzała w oczy. Kocurek był nią zachwycony.

Od tego czasu Lara pokochała... Nie, nie kocurka... Bycie uwodzicielką... A potem ranienie...

Z czasem stała się zła. Jak Nessa, tylko w mniej krwawy sposób...

-EEEJJ!!

-PLISSS

-Dzieci... Nie męczcie mnie-powiedziała Łatka, ale kocurki błagały dalej.

Otóż cała trójka chciała zamieszkać w terenie, niezależnym terenie. Pragnęli być samodzielni, oraz wyrwać się spod „władzy” rodziców.

-Najwyżej u Strzałki. Jesteście za mali.

-Niee... -Jęczał Łacio, a pozostali wtórowali mu.

-Damy radę!

-Jesteśmy zaradni... Sami mówiliście że jesteśmy jakby czteromiesięczni....

-Proszęęęęęęęęęęę -dodali całą trójką.

-Pozwól im mamo-powiedziała Mister siadając przy Łatce. -Będzie się najwyżej do nich zaglądać! Nic im nie zagrozi, znam fajny teren!

-No dobra...

-Hurra!

Kocurki skakały, tańczyły i świrowały w najlepsze.

-Echem...

Teraz kotki traktowały mamę jak bóstwo.

-Co? -Zapytał Czarek. -Może złapać ci myszkę, mamo?

-Wywalić niepotrzebne śmieci? -Dodał Apacz.

-Albo przynieść wody?

-No, no. Nie podlizywać się! -Łatkę rozbawiła nagła chęć synków do pomocy. -Jutro rano pójdziecie z waszą najstarszą siostrzyczką na ten nowy teren. JUTRO. Nie dzisiaj, powiedziałam jutro, Czarku, więc nie proś tyle. Apacz nie rób takiej smutnej miny, bo jutro już od rana będziecie wreszcie 'wolni'.

-Jupi!

-A teraz... Mówiliście poważnie o tych śmieciach?

Lara nie liczyła już, ile kocich serc złamała w ostatnich kilku dniach. Szła dalej, i wciąż szukała nowych kocurków. Nawet starsze koty stawały się jej ofiarami. Kusiła, i dawała kosza. Znikała wkrótce potem, prosto w twarz oznajmiała że to koniec. Czasem łagodnie, czasem po prostu takimi słowami jak: Spadaj, to koniec, żałosny jesteś.

Nigdy, ani chwili nie żałowała tego co robiła. Sprawiało jej to nieopisaną radość, po prostu to było jej życie, i tyle. Nie kochała nikogo, prócz siebie.

Spojrzała na swoje odbicie w wodnej tafli i uśmiechnęła się do niego.

-Hej, kim jesteś?

Spojrzała na białego dorosłego kota. Kolejny łup...

---