Styl, sposób ukształtowania wypowiedzi polegający na wyborze, konstrukcji i określonej interpretacji materiału językowego, uwzględniający założony przez wypowiadającego się cel, a także różne okoliczności związane z wypowiedzią.

O stylu mówimy najczęściej wtedy, gdy język wypowiedzi wykazuje pewne cechy odrębne w stosunku do mówienia standardowego, nie nacechowanego (styl indywidualny) bądź podporządkowuje się pewnym normom stylistycznym (styl typowy). W pierwszym przypadku chodzi o styl dzieła literackiego bądź styl autorski, w drugim m.in. o styl gatunku literackiego, prądu, epoki oraz o style funkcjonalne (poza twórczością literacką).

W różnych odmianach stylu artystycznego łączą się m.in. styl indywidualny i typowy, ulegając działaniu funkcji estetycznych i ekspresywnych.

Wyróżnia się m.in. rodzaje stylów:

1) kwiecisty - odmiana stylu ozdobnego, nadużywająca figur retorycznych, występująca m.in. w okresie baroku.

2) makaroniczny, pełen tzw. barbaryzmów oraz często wplatanych do tekstu zwrotów i wyrażeń obcojęzycznych, kiedyś łacińskich, dziś - angielskich.

3) naukowy, traktowany jako funkcjonalna odmiana języka literackiego, stosujący wiele pojęć abstrakcyjnych i terminów fachowych.

4) retoryczny, wykształcony w starożytnym Rzymie, zwłaszcza na użytek mówców (oratorów), i wywierający wpływ na sposób wypowiadania się warstw wykształconych, a także na twórczość literacką. Cechowała go klarowność oraz m.in. ozdobność (kwiecistość), wzniosłość, patos, dowcip.

5) urzędowo-kancelaryjny - funkcjonalna odmiana języka literackiego, służąca zinstytucjonalizowanym kontaktom w stosunkach międzyludzkich i relacjach społecznych (publicznych), w dużym stopniu skonwencjonalizowana i schematyczna, pełna oficjalnych, utartych zwrotów frazeologicznych, w znacznej mierze bezosobowa, np. w formułach oznaczających zakaz lub nakaz: Palenie wzbronione, Nie deptać trawników. Pojęcie stylu odnosi się również do utworów muzycznych i dzieł sztuki plastycznej (np. malarstwa, rzeźby).

  DZIELENIE WYRAZÓW

Obowiązują następujące zasady:

1. Nie dzieli się wyrazów jednozgłoskowych (np.: "wstręt"), połączeń
liter "ch", "cz", "sz", "dz", "dź", "dż", "rz", jeżeli oznaczają jedną głoskę,
połączeń "litera" dla spółgłoski + litera "i" + "litera" dla samogłoski
(chodzi o połączenia typu "mia-", "pio-" itp.) oraz dwugłosek "au", "eu",
jeżeli się je wymawia jako jedną zgłoskę.
2. Spółgłoska między samogłoskami należy do następnej części wyrazu,
np.: "nie-bo-rak".
3. Dwie sąsiadujące ze sobą jednakowe spółgłoski muszą być rozdzie-
lone, np.: "pan-na". Wyjątkowo, przestrzegając zasady omówionej w
punkcie 5, dzielimy: "wy-ssać", "za-ssać" i pokrewne.
4. Grupę liter oznaczających spółgłoski można dzielić dowolnie,
byleby choć jedna z nich znalazła się w drugiej, przenoszonej
części wyrazu;można więc dzielić: "i-skra", "is-kra", "isk-ra", ale nie
"iskr-a".
5. Od wyraźnie odczuwalnego przedrostka (dotyczy to przede wszystkim
wyrazów rodzimych) nie odrywa się ostatniej litery ani się nie
dodaje do niego litery od następującej po nim części wyrazu;tzn.,
że miejsce dzielenia powinno wypaść między przedrostkiem a na-
stępną częścią wyrazu; dzielimy więc: "przed-stawić", "po-prawić", a
nie "prze-dstawić", "przeds-tawić", "pop-rawić".
6. Złożone wyrazy rodzime dzieli się w miejscu złożenia, a więc np.:
"noc-leg", a nie "no-cleg".

---