METODY BADAŃ PEDAGOGICZNYCH:

EKSPERYMENT PEDAGOGICZNY „experimentum” - rozpoznawanie, doświadczanie. To metoda, której podstawową częścią jest wywołanie jakiegoś procesu lub regulowanie warunków na tenm proces, wpływających tak, by umożliwić jego dokładniejsze zbadanie (Wincenty Okoń)
Mieczysław Łobocki definiując eksperyment uważa, iż jest to obserwacja prowadzona w specjalnie zorganizowanych warunkach. Postawa eksperymentatora ma charakter interweniujący w badane zjawiska zaś postawa obserwatora jest bierna w stosunku do badanej rzeczywistości.
Władysław Zaczyński uważa, iż eksperyment jest metodą naukowego badania określonego wycinka rzeczywistości wychowawczej, polegającą na wywoływaniu lub tylko zmienianiu przebiegu procesów przez wprowadzenie do nich nowego czynnika i obserwowanie zmian powstałych pod jego wpływem.
Literatura przedmiotu wyróżnia najczęściej następujące rodzaje techniki:
1. Technika grup równoległych, która zakłada uwzględnienie dwojakiego rodzaju klas (równoległych i kontrolnych) określeniu czynników eksperymentu, uwzględnienie badań początkowych i końcowych.
2. Technika rotacji różni się od pierwszej tym, że wprowadza się rotację grup, czyli wymianę ich funkcji.
3. Technika jednej grupy - przy stosowaniu tej techniki nie przewiduje się grupy kontrolnej. Uznaje się ją za najmniej skuteczną w prowadzeniu badań eksperymentalnych.
Metoda eksperymentu powszechnie stosowana była w latach 70 i 80. Dziś mało aktywna z uwagi na zbyt duże możliwości manipulowania badanymi.

METODA MONOGRAFII PEDAGOGICZNEJ - służy ona opisowi różnego rodzaju instytucji edukacyjnych: np. szkoła, dom dziecka, pogotowie opiekuńcze. Charakteryzuje ją specyficzny przedmiot badań, konkretna placówka oraz sposób rozpoznawania struktury i działalności tej jednostki. Opracowanie monografii pedagogicznej daje się scharakteryzować w kilku punktach:
1. opis (zamieszczamy w nim rys historyczny placówki - od powstania do dnia dzisiejszego)
2. opisujemy warunki materialne i lokalowe placówki - obecnie, na dzień dzisiejszy (np. instytucje i firmy, które są ewentualnymi sponsorami)
3. dokładna charakterystyka personelu placówki (wszystkich, którzy pracują w placówce, czyli: kadrę pedagogiczną i kadrę obsługową), ich kompetencje, wykształcenie, staż pracy (zawsze zaczynamy od stanowiska najwyższego czyli dyrektora). Analizy w formie opisowej i w formie tabeli.
4. charakterystyka wychowanków, podopiecznych, klientów, tzn. środowisko wychowanków, liczbę dzieci z podziałem na płeć, typy zaburzeń, rotację czyli jak przedstawia się statystyka naboru wychowanków.
5. omawiamy specyfikę pracy, czyli formy i metody pracy w placówce.
6. mówimy o efektach pracy: współpraca z najbliższym środowiskiem czyli z rodziną, kuratorami, z poradniami psychologicznymi, ze sponsorami.

METODA INDYWIDUALNYCH PRZYPADKÓW pojawiła się na początku XX wieku w USA. Za jej twórcę uznaje się Mary Richmond. W 1917 r. ukazała się książka pt. „Diagnoza społeczna”, w której po raz pierwszy ogłoszono tą metodę. Jej klasyfikację Mary Richmond oparła na pojęciach medycznych.
1. przyczyny typu charakterologicznego tkwiące w samym człowieku
2. przyczyny typu społecznego, od człowieka niezależne
CASE WORK - metoda indywidualnych przypadków
CASE STADY - metoda dobrej diagnozy
Wyodrębniła w procesie tej metody kilka etapów:
1. polega na przeprowadzeniu dokładnego rozpoznania, znalezienie powodów i przyczyn trudnej sytuacji człowieka
2. polega na próbie znalezienia dróg wyjścia z tej sytuacji akceptowanego przez obydwie strony
3. konkretna praca z przypadkiem, polegająca głównie na czuwaniu nad realizacją ustalonego wspólnie planu działania.
Do rozwiązania problemu M.R. opracowała wykorzystanie trzech technik:
1. wywiad środowiskowy - polegał na dokładnym zabraniu informacji o podopiecznym i jego najbliższym środowisku
2. obserwacja - obejmuje nie tylko samego podopiecznego, ale również jego otoczenie
3. analiza dokumentów
Zasady praktycznego zastosowania tej metody:
1. zasada akceptacji
2. z. komunikacji
3. z. indywidualizacji
4. z. uczestnictwa
5. z. zaufania i poszanowania prywatności
6. z. samoświadomości

SONDAŻ DIAGNOSTYCZNY - to metoda charakterystyczna dla grupy nauk społecznych (psychologii, socjologii), w pedagogice obejmuje wszelkiego rodzaju zjawiska społeczne o znaczeniu istotnym dla procesu wychowania. Ponadto bada stan świadomości społecznej, opinii i poglądów określonych zbiorowości na problemy dotyczące przede wszystkim zjawisk edukacyjnych. Często nazywamy tę metodę SONDAŻEM ANKIETOWYM - badanie prowadzi się za pomocą ankiety. Badania sondażowe sprowadzają się najczęściej do badania specjalnie dobranej grupy tzw. próby reprezentatywnej z populacji generalnej od której doboru w dużym stopniu zależą wyniki naszych badań. Od rzetelności doboru próby zależy prawo rozciągania uogólnień na całą populację.

---