Wspólna Polityka Rolna
Podstawowe zasady Wspólnej Polityki Rolnej realizowanej przez państwa członkowskie Unii Europejskiej zostały ustanowione w Traktacie o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej z dnia 25 marca 1957 roku, czyli w Traktacie Rzymskim. Państwa założycielskie w chwili tworzenia EWG dążyły do zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego obywatelom Wspólnoty oraz zwiększenia dochodów rolniczych. Z uwagi na specyfikę produkcji rolnej, rolnictwo uznano za szczególną dziedzinę gospodarki. Regulacje dotyczące rynku rolnego wydzielono ze wspólnego rynku innych towarów i usług zapewniając mu system ochrony oparty na działaniach interwencyjnych i protekcjonistycznych.
Wspólna Polityka Rolna (WPR) w Unii Europejskiej, przez wielu uważana za jedną z najważniejszych jej dziedzin, jest najbardziej rozwiniętym i najkosztowniejszym działem polityki gospodarczej,. Rolnictwo cieszy się dużym wsparciem i ochroną, czego nie można powiedzieć o innych sektorach gospodarki, funkcjonujących według zasad rynkowych.
Do najistotniejszych zadań Wspólnej Polityki Rolnej należą:
poprawienie produkcyjności rolnictwa poprzez rozwój techniczny,
stworzenie warunków dla sensownego rozwijania produkcji rolnej, a także całkowitego spożytkowania czynników produkcji, głównie siły roboczej,
zagwarantowanie właściwego poziomu życia ogółu ludności rolniczej, głównie poprzez podwyższenie ich prywatnego dochodu,
ustabilizowanie rynków agrarnych,
zagwarantowanie permanentnych dostaw żywności,
kreowanie właściwych dla konsumentów cen.
Wspólna Polityka Rolna opiera się na trzech zasadniczych regułach:
jednolitość rynku - likwidacja wszystkich ograniczeń na rynku rolnym pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty, wdrożenie wspólnych jednolitych unormowań odnośnie działania tegoż rynku,
priorytety dla krajów członkowskich - pierwszeństwo sprzedaży artykułów rolnych wyprodukowanych w państwach członkowskich, złożony system ochrony przed sprowadzaniem tychże produktów z krajów trzecich,
solidarność finansowa - solidarne obciążenie kosztami związanymi z WPR. Koszty te ponoszą kraje członkowskie, bez względu na to, w jakim stopniu wykorzystują środki z puli Wspólnej Polityki Rolnej.