1)Źródła prawa wspólnotowego: prawo pierwotne, prawo wtórne:

Podstawowym podziałem prawa wspólnotowego jest podział na prawo pierwotne - stanowione przez państwa członkowskie jako część prawa międzynarodowego, oraz prawo wtórne - stanowione przez organy wspólnotowe. W razie konfliktu norm prawnych z zakresu prawa pierwotnego i prawa wtórnego, pierwszeństwo przysługuje zawsze prawu pierwotnemu.

2)

Międzynarodowa ochrona praw człowieka i systemy tej ochrony:

3) Karta praw podstawowych UE:

Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej stawia pewne polityczne, społeczne i ekonomiczne prawa Unii Europejskiej (UE) obywateli i mieszkańców, do prawa UE . Został on opracowany przez Europejską Konwencję i proklamowaną w dniu 7 grudniu 2000 r., Parlamentu Europejskiego , Rady Ministrów i Komisji Europejskiej . Jednak ówczesny stan prawny był niepewny i nie w pełni skutek prawny do czasu wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 roku.

Zgodnie z Karty Narodów Zjednoczonych, Unii Europejskiej (UE) muszą działać i prawa w sposób zgodny z Karty i UE sądy będą powalić prawodawstwa UE, który narusza go. Karta ma zastosowanie jedynie do państw członkowskich Unii Europejskiej , gdy wykonują one prawo UE i nie poszerzenie kompetencji UE poza kompetencje nadane mu w traktatach .

4) Ekstradycja i jej ograniczenia:

Ekstradycja jest oficjalnym procesem, w którym jeden naród lub państwo zrzeka podejrzanej lub skazanej karnego do innego narodu lub państwa.

Ograniczenia:

Uchybienie podwójnej karalności - ogólnie czynność, dla której dotyczy wniosek ekstradycyjny musi stanowić przestępstwo karane przez pewne minimalne kary w obu wzywający i strony wymagane.

charakter polityczny domniemanego przestępstwa - w większości krajów odmówić ekstradycji podejrzanych o przestępstwa polityczne.

Możliwość niektóre formy kary - w niektórych krajach odmówić ekstradycji na podstawie tego, że osoby, jeśli ekstradycji, może otrzymać karę śmierci lub poddany torturom. Kilka posunąć się do pokrycia wszystkich kar, które same nie podawać.

Jurysdykcja - Jurysdykcja w sprawach przestępstw mogą być powoływane w celu odmowy ekstradycji. W szczególności fakt, że dana osoba jest obywatelem własnego kraju powoduje, że kraj jest właściwy.

Obywatelstwo danej osoby - niektóre narody odmówić ekstradycji własnych obywateli, trzymając prób dla samych osób. W niektórych przypadkach, takich jak w Hafiz Saeed Muhammad , że podejrzany nie stanie w obliczu oskarżenia na wszystkich.

5) Europejski nakaz aresztowania:

Europejski Nakaz Aresztowania (ENA) jest nakaz aresztowania obowiązuje we wszystkich państwach członkowskich w Unii Europejskiej (UE). Po wydanych przez państwo członkowskie, wymaga otrzymania państwo członkowskie w celu aresztowania i przekazania podejrzanego lub skazanego do państwa wydającego nakaz, aby osoby mogą być na badania lub całkowite zatrzymanie okresu. ekstradycji musi nastąpić w ciągu 90 dni aresztowania lub w ciągu 10 dni, jeżeli osoba aresztowana wyraża zgodę na przekazanie.

6) Europejskiego prawa konkurencji Unii Europejskiej jest jednym z obszarów organ Unii Europejskiej . Prawo konkurencji lub ochrony konkurencji jak to jest znane w Stanach Zjednoczonych, reguluje korzystanie z siły rynkowej przez duże firmy , rządy lub innych podmiotów gospodarczych. W UE jest ważnym elementem zapewnienia ukończenia rynku wewnętrznego , co oznacza swobodny przepływ ludzi pracy, towarów, usług i kapitału w Europie bez granic.

Współpraca sądowa w sprawach cywilnych

Na mocy traktatu z Maastricht trzecim filarem Wspólnoty Europejskiej stała się współpraca sądowa w sprawach cywilnych i karnych. Traktatem z Amsterdamu włączono współpracę sądową w sprawach cywilnych do tytułu I traktatu WE, nie poddając jej wszakże wspólnotowym zasadom podejmowania decyzji. Dopiero w traktacie z Nicei zastosowano procedurę przewidzianą w art. 251 TWE do współpracy sądowej w sprawach cywilnych.

Podstawa prawna

Współpraca sądowa w sprawach cywilnych: art. 65 traktatu WE.

Współpraca sądowa w sprawach karnych: art. 29 i 31 Traktatu o Unii Europejskiej.

Uzupełnieniem do wyżej wymienionych postanowień jest art. 293 traktatu WE.

Cele

Umożliwienie obywatelom Unii zwracania się do sądów i organów władz we wszystkich państwach członkowskich na takich samych zasadach jak we własnym kraju.

Zapewnienie bezpieczeństwa prawnego poprzez poszanowanie i wykonywanie wyroków i orzeczeń na całym obszarze Unii Europejskiej.

Zbliżenie systemów prawnych w celu ułatwienia współpracy sądowej i uniemożliwienia sprawcom przestępstw korzystania z istniejących różnic między państwami członkowskimi.

PRAKTYKA

A. Współpraca sądowa w sprawach cywilnych

1. Przed traktatem z Amsterdamu

Na początku współpraca sądowa w sprawach cywilnych miała przede wszystkim postać konwencji. Dopiero w Jednolitym akcie europejskim z 1987 r., w którym zatwierdzono użyte w traktacie rzymskim pojęcie Wspólnoty Europejskiej bez granic wewnętrznych, pojawiła się koncepcja europejskiej przestrzeni sądowej. Traktatem z Maastricht włączono do tytułu VI współpracę sądową w sprawach cywilnych i karnych jako kwestię będącą we wspólnym interesie państw członkowskich UE.

2. Zmiany wprowadzone traktatem z Amsterdamu i traktatem z Nicei

Traktatem z Amsterdamu wprowadzono współpracę sądową w sprawach cywilnych do kontekstu wspólnotowego, nie poddając jej jednak procedurom podejmowania decyzji przewidzianym prawem wspólnotowym - Komisja nie ma wyłącznej inicjatywy prawodawczej, Rada niemal w każdym przypadku stanowi jednomyślnie, Parlament pełni wyłącznie funkcję doradczą.

Traktat z Nicei umożliwia przyjęcie środków w zakresie współpracy sądowej w sprawach cywilnych - z wyjątkiem prawa rodzinnego - zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 251 TWE w ramach procedury współdecyzji z Parlamentem Europejskim, przy czym Rada podejmuje decyzje większością głosów.

3. Rada Europejska w Tampere (1999 r.) i program haski (2004 r.)

Rada Europejska w Tampere podkreśliła, że obywatel może korzystać z prawdziwej swobody wyłącznie w warunkach rzeczywistej przestrzeni sprawiedliwości, w której każdy może się zwrócić do sądu lub organu władz w każdym państwie członkowskim na takich samych zasadach jak we własnym kraju. Rada uznała zatem konieczność pewnego zbliżenia ustawodawstwa, szczególnie w odniesieniu do spraw transgranicznych, oraz regularnego korzystania z zasady wzajemnego uznawania decyzji sądowych i pozasądowych, jak w wypadku decyzji odnoszących się do materiału dowodowego.

W programie haskim podkreślono konieczność ułatwienia postępowań w transgranicznych sprawach cywilnych poprzez rozwój współpracy sądowej w sprawach cywilnych i wzajemne uznawanie. Absolutnym priorytetem stało się zaś wdrażanie środków prawnych umożliwiających wzajemne uznawanie.

4. Traktat z Lizbony

Współpraca sądowa w sprawach cywilnych podlega zwykłej procedurze prawodawczej. Natomiast prawo rodzinne podlega specjalnej procedurze prawodawczej - Rada stanowi jednomyślnie po konsultacji z Parlamentem.

Rada może postanowić, że niektóre aspekty prawa rodzinnego zostaną ujęte w przepisach przyjmowanych zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą. W takim wypadku odpowiedni wniosek jest kierowany do parlamentów krajowych. Do odrzucenia wniosku wystarczy sprzeciw jednego parlamentu krajowego.

5. Najważniejsze przyjęte akty prawne

- rozporządzenie Rady nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego;

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych;

- rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych;

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1206/2001 z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie współpracy między sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych;

- decyzja Rady z dnia 28 maja 2001 r. ustanawiająca europejską sieć sądową w sprawach cywilnych i handlowych;

- rozporządzenie Rady (WE) nr 743/2002 z dnia 25 kwietnia 2002 r. ustanawiające ogólne ramy działań Wspólnoty w celu ułatwienia wprowadzenia w życie współpracy sądowej w sprawach cywilnych;

- dyrektywa Rady nr 2003/8/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. w celu usprawnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sporach transgranicznych poprzez ustanowienie minimalnych wspólnych zasad odnoszących się do pomocy prawnej w sporach o tym charakterze;

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000;

- rozporządzenie (WE) nr 805/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie utworzenia europejskiego tytułu egzekucyjnego dla roszczeń bezspornych.

---