Struktura i pochodzenie Układu Słonecznego
Układ Słoneczny jest układem ciał astronomicznych znajdujących się pod dominującym wpływem pola grawitacyjnego Słońca, związanych wspólnym pochodzeniem. Składa się ze Słońca, dziewięciu planet, naturalnych satelitów (księżyców) planet, planetoid, komet, ciał meteorowych oraz pyłu i gazu międzyplanetarnego. Słońce zawiera w sobie 99,866% masy zawartej w ciałach Układu Słonecznego (bez gazu i pyłu międzygwiezdnego).
Układ planetarny uformował się przed około piecioma miliardami lat, najprawdopodobniej z tego samego obłoku gazowo -pyłowego, z którego powstało Słońce, w procesie tzw. akrecji. Polegał on na tym, że pośrodku obłoku gaz kurczył się szybciej niż w jego zewnętrznych warstwach, dzięki czemu doszło do utworzenia się ciała centralnego (proto-Słońca
Gwiazdy, samoświecące ciała niebieskie o masach od 0,08 do ok. 100 mas Słońca, które jest przeciętnej wielkości gwiazdą. Ilość wypromieniowywanej energii, z wyłączeniem gwiazd nowych i supernowych, mieści się w granicach od 0,0001 do 10 000 energii emitowanej przez Słońce (tj. 3,8⋅1031 J/s), temperatura powierzchni wynosi od ok. 1000 K do 100 000 K
Planety, masywne, chłodne ciała niebieskie świecące światłem odbitym. W Układzie Słonecznym znanych jest 9 planet, jeśli nie liczyć ich księżyców (planet księżyce). Pod względem budowy dzieli się je na dwie grupy: ziemską (Ziemia, Merkury, Wenus, Mars i Pluton) oraz olbrzymie planety zewnętrzne (Jowisz, Saturn, Uran, Neptun).
Komety, ciała niebieskie należące do Układu Słonecznego, poruszające się po wydłużonych elipsach (komety okresowe lub eliptyczne), czasem nieodróżnialnych od parabol. Istnieje hipoteza, że w dużej odległości od Słońca, lecz ciągle w zasięgu jego oddziaływania grawitacyjnego, znajduje się obłok materii, stanowiący źródło komet (Oorta obłok).
meteor (n.łc. meteorum z gr. lm. metéora `zjawiska astronomiczne; atmosferyczne' od metéoros `wzniesiony w górę; będący wysoko w powietrzu') 1. astr. pył lub przeważnie niewielka bryła z przestrzeni kosmicznej, krążąca wokół Słońca po eliptycznej orbicie, która wpada w atmosferę Ziemi, a wskutek tarcia oraz rozgrzania jest widoczna jako spadający obiekt świecący;2. meteorol. ogół zjawisk, które zachodzą w atmosferze ziemskiej, z wyjątkiem chmur.
geocentryzm astr., staroż. antyczna teoria zakładająca, że Ziemia leży nieruchomo w centrum wszechświata, a reszta ciał niebieskich krąży wokół niej.
heliocentryczny (helio- + łc. z gr. kéntron `środek') astr. teoria h. - sformułowana i opisana (O obrotach sfer niebieskich) przez M. Kopernika, głosząca, że Słońce to centralne ciało Układu Słonecznego, a Ziemia, jak inne planety, obiega Słońce.
Galaktyka, nazwa układu gwiazd i materii międzygwiazdowej, do którego należy Słońce wraz z Układem Słonecznym. Nazwa pochodzi od greckiego gala (mleko), ponieważ płaszczyzna równika Galaktyki pokrywa się z płaszczyzną Drogi Mlecznej. Z tego powodu nazywa się nieraz Galaktykę Układem Drogi Mlecznej, zachowując nazwę Droga Mleczna dla pasa na niebie, w którym występuje największe skupienie gwiazd i materii międzygwiazdowej.
Skala mapy, stosunek liczbowy przedstawiający wielkość zmniejszenia odległości na mapie względem rzeczywistych odległości w terenie.
Skalę mapy zapisuje się w postaci ułamka, np. 1: 10 000 oznacza, że dowolna odległość na mapie jest w terenie 10 000 razy większa (skala mapy jest tym większa, im mianownik ułamka jest mniejszy).