Norwid Quidam, Polonistyka


Cyprian Norwid, Quidam. Przypowieść,

[w:] tenże, Pisma wybrane, wybór i obj. Juliusz W. Gomulicki,

t. 2 (Poematy), wyd. 3 zm., Warszawa 1963, s. 65-194.

  1. „Przypłynął młodzian z górnego Epiru / do miasta Regium, na rzymskim okręcie; / Grek był, lecz ma-tki ród się wiódł z Iliru”, „Z Regium, jak długi brzeg, ku Puteoli / W konnej i gwarnej jechał karawa-nie”, „Od Puteoli, po appijskim bruku, / Epirski młodzian zdążał już do Romy, / A Romę marzył po-dobną do łuku / Tryumfalnego, którego ogromny / U samych niebios swój początek biorą, / Lub sa-mych niebios stały się podporą".

  2. „Minął rok całym dni i godzin tokiem - / Za Awentynem słońce czerwieniało”, Rzym „Ni wieś, ni mia-sto”, syn Aleksandra rozmawia z gramatykiem rzymskim, gramatyk o postępach Epirczyka - „Nie-okrzesane straciwszy narzecze, / Latyńskie słowo wypowiadasz czyste!”.

  3. „I szli. - Rok minął dni i godzin tokiem”, u gramatyka Zofija z Knidos.

  4. „Pomiędzy świtem a nocy zniknięciem” syn Aleksandra wraca do swojej gospody.

  5. „Pomiędzy świtem a nocy zniknięciem” kończy się uczta u Artemidora, mędrzec, bliski Adryjanowi.

  6. Zofia weszła do swego pokoju, „Bezmężna, sama w willi swojej żyła. / Nadawano jej Poetessy imię”, czyta zwitki pergaminowe - wyznanie miłości?

Zwitek pierwszy: § 1. „Mądrości! tobie poślubiłem z dawna - / I oto wzięła mię ta Roma sławna / W wiel-możne dłonie swoje, mnie, z Epiru / Sierotę!”.

§ 2. „- - Skończyłem wczora na zwątpieniu -”, gramatyk wskazał mu cynika, „- Są ludzie, których le-piej znać z ich cienia:”, Smutno mi - // - - - - - Rzym - jest to miasto ogromne”.

§ 3.

§ 4. „Adryjan cesarz wymyślił rzecz nową: / Każdy wiek inną wyrazić budową. / Będzie to jakby historii zwierciadło, / Będzie to jakby sztuki abecadło, / Ogromne dzieło i praca niemała!”, „Rzym jeden Rzy-mem, a świat - jego murem”.

§ 5.

§ 6. „Jak mam rozumieć tygrysom rzucanie?”.

§ 7. „Cóż jest niewolnik? b - - - - - - - -”.

- Zofia zastanawia się, czyje to zapiski, „«Zaiste! piękne straszne bywa, / Odkąd się człowiek pocznie za nie wstydzić»”, „Są bowiem drogi dwie wyrozumienia: / Przez wiedzę jasną lub skryte cierpienia;”.

  1. syn Aleksandra i gramatyk idą ulicą, jedzie szybko zastęp, pretor, prowadzą chrześcijan, qui-dam - sierota, ogrodnik, chrześcijanin, quido; gramatyk i jego towarzysz idą dalej, Epirczyk porwany przez tłum.

  2. Zofia i Mędrzec.

  3. Pretor zsiadł z konia, „Syn Aleksandra poczuł tuż przy sobie / Kolumny cios i wsparł ręce obie -”, ujęto męża „Nazwiskiem Quidam, że nie miał nazwiska, / Potem zaś przezwan Gwido - mąż zu-chwały”, szpieg i jego świadkowie, obrona Gwidona, dumny, jego Bóg lepszy niż cesarz, głodny, więźniowie dostają chleb.

  4. syna Aleksandra prowadzą wraz z dwoma innymi do wieży, u służącej, Egipcjanki, znajduje „pisma własne”.

  5. Zofia u Mistrza Jazona (leczy się) na piętrze, Artemidor nudzi się na dole.

  6. syn Aleksandra zastanawia się, które pisma zgubił; syn Aleksandra i Barchob spotykają Artemidora i Zofię, żart Zofii, sprostowanie.

  7. Jazon wypytuje Barchoba, o czym mówił Gwido, spotkanie Jazona z synem Aleksandra, ów zasta-nawia się, co Zofia mu powie, czy będą mówić o jego pamiętnikach, widzi kogoś uderzającego po-sąg Apollona.

  8. „Lucius Pomponius Pulcher, pod tę porę, / Najzawołańszym młodzieńcem był w Rzymie:”, „Lucius Pomponius Pulcher nie był wiele / Ćwiczony w rzeczach mądrości i prawa, / Lecz miał do siebie to, że mawiał śmiele, / I to, że rzymska kochała go Sława”, chciał zaprosić do siebie Zofię, bo, będąc sławną, była znana.

  9. Zofia i syn Aleksandra przy uczcie, dyskusja, czy „umiejętność / Dawania uczty całkiem nie ustanie / Przez suchość serca, skąpstwo i namiętność -”, Pulcher zaprasza Zofię do Pomponiany, Zofia śpiewa.

Improwizacja Zofii.

  1. Barchob i Mag.

  2. Pomponius, Florus, Elektra.

  3. do Epirczyka posłaniec od Quidama, zwój.

Jeden ze zwitków. § 1. „Samotność znowu - każdy mi już znany -”.

§ 2. „Mniejsza, co ona w pamiętniku moim / Wyczytać mogła - czytam to z niej samej - / Może na dro-dze równie błędnej stoim / Oboje - wszakże ja choć szukam bramy, / A skoro mylę się, mylę trudami”.

§ 3.

§ 4. „Zofia? - bez liry w ręku - - - - - - -”.

§ 5. „Z lirą w ręku - / Nie ona! - z kimże żyję? jeśli żyję?”.

§ 6. „Eureka - wiem już, czemu trzeba jęku / I krwi (…) / By nie zapomnieć, żeś żyw”.

§ 7.

  1. plotka o niepokojach w prowincji, Artemidor i Adrian, jemu Hellada zawdzięcza swą wielkość (Arte-midor milczy).

  2. „W czas tajemniczej bladości księżyca / Syn Aleksandra wrócił do gospody -”, „Zwątpienia czczość mu serce rozłożyła, / I ciężar siebie poczuł”, „A on - na onym ogromie malutki - / Chromiał, że mdłe go wydrożyły smutki!”, rozmaite rozważania, syn Aleksandra wspomina Zofię.

  3. legion wraca do Rzymu, wszyscy czują się gorzej.

  4. syn Aleksandra u Zofii, Mag chory, syn Aleksandra wychodzi po chwili, „Śpiew przechodnia” (z Iliady, VI pieśni).

  5. Pomponius z Elektrą (diwa) na uczcie, on się czuje chorym, ona zazdrosna o Zofię, Florus z wiadomością: „Janus otworzony”, oburzeni, że Żydzi się burzą, o Żydach, Mag Żydem, Elektra chce go poznać, przebierze się.

  6. syn Aleksandrowy wyszedł od Zofii, „nie ją, jej ukochał cienie -”, wchodzi na Plac zwany Prze-dajny, spotyka Barchoba (bez słowa), bójka uliczna, ginie, ogrodnik: „Błogosławię / Duszy twej - a wy! co znaczy skonanie / Młodzieńca tego, kiedyś się dowiecie -”, to Gwido, złapany; na placu pozostaje samotny trup.

  7. coraz rzadziej „zamorscy mężowie” odwiedzali Maga, nieznajomy, „Akib się miewa / Dobrze - odgadłeś Gwiazdę i jej syna - / Krew już płynęła - ta jest nowina”, Jazon szczęśliwy, idzie Barchob, Jazon udaje, że nikogo u niego nie było, Pomponius przyszedł z przebraną Elektrą, uczta, wiadomość od cesarza, Artemidor na wygnanie.

  8. Pomponius oskarża diwę, że przez nią dzień jest tak nieszczęśliwy.

  9. Artemidor zachodzi do Zofii, żegna się z nią, umierają.

  10. Pomponius; grzebanie w jaskini Barchoba.

3



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Norwid Wiersze, Polonistyka
Norwid - Promethidion, Polonistyka, Romantyzm
Norwid Promethidion, Polonistyka
Norwid VM, Polonistyka
Norwid Biae, Polonistyka
Cyprian Kamil Norwid Quidam
Norwid Quidam
Norwid Quidam
Cyprian Norwid Quidam
Cyprian Kamil Norwid Quidam
Norwid Trylogia woska, Polonistyka
norwid, Polonistyka studia, II ROK, Romantyzm, Opracowania BN
Quidam-Norwid, Lektury Okresy literackie
Norwid Piercie Wielkiej-Damy, Polonistyka
C.K. Norwid - Białe kwiaty, Polonistyka, Pozytywizm(2)
quidam norwid
Trojanowicz O moi Norwida, Polonistyka
apiski Norwid, Polonistyka
Norwid Cyprian Kamil Quidam (pdf)

więcej podobnych podstron