J. Z. Lichański, A. Kruszyńska, Retoryka - zarys historii i teorii
„Tristan i Izolda” - pierwsze zdanie (nakierowujące i sugerujące odbiór): „historia o miłości i śmierci”, a nie o zdradzie i winie
zabieg kreowania siebie na autorytet, np. „należy uznać coś za... = wypowiedź bezosobowa oddala polemikę; prezentowanie siebie jako ukrytego autorytetu
kreowanie pewnej wizji problemu poprzez wybór materiału oraz propozycje tematowe; wykluczenie pewnego elementu zmienia obraz i jest elementem interpretacji (np. w „Literaturze polskiej po 1939 roku” Stanisława Burkota)
topos skromności
sytuacja przemówienia jako chwalebna okazja - nadawca kreowany jako ktoś, kto podejmuje się wielkiego zadania; zobligowanie odbiorców do wyrozumiałości
sposób kreowania postaci jest jednocześnie argumentacją jej działania
brak komentarza to także metoda oceny i argumentacji; scena niezakończona komentarzem jest znacząca, wymowna, dobitna
Literatura: J. Wasilewski, Retoryka dominacji